Pandathlon vrijwilliger

Na een best wel vermoeiend weekend in Texel met een bevriend koppel, hun kinderen en de nichtjes van mijn vriend, moest ik dinsdag alweer vroeg (6.30u) uit de veren. Ik had me namelijk als vrijwilliger opgegeven om mee te werken aan de WWF Pandathlon.

Wat is een Pandathlon zal u zich ongetwijfeld afvragen? Wel, de Pandathlon werd speciaal in het leven geroepen als een actie voor scholen: bedoeling is dat de leerlingen van een bepaalde klas of een bepaald jaar een uur lang rondjes lopen en zich hiervoor laten sponsoren. Uiteraard gaat de opbrengst van de sponsoring integraal naar WWF. Aangezien het WWF zelf is die de Pandathlon organiseert (met ondersteuning van de school), doen ze hiervoor beroep op vrijwilligers.

Ik steun WWF al jaren financieel, vandaar dat het mij leuk leek om ook als vrijwilliger een bijdrage te leveren. Ik liet WWF weten dat ik de ganse dag beschikbaar was en vermeldde ook dat ik bereid was foto’s te nemen. Het duurde nogal lang voordat ik feedback kreeg, maar uiteindelijk viel het werkschema een paar dagen op voorhand in mijn mailbox en kreeg ik via voicemail de vraag of mijn aanbod om foto’s te nemen nog steeds gold. Aangezien ik nog steeds werkloos ben, kon ik hierop bevestigend antwoorden.

Het kostte mij een rit van een half uur door het helse stadsverkeer om de campus te bereiken van la Grande Boissière, de internationale school van Genève. Ik was meteen onder de indruk van de campus, gelegen in het groen en bestaande uit een mix van statige oude gebouwen en nieuwbouw. Mét security aan de ingang en een heuse receptie waar ik een bezoekersbadge moest aan ophalen. Ik had al meteen door wat voor soort school het was.

De coördinatrice van WWF was erg vriendelijk en samen met een aantal vrijwilligers van de school zelf, zette ik mij aan het snijden van brood, appels en het breken van een aantal gigantische repen chocolade. De aan de Pandathlon deelnemende leerlingen zouden zeker niets te kort komen. Met vereende krachten verliepen de voorbereidingen vlot en ik maakte nader kennis met de leerlingen van de school die vlotjes Frans en Engels met elkaar afwisselden, terwijl de meesten thuis nog een derde en soms zelfs een vierde taal spraken.

Daarna was het tijd om de rugnummers (dossards in het Frans, zoals ik leerde dankzij mijn vrijwilligerswerk bij Pop In Geneva) te verdelen. Ik nam plaats aan de nummers I-L. Op zich is het een goed idee om de leerlingen van het negende jaar naar verschillende plekken te sturen om hun rugnummers op te halen, maar de letters waren zo klein afgedrukt dat ze amper leesbaar waren en er heerste ook verwarring of het over de beginletter van de voor- dan wel de achternaam ging. Enfin, ik kon het niet laten om aan de coördinatrice als tip mee te geven de letters in de toekomst reuzegroot af te printen, want nu restte er mij niets anders dan meermaals luidkeels te verkondigen dat de leerlingen met familienamen van I tot L zich naar mijn tafel moesten begeven. Hetzelfde scenario zou zich nog twee keer herhalen bij de leerlingen van het tiende en het elfde jaar.

Toen iedereen uiteindelijk aan een rugnummer geraakt was, ging de Pandathlon van start, een beetje te vroeg, want de popelende leerlingen riepen zelf start in plaats van het officiële signaal af te wachten. Ik deed mijn best om iedereen zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar de combinatie van een nogal donkere, druilerige dag + een donker bos + lopende mensen, maakte dat dit nogal een uitdaging was. Uiteindelijk kwam ik thuis met bijna achthonderd foto’s van de ganse dag, waarvan er wellicht slechts een derde zal overblijven.

Sommige leerlingen gingen maar al te graag op de foto en namen de meest gekke houdingen aan (bonuspunten voor de namaak geamputeerde voet die één van de leerlingen meesleurde, wellicht nog een rekwisiet van het halloween-feest), terwijl anderen (vooral meisjes) bij elke ronde hun best deden om hun gezicht te bedekken. Ja, de selfiegeneratie die niet op de foto wil, wie had dat gedacht? Sommige leerlingen waren duidelijk erg atletisch en zagen dit uurtje als een uitdaging om effectief zoveel mogelijk rondjes te lopen, anderen zochten en vonden (letterlijk) shortcuts om toch vooral niet te veel energie te verspillen.

Na afloop van het uurtje moesten al de leerlingen hun rugnummer opnieuw inleveren (een heel gedoe om hen te overtuigen om dit ook effectief te doen) en noteerde ik (op basis van de elastieken die ze na elke ronde hadden verzameld) hoeveel rondes ze hadden gelopen. Natuurlijk werd er nogal vals gespeeld met die elastieken, maar voor het goede doel zien we dat graag door de vingers.

‘s Middags aten we in de cafetaria van de school, waar speciaal voor ons een tafel vrijgehouden was. We kregen heel lekkere pizza’s met een dikke bodem en heel veel kaas en champignons voorgeschoteld en verse fruitsla als dessert. Door de ganse voormiddag buiten in de kou gewerkt te hebben, had ik honger gekregen, dus het smaakte. Tijdens de middagpauze praatte ik met één van de leerkrachten van de school en zo kwam ik te weten dat het inschrijvingsgeld in de hogere jaren maar liefst 35.000 CHF bedraagt. Yikes. De leerkracht zei droogweg dat de meeste leerlingen in de school, kinderen zijn van diplomaten of andere hoge functionarissen en voorbestemd zijn om later naar Oxford of Harvard te gaan. De klassenmaatschappij bestaat nog steeds.

Ik sprak ook met een andere WWF vrijwilliger, een dame uit Madagascar die ondertussen al meer dan vijf jaar in Genève woonde en nog altijd op zoek was naar werk. Toegegeven, ze had wel een aantal jaar niet actief meer gezocht omdat ze mama was geworden. Maar toch, zelfs met een diploma gehaald aan een Zwitsers instituut voor Hoger Onderwijs (haar eigen diploma uit Madagascar werd hier niet erkend) lukte het niet een job te vinden. Niet echt geruststellend, moet ik zeggen.

Na een best wel vermoeiende dag van foto’s nemen en rugnummers uitdelen en collecteren, moesten de verzamelde gegevens verwerkt worden: eerst moest ik samen met nog drie andere WWF vrijwilligers (handmatig!) het aantal gelopen rondjes omzetten in kilometers (een rondje was 550 meter) en vervolgens de gegevens van de lopers matchen aan hun sponsorfiche om het totaalbedrag van de sponsoring te berekenen. Je zou denken dat we hiervoor gebruik konden maken van excel spreadsheets per leerling zodat je snel het aantal rondjes kon invullen om vervolgens de bedragen automatisch te laten berekenen. Maar neen, we moesten de berekeningen per sponsorfiche handmatig doen. En dat was een hele klus: de sponsoring bestond namelijk ofwel uit een bedrag per kilometer ofwel uit een vast bedrag. Het sponsorformulier was echter zo onduidelijk opgesteld dat dit vaak verkeerd was ingevuld, wat ruimte voor interpretatie gaf. Enfin ja, ik neem aan dat het allemaal niet zo nauw kwam, maar ik had toch enkele verbetersuggesties. Oja, bijna de helft van de leerlingen had trouwens helemaal geen sponsors.

Uiteindelijk was ik pas rond 18u terug op ons appartementje, na een fijne dag, waarin ik vooral genoot van de interactie met de jongeren. WWF mag in de toekomst zeker nog op mij beroep doen.

Eerste salsales in Genève

Dankzij een Buyclub-bon (Buyclub is de Zwitserse Social Deal), konden mijn vriend en ik deze avond voor een voordelig prijsje deelnemen aan onze eerste Zwitserse salsales. Toegegeven, na bijna drie jaar salsalessen volgen in Leuven, was een beginnerscursus niet echt een grote uitdaging. Die basispassen hebben we ondertussen al lang onder de knie. Zelfs al leren we nu Cubaanse salsa, wat een beetje verschilt van de mix van Colombiaanse en Venezolaanse salsas die we in Leuven aangeleerd kregen. Maar het is leuk om opnieuw een gezamenlijke hobby te hebben, de leerkracht is bijzonder goed en salsa is een ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen. Zo danste ik met een Fransman, een Italiaan, een Afrikaan, een Spanjaard en (jawel!) een echte Belg!

Mijn Belgische danspartner werkt voor Kellogg’s en woont ondertussen al twee jaar in Genève. Hij vertelde me dat zijn vriendin initieel ook problemen had om een job te vinden. Uiteindelijk vond ze een job in Genève via een kennis uit België. Klinkt allemaal niet zo hoopvol voor mijn eigen zoektocht naar werk, om heel eerlijk te zijn. Na de dansles ging ik mijn vriend voorstellen, want zoveel Vlaamse Belgen zijn we nog niet tegen gekomen in Genève en het is altijd leuk om met mensen te kunnen converseren in je moedertaal. Ze zagen er alleszins een leuk koppel uit. Misschien kunnen we in de toekomst samen iets gaan drinken na de dansles.

PS: Ik begin mij zo langzamerhand af te vragen of er wel Zwitsers wonen in Genève. Ik ben ze alleszins nog niet tegen gekomen.

Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

et lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

Het einde van de Indian Summer

26 oktober 2017, een om meer dan één reden memorabele dag. En alhoewel de Indian Summer duidelijk aan de laatste loodjes bezig is, stak de zon speciaal op deze dag nog even een tandje bij. Ik zag het kwik tot maar liefst 26 graden stijgen. Reden te meer om de stad in te trekken te genieten van misschien wel de laatste écht zomerse dag.

Dankzij klein Venezolaans restaurantje waar ik lunchte voor slechts 20 CHF! Een koopje hier in Genève. En zo maakte ik voor het eerst kennis met Pabellón criollo, blijkbaar het nationale gerecht van Venezuela. A lucky pick, moet ik bekennen, want ik ken niets van de Venezolaanse keuken. De combinatie van rijst, bonen, gebakken bananen en geschaafde stukjes rundvlees was erg lekker. Zeker voor herhaling vatbaar.

Daarna maakte ik een prachtige wandeling doorheen zonovergoten Genève. Geen wolkje te bekennen en warm genoeg om in een zomerjurk van de zon te genieten. Een unicum op 26 oktober, moet ik zeggen.

En ‘s avonds probeerde ik voor de eerste keer échte Zwitserse pralines uit. Geen concurrentie voor mijn favoriete pralines, de pralines van Bittersweet, moet ik eerlijkheidshalve bekennen. Voor mij waren de pralines van Läderach te klassiek, terwijl ik net houd van een beetje meer avontuur. Maar het blijft chocola, natuurlijk! 😉

De was doen op z’n Zwitsers

En nu denken jullie waarschijnlijk, wat is er zo bijzonder aan de was doen in Zwitserland? Moet daar nu echt een ganse blogpost aan gewijd worden?

Wel, de was doen in Zwitserland vraagt toch net iets meer inspanning dan elders. Heel veel appartementen in Zwitserland zijn immers niet uitgerust met een privé-wasmachine. Om hun was te doen, maken alle bewoners van een appartementsblok gebruik van één gemeenschappelijke wasmachine en droogkast. Dat is ook zo in ons appartementsgebouw. De wasmachine en de droogkast staan opgesteld in de kelder en het is altijd duimen dat de wasmachine net vrij is op het moment dat jij de was wil doen. Zo ben ik op één vrijdag eens vier keer met een wasmand vol vuile was van een kale reis teruggekeerd omdat de machine altijd in gebruik was.

Nu we hier al wat langer wonen, hebben we gemerkt dat zaterdagochtend een goed moment is om de was te doen. Als je vroeg genoeg opstaat, is de wasmachine altijd vrij. De wasmachine in kwestie gebruiken is echter niet gratis. We moesten eerst een chipkaart kopen om het toestel te activeren, pas daarna kan je je wasprogramma kiezen. Die chipkaart bevat een aantal punten die goed zijn voor een aantal wasbeurten. Als de kaart leeg is, kan die niet herladen worden en moet je gewoon een nieuwe kaart kopen.

Nu hebben wij nog min of mee geluk dat we, als de wasmachine vrij is, de was kunnen doen wanneer we willen. In andere appartementsblokken wordt er met tijdslots gewerkt om de was te doen. Je zal maar de zieligaard zijn die op vrijdagavond om 20u de was moet doen. Een collega van mijn vriend werkt bijvoorbeeld altijd thuis op de dag dat hij een tijdslot heeft toegewezen gekregen om de was te doen. Anders zou zijn was nooit gedaan raken. Er zijn blijkbaar ook gebouwen waar je zelf je tijdslot kan kiezen, een ideaal recept voor conflicten met de buren. 😉 Ik kan me voorstellen dat er enig gedrum ontstaat op het moment dat de lijst met tijdslots bekend gemaakt wordt. 😉

Fietsen in de omgeving van Bernex

Volgens de weerberichten is het einde van de Indian Summer nabij, reden te meer om nog vlug een fietstochtje in te plannen. Deze zaterdag zou het de ganse namiddag droog en zonnig blijven, maar voor de avond werd er regen voorspeld. Ik vond op routeyou.com een fietstocht in de omgeving van Bernex die goed doenbaar leek voor een namiddag (slechts 12,2 km). Het vertrekpunt was een dik half uur fietsen van ons appartement, maar daar draaien we tegenwoordig onze hand niet meer voor om.

De tocht voerde ons doorheen een golvend agrarisch landschap met op het einde een paar wijngaarden. Om heel eerlijk te zijn, vond ik deze route minder mooi dan degene die we vorige week aflegden. Daardoor stopten we natuurlijk minder om foto’s te nemen. In combinatie met het feit dat de route minder zwaar en minder lang was, waren we mooi om half zes thuis. Ruimschoots voordat de hemelsluizen open gingen.

Kennismaking met Rési.f

In ruil voor de gratis zumbalessen, vroeg de coördinatrice met zachte aandrang minstens één keer deel te nemen aan Rési.f, het Réseau interculturel d’Échange de Savoirs pour les femmes.De brochure verwoordde het mooi: “Femmes suisses ou étrangères, immigrées, réfugiées ou requérantes d’asile, nous avons des richesses personnelles à partager, des savoirs à échanger, de l’amitié à donner.”

Aangezien ik donderdagavond geen plannen had, besloot ik eens een kijkje te nemen bij Rési.f. Het was niet ver en misschien zou het mij wel helpen in mijn zoektocht naar werk. De opkomst was alvast indrukwekkend. Er moesten steeds nieuwe stoelen bijgehaald worden om al de vrouwen van een zitplaats te voorzien. Ik denk dat er in totaal zeker zestig vrouwen bijeen zaten om een tafel waaraan eigen slechts een twintigtal personen paste.

Chokoufeh Samii, de dame die de avond modereerde deed dat zeer goed en met overtuiging, en dat al bijna vijfentwintig jaar lang! Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik me als enige West-Europese een beetje een vreemde eend in de bijt voelde tussen de rest van het gezelschap, voornamelijk vrouwen uit Afrika en Azië. Let wel, veel respect voor de verhalen van deze vrouwen en ik kan me maar al te goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn je draai te vinden in Zwitserland als migrant uit een land met een radicaal andere cultuur, gebruiken en klimaat. Alleen had ik persoonlijk niet zoveel behoefte aan een groepsgesprek in slecht Frans met als thema: ‘hoe kom ik de winter door?” Zeker toen de ene na de andere dame recepten begon op te zeggen. Ik was dan ook stilletjes opgelucht toen na een uur en drie kwartier de bijeenkomst afgerond werd.

Het is jammer, maar ik voelde mij er echt een vreemde eend in de bijt. Misschien moet ik een keer teruggaan naar een Rési.f bijeenkomst nadat ik werk gevonden heb, want nu voelde het voornamelijk aan als tijdverlies.

De wijngaardterrassen van Lavaux

Deze zondag profiteerden we opnieuw volop van het feit dat de herfst last heeft van een identiteitscrisis en zich zomer waant. Om in de sfeer van de vorige dag te blijven, leek een wandeling langs de wijngaardterrassen van Lavaux, sinds 2007 UNESCO werelderfgoed, me ideaal.

We namen in Genève de trein van 11u (met zeven minuten vertraging, jawel, ook in Zwitserland kan dat al eens gebeuren) en waren rond 12.30u in St-Saphorin. Ons oorspronkelijke plan was om in het schattige dorpje St-Saphorin iets te eten, maar de twee restaurants die open waren op dat moment hadden allebei geen plaats meer. Niet verwonderlijk, we waren duidelijk niet de enige dagjestoeristen die van het mooie weer gebruik wilden maken om de beroemde terrassen van Lavaux te verkennen.

Helaas bleken de meeste eetgelegenheden in de omgeving dicht (die Zwitsers nemen hun zondagsrust blijkbaar erg serieus). Gelukkig vond mijn vriend via googlemaps een bakkerij in Chexbres die open was op een dik half uur wandelen van St-Saphorin. Mijn maag protesteerde op dat moment al heftig en een wandeling van bijna 12 km aanvatten op een lege maag, leek niet bepaald een goed idee.

Ik propte snel een meergranenreep in mijn mond en we begonnen aan de tocht van 2 kilometer naar de bakkerij. Hiervoor moesten we afwijken van de normale wandelroute en een flink stuk stijgen. Laat ons zeggen dat er toch wat gezucht aan te pas gekomen is alvorens we onze bestemming bereikten. Al verzachtten de mooie vergezichten onderweg de steile klim een beetje.

Boulangerie Bidlingmeyer bleek echter de omweg meer dan waard te zijn. Naast de bakkerij, baatten ze tevens een brasserie uit met een mooi terras met uitzicht op het meer en de wijngaardterrassen. Wij moesten even wachten tot er een plek vrij kwam (helaas niet op het terras), maar wij waren al blij dat we uitzicht hadden op een stevig middagmaal. De bediening was wat slordig en ongeïnteresseerd, maar het eten was degelijk en lekker.

Van brandstof voorzien daalden we opnieuw af naar de wandelroute en genoten met volle teugen van de gouden herfstkleuren en de prachtige terrassen met wijngaarden waarvan de geschiedenis terug gaat tot de elfde eeuw, toen Benedictijnse en Cisterciënzer kloosters dit gebied controleerden. De druif die in hoofdzaak verbouwd wordt in het gebied tussen Lausanne en Vevey is de Chasselas. De geproduceerde wijn is bijna hoofdzakelijk bedoeld voor consumptie in Zwitserland. Een ideaal cadeautje om als toerist mee naar huis te nemen, dus.

Helaas bleken bijna alle wijnhuizen gesloten toen wij er passeerden. Een beetje vreemd, want dit leek mij een ideale dag om wat extra inkomsten te genereren. Misschien zijn in het hoogseizoen de wijnhuizen wel open op zondag? We passeerden onderweg wel een klein kraampje waaraan je een glas wijn kon kopen, maar de lange rij deed ons hiervan afzien.

Na de stevige klim naar Boulangerie Bidlingmeyer was de rest van de wandeling vrij eenvoudig. De glooiende hellingen in combinatie met de laagstaande herfstzon leverden het ene fotogenieke plaatje na het andere op. Wat een fenomenaal mooie streek! Ik denk niet dat we een betere dag hadden kunnen uitkiezen voor ons bezoek.

Na heel veel foto’s vonden we het tijd om eens een glas van de lokale wijn te proeven. Redelijk om het einde van de wandeling kwamen we langs het mooie terras van Domaine Saint-Amour, dat gelukkig wel open was. We werden er door de wijnboer in eigen persoon van uitleg voorzien en dronken een flesje van 37,5 liter Saint-Amour terwijl we keken naar de langzaam ondergaande zon. Romantischer kan haast niet. 😉

Het laatste stuk van de wandeling was er voor mij een beetje te veel aan, maar we slaagden er toch in om met een paar minuten speling de trein van 18.50u in Lutry te halen.

Prachtige dag die zeker naar meer smaakte!

Mijn eerste Women in Digital Geneva meet up

Vorige dinsdag woonde ik voor de eerste keer een Women in Digital Geneva meet up bij. Het topic van de avond was Artificial Intelligence in Marketing, niet helemaal mijn cup of tea, maar de meet up leek mij een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te ontmoeten en, wie weet, misschien wel op een interessante job te stoten.

Het kostte mij een kleine zoektocht om het juiste lokaal te vinden in het CREA / BAT 43 L gebouw. Gelukkig ontmoette ik in de lege gangen van het gebouw een vriendelijke studente marketing die me naar de juiste plek bracht. Ik moet toegeven dat ik de uiteenzetting zelf nogal oppervlakkig vond. En de meer serieuze vragen over privacy en de nieuwe GDPR (heldere info over de GDPR hier) bij werden naar mijn aanvoelen nogal snel van tafel geveegd.

Hoewel de uiteenzetting zelf me wat tegen viel, had ik nadien wel de gelegenheid om enkele fijne gesprekken te voeren. Ik sprak met de initiatiefneemster, een pittige Braziliaans-Franse dame die al zowat overal op de wereld gewoond heeft en maakte kennis met een Russische die in Italië woonde en bezig was een collectie met smart textiles te ontwerpen. Het fijnste gesprek had ik met een Duitse fysica die op CERN werkte. Een heel fijne dame die me aanraadde om eens te bekijken of het conversation exchange program van het CAGI netwerk iets voor mij zou zijn. Voor het netwerk zelf kom ik helaas niet in aanmerking.

Een concrete job kwam er helaas niet uit de bus (dat zou ook ietwat te hoog gegrepen zijn), maar ik denk wel dat ik naar de maandelijkse bijeenkomsten zal blijven gaan. Het is altijd fijn interessante mensen te ontmoeten.

Fietstocht tussen de wijngaarden

Toen we naar Genève verhuisden, waarschuwde men ons voor de deprimerende en grauwe herfstmaanden. We zijn ondertussen half oktober en ik heb sinds de zomer op zijn einde liep nog geen enkele dag nylon kousen aan gedaan (die zitten nog altijd ergens onuitgepakt in een doos) en de zon heeft hier al bijna elke dag geschenen. Dit weekend beloofden de temperaturen alweer alle records te breken. Ervan uitgaande dat aan alle mooie liedjes een einde komt, leek het mij een goed idee om optimaal van deze misschien wel laatste opstoot van de zomer te profiteren.

Mijn eerste fietstochtje met de nieuwe fiets smaakte naar meer, dus surfte ik wat rond met de expliciete bedoeling een fietstocht te vinden die ons langs rustige wegen met minimaal verkeer zouden brengen. In onze straat in het centrum van Genève hebben we dag en nacht last van verkeerslawaai. Erg storend, maar zolang ik geen job vind, valt daar weinig aan te doen, buiten hopen dat op korte termijn iedereen overschakelt op elektrische auto’s en brommers. Reden te meer om in het weekend stillere plekken op te zoeken.

Ik vond een mooie route die aan de criteria voldeed. 19,4 kilometer leek niet meteen een grote uitdaging, al moesten we daar wel 7,5 kilometer heen en terug bij tellen om aan het startpunt te geraken. Gelukkig reden we die eerste 7,5 kilometer voornamelijk langs de oevers van het meer op een mooie, vlakke weg. Ideaal als opwarming. Daarna werd het een beetje pittiger. De route bracht ons langs mooie wijngaarden, pittoreske dorpjes met kerkjes die uit de tiende eeuw stamden en het prachtige Château du Crest gelegen te midden van een mooi wijndomein. Helaas was het kasteel zelf niet te bezoeken en vonden er op zaterdag enkel in de voormiddag degustaties plaats. Jammer.

Het merendeel van de route was goed te doen voor en niet-geoefende fietser als mezelf al waren er toch een paar hellinkjes waarop ik serieus moest zwoegen. Er was welgeteld één helling die gewoon té steil was. Een stadsfiets heeft maar een beperkt aantal versnellingen en het was kiezen tussen omvallen in de eerste versnelling of te voet verder gaan. Ik koos voor dat laatste.

Uiteindelijk zaten we in totaal vijf uur op de fiets. Dat lijkt veel voor het aantal kilometers, maar houd er rekening mee dat we onderweg verschillende keren gestopt zijn om van het uitzicht te genieten, een kerkje binnen te stappen en foto’s te nemen. Ik was alleszins blij dat ik mijn wielrennersbroek aangetrokken had, waardoor ik de dag nadien geen last had van zadelpijn.