uitstap

Vrijgezellen

De zus van mijn broer vriend trouwt volgende maand (een half jaar nadat zijn jongste broer getrouwd is, hopelijk is het niet besmettelijk) en zoals de traditie het voorschrijft werd er door de getuigen een vrijgezellendag georganiseerd. Gelukkig ben ik nog nooit in mijn leven getuige geweest, want het verzinnen van stomme opdrachtjes is echt niet aan mij besteed.

De vrijgezellen startte in het zwembad Waterperels in Lier. Een kleine anderhalf uur mochten we ons uitleven in de wildwaterbaan, ontspannen in de sauna en het stoombad met te weinig stoom en tevergeefs wachten tot de jacuzzi terug in gang schoot. Het zwemmen op zich vind ik wel fijn, maar ik begin meer en meer een bloedhekel te krijgen aan die veel te kleine omkleedhokjes, de smerige vloeren en die vervelende kastjes waar je al je hebben en houden maar net ingepropt krijgt. En om één of andere reden moet ik de gekste touren uithalen om de sensoren van de douches duidelijk te maken dat er ik toch wel graag over water zou beschikken om de shampoo uit mijn haar te wassen.

Na het zwemmen trokken we naar restaurant Pezo in het centrum van Lier. Het eten was lekker, de rode wijn ook, de witte trok op niks. Wat ik heel erg storend vond, is dat we al om 20.00u buiten geborsteld werden. Er waren nog mensen die een dessertje wilden nemen, maar dat was niet mogelijk. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat men dit ons op voorhand had meegedeeld. Maar gezellig is anders.  Nu, in economisch moeilijke tijden kan ik begrijpen dat een restaurant twee shiften willen doen, maar als we een dessertje hadden mogen bestellen, zouden we ongetwijfeld ook nog wat gedronken hebben.

Van Lier zelf heb ik niet veel gezien, veel te koud om lang buiten te blijven. Het historische centrum met de Zimmertoren zag er erg mooi uit, iets om in de zomer naar terug te keren. Het ijskoude weer zorgde er wel voor dat de stad er uitgestorven bij lag. Geen mensen om aan te spreken om de domme opdrachtjes te doen. Oef. 😉 

We deden enkele cafés aan om de opdrachten te doen die niet echt publiek nodig hadden. Het eerste café stonk naar verstopte afwateringsputtekes. Op de wc’s was de stank zelfs niet te harden. Blijkbaar is dit een veel voorkomend probleem in Lier, want het tweede café dat we aandeden (waar je kon poolen en biljarten) had ook last van een rioolgeurtje. We poolden wat en dankzij mijn partner (zelf blink ik uit in het potten van witte ballen en zwarte ballen op het verkeerde moment) wonnen we zelfs.

Daarna had ik er eigenlijk niet meer zoveel zin in. Ik was moe en uitgepraat en wilde graag naar huis. Volgens afspraak zou mijn vriend, die ergens in Antwerpen op stap was met de toekomstige bruidegom, mij komen ophalen (de laatste trein in Lier vertrok al om 23.14u) en blijkbaar was er bij de mannen meer ambiance dan bij de vrouwen. Dan maar een ander café opgezocht. We kamen terecht in een zaak waar vooral veertigers zaten die uitbundig dansten en te veel dronken. 

Marginaalste moment van de avond: een dame met geblondeerd haar liet de dj de muziek stilleggen om de macho met eveneens geblondeerd haar die haar vergezelde ten huwelijk te vragen. “Wil je met me trouwen?” vroeg ze. De horror op het gezicht van haar partner was duidelijk zichtbaar en eerst wilde hij niet eens antwoorden. Na wat aandringen werd het dan uiteindelijk ja. Sociale druk, het doet wat met een mens. Pijnlijk.

We dansten nog wat op foute Nederlandstalige nummers en de groep meisjes begon te slinken. Ik was het ondertussen echt beu. Het half uur wachten nadat ik het bericht kreeg dat mijn vriend in Antwerpen was vertrokken, duurde naar mijn gevoel eeuwen. Uiteindelijk heb ik de avond zelfs nog afgesloten samen met de toekomstige bruid en de vier andere overgebleven meisjes. Nog nooit zo blij geweest dat ik in mijn bed lag.

Een dagje Luxemburg

We hebben gisteren een fantastische dag gehad. Een prachtig winterzonnetje zorgde ervoor dat de historische kern van Luxemburg extra goed tot zijn recht kwam. Al was het met de laagstaande zon soms een uitdaging om goeie foto’s te nemen. We hadden ons goed warm ingeduffeld tegen de koude. Ik had twee paar sokken aangedaan, een topje, een hemd met lange mouwen, een fleece en een dikke winterjas met dons. Alleen de oren en de neus moesten de kou onbeschermd trotseren.

Ter afsluiting van de dag hadden we afgesproken om iets te gaan eten samen met een vriend van een vriend die in Luxemburg woont. We kwamen elkaar steeds tegen op de feestjes van onze gemeenschappelijke vriend en het bleek te klikken. Dat gevoel werd gisteren alleen maar bevestigd. We hebben heel boeiende gesprekken gevoerd over de economische crisis en de ondergang der banken. Onze kameraad is economist en weet er dus het één en ander over. We hebben zelfs wat beleggingstips gekregen in deze tijden van crisis. Nu alleen nog aandelen kopen. 😉

Ik laat jullie meegenieten van enkele foto’s:

debock

historischgedeelte

brug

kathedraal

Hotel de ville

ijssculptuur

Te geef: Bongobon Theater

Ergens begin vorig jaar meende iemand ons plezier te doen met een Bongobon theater. Helaas zijn mijn vriend en ik niet echt thuis in de wereld van het theater en bleef de bon onaangeroerd in de kast liggen. Na een kleine opruimbeurt kwam hij weer boven water. De bon is nog geldig tot 28 februari 2009 en geeft recht op het bijwonen van een voorstelling voor twee of meerdere personen of een korting van 34,90 euro bij aankoop van een duoticket.

Omdat het er niet naar uit ziet dat we de bon nog zullen verzilveren, dacht ik dat ik er misschien iemand een plezier mee kon doen. De eerste persoon die mij een mailtje stuurt, krijgt de bon gratis ende voor niets. De enige voorwaarde is dat je de bon zelf moet komen ophalen in Leuven.

Update: De bon is de deur uit!

Een vriendschappelijk weekend

Dit weekend hebben mijn vriend en ik alle uithoeken van het land gezien. Zaterdag reden we richting Limburg, naar Tongeren meer bepaald. We gingen er een beetje op ziekenbezoek. Het zoontje van vrienden T en T is een tijdje geleden van de schommel gevallen doordat het koord brak en liep door die val een dubbele beenbreuk op. Niet te geloven dat net hem zoiets overkomt, R moet zowat het voorzichtigste kind op de aardbol zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje, blijkt eens te meer. Nu, veel ziekenbezoek was er niet meer aan. R hobbelde erg tevreden rond op zijn loopgips en de breuk herstelde goed. Binnen drie weken mag hij uit het gips.

T en T hadden ter gelegenheid van ons bezoek het gourmetstel vanonder het stof gehaald. Altijd gezellig: zelf je vlees bakken. We praatten over de nieuwe jobs van S en S en hun vele hobby’s. Twee kinderen, allebei een drukke job en zij volgt een opleiding tot kok, doet al eens mee aan kookwedstrijden, speelt viool en hij doet aan houtbewerking en speelt piano. Je moet het maar klaarspelen. Na het eten speelden we een spelletje Boonanza. Alweer een nieuw kaartspel geleerd. Een vrij simpel, maar leuk spelletje. Het tofste onderdeel is het onderhandelen met je medespelers of er nog wat te ruilen valt. Wie wil er een blauwe boon tegen een tuinboon ruilen? En hey, omdat ik u graag heb, doe ik er nog een oogboon bovenop. Doordat we per sé nog een spelletje wilden afmaken, vertrokken we natuurlijk laten dan gepland en lagen we te laat in bed.

Dat voelden we de volgende ochtend, want we moesten er al om half tien uit (ik weet dat dit voor mensen met kinderen lang uitslapen lijkt, maar wij liggen nu eenmaal in het weekend graag lang in bed). We werden immers rond de middag verwacht in Izegem, in het veel te verre West-Vlaanderen. We hadden al ettelijke keren een uitnodiging gekregen van E en C om hun huisje te bezoeken, maar doordat we steeds iets anders in onze agenda hadden staan, was het nog niet gelukt. Bij deze hebben we daar iets aan gedaan.

We werden echt fantastisch onthaald met champagne en overheerlijke hapjes. Zoveel hapjes dat ik al vol zat voordat het hoofdgerecht werd opgediend. E en C zijn beide zeer actief geweest in de scouts en we kregen een wokgerecht dat ook perfect op een houtvuur klaargemaakt kan worden. Ik luisterde ook erg geboeid naar hun verhalen over het varken dat maar liefst 12 uur aan het spit moest garen en zo heerlijk mals was. Even had ik spijt dat ik zelf nooit bij een jeugdbeweging geweest ben. Maar eerlijk: tenten zijn mijn ding niet.

Na al dat eten, gingen we even een wandelingetje maken. Kwestie van alles wat te laten verteren en een plekje vrij te maken voor het dessert: een overheerlijke taart van een plaatselijke patissier. Daarna keken we samen nog wat foto’s van hun huwelijksreis naar Cuba en hopla opeens was het half acht. De invallende duisternis was een stille hint dat het tijd werd om naar huis te gaan. 

Een fijn weekend met lekker eten in het gezelschap van fijne mensen. Soms ben ik echt wel tevreden met mijn leven.

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Op stap met het werk

Gisteren een fijn dagje gehad. Naar het schijnt is het voor teambuilding en zo belangrijk om af en toe met het hele departement op stap te gaan. Ik ben uiteraard een grote voorstander van teambuilding. Een mens kan wat mij betreft niet genoeg op stap gaan.

Het departementale uitstapje voerde ons naar het blinkende atomium (waarvan ik,  omdat de reproductierechten in het bezit zijn van de erven Waterkeyn, helaas geen foto online kan zetten). We kregen een heel interessante rondleiding en genoten van het schitterende uitzicht over Brussel. Het weer zette voor de gelegenheid zijn beste beentje voor en zoals men zegt: alles is mooier als de zon schijnt.

Na de rondleiding wachtte ons een overheerlijk koud en warm buffet in het vlakbij gelegen Kinepoliscomplex. De kelners liepen af en aan met flessen goeie wijn en de sfeer was dan ook opperbest. De flensjes met sinaasappelsaus vormden een waardige afsluiter van de dag. En ik was mooi op tijd terug om nog op mijn gemak langs de kapper te gaan.

Meer van dat!

Overslapen

Ik denk dat ons ontspannend avondje sauna gisteren een beetje te goed gewerkt heeft. Toegegeven, de vrijpartij voor het slapengaan (wegens te druk in de sauna en te weinig discrete hoekjes) heeft redelijk wat van onze energie geëist, maar al bij al lagen we nog vóór één uur in bed. Ik had nooit verwacht deze ochtend pas om half twaalf uit bed te rollen (maar deugd deed het wel). Doordat mijn vriend en ik zo laat opgestaan zijn, lag meteen ons hele dagschema overhoop, waren we veel later dan gepland op de Umicore-opendeurdag en lukte het niet meer een stukje van de wielerwedstrijd in Leuven mee te pikken.

En weet je wat? I don’t give a damn! Een mens kan niet alles tegelijkertijd.

Een dubbele vrijgezellenavond

Vannacht een poging tot bijslapen gedaan, maar de gevolgen van het weekend laten zich nog steeds voelen. Al een geluk dat we deze week niet te veel gepland hebben, kan ik eindelijk wat knabbelen aan mijn gigantische foto-achterstand.

Goed, het verslagje van de vrijgezellen dus. Het kleine broertje van mijn vriend trouwt binnenkort (veel te snel, vind ik persoonlijk) en aangezien mijn vriend getuige is, was het zijn taak om de vrijgezellen te organiseren. Zelf werd ik vriendelijk uitgenodigd op de vrijgezellen van de toekomstige schoonzus. Al een geluk, want ons appartement was het hoofdkwartier voor de liederlijke uitspattingen van de mannen.

En zo trok ik zaterdagnamiddag richting Bouwel, een boerengat ergens in de Kempen. Niet evident om daar met het openbaar vervoer te geraken, ondervond ik al snel. Anderhalf uur zou ik onderweg zijn naar het station van Bouwel. Van die anderhalf uur zou ik een dik half uur moeten doorbrengen in het station van Lier. Nuja, ik reis altijd met een boek in de bagage, dus heel erg vond ik dat niet. En de zon scheen.

Uiteindelijk deed ik geen anderhalf uur over mijn reis, maar tweeënhalf uur. Hoe dat kwam?  Ik slaagde erin na mijn overstap in Lier de foute trein te nemen, niet de trein richting Turnhout, maar de trein richting Leuven (juist; de richting waarvan ik kwam). Beide treinen kwamen aan op hetzelfde spoor. Die naar Leuven om 16 na het uur, die naar Bouwel om 20 na het uur. Helaas had de trein naar Leuven wat vertraging en omdat ik aan het lezen was, heb ik niet goed opgelet.

Scenario: er komt een trein aan op het spoor dat je verwacht op het uur dat je verwacht. Er wordt niet afgeroepen welke trein het is en op de sporen is ook geen signalisatie die aangeeft over welke trein het gaat. Je stapt op de trein, maar begint achterdochtig te worden op het moment dat je een paar stations ziet voorbijkomen die je je nog herinnert van de heenrit. Je klampt een conducteur aan met de vraag of dit de juiste trein is. Je vermoeden wordt bevestigd: je zit op de trein naar Leuven. Je vloekt eens hard, stapt af in Heist-op-den-Berg. Belt naar het thuisfront om te informeren wat je opties zijn en belt vervolgens naar de zus van je vriend die je normaal in Bouwel zou komen ophalen.

Beetje gevloekt, een trein terug richting Lier genomen en dan daar op een marginaal terrasje bij een frituur een flesje water gedronken om wat te bekomen. Gelukkig was de zus van mijn vriend zo vriendelijk om mij in Lier te komen ophalen. Uiteindelijk waren we drie kwartier te laat op de afspraak. De rest van de dames hadden hun uitrusting (alle dames met duivelshorentjes en een staf met een hartje en de bruid in het wit met een sluier, hoe origineel!) al gekregen en de eerste opdracht was net gestart. Zo erg was het dus niet, maar ik vond het toch een beetje vervelend.

Dat het mijn dagje echt niet was, bleek tijdens de cocktailworkshop. Ik zweer dat ik nog maar één cocktail op had toen ik door mijn onoplettendheid knal tegen de terrasdeur liep, die (dat zweer ik ook) even voordien nog open stond. Gevolg: een plek op de ruit, een gebroken glas en gekwetste trots. Enfin ja, scherven brengen geluk, dus hopelijk was dit een goed voorteken voor de toekomstige bruid en bruidegom. En toen ik naderhand de uitspattingen van de heren te horen kreeg, leek mijn kleine akkefietje opeens maar een detail.

Wat deden we de rest van de avond nog? We speelden drie seconden op de Wii, gingen naar ‘t stad, lieten de bruid daar nog wat dingen verkopen om de pot te spijzen, spotten een BV-in-wording die een programma zou gaan presenteren waar ik nog nooit van gehoord had en trokken voor een dansje naar Café Local. Het was allemaal wel ok, maar geweldig goed geamuseerd heb ik me niet. Het klikte niet zo tussen mij en de dames in het gezelschap. Met de bruid in spé heb ik heel weinig gemeen. Zo weinig dat het lijkt alsof we op andere planeten wonen. Onze gesprekken blijven beperkt tot het uitwisselen van algemeenheden over het weer en het werk. En met de aanwezige vriendinnen was het ook van dat. Gelukkig was er de zus van mijn vriend, waar ik wel heel goed mee overweg kan. Achja, het kan niet met iedereen even goed klikken en de bruid vond het allemaal heel leuk, dat is het voornaamste.

Ik merk dat dit berichtje al langer geworden is dan verwacht. Het verhaal van de heren bewaar ik voor morgen. Ik moet zeggen dat hun avond iets avontuurlijker verliep dan die van ons, dus kom zeker terug om te lezen. 😉

Körperwelten keert terug naar België

Ik zag de tentoonstelling al toen ze in 2001 voor de eerste keer in België was. Ondertussen lijkt de controverse rond het tentoonstellen van dode mensen te zijn gaan liggen. Als je Köperwelten nog niet zag, kan ik je de tentoonstelling alleen maar aanraden. De opstellingen laten je kennismaken met het wonder van het menselijk lichaam. Een wonder dat de wetenschap nog steeds niet volledig doorgrond heeft. Fantastisch fascinerend. Gaat dat zien!