In het Amerikaans theater! Een stuk Expo 58 erfgoed!
uitstap
Hania Rani & Ensemble in het Koninklijk Circus
Gisteren spoorde ik met onze Leuvense kameraad en zijn twee dochters richting Brussel-Centraal om een concert van Hania Rani bij te wonen. Een tijd geleden liet onze kameraad ons haar muziek horen en vertelde hij dat hij een grote fan was van deze pianiste/zangeres. Dus voegde ik wat nummers van Hania Rani toe aan mijn Spotify playlists en kreeg ik niet veel later de melding dat ze naar Brussel kwam voor een concert. Meteen tickets gekocht voor mijn kameraad en zijn twee dochters en nu was het dan eindelijk zover.
Voordat we naar Brussel vertrokken aten we op mijn appartementje samen afhaalspaghetti van Bavet en deelden mijn kameraad en ik een flesje rode wijn. Alles was perfect geregeld voor een fijne avond, al was ik alleen even uit het oog verloren dat de NMBS vanaf 22u opnieuw staakte en we dus na het concert niet met de trein terug in Leuven zouden geraken. Gelukkig bestaat er zoiets als TaxisVerts!
Vanaf Brussel-centraal wandelden we door het Warandepark richting het Koninklijk Circus en jawel, vlak voordat we daar aankwamen werd ik zowaar aangevallen door een verdwaald paaltje. En voordat ik het wist lag ik op de grond. Dat begint zo langzamerhand een traditie te worden! Zal me leren om in de toekomst voor mij te kijken!
Het concert zelf was echt fenomenaal. Ik had een sobere voorstelling verwacht met enkel Hania Rani en haar piano, maar ze had een heel ensemble aan muzikanten mee, één vleugelpiano, één buffetpiano en een keyboard. Door gebruik te maken van loops wist ze het Koninklijk circus moeiteloos in te pakken met haar bijzondere klanken
Betoverend.
En dankzij TaxisVerts geraakten we zonder problemen op een deftig uur weer in Leuven!
Opening van Abby in Kortrijk
Na mijn bezoek aan het Wintercircus en De Vooruit in de voormiddag, zocht ik een plekje om in de namiddag remote te werken in Gent. Vervolgens spoorde ik samen met een Gentse collega naar het mooie, maar iets te verre Kortrijk voor de feestelijke opening van Abby.
Na een fijne wandeling van het station naar de voormalige abdijsite, kwamen we net op tijd aan voor de officiële onthulling van ‘Wilting Flower #5‘ van kunstenaar Daan Gielis in de binnentuin van Abby. Vervolgens brachten we eerst een bezoek aan het splinternieuwe museum. Jammer genoeg kon ik niet gans het museum bezoeken, omdat het personeel ons met aandrang vroeg ons naar de feesttent te begeven voor de toespraken en een panelgesprek. Ik ben dus zeker van plan om nog eens terug te keren en het nieuwe gebouw en de tentoonstellingen op mijn gemak te bewonderen. Ik kan alvast zeggen dat ik een grote fan ben van de architecturale keuze voor eenvoud, die perfect bij de site past. Ik kijk alvast uit naar het moment dat de tuin volgroeid zal zijn.
De hapjes op de receptie waren eerder karig, gelukkig werden er, na de veel te lange toespraken, frietjes in een puntzak geserveerd. Normaal ben ik niet zo’n frietjesfan, maar honger in de beste saus.
Heel lang kon ik echter niet blijven plakken op de receptie, want er wachtte mij nog een lange treinrit terug naar Leuven. Gelukkig had ik tot Brussel-centraal gezelschap van een aantal boeiende mensen waardoor de treinrit zo voorbij vloog.
In de reeks: waar was yab vandaag?
In het Wintercircus en op de werf van De Vooruit, de thuishaven van VIERNULVIER.
En we sloten de rondleiding af met een lekkere lunch in het VIERNULVIER café.
Museumdagje in Antwerpen
Gisterenochtend spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Antwerpen voor een dagje musea bezoeken met zijn ouders. Naar goede gewoonte begonnen we onze uitstap met een lunch bij Nuoc Mam, waar we tijdens ons vorige bezoek aan Antwerpen heel lekker geluncht hadden. Ditmaal was het warm genoeg om op het terras te kunnen eten. Met dank aan het zalige lentezonnetje. We startten met Vietnamese loempia’s, dumplings en pannenkoekjes met eend. Om eens iets anders dan phở te nemen, ging ik voor de bun (een rijstnoedelsalade) met scampi. Echt superlekker! En natuurlijk dronken we daar een flesje bubbels bij.
Als eerste museum van de dag bezochten we het KMSKA, omdat we de ouders van mijn vriend graag wilden onderdompelen in de magische wereld van Hans Op de Beeck. En ja, het was voor mijn vriend en ik pas van vrijdag geleden dat we deze tentoonstelling bezochten, maar dat kon ons eerlijk gezegd niet deren. De vele details van de grijze beelden zorgden dat we meer dan genoeg hadden om naar te kijken.
Onze volgende bestemming was de Panamarenko-tentoonstelling in het M HKA. Ik had misschien net iets meer van deze tentoonstelling verwacht. Uiteindelijk werden er slechts een bescheiden aantal werken getoond. Al blijft Bing of the Ferro Lusto X natuurlijk een tot de verbeelding sprekend kunstwerk. De drang van Panamarenko om naar de sterren te reizen, is alleszins heel voelbaar doorheen gans de opstelling.
We pikten ook de tentoonstelling ‘De toestand is vloeibaar’ mee, waarvan sommige werken me aanspraken en andere dan weer helemaal niet. Maar dat is eigen aan dit soort hedendaagse kunst.
We sloten ons dagje musea kijken af met de bijzonder fascinerende tentoonstelling over het leven en werk van Lee Miller in het FOMU. Wat een vrouw! Als je haar biografie leest, lijkt het wel alsof ze drie levens geleid heeft in plaats van één. De tentoonstelling heeft mij alvast geprikkeld om binnenkort de film over haar leven met Kate Winslet in de hoofdrol te bekijken. Uiteraard werd ik het meest geraakt door haar werk als oorlogsfotograaf, maar ook haar liefdesleven was bijzonder boeiend. Pittige dame.
We sloten deze fijne en artistieke dag af met wat hapjes op het terras van de Wasbar. En dankzij de NMBS geraakten we vlotjes thuis!
Hans Op de Beeck: Nachtreis in het KMSKA
Gisteren woonde ik samen met mijn vriend en een hele bende collega’s de opening bij van de tentoonstelling Hans Op de Beeck: Nachtreis. Na mijn oren verwend te hebben tijdens het concert in Bozar eergisteren, waren nu mijn ogen aan de beurt. Want ja, deze expo brengt je letterlijk een andere wereld binnen. Eentje van verstilling, ontroering en verwondering in het grijs. Zeer bijzonder. De beelden van Hans Op de Beeck zien er zo levensecht uit dat je elk moment verwacht dat ze tot leven zullen komen.
En ja, de receptie was naar goede gewoonte ook weer erg de moeite. Met dank aan de NMBS om ons veilig thuis te brengen.
Vip-avond Klarafestival 2025
De afspraak om bij te praten met mijn vriendin uit Kruibeke stond al een tijdje in mijn agenda, maar had nog geen concrete invulling gekregen. Dus toen de uitnodiging voor de Vip-avond van het Klarafestival in mijn mailbox viel, contacteerde ik haar met de vraag of ze zin had om mijn plus one te zijn. Aangezien ze zelf lang een instrument gespeeld heeft, zei ze meteen ja.
En dus troffen we elkaar rond half zes in Brussel-centraal om samen naar het walking dinner in de Warande te gaan. Het was de eerste keer dat ik naar dit evenement ging, dus ik wist niet goed wat te verwachten. We werden gelukkig alles behalve teleurgesteld. Eén blik op de menukaart die op elke receptietafel stond, maakte duidelijk dat we een culinair hoogstaande avond tegemoet gingen. En de champagne smaakte ook naar meer.
Na de speeches en het dessert wandelden we in groep naar de Henry Le Beoufzaal in Bozar voor het concert van het Gürzenich-Orchester Köln onder leiding van Emmanuel Tjeknavorian. We genoten van het muzikale programma met muziek van Chatsjatoerjan, Moessorgsksi en Ravel. Het hoogtepunt van de avond was het pianoconcerto van Ravel met pianist Bertrand Chamayou aan de toetsen. Prachtig.
Na het concert genoten we van een glaasje wijn op de afsluitende drink in het Fumoir en namen we de tijd om uitgebreid bij te praten over de grote veranderingen in het leven van mijn vriendin. Een avond om in te kaderen.
be-MINE in Beringen
Gisteren brachten mijn vriend en ik samen met onze vrienden uit Testelt en hun twee tieners een bezoek aan be-MINE in Beringen. Meteen ook de eerste keer dat we het vriendje van de dochter van onze vrienden ontmoetten. Een vriendelijke, rustige en ietwat introverte jongeman die de hele namiddag niet echt veel gezegd heeft. Maar het was schattig om de dochter van onze vrienden te zien stralen als ze naast hem liep.
Ondanks het feit dat mijn roots in Limburg liggen moet ik bekennen dat ik nog nooit een bezoek bracht aan het Mijnmuseum op de be-MINE site. Hoog tijd om dat recht te zetten dus. We hadden met onze vrienden iets na de middag afgesproken op de parking van be-MINE en door een gelukkig toeval bleek dat wij het gisteren een Mijnzondag was. Ons groepje van zeven kon meteen aansluiten bij het eerstvolgende geleide bezoek, letterlijk een paar minuten na onze aankomst. Onze gids was een voormalig leraar die jarenlang les had gegeven aan de kinderen van mijnwerkers. Hij wist enorm veel over de mijn en haar geschiedenis. We bezochten een reconstructie van de mijngangen, bewonderden de indrukwekkende schachtbokken, bezochten het ophaalmachinegebouw met daarin de liften die de mijnwerkers gestapeld als vee naar beneden brachten en vergaapten ons aan de enorm goed georganiseerde badzaal waar de werknemers zich konden wassen na hun shift in de mijnen.
Heel boeiend en leerrijk, want het is belangrijk te beseffen dat het nog niet zo lang geleden is dat België massaal veel gastarbeiders importeerde om het zware en belastende werk in de mijnen te doen. Mijn eigen grootvader heeft nog in de mijnen gewerkt en is gestorven aan stoflong. Het raakte me om te horen en te zien hoe de dagen van de mijnwerkers eruit zagen. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen wat zo’n hard werk onder de grond, verstoken van daglicht, met een mensenlichaam doet.
En ja, ook in de mijn van Beringen verloren arbeiders hun leven, al bleven (gelukkig) grote ongevallen uit. Mooi om te zien dat de stad Beringen het verleden van deze ooit enorm belangrijke economische activiteit levend houdt en de ganse site stukje bij beetje een nieuwe invulling krijg. Ook erg benieuwd naar de nieuwe mijnbeleving Mineset, waar op dit moment nog druk aan gewerkt wordt. Al was onze gids niet meteen een grote fan van het project.
Na ons bezoek aan het Mijnmuseum maakten we een wandeling op en in de omgeving van de mijnterril, waarbij we er zowaar in slaagden om, druk pratend, ergens een afslag te missen en de top van de terril over te slaan. Achja, toch een goed gesprek gehad met mijn vriendin en een reden om nog eens terug te gaan in de toekomst.
Na de wandeling trokken we naar Mia Mensa voor het avondmaal. In het sfeervol ingerichte restaurant genoten we samen van kibbeling (uitstekend) en patatas bravas (waarbij de chefkok duidelijk de pikante saus vergeten had, dus schrap de aanduiding ‘bravas’ maar) als voorgerecht. Als hoofdgerecht ging ik voor de tongrolletjes op Oostendse wijze, geserveerd met mosselen, grijze garnalen en puree (helaas vergeten een foto van te nemen) en ik sloot de maaltijd af met tarte tatin en crème anglaise als dessert.
Een waardige afsluiter van een fijne dag.
Wandelen in Wéris – 16 februari 2025
Deze ochtend lag er zowaar een laagje sneeuw over Érezée! Onverwacht, maar een perfect verjaardagscadeau voor onze jarige. Alles ziet er immers veel mooier uit onder een laagje sneeuw! Na een late gezamenlijke brunch, waarin we de restjes van het weekend zo goed mogelijk probeerden op te maken (news flash: drank was er nog meer dan genoeg), reden we opnieuw naar de parking bij de megalieten van Wéris.
Mijn vriend en ik hadden onze gastheer ervan weten te overtuigen dat het geen goed idee was om met dit gezelschap de wandeling van de Ninglispo te doen. Een aantal mensen hadden niet eens wandelschoenen bij en deze wandeling staat er toch om bekend redelijk uitdagend te zijn.
Als alternatief stelden we een makkelijke wandeling langs de megalieten van Wéris voor. En dat bleek een zeer verstandig voorstel, want de kettingrokende dames in ons gezelschap hadden het duidelijk al moeilijk vanaf het moment dat de weg iets omhoog leidde. Sommige paadjes naar de megalieten waren bijzonder drassig, maar gelukkig hadden mijn vriend en ik wél onze wandelschoenen bij.
Ik genoot met volle teugen van de wandeling, al denk ik dat dat niet voor iedereen opging. Gelukkig vonden mijn vriend en ik op het einde van de wandeling in Wéris de gezellige brasserie Les Lanternes, waar er tussen de wijnrekken nog net een tafel was voor onze groep. Zo kon iedereen een beetje opwarmen en de inwendige mens versterken.
Na de wandeling keerden we terug naar het huis om alles op te ruimen. We wierpen nog een laatste blik op het huis en reden samen met het feestvarken en zijn verloofde terug naar Leuven. Aan alle mooie liedjes komt een einde…
Lunch bij Le Cor de Chasse, kaasfondue en spelletjes – 15 februari 2025
Na de uitspattingen van gisteren zo lang in bed blijven liggen dat het niet meer de moeite was om nog te ontbijten. 😉 Want voor de lunch hadden we voor onze groep van veertien personen een reservatie bij Le Cor de Chasse in Wéris. Het bleek nog een heel gedoe om die reservatie vast te krijgen, want normaal accepteerden ze geen reservaties voor grotere groepen. Gelukkig slaagde één van de vriendinnen van onze jarige (een advocate uiteraard) erin het personeel te overtuigen onze groep te ontvangen.
En amai, wat een geweldige lunch was dat! We zaten aan twee lange tafels in een aparte ruimte waardoor we de rest van de klanten niet konden storen. De ruimte was voorzien van een prachtige houtkachel die zo goed werkte dat de temperaturen op een bepaald moment bijna tropisch waren. Als aperitief dronk ik een mocktail met kombucha en appel, die werkelijk uitstekend was. En ook de rest van de maaltijd was een culinair hoogstandje. Wat een verwennerij!
Na deze bijzonder uitgebreid lunch maakten we een klein uitstapje naar de megalieten van Wéris. Alwaar we omstaanders vroegen om een foto van onze groep te maken. Een mooie herinnering!
Het hele gezelschap keerde terug naar vakantiehuis Manoir du Notaire. En mijn vriend en ik besloten een korte wandeling in Érezée te maken om te genieten van de frisse winterlucht en al dat eten wat te laten te zakken.
Want ‘s avonds ging het feest onverminderd door. Onze gastheer trakteerde op kaasfondue voor het ganse gezelschap, inclusief twee zwangere dames waarvoor hij gepasteuriseerde kaas had voorzien. Amai, dat smaakte! Bij de kaas dronken we crémant en Franse wijn uit Bordeaux.
Na de kaasfondue speelden we spelletjes. Hét spel van de avond was “De Drie Rondes”. Bij dat spel schrijft iedereen een drietal namen op papiertjes (bekende mensen, fictieve figuren, vrienden,…). Die namen gaan vervolgens in een kom en moeten door de aanwezigen geraden worden. Wij deelden ons voor het spel op in vier groepen. In de eerste ronde kreeg iedereen een halve minuut om de persoon op het briefje dat hij of zij getrokken had te omschrijven, in de tweede ronde moest je de persoon op het briefje uitbeelden en de derde ronde mocht je enkel één woord gebruiken om jouw ploeg de persoon te laten raden.
Doordat de namen elke ronde terug komen, weet je op den duur welke namen er nog in de kom zitten en wordt het raden makkelijker. Ik vond het een heel vermakelijk spel, maar laat ons zeggen dat door de alcoholcomsumptie de gemoederen nogal hoog opliepen. Dé quote van de avond was alleszins: “Studio SPATIE honderd”. Hi-la-risch!
