vrienden

Too much food

Dat is een notendop de samenvatting van de laatste dag van 2007 en de eerste dag van 2008. Voor mijn eigen archief een kleine opsomming van het menu op oudejaarsavond. Zodat ik over dertig jaar aan de hand van de genomen foto’s en dit blog een fijne reconstructie kan maken.

Voor de aperitiefhapjes moesten mijn vriend en ik zelf instaan. We waren van plan Nieuwjaar te vieren met vier koppels (meer plaats is er niet aan onze tafel), helaas belde gisteren een koppel af: buikgriep. Er zijn plezantere manieren om 2008 in te gaan, maar goed, zieke mensen horen thuis in bed en niet op een feestje rond te hangen. Dus moesten mijn vriend en ik last minute iets verzinnen voor de aperitiefhapjes waarvoor E en T normaal zouden zorgen. Het werden gamba’s in sherrysaus en een gemakkelijkheidsoplossing: ovenhapjes van de Delhaize. De hapjes werden vergezeld van een glaasje cider met calvados en groene appeltjes en daarna een glaasje schuimwijn met hibiscusbloem. C en H verrasten ons met een vishapje: gerookte zalm met paling en zure room. Daarna serveerden ze een overheerlijke courgettensoep. En toen was het tijd voor een korte eetpauze. 😉

Daarna was het weer onze beurt. Mijn vriend en ik hadden ons het hoofdgerecht toegeëigend. Omdat ik wel hou van een experimentje probeerde ik een totaal nieuw recept uit. We hadden geen backupplan. Als het mislukte konden we ter vervangen enkel nootjes en olijfjes aanbieden en heel veel drank, natuurlijk! We kozen een gerecht van de onvolprezen Jamie Oliver die mij al veel leuke kookmomenten bezorgd heeft. Maakten we klaar met behulp van onze oven: kip gevuld met bospaddenstoelen in een korstje van bladerdeeg afgewerkt met een sausje van mosterd, room en witte wijn. Een supersimpel gerecht dat wonderwel meeviel. (Ofwel waren onze gasten uitmuntende leugenaars.) Enige nadeel: ik vond het net te veel. Al schenen de heren aan tafel er een andere mening op na te houden, want zij smikkelend graag de restjes van de dames op.

Daarna lastten we een superlange eetpauze in en klommen we iets voor twaalf naar het dak om aldaar te genieten van 360 graden vuurwerk in Leuven en omstreken. Met een glaasje cava in de hand keihard gelukkig nieuwjaar roepen naar de buren. Een fantastisch moment. We kusten mekaar (de ene al iets langer dan de andere) en genoten.

Voor het dessert was er niet meer zoveel plaats in mijn maag, maar wie kan er nu neen zeggen tegen verrukkelijke zelfgemaakte chocomousse en vanille-ijs van Häagen-Dazs? Er was ook nog appeltaart, maar die heb ik toch maar laten staan. Er zijn grenzen aan mijn maag- en darmcapaciteit.

Vandaag moesten we rond het middaguur (pijnlijk) al bij mijn familie zijn. We werden getrakteerd op overheerlijke koude schotels met zalm, tongrolletjes en ananas en tomaat garnaal. Er was ook een vleesschotel, maar daar heb ik niets van genomen. Het was lekker en ook een beetje decadent. Al dat overvloedige eten terwijl er elders op de wereld mensen sterven van de honger. Rond het vieruurtje werden dan de authentieke Limburgse vlaaien bovengehaald, aangevuld met het overschot van de appeltaart van gisteren.  Ik kreeg een cadeautje. We speelden een spelletje Machiavelli dat ik bijna won (maar net niet helemaal) en toen was het tijd om naar Leuven terug te keren.

Ik zal de komende weken wat meer moeten sporten, denk ik. Maar eerst nog een receptie op het werk, morgen!

Rotterdam / Den Haag

Gisteren een uitstapje gemaakt naar onze sympathieke noorderburen om aldaar onze sympathieke uitgeweken vrienden te bezoeken die onlangs hun gezin uitgebreid hebben met een prachtige dochter. Omdat over en weer rijden naar Den Haag voor het avondeten er toch een beetje over is, plakten we een uitstapje naar Rotterdam aan ons bezoekje. Heel veel van Rotterdam hebben we niet gezien, omdat we ‘s ochtends niet vroeg genoeg uit ons bed raakten, maar toch een kleine impressie:

graffitti

Weerkaatsing

Vuurtoren

Maas

Erasmusbrug

Brug

Grappig feit van de dag: dat we van een onvervalste inwoner van Waasmunster een pak Belgische pralines kochten op de markt in Rotterdam omdat we onze pralines thuis vergeten waren.

En de dochter van onze vrienden was een schatje. Amper gehoord en alleen wakker worden voor de voedingen. Een modelbaby.

Kerstdiner in het Munthuis

Gisteren ben ik uitgebreid gaan dineren ter ere van kerstmis (elk excuus is goed) samen met de mensen van mijn irc-kanaal (jaja, in tijden van MSN en andere brol zijn er nog wel degelijk mensen die deze voorhistorische communicatiemethode gebruiken). We waren met een plezante bende van 14 personen. Normaalgezien zou ik gereserveerd hebben in de Earthshake, maar nu de uitbaters de deuren definitief gesloten hebben, moest ik op zoek naar een alternatief. Ik herinnerde me dat ik een tijd geleden erg lekker gegeten had in het Munthuis. Ik reserveerd via hun website en wachtte vol spanning op antwoord. Na drie dagen wachten, heb ik toch maar gebeld. Toch handig zo’n reservatieformulier, vooral als niemand de gemaakte reservaties opvolgt. 😉 In de horeca is web 2.0 nog erg veraf. 😉

Verder totaal geen klagen van het Munthuis. Ik kreeg snel drie menuvoorstellen in mijn mailbox. Het aanbod was gevarieerd genoeg om ook de moeilijke eters onder ons tevreden te stellen.  Ik vond het moeilijk een keuze te maken omdat de voorstellen mij allemaal overheerlijk in de oren klonken. Ik hakte de knoop door en koos voor carpaccio van runds met vanilleolie, slaatje met pijnboompitten en zongedroogde tomaat als voorgerecht, gegrilde zwaardvis met rozemarijnaardappeltjes, gegrilde provençaalse groenten en coulis van rode paprika’s als hoofdgerecht en moëlleux van bittere chocolade met gekarameliseerde ananas, mousse van witte chocolade en chocoladesorbet. En ja, het smaakte even lekker als het klinkt.

In het restaurant hadden we het zaaltje op de bovenste verdieping voor ons alleen. Schitterend. We zaten vlakbij de keuken en het toilet (wat belangrijk is voor mensen met een kleine blaas als ikzelf). We werden in de watten gelegd door onze eigen persoonlijk Olivier, een lieve bescheiden jongen die ons van drank en spijzen voorzag. Het allerleukste aan het zaaltje was de gigantische openhaard. Om helemaal in de kerststemming te komen. De tafels waren geschikt in een vierkant waardoor iedereen met elkaar kon converseren. Ik klink waarschijnlijk als een promotiecampagne voor het Munthuis, maar ik overdrijf niet, alles was werkelijk tot in de puntjes verzorgd.

Na het eten besloten we nog een afzakkertje te nemen op ons appartement. En eentje is geentje en toen zijn we beginnen weerwolven en toen dacht ik dat het een goed idee was om cocktails te mengen. Hoe later op de avond hoe vrolijker, alleen schoot ik er mijn nuchterheid bij in. Als ik wat drank op heb, kan ik blijven doorgaan. Het was vier uur toen de laatste gasten naar huis gingen en we het onvoorziene, maar daarom des te leukere, feestje afsloten.

En nu heb ik een beetje een houten kop…

Het verwennen der smaakpapillen

Vandaag hadden we vrienden op bezoek. E heeft nog samen met mij gestudeerd en is vorig jaar zijn grote liefde C gevolgd naar West-Vlaanderen. Nu ben ik helemaal voor het volgen van grote liefdes, maar Izegem, dat is dus wel ver, he! Door de grote afstand en ons beider drukke agenda’s is afspreken geen sinecure en het was bijna niet meer gelukt in 2007, en dat terwijl we al pogingen aan het ondernemen waren sinds juli ergens. Gelukkig viel er op de valreep nog een geschikte datum uit de lucht: 23 december.

E had nog een beetje last van jetlag (hij was net terug van een business trip naar Singapore) en dat zag je aan zijn oogjes, maar merkte je helemaal niet aan zijn humeur. We hadden een geweldig gezellige namiddag/avond, die goed ingezet werd met een bezoekje aan het Glazen Huis, waar het zo rond een uur of vijf echt ongelooflijk druk was. Ik heb alleen het gevoel dat we totaal nog niet bijgepraat zijn. Kennen jullie dat? Gesprekken die van de hak op de tak springen, nauwelijks tijd om adem te halen omdat er zoveel te zeggen valt? Beginnen met één onderwerp en het verhaal niet afmaken omdat er een nieuwe verhaallijn tussenkomt en dan nog één.

Enfin, om jullie wat te laten watertanden, een klein overzichtje van wat wij aten:

  • Aperitief: calvados met cider en fijngesneden groene appeltjes
  • Aperitiefhapje: assortiment zakouskis uit de Delhaize (tja, het mag ook al eens makkelijk zijn, he)
  • Voorgerechtje: gevulde sint-jacobsschelp met kreeftensaus (ook uit de Delhaize, tja, what can I say?)
  • Hoofgerecht: eendenfilet met appeltjes
  • Dessert: champagneglas met lychees en frambozen, opgevuld met cointreau, rietsuikersiroop en crémant

It was very, very yummie!

eend met appeltjes

Fruitig dessert

The end

Gisteren zijn we in het prettige gezelschap van de collega’s van mijn vriend voor de allerlaatste keer in ons leven gaan eten in de Earthshake. De uitbaters stoppen ermee. Te veel werk, te weinig opbrengst. Zaterdag worden de laatste gerechten opgediend en daarna is het gedaan. Zeer spijtig, want ik heb in de iets meer dan vijf jaar dat de Earthshake open was, vele fijne momenten daar beleefd: reünies georganiseerd, met vrienden gegeten, romantisch getafeld, nieuwjaar gevierd, te veel wijn gedronken, gelachen, gebabbeld, genoten. Mooie herinneringen die ik zal koesteren.

Zondagochtendbrunch

Het begon allemaal leuk en gezellig die zondagochtend. Al moet ik er misschien bij vertellen dat het voorstel van onze vrienden om ons te trakteren op een brunch niet met onverdeeld enthousiasme werd onthaald. Zondagochtend is namelijk de enige ochtend in de week dat ik kan uitslapen. Deze ochtend is dan ook normaalgezien heilig. Wee de persoon die het waagt mij zondagochtend uit bed te zetten (nuancering: als het is om mij een reis om de wereld cadeau te doen, mag u steeds aanbellen, dag en nacht). Voor de vriendschap heeft een mens al eens iets over. Het was bovendien al heel lang geleden dat we nog eens goed gebabbeld hadden. De afspraak werd vastgelegd.

Heel gezellig allemaal: versgeperst fruitsap, vers fruit, een enorm aanbod aan kaas, paté, rozijntjes, noten, een theeassortiment dat je in de meeste cafés niet eens vindt. Tot in de puntjes verzorgd en meer dan voldoende om acht potige kerels zonder hongergevoel van tafel te kunnen sturen. Gebabbeld over de vorderingen aan hun huis, over de baby die op komst is, over ‘t werk. Niks wereldschokkends.

Toen kreeg ik het niet zo slimme idee om te vragen of ik de foto’s van hun reis naar IJsland mocht zien. Nu vermoed ik dat IJsland een heel erg boeiend land is: ruige natuur, vriendelijke mensen, volkomen desolate gebieden, schattige huisjes, veel sneeuw, een pittig taaltje, maar o jee, wat ziet IJsland er saai uit op foto! Yikes. Zoveel leegte, zoveel rotsen, zoveel geisers! Na de foto’s van de derde dag had ik het zowat gezien. Ik was erg blij dat de laatste reeksen foto’s beperkt bleken te zijn. IJsland is meteen een paar plaatsen gezakt op mijn lijst van “zeker te bezoeken bestemmingen”.

Na de foto’s allemaal bekeken te hebben, wou ik graag naar huis. Dus ik geef de gebruikelijke voorzet aan mijn vriend: “tijd om naar huis te gaan”. Maar mijn voorzet werd niet binnengekopt of althans niet begrepen. Geen bevestigend antwoord: “ok, we gaan.” Ik greep naar de grovere middelen: excuses als nog moeten winkelen (hey de winkels zijn open op zondag tegenwoordig), de laatste dag van de kerstmarkt, die mijn vriend vakkundig de nek omwrong door zijn afkeer voor winkels en kerstmarkten te uiten. Ok, goed, dan nog maar even gebleven, zeker?

En opeens sloeg mijn humeur helemaal om. Met als resultaat een gigantische ruzie in de wagen. Blabla: “jij begrijpt mij niet.” Blabla, miscommunicatie. Enfin, het is natuurlijk allemaal weer goed gekomen. Goedmaakseks moet er ook zijn, maar toch had ik mij mijn zondag anders voorgesteld. Jammer.

Culinaire kerstmarkt

Koud weertje gisterenavond. Ideaal om je lekker warm in te duffelen (extra onderlijfje, handschoenen, fleece sjaal, dikke sokken) en naar de kerstmarkt te trekken. ‘k Had afgesproken met vriendin J, die helemaal uit Antwerpen was gekomen voor de Leuvense kerstmarkt. Al gauw werd ons duo een kwartet en gevieren trokken we rond tussen de kraampjes. Om zeven uur viel de hoeveelheid volk nog goed mee, om negen uur was er vooral op het Hooverplein sprake van filevorming.

De kraampjes op de Leuvense kerstmarkt ken ik, na jaren trouw bezoek, zo onderhand wel. Veel prullaria die naar mijn mening overprijsd zijn. Mijn interesse gaat eerder uit naar het culinaire aspect van de kerstmarkt. In de koude staan babbelen met je handen rond een dampend glas warme wijn, blazend tot de wijn op drinktemperatuur is, niets beters om in de kerstsfeer te komen.

Een klein overzicht van de culinaire geneugten die wij vanavond tot ons namen: een kroketje met zalm en dille en een kroketje met zongedroogde tomaatjes (dat laatste was duidelijk favoriet) vergezeld van een glaasje roze cava (heerlijk!). Daarna waagden we ons aan een pannenkoek met cointreau. Zeer lekker, maar ook straffer dan verwacht, want er werd door de uitbaters van het kraampje niet echt zuinig omgesprongen met de cointreau. Daarna aten we nog een miniloempia en een kippensaté in de kraam van de Ming Dynasty. En toen was ik echt wel voldaan. Jammer van de appeltjes in kaneel, want die roken overheerlijk, maar daar vond ik echt geen plekje meer voor. De heren in ons gezelschap vonden echter nog een plaats voor een Breydelbroodje. Maar daar konden ze mij echt niet mee verleiden. Te veel vlees, te weinig groeten.

Beeld

Nicole en Hugo zorgden voor de muzikale achtergrond op de kerstmarkt. Sympathiek mensen te oordelen aan de uitstraling die ze hebben op het podium. Hun muziek is niet echt mijn genre, maar ik bewonder het enthousiasme waarmee ze hun act brengen en vooral het feit dat ze na al die jaren duidelijk nog steeds verliefd op elkaar zijn. Mooi, zo samen oud worden. Hopelijk is ons dat ook gegeven.

Naar goeie gewoonte kwam ik weer veel bekend volk tegen. Een dikke dankjewel aan de jongen die ons de cointreaupannenkoeken aanraadde. Je had overschot van gelijk.

Lieveheersbeestje

Een nieuwe baby

Net een telefoontje gekregen van vriend E. Hij is maandag papa geworden van een flinke dochter (en dat mogen jullie gerust letterlijk nemen, ze weegt 3.8 kilo en meet maar liefst 52 centimeter). Hij klonk dolblij aan de telefoon. Ik werd er helemaal warm van. Zijn vrouw L heeft in één moeite het record van de vlotste bevalling in mijn vriendenkring gebroken: om half zes binnen in het ziekenhuis en om zes uur was de baby er. Jawadde. Binnenkort naar Den Haag om het nieuwe leven te bewonderen. Fijn!