vrienden

Vakantie

Hoera, juichte ik, de examens zijn gedaan, hopen vrije tijd wacht mij. Dat was echter buiten de ganse waslijst aan vrienden gerekend die ik schromelijk verwaarloosd had. De gaatjes in de agenda vulden zich bliksemsnel met sociale verplichtingen. Niet dat ik klaag, een goed gesprek en een goede maaltijd kunnen mij altijd bekoren.

En zo zaten we gisterenavond in de Blauwe Maan, te genieten van het voortreffelijke gezelschap van L en J. We hadden eerst een vergeefse poging gedaan om iets in de Zoff te eten. Nadat we daar vijf minuten stonden te draaien, kwam een ober zeggen dat de keuken om 19.00u sloot. Euh, jah, dat hadden ze dan wel eens mogen zeggen toen ik de dag ervoor belde om te reserveren (wat niet kon, reservaties namen ze niet aan). Daar zien ze mij ook nooit meer terug.

Dit kleine akkefietje was echter snel vergeten. Gesmuld van een heerlijk hoofdgerecht en nagerecht. Gelachen, gebabbeld. Een tikkeltje te veel gedronken (die calvados was er denk ik te veel aan). Gelukkig bleef het allemaal deftig. :-) Op naar de volgende dinner date!

Sponsored by Carlsberg

Het is gelukt! De bak Carlsberg is leeggeraakt. Met dank aan dappere drinkers Goya, Karel, Bart, West-Vlaamse Greet (die níet in Brugge woont), samenwonende meisjes Kato en Kathleen, Steven, Antoon en Dirk. Voor de niet-liefhebbers van Carlsberg waren er meer dan genoeg alternatieven voorhanden. Al moet ik toch eens op zoek naar een manier om sneller ijs te crushen.

De gespreksonderwerpen waren divers (ochtendseks, middagseks en avondseks, tattoos, piercings en ratten) en er werd heel wat afgelachen. Ik ben nu toch wel een beetje nieuwsgierig naar de effecten die zo’n tongpiercing kan veroorzaken. 😉 Laat op de avond kregen we nog bezoek van special guests Jeronimo the Great en filmkenner de fILLE en gooiden we er als afsluiter een filmkwisje tegenaan. Ik heb helaas de mixtape niet gewonnen, volgende keer beter!

Bij deze wil ik ook benadrukken dat enige geruchten die u omtrent mijn persoon zou oppikken op andere blogs geheel en al op onwaarheden gestoeld zijn.

Een licht verhaal

Mensen die al eens bij ons op bezoek geweest zijn, zullen het ongetwijfeld gezien hebben: onze verlichting is nogal Spartaans. Vorig jaar hebben mijn vriend en ik eens al onze moed bijeen geraapt om naar zo’n verlichtingswinkel te rijden om lampen te kopen voor de slaapkamers, de badkamer en het toilet. Helaas waren we er nooit toe gekomen deze lampen ook effectief op te hangen. Mijn vriend en ik zijn in het bezit van een mooi stel linkerhanden en lampen ophangen hebben we nooit geleerd, aan d’unief.

Zaterdag bood vriend C aan om in ruil voor een nachtje in ons comfortabele logeerbed een poging te doen om onze lampen op te hangen. Na veel gesukkel en met behulp van een zonnebril die dienst deed als veiligheidsbril, slaagde hij erin een miniskuul klein gaatje in het plafond van de logeerkamer te boren. Om de één of andere reden liet de hippe, nog bijna nooit gebruikte boormachine van mijn vriend het afweten. De boor schoot altijd terug. Bizar. Omdat vriend C zich niet zo gauw neerlegt bij een nederlaag, vooral als de nederlaag te wijten is aan een technisch probleem, beloofde hij de volgende dag terug te komen met een andere boormachine.

Zondagnamiddag belde vriend C, net toen we ergens in een winkel met lampen stonden (voor de leefruimte en de hal), dat hij onderweg naar Leuven was. We waren er nog niet uitgeraakt welke lampen we wilden, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons appartement. Met de andere boormachine ging het een stuk vlotter. Al kwam er nogal wat plaksel naar beneden. Achtereenvolgens werden de logeerkamer, de badkamer en de berging van lampen voorzien. In de badkamer zaten ze met de boor op de wapening en werd dan maar besloten dat twee vijzen wel voldoende zouden zijn om de lamp op te hangen. Hij hangt er nog steeds, dus ik denk dat ze gelijk hadden.

In de berging speelden ze het klaar om alweer op de wapening te zitten, waardoor de boor spontaan begon te smelten en tot de helft van zijn originele lengte teruggebracht werd. Einde van het geboor dus, want we hadden geen boor in het juiste formaat meer. Onze slaapkamer zal het nog even met een simpel spaarlampje moeten stellen. Maar hey, we zijn alweer een stap vooruit. Ooit komt er een dag dat ons hele appartement van lampen voorzien is!

Tapas!

Soms ben ik een beetje ouderwets. Dat is zeker het geval wat betreft mijn favoriete communicatiemiddel. In deze Twitter-tijden, hou ik nog steeds koppig vast aan IRC. Ondertussen zijn de mensen op mijn IRC-kanaaltje goede vrienden geworden en organiseren we regelmatig iets. Ondanks de steeds drukker wordende agenda’s (schijnt eigen te zijn aan de leeftijd) was ik erg tevreden met de opkomst van tien personen voor een avondje tapas in Los Flamencos. We hebben twee keer alle tapas op de kaart besteld en daarna nog enkele tapas om de laatste gaatjes te vullen.

Het was bijzonder leuk om vriend E terug te zien. Helemaal gekomen uit het verre Australië, om samen met ons tapas te eten. 😉 (En ook wel een beetje omdat hij hier passeerde op zijn reis rond de wereld (Australië, Hong Kong, België, Canada, Australië). De tapas smaakten verrukkelijk, al viel de bediening een beetje tegen. Het was erg druk en soms vergaten ze onze kan sangria bij te vullen. Ik kan erg kribbig worden als ik niet snel genoeg van drank wordt voorzien. 😉

Na de tapas deden we een terrasje op de Oude Markt. Het was een beetje frisjes, zo laat op de avond. Ons groepje groeide nog aan met vriend M en zijn zwangere vrouw L, (helaas) niet zo vrolijke vrijgezel T en de broer van één van de tapaseters met zijn vriendin. Een fijne bende die veel bij te praten had. Té veel, want ik heb het gevoel dat ik niet met iedereen genoeg heb kunnen praten om weer helemaal mee te zijn met het reilen en zeilen in hun leven.

Rond een uur of één sloeg de vermoeidheid echter toe en besloten we naar huis af te zakken voor de after party. Mijn vriendje en onze twee gasten sloegen nog een paar wodka’s achterover. Ik hield het wijselijk bij water. We praatten nog wat na over het Leven en de Liefde en zochten rond een uur of half drie moe, maar tevreden onze bedstede op.

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Vrijgezellenavondje

Naast de babyboom in onze vriendenkring, is er ook nog steeds een niet-aflatende stroom trouwers (het voordeel van vrienden in alle leeftijdscategorieën te hebben). Mij hoor je niet klagen over dit laatste fenomeen. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje.

Dus zat ik gisteren met zes andere meisjes in de Thai House te genieten van een overheerlijke menu. Het programma voor de vrijgezellen was al in de namiddag gestart met een bezoekje aan de sauna, maar omdat het drukke tijden zijn voor mij, besloot ik enkel het etentje bij te wonen. Dat duurde iets langer dan verwacht waardoor mijn planning een beetje in duigen viel. Gelukkig het was gezellig.

Nog nooit meegemaakt: de moeder van de bruid in spé was er ook bij. Tot zover de liederlijke uitspattingen. Het bleef allemaal ontzettend braaf. We dronken zelfs gewoon water bij het eten, stel je voor. De meeste meisjes die aanwezig waren, kende ik wel, maar slechts heel oppervlakkig. We hadden niet zoveel gemeen, wat betekende dat het etentje een goeie oefening was voor mijn social skills: op zoek gaan naar geschikte gespreksonderwerpen.

We spraken over de jeugd van de bruid in spé. Enig kind en toch wel een beetje verwend. Begrijpelijk ergens, want de moeder vertelde hoe moeilijk het was om zwanger te geraken. Maar toch was ik even een beetje jaloers. Dingen waar ik hard voor moet werken, krijgt zij zomaar in de schoot geworpen (denk een appartement waar ze samen met haar toekomstige echtgenoot gratis in kan wonen, een dure studie waar ze eigenlijk niet zoveel meer mee doet). Maar goed, niemand heeft gezegd dat het leven eerlijk is.

Ik had een heel tof gesprek met een Syrische vriendin van de bruid die nu in België woont. Ze had een heel interessant verhaal te vertellen. Ze leerde haar Nederlandse echtgenoot kennen via het internet en trok vervolgens naar Nederland om erachter te komen of hij effectief de man van haar dromen was. Dat bleek zo te zijn en ondertussen woont ze al drie jaar in België en zijn ze getrouwd. Als dat geen mooi sprookje is. Ik was ook erg onder de indruk van haar Nederlands (met zwaar Hollandse tongval), behoorlijk goed voor iemand die nooit lessen gevolgd heeft.

Rond half twaalf besloot het gezelschap andere oorden op te zoeken en trok ik richting huis. Er wachtte nog werk op mij.

Six degrees

Dit weekend heb ik mij weer eens verbaasd over hoe klein de wereld is.

Het begon vrijdagochtend op het perron in Leuven. Ik liep business partner L (zoals dat zo mooi heet) tegen het lijf die dezelfde richting als ik uit moest. We waren gezellig aan het keuvelen op het perron, toen L iemand begroette. De jongen in kwestie bleef even staan voor een praatje en al gauw bleek dat we elkaar emailsgewijs kenden. De eerste keer dat ik hem in levenden lijve zag. Ik had hem trouwens totaal niet herkend. In ‘t echt ziet hij er helemaal anders uit dan op zijn profielfoto. 😉

Zaterdag op het trouwfeest bleek dat één van de vriendinnen van de bruid net als ik bevriend was met de mama van Ella. De vriendin van de bruid had dit Facebook-gewijs ontdekt. De dag voor het feest was ik erachter gekomen dat een collega met wie ik nauw samenwerk, naar hetzelfde trouwfeest moest. Ze had blijkbaar nog bij de bruid op kot gezeten. We waren er ons geen van beiden van bewust dat we de bruid als gemeenschappelijke vriendin hadden.

Zondag moesten mijn vriend en ik naar een babyborrel. We waren nog een beetje groggy van het trouwfeest en niet in ons meest sociale doen. We hebben nog even bij mijn ex-collega’s gestaan, maar het gesprek viel al gauw stil. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van een overaanbod aan oesters, broodjes, koude schotels, chocomousse en Limburgse vlaaien dat ons in zaal Dennenhof geserveerd werd. En ja, daar rolde zowaar een andere business partner binnen. Blijkt dat hij nauw bevriend was met de mama en papa van de feestende baby in kwestie.

Jaja, six degrees of separation, ik kom er elke dag mee in aanraking.

A hell of a party!

Gisteren is alweer een vriendin van ons in het huwelijksbootje gestapt. Ze vormt nu samen met haar knappe echtgenoot een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend en ik waren er echt van onder de indruk hoe braaf en hoe lief de kindjes waren. Want zeg nu zelf, het is niet altijd gemakkelijk om aanvaard te worden door de kindjes van je nieuwe echtgenoot, zeker niet als die kindjes nog heel jong zijn. De twee kindjes werden echt bij het feest betrokken en ik denk dat ze ervan genoten hebben.

Na de misviering (en een kleine tussenstop op ons appartement omdat ik me nog moest omkleden, ik had geen zin om te verkleumen in de kerk), trokken we richting feestzaal. Onderweg kregen mijn vriend en ik een soort déjà vu. Dat gevoel werd gevolgd door een aha-erlebnis. Enkele jaren geleden hadden we in hetzelfde kasteel tot in de vroege uurtjes gefeest op het trouwfeest van goeie vriendin  M. En meteen wist ik dat we ons over de kwaliteit van het eten alvast geen zorgen moesten maken.

We hadden bovendien erg veel geluk met de mensen aan onze tafel. We kenden niet zoveel volk op het feest, maar gelukkig bleken onze disgenoten supersympathieke mensen te zijn. Het klikte geweldig goed en het gesprek viel geen moment stil. Het eten was om duimen en vingers af te likken, zo lekker. Ik denk dat ik nog een paar nachten kan dromen van al de lekkernijen die uitgestald stonden bij het dessertbuffet. Zalig! Ik heb gedanst, ik heb gelachen, ik heb gebabbeld, ik heb fijne nieuwe mensen leren kennen. En voordat we er erg in hadden, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik wens D&D nog veel geluk samen. Hun huwelijk heeft alvast een schitterende start genomen.