vrienden

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Some people…

Deze avond warn mijn vriend en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van een vriendin. Blijkt dat de kersverse doctor een gemeenschappelijke vriend had uitgenodigd. Iemand met wie we vroeger vaak optrokken, maar met wie ik de laatste vier jaar het contact totaal verloren was. De reden hiervoor is simpel. Na zijn afstuderen had die zogenaamde vriend geen tijd meer voor frivoliteiten als vriendschappen onderhouden. Hij was nu een serieuze werkmens. Van de ene op de andere dag verdween hij van mijn irc-kanaal, bleven mails onbeantwoord en kwam hij niet meer naar onze feestjes. En dat was het. Meestal doe ik echt moeite  om een vriendschap levendig te houden, maar het feit dat hij ons allemaal zo gemakkelijk achter zich liet, maakte mij duidelijk hoeveel mijn vriendschap voor hem waard was.

Vandaag kwam hij bij ons staan en praatte hij alsof er niks gebeurd was. Ik ben er niet de persoon naar om scènes te maken op andermans feestjes, dus praatte ik gewoon vriendelijk terug. Zegt hij op het einde van ons gesprek: “Het is toch al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben, he.” Zeg ik: “Ja, hoe zou dat komen…” Inwendig kookte ik, maar ik glimlachte beleefd. Hij zei dat hij inspanningen zou doen om de banden te hernieuwen. Ik ben er niet op ingegaan. Eerlijk: voor mij hoeft het niet meer. Ik investeer mijn tijd liever in mensen die het wel waard zijn.

Chocoladetaart

Gisterenavond bevonden mijn vriendje en ik ons in de Rodins, alwaar vriendin D verrast werd voor haar dertigste verjaardag. Het aperitief hadden we op het terras genomen, maar het lawaai van Leuven kermis dreef ons naar binnen voor het diner. Jammer, want het weer was zeker terrasjeswaardig.

De splinternieuwe man van D had het allemaal perfect geregeld. D had niets door en was erg in haar nopjes. Hoe zou je zelf zijn als je op één en dezelfde dag een nieuwe auto gekocht hebt, de akte van je pas aangekochte stuk bouwgrond verleden hebt en dan nog eens onthaald wordt op een etentje in gezelschap van vrienden?

Ja, the big 3-0, dat moest natuurlijk gevierd worden. Dat deden we dan ook met heerlijke zalm en voortreffelijke wijn. En toen kwam het dessert: een dessertbordje (met enkele minder geslaagde creaties) en een prachtige chocoladetaart met passievruchtenmousse. Lekker, maar zwaar! Ik ben er zelfs niet in geslaagd mijn stuk taart helemaal op te krijgen en dat voor een chocoladeliefhebber als mezelf. Achteraf toen ik in bed lag met het gevoel een baksteen ingeslikt te hebben, bekloeg ik me die paar happen te veel wel.

En zaterdag zitten we weer achter de feestdis. Ik moet dringend wat meer sport aan mijn weekplanning toevoegen…

Vruchtbaarheid

De lijst met zwangerschappen in onze vriendenkring wordt langer en langer. Het lijkt wel alsof de voortplantingsdrang iedereen in de ban heeft. Jammer genoeg hoor ik ook steeds meer verhalen over miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, cysten op eileiders en andere problemen. Ik probeer een luisterend oor te bieden, maar weet soms niet goed hoe te reageren. Zelf heb ik totaal geen voortplantingsdrang en ik vrees dat ik de neiging heb, het allemaal wat te rationaliseren. 

Voor vrouwen beneden de vijfendertig jaar is de kans dat een zwangerschap in een miskraam eindigt, ongeveer 1 op 10. Dat is vrij hoog. En waarschijnlijk zijn er veel vrouwen die niet over hun miskraam praten. Ik weet dat een miskraam iets natuurlijks is: het vrouwelijk lichaam heeft een reden om dit vruchtje af te stoten. Al durf ik dat meestal niet zeggen. Per slot van rekening vergt een miskraam een verwerkingsproces en is dat proces voor ieder mens anders. Dus hou ik het maar op het bieden van een luisterend oor. En stiekem ben ik blij dat dit soort zware ontgoochelingen mij bespaard worden.

Perspectief

We wandelden terug na een gezellig etentje met vrienden (sushi à volonté!). Ik vraag haar hoe het ermee gaat. Het is lang geleden dat we nog een echt gesprek gevoerd hebben. Geen tijd, te veel volk, zo gaat dat. Ze zegt dat het goed gaat. Ik vraag naar haar plannen na de postdoc. Geen plannen. Ze zegt dat het zal afhangen van haar gezondheidssituatie. 

Ik wist dat haar moeder gestorven is aan kanker. Een erfelijke, zeer venijnige vorm van kanker. Ze heeft zich laten testen en is erfelijk belast: 80% kans op kanker. Dat is een veel te grote kans. Over anderhalve week laat ze preventief haar borsten amputeren. Ze praat erover alsof het de normaalste zaak in de wereld is. En misschien is het dat ook wel, als je kansen bekijkt.

Haar verhaal helpt me om mijn egoïstische zelfbeklag in het juiste perspectief te plaatsen. 

Girl Geek Dinner in Wijgmaal

Veel volk, gisteren in de Remy-toren in Wijgmaal. En iedereen was supervroeg. Ik vermoed dat het genereuze aanbod van een hele hoop Billy vouchers daar voor iets tussen zat. Ik zag de eurotekens in de ogen van sommige mensen blinken. 😉

Ik vond het alvast een geweldig goed idee om deze Girl Geek Dinner in de buurt van Leuven te houden. Het uitzicht vanaf de Remy-toren was, zoals aangekondigd, de moeite. Alleen jammer van de lelijke met beton volgegoten terreinen vlakbij de toren, maar goed, als je de blik een beetje verder wierp, had je daar geen last van. Wijgmaal is ook lekker dichtbij voor ons, Leuvenaars. Daardoor waren wij natuurlijk mooi op tijd om onze voucher in ontvangst te nemen. Laat het ons erop houden dat het een zeer profijtelijke avond was voor mijn vriend en mezelf. Twee bonnen met een aanzienlijk bedrag erop, gratis drank en gratis eten (heel lekker trouwens: je had de keuze uit wok met kip, wok met scampi en pizza). Dit in combinatie met interessante mensen om mee te babbelen. Ik kijk al uit naar de volgende Girl Geek Dinner. 😉

Oja, er werden twee presentaties gegeven die de nadruk legden op de verschillen tussen mannen en vrouwen op het gebied van shoppen. Tja, dat er verschillen zijn, zal iedereen wel weten. Ik vond het allemaal een beetje clichématig voorgesteld, maar clichés zijn nu eenmaal clichés omdat ze een zekere waarheid inhouden. Tip voor de Insites-jongen: maak in het vervolg de tekst op je slides ongeveer tien keer groter, misschien kan ik ze dan lezen. Enne, cijfertjes jagen mij heus geen schrik aan, hoor. Het verhaal van de meisjes van Muse Communication vond ik beter gebracht, vooral de non-verbale communicatie was super. En ik kon de slides lezen. De essentie van de boodschap die ik onthouden heb: mannen zijn competitieve jagers, vrouwen praatgrage verzamelaars. We hebben dus nog verrassend veel eigenschappen gemeen met onze voorouders uit de oertijd. 😉

Prijs voor het leukste verhaal van de avond gaat naar Courtney, die net de dag ervoor verrast werd door haar vriend in Parijs met een mooie verlovingsring. Congratulations! Ik sprak nog met hopen andere mensen, waaronder Saar, Tante Annie, Tantieris, Lama (zoals steeds weer een bron van wijsheid), Kato, Kathleen, Steven, Antoon, Greet, Janne, Inge, Bruno, Peter, Clo, Paul, Filip, Bart, Thomas,  Matthias, vuur, Joke, Vincent, Lucie, Elise en naar goeie gewoonte zal ik er weer een hoop vergeten zijn.

Nadeel aan de voor de rest prachtige locatie: het achtergrondlawaai werd erg versterkt, waardoor ik soms moeite had mijn gesprekspartners te verstaan en er enkele communicatieve misverstanden ontstonden. Of zou het toch aan mijn gehoor liggen dat begint achteruit te gaan?