uitstap

Een feestelijk weekend

We zetten het weekend in met een etentje bij een collega van mij. Een koppel kinderloze vijftigers die houden van reizen, jong van geest zijn en wonen in een prachtig huis. Enfin ja, ik zal niet kwaad zijn als mijn toekomst er ook zo uit ziet.

We werden alleszins goed in de watten gelegd, met caipirinha als aperitief, merguez als appetizer, meloen en parmaham als voorgerecht en een stuk heerlijke tonijn op de barbecue vergezeld van patatjes en zomerse groentjes. De tonijn was een tikkeltje te gaar gebakken (tonijn moet voor mij rosé zijn), maar smaken deed hij zeker nog. Bij dit alles hoorde uiteraard een glaasje wijn (of een flesje of drie). Als dessert waren er aardbeien met ijs. Wat nog maar eens bewijst: het zijn de klassiekers die het hem doen!

Na ons bezoek fietsten we naar huis met een iets hoger alcoholpromillage in ons bloed dan wettelijk toegestaan. Gelukkig worden fietsers zelden of nooit tegengehouden voor alcoholcontroles en is het risico dat je op de fiets een onschuldige doodrijdt niet zo groot. Enfin, lieve vriendjes, kruip nooit dronken achter het stuur van een gemotoriseerd voertuig!

Zaterdag stonden de wekelijkse boodschappen op het programma en kochten we pralines en bloemen om als cadeautje af te geven, want er stonden nog twee andere bezoekjes op het programma dit weekend.

Zaterdagnamiddag werden wij en nog een ander koppel bij vrienden verwacht voor, naar we dachten, een barbecue. Uiteindelijk kregen we een heerlijke koude schotel met een ruim assortiment aan vis (gerookt en gekookt) en garnalen voorgeschoteld. Daar doe je mij altijd een plezier mee!

De sterattractie van de dag was toch wel de trampoline. Na wat aandringen van de twee oudjes kinderen (vijf en zeven) liet ik mij overhalen om ook mee te springen. Ik leende een paar sokken van onze gastvrouw (de trampoline zou nogal zwart afgeven) en ik leefde mij uit terwijl ik probeerde mijn onderbroek uit het zicht te houden. Zelfs de driejarige in het gezelschap deed lustig mee. Al waren we natuurlijk extra voorzichtig als zijn mee kwam springen.

Laat me zeggen dat ik mij even het populairste meisje van de klas gevoeld heb, zo hard werd er gevochten om samen met mij op de trampoline te springen. Vooral de driejarige zag het niet zitten om mij te delen. Een mens heeft nu eenmaal maar twee handen. Bij het afscheid nemen, kwamen er zelfs bij de vijfjarige traantjes te voorschijn. Als ik ooit een radicale carrièrewisseling overweeg, kan ik het nog altijd als kleuterjuf proberen. 😉

We genoten alleszins van de mooie tuin van onze vrienden en bleven babbelen tot lang na de normale bedtijd van de kinderen.

Zondag stonden we voor ons doen vroeg op: de wekker stond om half negen, want om half elf werden we verwacht op de brunch bij mijn oud-collega. Altijd leuk om verhalen te horen over je vorige werkgever. 😉 We hadden op de markt in de Brusselsestraat een reusachtige blauwe hortensia gekocht, die we wonderwel heelhuids naar Opglabbeek vervoerd kregen. Onderweg werden we even opgehouden doordat de Limburgers twee rijvakken van de expresweg omgetoverd hadden in parkeerplaatsen voor de ‘Everts and Friends’ Charity Cross.

Op onze bestemming aangekomen genoten we van een heerlijke brunch op het terras met uitzicht op de tuin en het achterliggende natuurgebied. Ik mag mezelf dan al ettelijke jaren een trotse Leuvenaar noemen, ik moet toegeven dat mijn geboorteprovincie niet slecht bedeeld is op het vlak van natuurschoon.

De ochtend liep naadloos over in de namiddag, de gastheer kwam terug van het Te Deum in Hasselt, de temperaturen stegen gestaag, de frisse wind en het kinderzwembadje boden afkoeling. Mijn vriend veroverde twee kinderharten door zijn zwembroek aan te trekken en mee in het zwembadje te duiken terwijl ik met mijn oud-collega bijbabbelde. Pluimgewichtje vond al die heisa maar niets en speelde liever binnen met zijn speeltjes.

Rond een uur of drie trokken we naar het Thor Park in Waterschei om de installatie Harmonic Fields te bewonderen. Spijtig genoeg was er te weinig wind om alle instrumenten in beweging te krijgen, want ik kan me voorstellen dat het geluid dat een stevige wind produceert werkelijk overweldigend moet zijn. Het zeer zachte briesje tokkelde beloftevol, maar onze verwachtingen werden niet ingelost. Heel jammer. Bovendien was het echt veel te heet, daar op die zandvlakte zonder schaduw. De kinderen (behalve pluimgewichtje dan, die trok er zich niet al te veel van aan) begonnen al snel te zagen dat ze terug naar huis wilden. En eerlijk, zelfs ik die zo van de zon hou, had het op een gegeven moment te warm.

We beëindigden de wandeling en keerden terug naar de tuin, waar het frisser was en ik mijn voeten in het zwembad kon steken. Terwijl onze vrienden een barbecue voorbereidden, sprong ik nog wat op de trampoline (ik had de dag voordien toch al goed geoefend) en entertainden we de kinderen.

We genoten van de mooie zomeravond en dronken een glas wijn op ons weerzien. Bij het afscheid was vooral de kleinste verdrietig. Een kinderhart is snel geraakt. Mooi vind ik dat.

Een weekend waarin het kind in mij verwend werd!

Oja, dit weekend werd er ook een koningswissel doorgevoerd. Mijn mening over het koningschap veranderde echter niet: een totaal ondemocratisch instituut dat geen plaats meer heeft in een moderne samenleving.

1 mei 2013

Toen ik wakker werd, was onze Japanse vriendin al vertrokken en kon ik mijn hoofd beginnen breken over wat een mens draagt om de Zenne af te varen in een kano. Ik geraakte niet verder dan mijn wielrennersbroek van onze fietsvakantie door Japan en een los bloesje in zo’n stofje dat snel opdroogt. Echt warm was het niet, dus ik nam voor de zekerheid ook maar een fleece mee.

We begonnen onze dag van de arbeid (een dag waarop de meesten onder ons helemaal niet moeten arbeiden) met een bezoek aan de Madonna met de ballen van Halle (dat rijmt!). De Basiliek zelf konden we spijtig genoeg niet betreden wegens volop restauratiewerken aan de gang.

Om voldoende energie op te doen voor een uurtje kanovaren aten we eerst iets op het terras van ‘t Groot Café. Ik moest wat langer dan de rest van ons gezelschap wachten op mijn zalm met asperges, maar het smaakte daarna des te meer. Tijdens het middageten voelde ik de zon branden op mijn onbeschermde huid en ik vreesde de dag zo rood als een kreeft te eindigen, zeker in combinatie met de frisse wind en een beetje water. Gelukkig was er op de Grote Markt een apotheker die open was op 1 mei en kon ik een tube zonnecrème kopen van mijn favoriete merk (Louis Widmer).

Ondertussen was ons gezelschap aangegroeid tot 12 personen, waarvan we er 4 kenden. Er moest dus heel wat kennis gemaakt worden. Gelukkig waren het allemaal toffe en open mensen en waren we al snel gezellig aan het keuvelen.

We reden een stukje verder naar Lembeke om onze auto te parkeren en vonden na een korte wandeling een plekje op een gigantisch groot root-wit geblokt tafellaken op een terrein aan de rand van het kanaal vlakbij de Malakofftoren. De warme zon op mijn ondertussen goed ingesmeerde  huid deed echt deugd. En voor een drie kwartier of zo deden we heel even zalig niets (man, ik kan me zelfs net herinneren wanneer de laatste keer geweest is dat ik werkelijk niks gedaan heb).

Toen het tijdstip van de afvaart in het vizier kwam, gingen vriendin I en ik nog even snel op zoek naar een toilet, om te vermijden dat we opeens dringendmoesten tijdens onze kanotocht midden op de Zenne. Dat snel bleek relatief te zijn, want we moesten een flink eind stappen om uiteindelijk in zo’n chemisch bouwvakkerstoilet onze behoefte te kunnen doen. Beter dan niks, zeker? Op de terugweg kwamen we ons gezelschap al tegen. Twee dames (waarvan er eentje zwanger was) zagen de afvaart toch niet zitten en bleven op het terrein op onze spullen passen.

Met z’n tienen stapten we in het busje dat ons naar het vertrekpunt bracht. Daar aangekomen vertelde de jongeman die de kano’s bewaakte ons doodleuk dat we nog even een half uurtje moesten wachten omdat onze begeleider er niet was. Ik voelde een lichte verontwaardiging in mij opkomen en moest me inhouden om niet in zaagmodus over te gaan, maar gelukkig reageerde de rest van de groep heel chill en ach, we waren toch niet gehaast.

Uiteindelijk moesten we maar een kwartier wachten. We kregen een zwemvest en een kano voor drie personen toegewezen. Helaas was het middelste zitje van de kano waarin ik zat, samen met mijn vriend en kameraad T (partner van vriendin I, die zelf wijselijk een andere boot had uitgekozen) stuk. Het zitje bestond uit twee houden latten, zonder het gevlochten zitje dat zich normaal daartussen zou moeten bevinden. Niet zo comfortabel. De mannen die ons hielpen bij het instappen raadden mij dan ook aan om plat op de bodem van de kano te gaan zitten.

Dat ging eerst heel erg goed, tot we een paar stroomversnellingen en obstakels tegen kwamen waardoor er water in de boot kwam en mijn wielrennersbroek nattigheid begon te voelen. Toch maar op de plankjes gezeten dan, al een geluk dat ik padding in mijn shorts had! Al bleek het toch niet zo evident om mijn evenwicht te bewaren op dat smalle latje. Eén keer kapseisde onze boot bijna en kregen we een flinke klets water binnen. Mijn niet zo waterbestendige sloefjes waren meteen doorweekt en dat kon ook van mijn short gezegd worden (al goed dat we reservekleren bij hadden). Gelukkig hield mijn fleece me lekker warm, zodat ik de ganse tocht geen kou geleden heb.

Heel mooi was ook de animatie onderweg: de tierende visser was het grappigste, de zingende zeemeermin (die het beslist ijskoud gehad moet hebben in haar niets verhullende outfit) het mooiste. De dame die in de bomen hing te bengelen en de jongleurs vond ik ook leuk. Alleen de act van de politieagent van Natuurpunt die ons met een GAS-boete bedreigde op het einde van de vaartocht duurde voor mij wat te lang.

Het was een heel plezante belevenis, ondanks de vervuilde oevers van de Zenne (gezocht: scouts die eens een paar weekends de handen uit de mouwen willen steken om de boel daar wat op te ruimen) en het slangincident, waarover ik hier maar zal zwijgen, wegens té genant.

Uiteindelijk duurde het tochtje ongeveer een uur en een kwartier. Op het einde van de tocht vernam ik dat de kajakker die ons begeleidde van Korbeek-Dijle afkomstig was en normaal afvaarten op de Dijle begeleidt. Misschien zien we elkaar nog eens terug wanneer we ons aan een afvaart van de Dijle wagen?

Wat iphone foto’s van de dag:

Weekend

Mijn weekend startte zo rond een uur of vijf op vrijdagavond toen ik in de Wetstraat uit de auto met mijn collega’s stapte, mijn spullen vliegensvlug uit de koffer haalde en mijn vriend en zijn internationale collega’s aantrof in een brasserie in de buurt van Schuman. Toch handig die smartphones, gewoon een adres doorgestuurd krijgen en de gps volgen tot in de brasserie. Hoe deed een mens dat vroeger, vraag ik mij soms af.

Zaterdag was er een afspraak weggevallen uit onze agenda, dus kwam er tijd vrij om onze kleerkast aan te vullen (wat nodig was, want hier en daar vielen er (letterlijk) gaten in onze garderobe te bespeuren). ‘s Avonds spoorden we naar Gent om in een studentencafé de nieuwe voordeur van een charmante jongedame te vieren en dronk ik een Mr. Pi-Nuts. Omdat treinen nu eenmaal veel te vroeg stoppen met rijden, moesten we het hoogtepunt van het feestje spijtig genoeg aan ons voorbij laten gaan.

Zondagmiddag lunchten we met vrienden en hun zoontje in een Aziatisch restaurant om vervolgens verder te rijden naar het kasteel van Horst. Spijtig genoeg is een groot deel van het kasteel niet meer toegankelijk om wille van de restauraties, maar we konden toch nog een gedeelte van het stucwerk van Hansche bewonderen.

En daarna was het tijd voor de jaarlijkse receptie en prijsuitreiking van onze favoriete Rome-vereniging, alwaar we met toffe mensen babbelden terwijl we ons te goed deden aan heerlijke Italiaanse hapjes en veel te lekkere prosecco (wat we ons de dag nadien uiteraard beklaagden).

Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)

Variatie troef

Het bijzonder gevarieerde weekend begon vrijdagavond op café met de collega’s. Onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuwjaar en de meeste collega’s hadden ook de maandag vrijaf, dus de avond was opgevat als een afsluitende drink voor dit werkjaar. Spijtig genoeg werd ik geplaagd door een bijzonder vervelende verkoudheid, waardoor ik niet in optima forma verkeerde. Ik hield het dus bij twee glühweins om de hoest te verzachten en keerde op tijd terug naar huis. Jammer, want ik had wel zin in een avondje stappen met de collega’s.

Zaterdag sliep ik uit tot 12 uur, een aantal nachtelijke onderbrekingen door hoestbuien niet meegerekend. ‘t Was duidelijk nodig. Ik voelde me dus al wat beter toen we in de namiddag naar onze vrienden in Meldert reden. Normaalgezien zouden we met drie koppels en vier kindjes zijn, maar helaas moest één koppel (de vrienden die we bezochten in Kopenhagen) het laten afweten door ziekte. Heel jammer, want we hadden zo’n plezier gehad met hun oudste zoon in Kopenhagen en ik keek ernaar uit om hem terug te zien. Ach, volgende keer beter.

We aten samen pasta en panna cotta, babbelden over vanalles en nog wat, bewonderde de twee (2!) kerstbomen, namen foto’s van de fotogenieke kindjes en bleven plakken tot ‘s avonds laat. Heel relax en gezellig. Omdat ik nog altijd niet honderd procent was, keken we nog naar aan aflevering van Bones en kropen we vroeg onder de wol.

‘s Zondags verliep ongeveer in het zelfde ritme: uitslapen, ontbijt/lunchen en dan de auto in voor een ritje naar Tongeren voor de operette “Victoria en haar huzaar” in het Casino. Net zoals twee jaar geleden kwam na veel verwikkelingen alles weer goed op het einde, vonden de geliefden elkaar en beleefden we veel plezier aan de voorstelling. Operette is echt een fijn en luchtig genre dat toegankelijk is voor iedereen.

Na de operette aten we iets met onze vrienden-muzikanten en hun kindjes in de Intermezzo. De kindjes waren moe en trokken met de papa naar huis en wij bleven nog wat plakken met de mama voor Heel Serieuze Gesprekken over Heel Zware Onderwerpen en Veel Triestigheid. Maar ik denk wel dat het haar deugd gedaan heeft. Ook dat is vriendschap:  een luisterend oor bieden als het even minder goed gaat.

Mask’ara!

Een paar weekends geleden dineerden we met een groepje vrienden in een wel heel bijzonder restaurant in het Antwerpse: Mask’Ara. Een spektakelrestaurant, zo stellen ze zich voor op hun website. En spektakel, ja, dat krijg je. Het eten is best ok, maar dat is eigenlijk bijzaak: alle aanwezigen komen voor de show. Vier in drag geklede heren playbacken tussen de verschillende gangen de meest uiteenlopende hits (met een stevige voorkeur voor meezingers), afgewisseld met wat standup comedy. De kostuums zijn al even spectaculair als het überkitscherige interieur. Een ideale plek om vrijgezellenavonden of verjaardagen te vieren en wees maar zeker dat de dames voor de feestvarkens iets bijzonders in petto hebben.

De eerste paar nummers was ik helemaal mee in het concept. Al blijkt dat lagen make-up van een vent nog geen knappe vrouw maken, hoe gladgeschoren die benen en indrukwekkend die danspasjes ook mogen zijn. Na het hoofdgerecht had ik het zo wel een beetje gezien. Ondertussen is het geweten dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb. Een over the top dragqueen die belegen moppen brengt in plat Antwerps maakt die moppen niet opeens grappig, al dacht de rest van de zaal daar blijkbaar anders over. Gelukkig kon ik wel smakelijk lachen met de lapdance die mijn tafelgenoot kreeg. En ja, daar is bewijs van en neen, dat ga ik hier niet plaatsen!

Enkele filmpjes:

Wat mij het langst zal bijblijven van deze avond: het moment dat de lagen make-up en kostuums verdwenen en daar gewoon vier gasten stonden, trots op wie ze waren. Allevier in een t-shirt met “I Am What I Am” op. Een universele boodschap tegen het uitsluiten van iedereen die een beetje anders is. Tegen pesten. We zijn allemaal wie we zijn en iedereen mag er zijn. Een beetje verdraagzaamheid zou de wereld zoveel mooier maken.

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!

Verjaardagsweekend

Ik wil jullie even geruststellen, gelukkig heb ik niet alleen maar triestige dingen gedaan tijdens mijn verjaardagsweekend. Na het toch wel zwaarmoedige bezoek aan In Flanders Fields, werden de smaakpapillen verwend in Hostellerie St Nicolas. En omdat bij een uitgebreide meergangenmenu in een sterrenrestaurant nu eenmaal aangepaste wijnen hoorden, hadden we een kamer gereserveerd in Hotel Nicolas van dezelfde uitbaters, gelegen op een paar honderd meter van het restaurant. Een goed overbrugbare afstand, zelfs met wat wijn achter de kiezen.

Man, man, wat we daar allemaal te eten kregen. Het aperitief vergezeld van de eerste hapjes namen we in de bar, waar een gezellig open gasvuur brandde. Uiteraard koos ik voor de huischampagne, terwijl mijn vriend van de sherry proefde. Na enkele culinaire hoogstandjes (een English breakfast hapje, een hapje mossel friet, wie verzint het?), mochten we plaats nemen aan tafel alwaar de ontdekkingstocht werd verder gezet. Nu hebben mijn vriend en ik al enkele ster-restaurants aangedaan (nuja, verder dan één ster zijn we nooit geraakt), maar Hostellerie St Nicolas mag zich zonder schroom bij de beste restaurants die wij al bezocht hebben plaatsen, als het al niet het beste was. Alles was perfect: elk gerecht was een kunstwerk, de smaken waren harmonieus uitgebalanceerd, de wijnen fantastisch. En er waren maar liefst drie voorgerechtjes met Sint-Jacobsvrucht! Alleen die toefjes koffie bij het derde dessert vond ik niet lekker, maar daar at ik vakkundig rond.

Enfin, de foto’s spreken voor zich. Ik laat jullie meegenieten:

Appetizers

Appetizer Met Pompoen en Paddenstoel

Hapje English Breakfast

Hapje van Mosselen met Frieten

Kalfs Tartaar Met Ganzelever

Sint-Jacobsvrucht met Angus Beef

Sint-Jacobsvrucht Met Gerookte Paling

Toast Met Sint-Jacobsvrucht En Tomaten

Zeebaars Met Pijlinktvis En Bouillabaise

Kalfszwezerik Met Risotto Van Oud Brugge Kaas En Eekhoorntjesbrood

Patrijs

Marshmellow Van Appel En Selder Met Groene Thee

Dessert Met Witte Chocolade, Veenbessen En Mandarijntjes

Dessert Met Banaan, Chocolade En Koffie

En de dag nadien werd het genieten gewoon verder gezet aan de ontbijttafel met Het Beste Ontbijt Ever! Wat een verwennerij!

In Flanders Fields

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in Ieper om mijn verjaardag te vieren. Sinds de heropening stond een bezoek aan het vernieuwde In Flanders Fields museum hoog op mijn lijstje. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwe multimediale opstelling en was erg benieuwd. Toegegeven, een bezoek aan een museum dat de gruwelijkheden van de eerste wereldoorlog in beeld brengt, vrolijk wordt een mens daar niet van. Maar ik vind het bijzonder belangrijk om dit stuk van onze geschiedenis in de herinnering levend te houden. Een conflict waarbij mensen uit vijf continenten en van meer dan vijftig verschillende landen en culturen vochten op een paar kilometers grond in Vlaanderen, dat mag nooit vergeten worden. Zo’n bezoek helpt me ook de dagdagelijkse beslommeringen te relativeren en te beseffen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in vredestijd is, ondanks de tegenslagen die bij het leven zelf horen.

Ik was bij mijn vorige bezoek al erg onder de indruk van het museum en had dan ook hoge verwachtingen van de vernieuwde inrichting. Die verwachtingen werden ten dele ingelost. De opstelling was erg creatief, maar de eerste defecten aan de multimediale toepassingen waren al een feit: een groot aantal touchscreens had er al de brui aan gegeven. En eerlijk, ik was een beetje teleurgesteld in de extra mogelijkheden die de “poppy” armband bood. Wellicht had ik te veel verwacht, maar ik vond dat er mij relatief weinig gepersonaliseerde informatie werd voorgeschoteld, ondanks de initiële belofte dat men met mijn persoonlijke gegevens rekening zou houden. De meerwaarde van de armband vond ik erg beperkt, ik zou evenzeer van het museum genoten hebben zonder.

Wat ik wel prachtig vond waren de persoonlijke verhalen die door gefilmde acteurs in historische kledij gebracht werden. Chilling. Ook de interactieve luchtfoto’s waarbij je de mogelijkheid had het huidige landschap van de Westhoek te vergelijken met luchtfoto’s genomen tijdens de oorlog was erg interessant. De oorlog heeft blijvende littekens in het landschap achtergelaten. En de simulatie van de frontlinie in de vier jaar durende oorlog geprojecteerd op de geografie van de Westhoek was fenomenaal: je ziet de troepenbewegingen ten opzichte van mekaar, vechtend voor een paar meter land. In het algemeen genomen vond ik de opstelling veel moderner dan vroeger en erg knap in beeld gebracht. Eén ding vond ik wel spijtig: van de vorige opstelling herinnerde ik met een gedeelte dat heel pakkend het leven in de loopgraven weergaf, dat aspect van de oorlog kreeg in de nieuwe opstelling naar mijn aanvoelen minder aandacht.

Een bezoek aan het vernieuwde museum is alleszins zeker de museum waard. Hopelijk pakt men het probleem met de touchscreens snel aan.

Een dagje Den Haag

Ons laatste tripje naar het buitenland voor de grote Japanreis, werd er eentje naar Den Haag. Het was alweer van de kerstvakantie geleden dat we ons Hollands petekindje IRL hadden gezien en zo’n baby, dat groeit natuurlijk als kool. We waren superbenieuwd, want de mama omschreef haar als een pittige tante.

Belanden met cadeautjes voor haar verjaardag en natuurlijk ook voor de broer en zus trokken we naar Den Haag. Alwaar we naar goede gewoonte vorstelijk onthaald werden. Het was een hete zaterdag, dus wou onze gastheer niet al te veel moeite in het eten stoppen en had hij ‘gewoon wat zeevruchten gekocht bij de plaatselijke visboer’. Jawadde, kregen we daar oesters, kreeft, mosselen, garnalen, sint-jacobsvruchten en meer van dat lekkers voorgeschoteld.

Ik durf het bijna niet neerschrijven, maar dit was de eerste keer dat ik effectief kreeft at met alles erop en eraan. Op restaurant zie ik altijd een beetje op tegen dat gepruts met tangetjes en fijne vorkjes om het vlees uit de scharen te vissen. Maar kijk, na een deskundige uitleg van vriend E hebben we dat ook weer in de vingers.

Veel meer dan aan tafel zitten, eten en genieten van de voortreffelijke wijn van onze vrienden deden we niet, maar het was een fantastische dag en ons petekindje bleek echt een zonnetje in huis. Ik kijk al uit naar de moment dat ze groot genoeg is om samen met ons uitstapjes te maken.