uitstap

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

Tallinn

Ons bezoek aan Tallinn dateert ondertussen al van meer dan een maand geleden, maar jullie hebben nog een verslagje en enkele foto’s van mij tegoed.

Tallinn had me vorig jaar tijdens onze reis door Europa al betoverd. Die schattige torentjes, het uitzicht op de baai, de prachtige kerken, de gezellige sfeer, het lekkere eten, de middeleeuws aandoende straatjes, de voelbare nabijheid van Rusland,… Dus trokken we dit jaar tijdens het Marktrockweekend opnieuw naar Tallinn, ditmaal in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin. Het werd een prachtige driedaagse met veel zon, een lange wandeling langs de zee die de kuiten van mijn schoonzusje helemaal rood verbrand achterliet, de beklimming van vele torens, de tevergeefse zoektocht naar het beroemde amfitheater waar de zangfestijnen gehouden worden, de ontdekking van een militair kerkhof, het schattige havenstadje Pirita, пельмени, блины en wodka (zo dicht bij Rusland, moet een mens Russisch eten, nietwaar), een hernieuwd bezoek aan het nog altijd geweldige restaurant Fish & Wine (spijtig dat de ober van de vorige keer er niet meer scheen te werken), cocktails op terrasjes terwijl het in België goot, een bezoek aan het volledig vernieuwde Estse historisch museum, het sublieme Kadriorg paleis en de Linnahall als ultiem monument voor de vergankelijkheid van het Sovjettijdperk.

Ik zou zo weer terug willen!

Ballonnen in Sint-Niklaas

Al jaren stonden de Vredefeesten in Sint-Niklaas op mijn verlanglijstje. Het kwam er alleen maar niet van. Tot ik begin dit jaar vernam dat onze vrienden T en I een huurhuis gevonden hadden in Sint-Niklaas. Nog voordat ze goed en wel verhuisd waren, werd de afspraak gemaakt om samen naar de Vredefeesten te gaan.

Vorige week zaterdag was het dan zover. De zon had er voor de verandering nog eens zin in: het was zalig warm en ik kon eindelijk nog eens zonder kippenvel een zomerjurk aandoen. Toch waren de weersomstandigheden voor de luchtballonnen niet geheel ideaal. De hitte zorgde voor onstabiele lucht en je voelde dat er een flink onweer zat aan te komen.

Tot mijn grote vreugde zagen we toch de gasballonnen (gevuld met helium) en de gewone warmeluchtballonnen de lucht in gaan. De speciale vormballonnen werden wel opgeblazen, maar konden door de snel verslechterende weersomstandigheden niet meer opstijgen. Wat ik niet zo erg vond, want nu kon je de bijzondere figuren langer bewonderen.

Er bestaan trouwens telegeleide mini-warmeluchtballonnen. Misschien een ideetje voor mijn volgende verjaardag. 😉

Dankzij tripadvisor vonden we een supergezellig én lekker restaurant. We reserveerden om zeker te zijn van een plaatsje en zo aten we ons avondmaal in Het Laatste Avondmaal. Ik kan jullie alvast het slaatje kip samoerai en het vispannetje van de chef aanraden.

Na het avondmaal voegden we ons bij de mensenmassa op de Grote Markt om naar het vuurwerk van Christophe Byl te kijken. Het vuurwerk begon met wat vertraging omdat de brandveiligheid nog niet helemaal in orde was: de deuren en ramen van sommige appartementen rond de Grote Markt waren nog niet gesloten. Na wat aandringen van de organisatie, kwam dit toch in orde en konden we genieten van een prachtig klank- en lichtspel. Het was magnifiek. Vuurwerk en ballonnen, what’s not to like?

Na het vuurwerk wilden we op een terrasje nog een cocktail drinken. We zaten echter nog geen vijf minuten of we werden bijna letterlijk weggeblazen door een heftige windstoot. Parasols wankelden en glazen gingen tegen de grond. We besloten wijselijk de tocht naar het huis van onze vrienden aan te vangen. We waren nog maar net vertrokken of we werden overvallen door de dikke druppels van de onweersbui. In een paar tellen waren we doorweekt. Zo’n zomerjurk kan niet veel hebben en opeens had ik het ijskoud.

Het werd een memorabele tocht door de gietende regen waarbij we al zingend en roepend de kou probeerden te verbijten. Door en door nat, maar goedgeluimd, kwamen we aan bij het huis van onze vrienden. We wrongen onze kleren uit en droogden onze haren met zachte handdoeken en probeerden een beetje op te drogen alvorens de tocht naar huis aan te vatten.

Een memorabele dag.

Ons petekindje

Vorige week zondag reden we naar Den Haag om ons petekindje voor het eerst in ‘t echt te bewonderen. Zoals we dat gewoon zijn van onze vrienden in Den Haag werden we getrakteerd op uitmuntend eten en authentieke West-Vlaams/Poolse gastvrijheid. Ons petekindje bleek een dotje te zijn, mét een uitmuntende wijnkennis. We kwamen met cadeautjes voor haar en kregen meteen een prachtig cadeau terug. Bedoeling is de flessen wijn te openen als ze achttien wordt. Hopelijk ziet ze het dan zitten om een glas wijn te drinken met twee oude zakken. 😉

Oja, we hebben de ganse dag buiten gezeten zonder dat er ook maar een zonnetje te zien was en toch zag mijn decolleté knalrood op het einde van de dag. Achter de wolken schijnt de zon, een waarheid als een koe.

Heerlijk eten:

Cadeautje:

Impressies van Trier

Ik ben er nog niet toe gekomen iets te schrijven over ons weekendje in Trier dat zicht situeerde zo ergens rond onze nationale feestdag. Bij deze dus.

Ik had me voorbereid op rotweer, want de voorspellingen beloofden regen, regen en nog eens regen. De paraplu’s uit Japan zouden dienst kunnen doen. Maar kijk, de voorspellingen bleken er naar goede gewoonte weer helemaal naast te zitten. Vrijdag en zaterdag hielden we het droog en de paar regenbuitjes zondag stoorden niet.

Trier is een schattig klein stadje met een rijke geschiedenis die begint in de Romeinse tijd. En op die geschiedenis zijn ze trots, dat moge duidelijk zijn. Op alle historische Romeinse sites tref je als Romein verklede gidsen aan die in het lang en het breed de plaatselijke geschiedenis uit de doeken doen. Uitschieters waren voor mij persoonlijk de Porta Nigra (uiteraard) en het amfitheater.

Verder beschikt Trier over een alleraardigst stadscentrum met mooie, kleurige huizen en kan je in werkelijk elk restaurant of café en zelfs gewoon aan een kraampje op het marktplein genieten van een glaasje van de lekkere Moeselwijnen die in de omgeving geproduceerd worden. In Weinstube Zum Domstein krijg je voor een schappelijk prijsje drie kleine glaasjes Moeselwijn vergezeld van brood. Zo kan je proeven van dit heerlijke streekproduct zonder al te diep in het glas te moeten kijken.

Ons laatste avondmaal consumeerden we in restaurant Pfeffermühle, een knus en gezellig restaurant met een hoogstaande keuken voor een faire prijs. Absoluut een aanrader. Vooral met een glaasje Moeselwijn erbij. 😉

Grappig voorval van het weekend: in de Dom van Trier liep ik een kennis tegen het lijf met wie ik nog op een project heb samengewerkt. Heel erg grappig om zo iemand buiten de context van het werk tegen te komen. It’s a small world after all.

Back in Belgium

Aan alle goeie dingen komt een einde. Zo ook aan weekendjes in Tallinn, één van de charmantste stadjes die ik ooit bezocht. Voor de tweede keer al, zodat we de vorig jaar niet bezochte bezienswaardigheden van mijn lijstje konden schrappen en aan een iets lager tempo gewoon konden genieten. En genieten, dat deden we volop, met dank aan de in België verloren gelopen zon, die Tallinn zonder proberen wist te vinden om aldaar het beste van haarzelf te geven. De verbrande kuiten van de vriendin van mijn broertje zijn daarvan het roodgloeiende bewijs.

Een driedaagse zonder internet

Dan komt een mens thuis van een gezellige driedaagse in Trier om bikkelhard geconfronteerd te worden met de rauwe werkelijkheid: een extremistische zonderling vermoordt 93, voornamelijk jonge, mensen in Noorwegen en Amy Winehouse stierf op veel te jonge leeftijd, waarschijnlijk aan het gevecht met haar eigen demonen. Bam, welcome back.

Gelukkig was er ook een straaltje goed nieuws: sinds vrijdagnacht zijn mijn vriend en ik de trotse peetouders van een schattig meisje. De bevalling is supervlotjes gegaan en heel binnenkort zullen we haar met eigen ogen gaan bewonderen.

Warschau – 20 juli 2011

De laatste halve dag van de conferentie vloog voorbij. Ik had nog net genoeg tijd om (het klinkt afgezaagd) alweer een heerlijke lunch binnen te steken en terug naar het hotel te wandelen, waar mijn taxi naar de luchthaven al op mij stond te wachten. Jammer dat ik niet meer tijd had om afscheid te nemen van Warschau. De vlucht naar huis was erg saai, vooral de tussenstop in Zurich was er te veel aan. Zeker toen de douane mij bijna mijn twee flessen krupnik ontfutselde die ik in de tax free in de luchthaven van Warschau gekocht had. Rond een uur of half negen landde ik zonder problemen in Brussel, waar ik me even verloren waande in het nieuwe station van Zaventem luchthaven (zo hip geworden, niet te doen) en bracht de trein me naar ons appartementje in het oude vertrouwde Leuven.

Warschau – 19 juli 2011

Na een mindere nacht in het Radisson Blu hotel, zag ik mijn collega weer aan het ontbijt. De muggen hadden mij in Wilanów niet bepaald gespaard en ik was ‘s nachts wakker geworden van de ondraaglijke jeuk. Met het ouder worden, reageer ik steeds meer allergisch op muggenbeten. Mijn onderarm vertoonde een zwelling bijna zo groot als mijn vlakke hand en mijn benen zaten onder de dikke rode bulten met een doorsnede van meer dan een 2-eurostuk.

Het ontbijt was, zoals je dat van een vijfsterrenhotel mag verwachten, dik in orde. Ik zorgde dat ik genoeg at, want de lunch zou volgens het conferentieprogramma pas om kwart voor twee plaatsvinden. Gelukkige bleken er tijdens de koffiepauzes vers fruit en mierzoete koekjes geserveerd te worden. Lang leve de Poolse voorliefde voor gebak en zoetigheden!

De conferentie zelf bracht niet veel vernieuwende inzichten, maar dat had ik ook niet verwacht. Zo’n conferentie is vooral een gelegenheid om te netwerken en een overzicht te krijgen van de stand van zaken in andere landen. Uiteindelijk kampt iedereen zowat met dezelfde problemen. Al verschillen de meningen over hoe die problemen op te lossen. Er waren enkele presentaties die ik zeer goed vond en ik maakte kennis met mensen met wie ik graag businesskaartjes uitwisselde. En oja, de lunch was zoals we dat in Polen gewoon zijn, uitstekend.

De locatie waar de conferentie plaatsvond was ook de moeite. Het Centrum Nauki Kopernik is een splinternieuw gebouw met enerzijds een wetenschapsmuseum en anderzijds een conferentiecentrum met uitzicht op de Wisla en een leuke tuin. Gedeeltelijk gefinancierd met Europees geld, uiteraard. Het Centrum Nauki Kopernik lag vlakbij de nieuwe bibliotheek die we de dag voordien bezochten. Het is duidelijk dat er volop geïnvesteerd wordt om deze buurt een nieuw élan te geven.

Aan het einde van de conferentiedag kregen we toegangsticketjes aangeboden voor het museum. Mijn collega had daar niet meer zoveel zin in en ging terug naar het hotel, maar ik wilde graag nog even in het museum rondlopen. De proefjes waren vooral gericht op kinderen, wat niet wegneemt dat de tentoonstelling goed in mekaar zat met uitleg over scheikundige en natuurkundige fenomenen, een heel onderdeel over de werking van het menselijk lichaam én ze hadden een replica van de slinger van Foucault. De heldere uitleg op de bordjes was zowel in het Pools als in het Engels opgesteld. Anders zou ik er niet veel aan gehad hebben. 😉

Nadat het museum gesloten was, wandelde ik op mijn gemak terug naar het hotel. Onderweg stopte ik even bij de nieuwe vleugel van het prachtig gerenoveerde Chopin Museum voor een kopje échte warme Poolse chocoladedrank en een tiramisu. De warme chocolade was gedecoreerd met marshmellows. Het was heerlijk.

Ik was nog net op tijd in het hotel om snel onder de douche te springen, want de bus voor het avondprogramma stond al op ons te wachten. Ditmaal werden we naar het Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle gebracht, een minder indrukwekkende locatie dan Wilanów. Na de speeches kregen we de prijzenwinnende animatiefilm The Lost Town of Świteź (TODO) te zien. De animatie was prachtig, maar het thema van de film (godsvruchtigheid wordt beloond) was niet bepaald mijn ding.

Oja, het diner was natuurlijk weer erg verzorgd en overvloedig. Alleen spijtig dat we te laat waren om nog een stukje van de tentoonstelling mee te pikken, de honger had ons eerst richting buffet gedreven.