Pinksterweekend!

We hielden het bewust rustig, dit Pinksterweekend, want ik had zaterdagochtend nog een mondeling examen Spaans. En door al dat studeerwerk was ik flink achterop geraakt met mijn mails en administratie. Hoog tijd voor een kleine inhaalbeweging!

Naar goede gewoonte liep het mondeling examen Spaans gigantisch hard uit. (Om de één of andere reden gebeurde dit nooit bij mijn examens Japans, I wonder why that would be?) Na ongeveer een uur (!) wachten, mochten mijn examenpartner en ik eindelijk het examenlokaal betreden. Het examen ging wel ok, maar na een mondeling examen heb ik altijd een ontevreden gevoel. Ik kan mij nooit zo vlot uitdrukken als ik wel zou willen en de fantastische volzinnen die door mijn hoofd zweven komen nooit uit mijn mond. Ik heb daarnaast ook altijd het gevoel dat mijn partner het veel beter kan dan ikzelf. Enfin ja, gebuisd zal ik wel niet zijn.

Normaal gezien hadden mijn vriend en ik om 12u afgesproken om samen te gaan lunchen met de kersverse ouders van de schattige couveusebaby, maar door een borstpomp-vergetelheid kon dat niet doorgaan. Maar goed ook, want anders hadden onze vrienden dankzij de vertraging die de juf Spaans had opgelopen, een tijdje mogen wachten op mij (ons mondeling examen begon pas om 12u).

Geluncht met gewone boterhammetjes dus en niet veel later vertrokken naar Heffen (ergens vlak voor Mechelen) om het (tweede) huwelijk van mijn squashpartner te vieren. Het was een heel relaxte receptie waarbij vrienden en familie de catering op zich namen. Fijn ook dat er nog een ander bevriend koppel was dat we al een tijdje niet meer gezien hadden. Ik had zelfs de gelegenheid om enkele woordjes Russisch te praten. Grappig dat elke Rus tegen wie ik drie woorden zeg, me complimenteert met mijn Russisch. Ik denk dat ze vooral onder de indruk zijn van het feit dat iemand überhaupt een paar woorden kan spreken in hun erg moeilijke taal, want ik moet daar eerlijk in zijn, ik heb niet echt veel moeite gedaan om mijn Russisch te onderhouden. Denk dat mijn niveau opnieuw op dat van het tweede jaar zit of zo.

Ik vloog na het examen Spaans misschien net iets té vlot in de cava, maar goed, dat maakte dat ik meer open stond voor tikkertje spelen met de kinderen van onze vrienden. En geloof me vrij, tikkertje spelen op hakken is een sport op zich.

Rond een uur of half zeven waren we terug van de receptie en na een uitgebreide vrijpartij liet mijn maag van zich horen: honger! Niets was onze favoriete afhaal-Indiër niet kon remediëren. Spinaziemomo’s are the best! Veel nuttigs deed ik die avond niet meer. Alcohol is een productiviteitskiller. Een goeie reden om op tijd in bed te kruipen.

Zondag werd de zweep erop gelegd en werkten mijn vriend en ik vlijtig onze achterstand weg. Na de middag trokken we een klein uurtje naar het provinciedomein om eindelijk nog eens wat te oefenen met mijn splinternieuwe rollerblades. De rolschaatspiste is een ideale plek om te oefenen voor beginners. Mooie gladde piste en weinig volk. Ik slaagde erin zo’n 4,5 km af te leggen zonder op mijn bek te gaan en naar het einde van deze eerste serieuze oefensessie toe voelde ik dat het al wat vlotter begon te gaan.

Om vier uur hadden we afgesproken met vrienden in Overijse. Het was de eerste keer dat ik hun volledige verbouwde huis waarover ik al zoveel gehoord had, kon bewonderen. We begonnen ons bezoek met een rondleiding door de gigantische tuin (met twee kippen, een haan, twee konijnen, een poes en twee schapen). Een hele dierentuin, zowaar. Onze gastvrouw vertelde me dat ze elke dag om 6 uur opstond om alle dieren eten te geven. Respect, want om 6 uur slaag ik er nog niet eens in mezelf eten te geven.

Het huis was een prachtige verbouwing van een mooi, oud en karaktervol huis van drie verdiepingen met prachtige houten tussendeuren en een schitterende houten trap. Het huis was enorm, ik denk dat ons appartement er meer dan drie keer in paste en dan waren onze gastheer en gastvrouw nog aan het klagen over gebrek aan opslagruimte. Euhm, ja, al een geluk dat mijn vriend en ik geen verzamelaars zijn. Ik zou niet weten waar we het allemaal zouden moeten opbergen.

We aperitiefden in de schaduw van het huis (spijtig, want de zon scheen zo prachtig). De prosecco en de hapjes waren de ideale opmaat voor ons bezoek aan Italiaans restaurant Pino. Een heerlijk restaurant volledig in het teken van de Italiaanse keuken. Een echte aanrader!

IMG_7050[1]

IMG_7059[1]

IMG_7067[1]

Op Pinkstermaandag stonden er helemaal geen sociale verplichtingen op het programma. We kwamen enkel ons appartementje uit voor een oefensessie met de roller blades in het provinciedomein. Een zegen voor mijn todolijstje!

Gasthuisberg sushi

There’s a first for everything.

De dag na ons bezoekje beviel onze vriendin van haar tweede zoon. Te vroeg, maar de baby woog toch al een gezonde twee kilo. Niet slecht voor een prematuurtje. Natuurlijk moet de baby nog even in de couveuse blijven, maar verder gaat alles prima. En daar zijn we heel blij om.

Via sms had onze vriendin laten weten dat ze erg veel zin had in sushi (ja, dat ziekenhuiseten is meestal niet zo fantastisch), het plan was dus om donderdagavond, de laatste dag dat ze nog in het ziekenhuis moest blijven, langs te gaan met wat sushi. Zo gezegd, zo gedaan. Ik belde naar de Sakura om een bestelling voor vier personen te plaatsen, mijn vriend ging de bestelling met de fiets afhalen doorheen de gietende regen, ik pakte wat borden bijeen en we vertrokken (met de auto, gelukkig) naar Gasthuisberg.

Met z’n vieren genoten we van de heerlijke sushi. De allereerste keer dat ik sushi at in een ziekenhuiskamer. Gelukkig had onze vriendin een kamer voor haar alleen, want we overschreden de bezoekuren ruimschoots. Na het gezamenlijke avondmaal brachten we een bezoekje aan de pasgeboren baby in zijn couveuse. Piepklein, maar duidelijk vol leven. Het komt allemaal goed!

Vormsel en ziekenhuisbezoek

De voorbije zondagnamiddag brachten we door in de zonovergoten tuin van onze vriendin en haar twee kinderen. Een beetje tot mijn eigen verbazing waren we uitgenodigd om het vormsel van haar oudste zoon (yikes, waar is de tijd dat hij nog een klein baby’tje was?) te vieren. Het grote feest voor de familie had de dag voordien plaatsgevonden, maar wij mochten op zondagnamiddag mee genieten van de heerlijke desserts die de trotse mama eigenhandig had gemaakt: taarten, ijs, wafels, tiramisu, fruitsla, het aanbod was indrukwekkend. Ik probeerde me een beetje in te houden, maar kon onmogelijk weerstaan aan de overheerlijke dessertwijn. Het deed trouwens enorm veel deugd om gewoon op ons gemak van de zon en van een goed gesprek te kunnen genieten.

Rond een uur of zes namen we afscheid en reden we vanuit Tongeren rechtstreeks naar Gasthuisberg om onze vriendin nog even een hart onder de riem te steken. Ze had genoten van een fijne moederdag, dus ze was heerlijk goed gezind. En de baby zat nog altijd braaf in de buik. Mooi zo!

Een weekendje Zeeland

Het eerste verlengde weekend van mei brachten mijn vriend en ik door in het spiksplinternieuwe Hotel De Zeeuwse Kust in het fijne gezelschap van een bevriend koppel en hun twee zoontjes. Om ons ook een beetje lid te voelen van de club, hadden we voor de gelegenheid het petekindje van mijn vriend uitgeleend bij haar ouders. Een beetje spannend toch wel, want het was de allereerste keer dat wij uit logeren gingen met een vijfjarige.

Blijkt dat uit logeren gaan met een kleuter best wel een uitdaging is. Wat voor kleren doe je aan op een wisselvallige dag? Toiletbezoekjes dienen nog onder begeleiding te gebeuren (hoera voor vochtige doekjes!). Je moet voldoende speeltuinpauzes inlassen en het alleenrecht op gezeur en moeilijkdoenerij moet je laten varen. 😉

Het weer had beter gekund (het was wat aan de frisse kant), maar de locatie bleek echt een schot in de roos. Dat Schouwen-Duiveland prachtig is, dat wist ik al van een eerder bezoek aan Renesse in 2000, maar het hotel (op slechts een paar meter van het strand) kon amper beter zijn. Schitterende kamers, met een apart slaapkamertje voor de kinderen, lekker eten in het restaurant (alleen de bediening kon beter) en een zeer mooie en grote speeltuin. Alleen het zwembad kon mij minder bekoren (ik blijf het moeilijk hebben met gemeenschappelijke kleedkamers, te kleine lockers die werken met euromunten en vuile vloeren, geef mij maar het zwembad van Marina Bay Sands waar je je op je gemak in omkleden in je eigen hotelkamer en met de badjas de lift naar boven kan nemen). Maar de kinderen vonden het zwembad geweldig, dat is het belangrijkste.

We maakten op zaterdag zelfs een fietstochtje met z’n allen. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het petekindje van mijn vriend zou meefietsen, maar de huurfiets bleek toch een tikkeltje te groot en te zwaar en toen er na het allereerste heuveltje al tranen te voorschijn kwamen, besloten we wijselijk te stoppen en de heren terug te sturen om het kinderfietsje om te ruilen voor een kinderstoeltje achter op de fiets bij mijn vriend. Een fietstocht waarbij we 18 km een fietsje moesten voortduwen, daar had geen van ons allen zin in… We genoten van de mooie landschappen, maar ergens halfweg realiseerde ik mij dat ik het petekindje te licht had gekleed om stil te zitten achterop een fiets (als ze effectief had gefietst, was er natuurlijk geen probleem geweest). Om mijn schuldgevoel de kop in te drukken, kozen we voor een onelegante, maar goed werkende oplossing: het petekindje werd ingeduffeld in de winterjas van mijn vriend, die het toch veel te warm had op zijn fiets met dat extra gewicht erbij.

Verder maakten we de beginnersfout om het petekindje op vrijdagavond al meteen veel te laat in bed te stoppen (dat aperitieven was ook zo leuk!) waardoor ze de rest van het weekend nogal prikkelbaar en oververmoeid was. Dat zal ons geen tweede keer meer overkomen! De volgende keer met de kippen op stok!

Zondag was de slechtste dag: regen, regen, regen. En een vinger die bijna geplet werd tussen de schuifdeuren van onze slaapkamerkast. Het was wellicht te veel gevraagd dat het petekindje het weekend volledig ongeschonden zou door komen… Na een erg natte wandeling met heel veel gezeur, besloten we de handdoek in de ring te gooien en met een pannenkoek en een reuzenijsje te gaan bekomen in de Pannekoekenmolen, waarna we richting huis terugkeerden. We zetten onderweg het petekindje weer af bij haar ouders die duidelijk genoten hadden van hun weekend met één kindje minder.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik zeggen dat de leukste momenten van het weekend die waren waarop we met zijn vieren wijn zaten te drinken in onze hotelkamer, fluisterend terwijl de drie kinderen in hun stapelbed lagen te slapen.

Minst leuke moment van het weekend: een fijn kinderstemmetje dat om 7 uur ‘s ochtends aan ons bed stond terwijl ik nog aan het bekomen was van al de wijn van de avond voordien. Mijn respect voor mensen met kinderen is er na dit weekend met reuzenschreden op vooruit gegaan! Lang geleden dat ik nog zo moe geweest ben na een verlengd weekend.

Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

Het land aan de overkant, wit zand en kaas en wijn

Het voorbije weekend samengevat in één zin.

Vrijdagavond gingen we voor de verandering nog eens fancy dineren. Dit keer konden we genieten van het uitmuntende gezelschap van de zus van mijn vriend en haar echtgenoot. We zien elkaar regelmatig, maar meestal op familiebijeenkomsten en dan is er gewoon geen tijd om deftig bij te praten. Het was alleszins een fantastische avond, daar in het Land aan de Overkant, met grapjes over smelly pee (er stonden asperges op het menu) en, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, uitstekend eten vergezeld van een glaasje voortreffelijke wijn.

Dit lag er op ons bord:

Makreel, romanesco, pijpajuin, hiikki
Asperge, erwten, tuinbonen en salie
Pieterman, jus van bouillabaisse en venkel
Petits gris, saucisse de Toulouse en daslook
Lam, artisjok, kardemon en zeeaster
Wortel, ijs van karnemelk, tandoori

Aandachtige lezers van mijn blog zullen opmerken dat een paar gerechten hetzelfde zijn als twee weken geleden (en dat ik de petits gris ben vergeten te fotograferen), maar dat stoorde helemaal niet. Integendeel, het was fijn deze gerechten nog eens opnieuw te kunnen proeven.

Zaterdagvoormiddag reden we naar een grote sportwinkel ergens aan de andere kant van de taalgrens om loopschoenen voor mijn vriend te kopen een inline skates voor mezelf. De midlife crisis komt in zicht. 😉 We moesten een beetje omrijden wegens wegenwerken waardoor het allemaal wat langer duurde dan verwacht en omdat we ook nog onze bestelling bij Kazen Elsen moesten ophalen, moesten we ons haasten om tijdig onze afspraak om vier uur in Mortsel te halen. Kwam daarbij dat we vergeten waren in de voormiddag pralines te gaan halen om als cadeautje af te geven. Helaas waren zowel Demeestere als Delvaux (beide goede chocolatiers die met de wagen bereikbaar zijn) gesloten. Gelukkig kwamen we onderweg in Mortsel een Leonidas zaak tegen. Niet van hetzelfde niveau, maar beter dan niks.

Onze vrienden zaten al op ons te wachten op het zonnige terras van de Vlegel. Wat een aangename verrassing om midden in de stad een oase met wit zand en palmbomen aan te treffen. Het was een beetje aan de frisse kant, maar dat hield mij niet tegen om een heerlijke sangría te bestellen en van de zon te genieten, terwijl de twee dochters van onze vrienden samen in het zand speelden. Het eten was eerder middelmatig en aan de koude kant, maar goed, de keuken was nog niet zo lang geleden volledig uitgebrand en vervolgens in een recordtempo hersteld, dan ziet een mens al iets door de vingers. Na het avondmaal vertrok onze vriend naar huis om de dochters in bed te stoppen terwijl wij met zijn echtgenote nog even langs hun huis in wording reden. Over twee maanden trekken onze vrienden in hun gloednieuwe huis en wij waren natuurlijk erg nieuwsgierig om als één van de eersten een blik op hun nieuwe stulpje te werpen. Je kon nu al zien dat het een fijne thuis zou worden, gelegen in een mooie en rustige buurt. We keuvelden nog wat na in hun oude huis en namen op een deftig tijdstip afscheid.

Zondag brachten we de voormiddag al kuisend door, want we verwachtten’s avonds bezoek. Maar vooraleer het zover was, besloot ik mijn nieuwe inline skates eens uit te testen. Ik moet hierbij vermelden dat ik nog maar één keer in mijn leven op inline skates gestaan heb en dat ik toen zo zwaar gevallen ben dat ik er een zwart-blauwe plek groter dan een hand aan overgehouden heb. Het ging in het begin wat moeizaam, maar mijn vriend was zo sympathiek om mij te begeleiden, zodat ik deze maiden trip overleefd heb zonder op mijn gezicht te gaan. Feit is dat ik alleszins nog veel zal moeten oefenen.

Beetje energie verbrand om ruimte te maken voor de fantastische kaasschotel ‘s avond. Zo’n kaasschotel is een ideale manier om zonder stress een gezellige avond met vrienden door te brengen. De kazen kwamen van Elsen, de wijn uit onze eigen wijnvoorraad. Met z’n zessen slaagden we er vrij goed in bijna alle kazen soldaat te maken. Het was een geweldig avond, zeker voor herhaling vatbaar!

De kazen op onze plank:

Délice de Bourgogne
Verse Maurice bio
Brie de Meaux
Banon Sarriette
A Filetta Corse
Cantal Entre-deux
Brebis Basque
Comte de Jura Arnaud mei 2013
Shropshire Clawson

Laatste dag van een korte werkweek

Deze donderdag een beetje een rustige dag gehad op het werk. Op mijn gemak al wat spullen beginnen inpakken voor de Grote Verhuis die volgende week op het programma staat en tussendoor de conclusies van onze raadsheer nagelezen i.v.m. een rechtszaak waarin ons bedrijf gedagvaard is.

Hierdoor was er ‘s middags tijd om met een paar collega’s af te zakken naar deBuren waar we het lunchconcert van Senyawa bijwoonden. Senyawa is een duo uit Jogjakarta (Indonesië) dat traditionele Javaanse muziek combineert met muzikaal experiment. Het resultaat is verrassend modern en deed me soms zelfs denken aan death metal. Ik was vooral erg onder de indruk van de stembeheersing van zanger Rully Shabara. Ongelooflijk wat een bereik zijn stem had: van de laagste bas tot ijzig hoog. Het volume dat hij tegelijkertijdproduceerde was voldoende om de mensen op de voorste rijen weg te blazen. Erg bijzonder!

‘s Avonds waren we bij vrienden te gast om de voorbereidingen te treffen voor ons weekendje Zeeland. We bespraken welke activiteiten we zoal konden doen met vier volwassenen en drie kinderen (het petekindje van mijn vriend gaat ook mee) en genoten van een gezellige avond met een hapje en een drankje. Meer moet dat niet zijn!

IMG_6809[1]

Een goeie daad

Een goeie vriendin belandde door wat je alleen maar kan omschrijven als verschrikkelijk brute pech in Gasthuisberg. Complicaties van appendicitis tijdens haar zwangerschap. Niet iets wat je wil meemaken. Spijtig genoeg braken hierdoor haar vliezen veel te vroeg (op 28 weken). Een geluk bij een ongeluk: er bleek nog genoeg vruchtwater overgebleven te zijn en de baby blijft voorlopig zitten waar ie het veiligste is: in de baarmoeder. Helaas betekent dit wel dat mijn vriendin tot de geboorte van haar baby in het ziekenhuis zal moeten verblijven.

Mijn vriendin had net als bij haar eerste kindje gepland om haar zwangere buik tijdens een fotoshoot te laten vereeuwigen. Het onverwachte verblijf in het ziekenhuis had hier echter een stokje voor gestoken. Maar zo snel laten wij ons niet uit het lood slaan! Gewapend met een rol wit tafellaken (met ruitjesreliëf, want we vonden geen effen exemplaar) en mijn flits trok ik naar de ziekenhuiskamer. We verstopten de draden en buisjes en infusen en lelijke ziekenhuisachtergronden zo goed als mogelijk achter het tafellaken en konden zo toch nog foto’s maken van de bolle buik.

Het werd echt een hilarisch uurtje, waarbij we voor heel wat entertainment zorgden voor de andere zwangere vrouw waarmee mijn vriendin de kamer deelde. De foto’s vallen, gezien de omstandigheden en het lelijke tl-licht nog heel erg mee. En zo hebben we onze goeie daad voor deze week ook alweer verricht.

tafellaken

Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Een afscheid in stijl

Door de reorganisatie die ons bedrijf grondig door mekaar geschud heeft, telt mijn team sinds 1 april vier zielen minder. Vier dierbare collega’s die ik met pijn in het hart naar een andere afdeling zie vertrekken. We hebben altijd erg plezierig samen gewerkt, dus besloten de overblijvers hen een afscheid in stijl te bezorgen.

Omdat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan, klapten we vrijdag om iets na drie de computers dicht en ontkurkten we de flessen cava. We toasten op onze collega’s en wensten hen veel geluk in hun nieuwe afdeling. Momenteel heerst er nog chaos en onzekerheid door de transitie, maar eens het stof is gaan liggen, ben ik er zeker van dat ze een schitterende meerwaarde voor de nieuwe afdeling zullen betekenen.

En ja, na een paar glaasjes cava lukte het mijn collega’s zowaar om mij te overtuigen een pingpongballetje te slaan. Jaren geleden alweer. Al dat gaat toch echt niet zo vlot op hakken (helaas een klein slippertje gemaakt, de volgende keer toch maar sportschoenen aandoen) en met een paar glazen op. Maar het was wel fijn en het smaakte zeker naar meer. Misschien moet ik deze oude hobby opnieuw leven inblazen.

Na dit vrij uitgebreid aperitief zakten we met ons gezelschap af naar het Griekse restaurant Strofilia. Voor mij werd het een eerst kennismaken met de Griekse mezes en ik moet zeggen, dat smaakte zeker naar meer!

Een klein overzichtje van wat er (onder andere) op onze borden belandde:

Tyropita uit Skopelos – bladerdeeg met feta, petimezi en sesamzaad

Gegrilde vleesballetjes (varken en kalf), yoghurt dressing met soumak

Kritharaki (Griekse pasta) met bloemkool en broccoli

In wijn gesmoorde varkensblokjes, prei en metsovone (gerookte kaas uit Macédonië)

Gevulde roulade van courgettes met Geelvin tonijn uit Alonissos met gerijpte azijn uit Santorini

Gegrilde octopus van avgotaraho en artisjokken

Salade van Bulgur, gegrilde groenten en zalmforel uit Ioannina

Iets wat leek op chocomousse als dessert, maar dat in het midden een soort zachte cake bevatte

Na het diner namen we afscheid van een deel van ons gezelschap en deden we met de die-hards nog een terrasje een paar huizen verder. Het was al een uur of tien, maar de warme, zomerse temperaturen maakten dat we ons even in Griekenland waanden. Fantastisch om in de lente al even een voorsmaakje van de zomer te krijgen.

Ons gezelschap dunde naarmate de avond vorderde verder uit en we namen met vier de trein richting Leuven. Omdat mijn collega’s nog even moesten wachten op de bus, besloten we nog een laatste terrasje te doen. Rond een uur of elf bleken er echter nog bedroevend weinig cafés open te zijn op het Martelarenplein. Uit pure miserie sloegen we dan maar een tafeltje aan op het terras van Café Sport, samen met de Bar Mundo het enige café dat nog open was. Toch een beetje triestig voor een mooie, zomerse vrijdagnacht.

Ik dronk nog een theetje om de avond af te sluiten, terwijl het nu pas goed tot me doordrong dat mijn fijne team nooit meer hetzelfde zou zijn. En dat kan ik alleen maar jammer vinden.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden