vrienden

Vrijdagavond

Alumnibijeenkomst van licentiaten informatica en hun partners. Het gebeurt niet vaak, maar ik had er totaal geen goesting in. Jaja, en dat voor iemand die altijd op de eerste rij staat als het over feestjes gaat. Zelfs het vooruitzicht interessante nieuwe mensen te leren kennen, kon me niet over de streep trekken. Mijn vriendje was echter één van de organisatoren, dus kon ik niet afwezig blijven. Dik tegen mijn goesting sleepte ik me naar restaurant De Klimop en het eerste kwartier heb ik zowat zitten zuchten en naar het plafond zitten staren. Tot ik mezelf bedacht dat dit een absoluut belachelijk houding was en ik beter wat moeite kon doen om mij te amuseren. Ik bestelde mij een glaasje cava, leerde de mensen rondom mij aan tafel kennen, at een overheerlijke filet pur met champignonsaus en guess what, ik amuseerde mij geweldig.

Les geleerd: mokken is een nutteloos tijdverdrijf.

Zaterdagavond

Na een onnoemelijk drukke zaterdag, waarop ik Russische werkwoorden vervoegde, een ontmoeting had met vismensen, al hollend winkelde in de Delhaize, raprap een stukje paasfeesten (gruwelijk slechte site, u bent gewaarschuwd) meepikte en stofzuigend, swifferend en poetsend probeerde ons appartement een beetje toonbaar te maken, was alles zo rond half zes klaar om een bende van zeven personen in ons appartement te ontvangen.

Nu moeten jullie weten dat de tafel in ons appartement uitgerust is om acht personen een plekje te geven. Met mijn vriend en ik erbij, zouden we één persoon op een bureaustoel moeten plaatsen, maar dat leek ons niet zo’n probleem te zijn. Blijkt dat mijn ex-vriendje zijn nieuwe vriendin had meegebracht en we dus met een persoon extra waren. Oja, hij had het ons wel laten weten: één uur en een kwartier voordat het feestje begon, had hij nog snel een mailtje gestuurd dat ik natuurlijk niet meer gelezen had. Dat is dus één van de redenen waarom hij mijn ex is. 😉 Enfin, de nieuwe vriendin was sympathiek en gelukkig hebben we twéé bureaustoelen in huis. We plaatsten telkens twee personen aan de kop van de tafel en het paste allemaal wonderbaarlijk.

Ik had wel een beetje stress op voorhand, want het was de eerste keer dan mijn vriend en ik voor een bende van tien personen kookten. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, gaven we op de markt gekochte quiches als voorgerecht (in de oven schuiven en twintig minuten wachten) en maakten we een simpel pastarecept met zalm en spinazie dat bijzonder goed smaakte. (Al slagen we er blijkbaar niet in om pasta te koken zonder dat de boel overkookt.) Voor de liefhebbers was er daarna nog ijs, maar er vielen nog weinig gaatjes op te vullen. Geen erg, meer ijs voor mij, de komende dagen. 😉

Toen iedereen voldaan was, werd het tijd voor het werkelijke doel van deze bijeenkomst: spelletjes spelen! Met een groep van tien personen is de keuze aan spelletjes eerder beperkt, dus hielden we het op weerwolven. Altijd goed voor het genereren van achterdocht, wederzijdse beschuldigingen en uitgebreide lachsalvo’s. Mijn vriendje maakte trouwens indruk door, telkens als ik weerwolf was, mij vroegtijdig te ontmaskeren. (Al had het feit dat hij één keer ziener was daar ook wel iets mee te maken.) Hij begint mij een beetje te goed te kennen. Tijd voor een nieuw vriendje? 😉

Een receptie zonder wijn

Zelfs geen glaasje schuimwijn te bekennen. Alleen maar bier. Denk dat dit de eerste receptie sinds mensenheugenis moet zijn dat ik alleen maar water gedronken heb. Al een geluk dat ik fijn gezelschap had om tegen te praten.

De receptie was ter gelegenheid van het doctoraat van een kameraad, die trouwens een zeer goeie presentatie gaf in de mooiste zaal van onze alma mater, de promotiezaal in de universiteithallen. Ik ben zo langzamerhand de tel kwijt van het aantal doctors dat zich in mijn kenniskring bevindt. ‘t Zijn er alleszins genoeg om mijn eigen mini-universiteit op te richten, al zijn de disciplines misschien niet gevarieerd genoeg. Maar soit, daar wilde ik het niet over hebben. Zo’n doctoraat is altijd een goeie gelegenheid om ex-studiegenootjes terug te zien. De babyboom is ook daar in alle hevigheid losgebarsten. Het hangt zeker in de lucht (of zou het dan toch de leeftijd zijn?). Na de clichévragen over de gezondheid van de toekomstige moeders, boog het gesprek af naar één van mijn favoriete onderwerpen: banken en hun evilness. Eén van de aanwezigen werkt momenteel voor een bank, dus ik heb inside info gekregen over de door en door doortraptheid van deze instellingen. ‘t Is alleen spijtig dat een mens niet zonder kan.

Beste gesprek van de avond: dat met een professor die mij vroeger nog les gegeven heeft  en zich duidelijk totaal niet meer kon herinneren waarvan hij mij kende. Na een falikant afgelopen poging om mijn naam te raden en een poging om mij aan twee van de vaders in spé te koppelen, heb ik hem dan toch maar uit zijn lijden verlost. Niet te geloven dat hij niet meer wist wie ik was. ‘k Heb nochtans genoeg (niet altijd even fantastische) examens bij hem afgelegd. 😉

Toen ik thuiskwam, heb ik mij meteen een glaasje wijn ingeschonken. Schol!

Vrijgezellenweekend

Ondanks een paar dramaatjes was het een erg gezellig weekend. Wel superbraafjes, maar dat schijnt eigen te zijn aan vrouwelijke vrijgezellenuitstapjes. 😉 Omdat ik zaterdagvoormiddag toch nog twee uurtjes Russisch wilde meepikken, sloot ik pas in de namiddag bij de groep aan. Ik miste zo de rondvaart op de Brugse reien en de brunch in het park. Een mens moet er iets voor over hebben om wat Russische dialoogjes te kunnen oefenen.

Na anderhalf uur treinen bevond ik mij in het station van Brugge. Eerst wat gevloekt op de bagagelockers die alleen maar gepast geld aanvaardden (het ding weigerde mijn vier euro aan te nemen, ik was verplicht exact drie euro in de automaat te steken, grmbl). Gelukkig vond ik tot mijn opluchting iemand in het stationscafé bereid om wat geld te wisselen. Ik weet niet of ik pech had, maar alle mensen die ik aansprak in het station waren bijzonder onvriendelijk. En ik die dacht dat West-Vlamingen de gastvrijheid zelve waren. De meneer bij wie ik mijn buskaartje kocht was ook een geval apart, maar ik geraakte na wat aandringen toch aan mijn kaartje. De mevrouw die de bus bestuurde liep dan weer over van de vriendelijkheid.

Na een busrit van een tiental minuutjes, was ik op de plaats van afspraak. Ik kocht snel een chocoladebroodje om wat energie op te doen en stond net met volle kaken de restanten van het broodje naar binnen te werken, toen ik de toekomstige bruid en haar hofdames ontwaarde. Na een korte voorstelling (en een tevergeefse poging om al die nieuwe gezichten aan namen te koppelen) trokken we naar een fietsverhuurder. We maakten een tochtje langs plekken waaraan de vrijgezellin leuke herinneringen had. Zo bezochten we het huis van een buurjongen waarmee ze ooit doktertje  gespeeld had. Naar het schijnt konden zijn erg katholieke ouders daar destijds niet mee lachen. En het feit was duidelijk nog niet vergeven. Toen we gingen aanbellen, bleef de deur op slot, terwijl een wagenwijd openstaand raam beslist deed vermoeden dat er iemand in huis was.

Na de fietstocht, trokken we onze schoenen uit en begonnen we twee aan twee te dansen op onze sokken (ik danste met de bruid in spé). We waagden ons aan salsadansen onder de deskundige begeleiding van twee geoefende dansers. In het begin had ik wat moeite met de stapjes, maar eens de klik gemaakt, ging het vlotjes. Spijtig dat er in mijn huidige leven zo weinig tijd overblijft om te dansen. Vroeger, toen ik nog geen agenda had die volgeboekt was tot in juli, stond ik elke week minstens één keer op een fuif met mijn gat te schudden. In een ver verleden volgde ik rock-and-roll en stijldanslessen. Helaas is er van al die danspasjes niet veel blijven plakken, ik doe het gewoon te weinig.

Na de dansles zetten we koers richting onze slaapplaats om ons wat op te frissen na al de lichamelijke inspanningen. De bruid to be was geblinddoekt. Groot was haar verrassing toen bleek dat ze de nacht zou doorbrengen in een heus kasteel. En wat voor een kasteel. Met een torentje en een slotgracht. Alleen de prins ontbrak om haar te komen bevrijden (die zat ergens in het verre Limburg met verfkogels op zijn vrienden te schieten). Na wat traantjes bij de kamerverdeling en wat sussende woordjes van mezelf (ojee, ik waande me even terug in het tweede middelbaar: ik vol onbegrip voor al de puberhysterie van mijn vriendinnen, maar toch geduldig luisterend naar hun persoonlijke drama’s en goeie raad gevend) , trokken we richting restaurant.

De tocht naar het restaurant bleek een hele uitdaging. De parkeergarage bevond zich op flinke afstand van het restaurant, niemand had een plannetje bij en niemand kende de weg in Brugge. Gelukkig had één van de hofdames een draagbare GPS bij zich, die ik haar snel ontfutselde en op wandelroutes instelde. Ha, daar had ze niet aan gedacht! En mijn vooroordelen over juristen die niet veel moeten hebben van IT-toepassingen werden maar weer eens bevestigd. 😉 Navigeren doe ik dolgraag (ik loop op citytrips ook altijd met de kaart in de hand), dus eens ik de GPS in handen had, waren we snel op onze bestemming.

In het restaurant werden we zeer vriendelijk onhaald. Blijkbaar concentreert de Westvlaamse onvriendelijkheid zich enkel rond het station. Jordy, onze ober deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. Het vegi-drama werd zonder problemen opgelost. Het slaatje met kip en de steak met frietjes werden omgeruild voor kaaskroketjes en een vegetarische spaghetti en iedereen was tevreden.  We lachten, we dronken, we aten, we babbelden. We zochten naar mannen met een stoere borstkas, maar moesten het doen met het kokshulpje dat wel heel erg graag uit de kleren ging om zijn spichtige borstkas te laten bewonderen.

Na het eten was iedereen doodop. Dus kwam er van een stapje in de wereld zetten niet veel meer in huis en dropen we met hangende pootjes af naar het kasteel. Waar iedereen snel in bed kroop voor een (in mijn geval slecht) nachtje slaap. Bij het uitgebreide ontbijt dronken we nog een glaasje cava en besloten we dat het een geslaagd weekend was. We namen afscheid van elkaar met de gevleugelde woorden: “Tot op het trouwfeest!”

To kiss or not to kiss

Mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag en veel kus (op de wang, he! enkel mijn vriendje heeft het voorrecht op andere lichaamszones mijn lippen te mogen voelen). Zowel bij de begroeting, als bij het afscheid nemen, mogen vrienden en kennissen kussen verwachten. Ik vind een kus gewoon de ideale manier om te laten blijken dat je blij bent dat iemand er is (of dat hij weggaat, haha). Kussen is iets wat ik tijdens mijn studententijd heb aangeleerd, want voordien werd er thuis zelden of nooit gekust. Een leuke gewoonte die is blijven plakken.

In professionele context ligt dat echter heel anders, daar hou ik het meestal bij een vriendelijke en stevige handdruk.  Nu overkomt het mij regelmatig dat collega’s of projectmedewerkers mij spontaan een stevige pakkerd geven (en neen, niet enkel op mijn verjaardag). Wat ik op zich natuurlijk niet zo erg vind, maar ik weet dan nooit welke houding ik moet aannemen. Daar sta ik dan een beetje onnozel te wezen met mijn uitgestoken hand en moet ik die persoon dan de volgende keer ook zoenen of afwachten tot hij of zij het intiatief neemt?

Initieel was het voor mij simpel: kussen is voor privégebruik, de handdruk voor professionele contacten. Maar tegenwoordig duiken professionele contacten ook op in mijn privésituatie en dan geef je toch een kus en dan is het raar om dat opeens niet te doen in werkcontext. Enfin, waar een mens zoal over zit na te denken op een vrijdagnamiddag.

Een drukke avond

Gisterenavond zag er ongeveer als volgt uit:

– 17.30u: Vriendelijke meneer komt ons groot schuifraam dat uitgeeft op het balkon, opmeten. Mijn vriend en ik hebben na meer dan het jaar de exhibitionist uitgehangen te hebben, toch maar beslist lamellen te hangen. Ook handig als de zon te fel schijnt op de computerschermen. ‘k Was net op tijd terug van mijn werk om de meneer binnen te laten. Hij stond al op mij te wachten in de inkomhal. Volgend keer toch iets meer marge incalculeren.

– 18.00u – 19.00u: Mijn broer en zijn vriendin springen even binnen om mijn vriend gelukkige verjaardag te wensen en hem nog een paar cadeautjes te geven. Wat kreeg hij? Een fnacbon (jui! strips!), iets om zijn drankverslaving te voeden en multifunctionele massageolie van Durex (naar het schijnt, kan het spul ook als glijmiddel gebruikt worden, evil thoughts ]:-) ).

– 19.00u – 19.45u: Vergadering met de raad van beheer over een paar trivialiteiten die volgens mij best gewoon via email geregeld konden worden. Mijn medeleden van de raad van beheer hebben echter de onhebbelijke gewoonte om oeverloos op dezelfde punten terug te komen. Ja, ik weet dat het dak nog niet in orde is. Ja, het is vuil in de trappenhal, ik passeer daar elke dag. Ja, de werken aan de algemene delen zijn weer stilgevallen en de bouwheer lijkt wel in rook opgegaan. Ja, ja, ja. Herhaling is soms helemaal niet grappig, vooral niet als je een afspraak hebt om 20.00u in de DownTown Jack.

– 20.00u – 22.00u: Poolen in de DownTown Jack. ‘t Was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een poolkeu in de hand had en dat was te merken. De eerste spelletjes heb ik niet veel ballen gepot, ik was dan ook een beetje afgeleid door de knapperd waarmee Kathleen stond te spelen aan een andere pooltafel (haha, betrapt!). 😉 Na een glaasje wijn ging het iets beter en het laatste spelletje begon ik zowaar op dreef te komen. Poolen, het zal nooit mijn ding worden. Ik doe het dan ook eerder voor de conversatie en de ballengrapjes. 😉 En het was leuk de drie vlotte vrijgezellen H, F en C nog eens terug te zien.

Toevallig

Toen ik gisterenmiddag terug kwam van een vergadering op de VUB, liep ik in het centraal station een goeie vriend met zijn zoontje tegen het lijf.  Ik was even verbouwereerd. Ik had totaal niet verwacht hen hier tegen het lijf te lopen, midden op een werkdag. Vriend T woont namelijk ergens in het verre Limburg en werkt in de provincie Luik.

Maar wat bleek, T zit tussen twee jobs in en genoot samen met zijn zoontje van een (half) dagje Brussel. T begint binnenkort aan een postdoc aan de KULeuven. Ik ben echt blij voor hem, want zijn vorige job paste totaal niet bij hem. Je zag gewoon dat hij er niet gelukkig was. Het onderzoeken zit hem in het bloed, al moet ik zeggen dat ik een postdoc in biologie een vreemde keuze vind voor een burgie. Al twijfel ik er niet daan dat hij het schitterend zal doen.

Geweldig nieuws!

Ons kaarsje heeft geholpen! Vandaag is baby O geboren: een gezond meisje. Het is nog een beetje spannend geweest, want de moeder had net zoals bij haar eerste zwangerschap last van te hoge bloeddruk. Gelukkig werd ze nu heel nauwgezet opgevolgd. Mijn vriend en ik zijn erg blij voor de ouders. Nu nog een plekje in onze agenda vinden om op babybezoek te gaan…