Er zijn dus mensen die alle Ketnet-series kunnen opnoemen, maar nog nooit van House M.D. en Hugh Laurie gehoord hebben. Goya, Karel en Bruno, hoog tijd om dat gat in jullie cultuur te plamuren!
vrienden
Eerste kerstdiner van 2008
Het jaarlijkse kerstdiner met de IRC-vriendjes was een daverend succes. Met z’n zestieneneenhalf waren we. De halve persoon (aka mijn squashpartner) daagde naar goede gewoonte een drietal uur te laat op. Als locatie voor ons diner hadden we het Chess Café uitgekozen. Dit leek een goeie keuze (alhoewel de bediening echt wel onvriendelijk was) tot de dj zo rond een uur of tien de muziek keihard opendraaide. Ik kon de mensen aan de andere kant van de tafel niet eens meer verstaan. Een echte afknapper, vooral omdat zo’n kerstdiner toch een ideale gelegenheid is om bij te praten met mensen die ik niet allemaal even vaak zie.
Weggejaagd door de luide muziek zijn we dan maar (na een klein akkefietje waarbij ik plots in iemand zijn nek belandde en de grond wel heel erg veraf leek – dank aan Q, voor de redding!) ter afsluiting van de avond iets gaan drinken in de Wentelsteen. We zaten dan wel in het rookvrije gedeelte, maar toch drong er nu en dan een vleugje rook mijn neusgaten binnen. We hielden het op één drankje, want ja, werkmensen die zijn tegenwoordig snel moe. Gelukkig waren we de avond vroeg begonnen. 😉
Yikes
Straks komt er iemand bij ons logeren en wij waren dat helemaal vergeten. Rap, rap, rap als een wervelwind door ons huis gehold om de grootste rommel weg te werken. En snel, snel, snel, de lakens van het logeerbed afgenomen en in de was gedaan zodat ons logé in een deftig bed kan slapen.
Nog anderhalf uur en dan zitten we achter de feestdis. Tijd voor damage control.
Blitzbezoek
In mijn agenda stond vandaag: bezoek aan vrienden E, L en hun lieflijke dochter M in Den Haag. Helaas kon deze afspraak niet doorgaan omdat E en L op het laatste nippertje andere, dringende verplichtingen hadden ergens in het verre West-Vlaanderen. Omdat ze op de terugweg naar Den Haag toch bijna langs Leuven passeerden, stelden ze voor om het goed te maken met een superblitzbezoekje. Dochter M is net één jaar en moet ‘s avonds op tijd in bed, dus lang konden ze niet blijven.
Mijn vriend en ik vonden dit een perfect voorstel. E, L en M zouden rond het avondeten bij ons zijn. We kochten quiches op de kerstmarkt. Gewoon in de oven steken en klaar. Op die manier beperkten we onze tijd in de keuken tot het minimum en konden we voluit bijpraten.
En bijpraten hebben we gedaan. Amai. Het is gewoon onmogelijk om al de opgespaarde verhalen van bijna een jaar in twee uur te proppen. Het gesprek sprong van de hak op de tak. En oja, dit ook nog en dat en ja, hoe is het daar nog mee? En Australië? En wat zijn jullie plannen? Kleine M demonsteerde dat ze al goed aan het handje liep, al zal alleen lopen nog niet voor morgen zijn. Haar dikke wangetjes tonen alvast dat ze een echte levensgenieter is, net als haar ouders.
Na het blitzbezoek namen we afscheid. Een beetje spijtig dat we geen ganse dag hadden om bij te praten, maar ik ben heel blij dat ik E, L en M nog eens gezien heb. En na hun plannen gehoord te hebben, zit het er dik in dat we hen de volgende keer in Zwitserland mogen bezoeken…
The good life
Er zijn weinig dingen waar ik meer van kan genieten dan een avond in goed gezelschap in een gezellig restaurantje. Gisteren was zo’n avond. We hadden afgesproken om met L en J iets te gaan eten in Entre Nous in de Naamsestraat. Een restaurantje dat ik nog bezocht had. Toen we er binnenkwamen, bleek dat reserveren niet echt nodig geweest was. Het was er bijzonder leeg en op ons tafeltje na, was de bediening werkloos. Een beetje jammer, want het eten was lekker: mijn hertenfilet was superlekker, alleen de witlof had wat langer mogen stoven. Gelukkig druppelden later op de avond nog wat mensen binnen. Want het is toch wel pijnlijk, zo’n groot restaurant met zo weinig volk.
Enfin, wij trokken het ons niet aan en babbelden er duchtig op los, terwijl we nipten van de voortreffelijke wijn die L gekozen had. Zo duchtig dat we meteen ook voor entertainment zorgden voor het enige koppeltje dat zich in onze buurt bevond. Ze waren overduidelijk erg geïnteresseerd in onze gesprekken. 😉
Als afsluiter zijn we nog iets gaan drinken in Bar Louis, een chic café op de Grote Markt voorzien van gezellige zeteltjes om in weg te zakken. Alleen jammer van dat verstopte afvoerputteke (allez, ik denk toch dat dit de oorzaak is) dat vooraan voor een beetje een rioollucht zorgt. Gelukkig hadden we daar achteraan geen last van. Mijn vriend was onvermoeibaar, want hoewel ik mijn ogen stilletjesaan voelde dichtvallen, leek hij geen enkel teken van vermoeidheid te tonen. Tegen een uur of half twee vond ik het echter welletjes en trokken we richting bed.
Bedankt, L en J voor de gezellige avond. Dat doen we snel weer!
Star Wars Marathon
‘t Was een geslaagde avond! Lekkere cocktails, fastfood voor de hongerige magen en een schitterend beeld dankzij de projector van mijn vriend zijn werk. Al vrees ik dat ik wegens dichtvallende ogen stukken gemist heb van Return of the Jedi. 😉 Met dank aan boskabout, werkmens, ntone en special guest Lucie voor het uitmuntende gezelschap.
En ja, mijn vriend en ik overwegen serieus een Lord of the Rings marathon. Al gaan we dan toch een tikkeltje vroeger moeten beginnen. 😉
Plaatsen vrij voor Star Wars marathon!
Een hele tijd geleden besloten mijn vriend en ik een Star Wars marathon te organiseren voor wat vriendenbloggers. Voornamelijk omdat lime nog nooit een Star Wars film gezien had en wij ons geroepen voelden dit gat in haar cultuur te dichten. De eerste datum die uit de bus kwam, werd verschoven omdat diezelfde lime onverwacht niet van de partij kon zijn.
Een nieuwe datum werd geprikt, maar blijkbaar wordt onze Star Wars marathon door het noodlot achtervolgd. Verschillende deelnemers haakten af met uiteenlopende excuses als een shot gun wedding, een crematie en een reisje naar het buitenland. Bijgevolg zijn er 3 plaatsen vrijgekomen voor andere Star Wars liefhebbers. Plaats van het gebeuren: ons appartementje in Leuven. Tijdstip: zaterdag 29 november om 16.00u. Mijn vriend en ik zorgen voor de drank, de films en de filmprojector.
Star Wars liefhebbers, stuur mij een mailtje! De eerste drie reageerders zijn verzekerd van een gezellige avond in goed gezelschap.
Vrolijke vrijdag
Ik wilde dit weekend vertellen over wat ik vrijdag deed, maar die plannen kwamen in de verdrukking door wat ik zaterdag en zondag deed en niet deed. Toch vind ik dat vorige vrijdag memorabel genoeg was om er toch nog een kleine uiteenzetting aan te wijden.
Mijn belevenissen tijdens de werkdag sla ik gemakshalve over, niemand zal behoefte hebben aan nog eens wat gezeur over vergaderingen. Vrijdagavond was echter andere koek. We startten onze avond met een Mexicaans etentje in de Vera Cruz. Met de bonnen die ik elk jaar toegestuurd krijg voor mijn verjaardag was het een heel voordelig etentje. Zeker omdat we voor één keer de margarita-verleiding konden weerstaan. Niet moeilijk, we wisten immers dat we mojito’s in het vooruitzicht hadden.
Na een portie werkelijk voortreffelijke fajitas trokken we naar de openingsreceptie van de vereniging die op het gelijkvloers van onze appartementsblok huist. De lokalen waren al langer open, maar nu waren ze ongeveer volledig afgewerkt en alle bewoners van het gebouw hadden een uitnodiging gekregen. Jongens, dat was niet zo’n goeie beslissing. We werden bijna omvergestaard. Toegegeven, ik had een niet zo bescheiden décolleté aan, maar ik voelde me bepaald ongemakkelijk onder al die blikken van oude madammekes en meneren. Gelukkig was er de vriendelijke meneer van de radioclub die ons een privérondleiding gaf.
Van de ene rondleiding naar de andere. Na de tegenvallende receptie (geen druppel drank gezien), woonden we een paar straten verder een fijne pre-housewarmingparty bij. Al een geluk dat we zelf een flesje schuimwijn bijhadden, want de rumleverancier liet op zich wachten. 😉 Chic volk komt altijd te laat, nietwaar? Tijdens de rondleiding in het leuke huisje werd ons het geheim van de vastgeketende kelderbewoners verklapt. Handig om de was en de strijk gedaan te krijgen, naar het schijnt.
Toen dan eindelijk de drank samen met twee sympathieke bloggers gearriveerd was, begaf ik mij naar de keuken om met wat kunst- en vliegwerk mojito’s te maken. Help me eraan denken dat ik de volgende keer geschikte mojitoglazen meeneem én mijn eigen stampers. De icecrusher daarentegen bleek een geheel overbodig accessoire te zijn door de aanwezigheid van mini-ijsblokjes in plastic zakjes. Sorry alvast voor het plakkerig achterlaten van je keuken, werkmens.
Het was een supergezellige avond, met toffe gesprekken, nu en dan een nerderig zijsprongetje (ik pleit schuldig), steken boven en onder tafel en jawel, we mochten de sympathieke verovering van Kathleen in het echt bewonderen. We sloten de avond af met een paar spelletjes weerwolven. Duivels koppel Ntone en Greet kunnen in de toekomst, wat mij betreft, by default gelyncht worden. Volgens mij waren ze 75 procent van alle keren weerwolf. En toch bleven de mensen mij maar by default lynchen. Why? Why?
Spijbelen
Eigenlijk moest ik vanavond naar een verjaardagsfeestje in Antwerpen. Maar noch mijn vriend, noch ikzelf hadden er veel zin in. We zijn deze ochtend allebei opgestaan met een lichte verkoudheid (neus verstopt, nood aan zakdoekjes, u kent dat wel). Niets ernstigs, maar wel een reden om vanavond niet in een rokerig café tot superlaat in de nacht alcohol binnen te kappen. We willen superfit zijn voor onze Australiëreis, nietwaar. Het cadeautje dat we gekocht hadden voor de jarige, sturen we dan wel met de post op. Eens vroeg in bed kruipen zal deugd doen.
Een schitterende herfstdag?
Vandaag waren de weergoden ons nog eens gunstige gezind. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven zitten, dus trokken we onze zomerkleren aan voor een wandeling richting Abdij van ‘t Park om daar de ikonen te bekijken. We waren niet de enigen die dit prachtige domein hadden uitgekozen voor een wandeling. Jong en oud genoten zichtbaar van de zon en de herfstkleuren. Een herinnering aan de mooie zomer die ons beloofd werd, maar er nooit kwam.
Op zo’n schitterende dag valt het moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die zo diep in de put zitten, dat ze geen andere uitweg zien dan een overdosis pillen slikken in combinatie met overdadig alcoholgebruik. Dit weekend is het nog goed afgelopen, maar het had anders kunnen eindigen. Er zijn ook dagen dat ik mij slecht voel en misschien komt er onnadenkend al eens het zinnetje: “ik wou dat ik dood was” uit. Maar ik kan mij moeilijk inbeelden hoe zwart het gat moet zijn waarin iemand zich bevindt die werkelijk tot uitvoering overgaat.
Ik hoop dat niemand die deze blog leest, met gedachten aan zelfdoding rondloopt. Mocht dit toch het geval zijn, zoek alsjeblieft hulp. Praat erover. Neem iemand in vertrouwen. Ga in therapie. Het leven is heus de moeite waard, al lijkt dat even niet zo.
