Genève, de place en parc

Twee weken na de vorige rondleiding, ontdekten we, begeleid door een professionele gids, een gans ander gedeelte van Genève. Het contrast met de vorige wandeling had amper groter kunnen zijn, want deze  koude, maar zonnige wandeling bracht ons naar het historische hart van Genève. We startten aan het Monument Brunswick, een mausoleum voor hertog in ballingschap, Charles II de Brunswick. De hertog liet zijn ganse fortuin na aan de stad Genève op voorwaarde dat de stad een monument voor hem optrok. Aan het monument te oordelen (een replica van de graftombe van de familie Della Scala in Verona) zat de man er warmpjes bij… Naar het schijnt was zijn familie minder opgezet met dit genereuze gebaar.

We wandelden verder langs de Quai du Mont-Blanc naar het Île Rousseau, het oudste en kleinste park van Genève, genoemd naar filosoof en schrijver Jean-Jacques Rousseau, die er een bijzonder tumultueus leven op nahield.  Daarna ging het verder naar de Place du Molard, waarvan ‘s nachts de straatstenen oplichten en woorden bevatten in het Engels, Frans, Spaans, Russisch, Chinees, Japans en Arabisch. Bijzonder is ook de uit 1591 daterende Tour du Molard met een reliëf van Lenin dat de rol van Genève als vluchtelingenstad in de verf wet.

IMG_6376

IMG_6377

De volgende halte op onze wandeling was de beroemde Horloge Fleurie in de Jardin Anglais, waarvan de splinternieuwe wijzers geschonken werden door horlogemaker Patek Philippe. Vervolgens wandelden we via de Place de la Madeleine naar het historische centrum van Genève. De gids toonde ons de plek waar vroeger de gevangenis stond en gaf ons wat meer achtergrond over de rol die het protestantisme gespeeld heeft in Genève.

IMG_6379

IMG_6380

Natuurlijk kon de gids niet anders dan een woordje wijden aan de bijzondere kathedraal van Genève, een nogal eclectisch geheel van architecturale stijlen. We eindigden onze wandeling in Maison Tavel, de oudste bewaard gebleven privéwoonst van Genève die nu dienst doet als stadshistorisch museum. Absoluut een bezoek waard, al is het maar om het relief Magnin te bewonderen, de bijzonder indrukwekkende maquette van de stad Genève in 1850 gebouwd door architect August Magnin.

Wij werden echter begeleid naar de kelderverdieping waar de muntcollectie van Maison Tavel geëxposeerd wordt om te genieten van, jullie raden het nooit, een aperitief met een glaasje Zwitserse wijn en bladerdeeghapjes! Qua gratis eten en drinken, hebben we hier alvast niet te klagen.  😉

IMG_6381

IMG_6383

Geneva welcome!

Ja, de Genevois willen zich duidelijk profileren als een gastvrij volkje, zoveel is ons ondertussen al duidelijk. Zaterdagavond was echter de kers op de taart: alle nieuwkomers werden verwacht in de Salle communale de Plainpalais voor de officiële welkomstplechtigheid.

De grote zaal zat ongeveer halfvol toen mijn vriend en ik er iets voor 16.30u arriveerden na een fietstocht door de regen. We werden onthaald op de vrolijke klanken van het Ensemble de Jazz des Nations Unies en hoorden achtereenvolgens speeches van Rémy Pagani, de burgemeester van Genève, en Jean-Charles Lathion, de voorzitter van de gemeenteraad. De speeches waren kort en to the point. Uiteraard werd verwezen naar de link met de internationale organisaties in Genève en werd de gastvrijheid voor politieke vluchtingen in de verf gezet. Ik onthoud vooral dat Genève trots is op haar multiculturaliteit. Maar liefst 1 op 2 inwoners van Genève heeft een andere nationaliteit.  Het officiële gedeelte werd afgesloten met een getuigenis van Isabelle Gattiker, de directrice van het Festival du film et forum international sur les droits humains. Een zeer welbespraakte vrouw die met haar ouders gans de wereld rondreisde alvorens zich definitief te vestigen in Genève. Gebracht met passie en overtuiging. Echt knap.

IMG_6369

Het officiële gedeelte was strak getimed en maar goed ook, want er mochten dan wel tolken (Spaans, Italiaans, Duits, Arabisch, Portugees, Albanees) in de zaal aanwezig zijn, die konden onmogelijk alle aanwezigen tegelijk te woord staan. Ik ben er zeker van dat de meerderheid van de aanwezigen in de zaal niet veel begrepen heeft van al die Franstalige speeches. Gelukkig was de receptie achteraf meer dan dik in orde. Wat een overdaad aan hapjes! Mini croque monsieurs, mini worstenbroodjes, gefrituurde garnalen, mini belegde broodjes, truffelrisotto, en taartjes met citroen en praliné. Uiteraard vergezeld van, hoe kan het ook anders, Zwitserse wijn.

IMG_6373

We raakten aan de praat met een oudere dame van Geneefse afkomst die met gepaste trots vertelde over haar dochter die dezelfde haarkleur had als ik. Wellicht ook de reden waarom ze met ons is komen praten, vermoed ik. 😉 We hadden een kort babbeltje met de Chinese dame en haar zoon die we al eerder ontmoet hadden bij het Visite du Quartier en ontmoetten een Fransman met de dubbele nationaliteit (Zwitsers-Frans) gehuwd met een Spaanse. We lieten ons glas nog eens bijvullen met Zwitserse Chasselas en schoven geduldig aan voor een foto als aandenken. Van zodra ik de digitale versie heb, publiceer ik deze uiteraard op deze weblog.

Een geslaagde avond, zo bleek, want we waren bij de laatsten om onze jas bij de vestiaire op te halen. 😉

Première édition d’Explorateurs de(n)vies

Toegegeven, ik schreef me vooral in voor de Explorateurs de(n)vies meetup om wille van de originele naam, want ik was niet helemaal zeker of dit wel een goede match was. Dat vermoeden werd helaas bevestigd naarmate de avond vorderde. Het begon allemaal wat chaotisch, bij Foound, een creatieve locatie niet ver van station Cornavin. De spreker was een uur te laat en de twee gastvrouwen probeerden de tijd wat te rekken door over zichzelf te praten en alvast de brainstorm oefening uit te delen. De locatie was ook verre van ideaal: we hadden geen apart zaaltje en er was nogal wat achtergrondlawaai van de kapper en het café die zich in dezelfde ruimte bevonden.

Uiteindelijk kwam de spreker toch opdagen om zijn verhaal te doen. Spreker Sophea Sok (ok, ik ben zijn naam moeten gaan opzoeken, want totaal gemist tijdens het moment dat hij voorgesteld werd) bracht een voor mij heel onsamenhangend en warrig verhaal. Tot nu toe heb ik hier in Genève weinig problemen met het Frans ondervonden, maar Fransman Sophea Sok sprak zo onduidelijk dat ik maximaal 50% van zijn relaas verstond. Ik denk dat hij ook veel argot termen gebruikte, al kan het gewoon het omgevingslawaai zijn dat de klanken vervormde. Enfin ja, ik deed dapper mijn best, maar op het einde van de uiteenzetting had ik, buiten het feit dat hij een artiest was, nog altijd niet door wat hij nu eigenlijk deed om de kost te verdienen.

IMG_6360

Ik was alleszins blij dat we aan de brainstorm konden beginnen. Ik kwam terecht aan een tafeltje met nog vier andere personen: een dame die voordien in de communicatiesector werkte en die een website opgestart heeft om haar authentieke zelf te vinden, een dame van Spaanse afkomst die in maart voor een half jaar naar Spanje verhuist om zich daar te concentreren op het dansen van de flamenco, een architect met een voorliefde voor minimalisme en tiny houses die de wereld wilde rondtrekken en een psychologiestudente van Russische afkomst geïnteresseerd in beeldende therapie. Oja, en ikzelf, die gewoon simpelweg zo snel mogelijk een job wil, eender welke job.

Enfin ja, ik was dus een beetje de vreemde eend in de bijt. Mij konden mijn tafelgenoten helaas weinig tips geven, maar ik had wel het gevoel dat ikzelf enkele waardevolle suggesties heb kunnen aandragen. Alleszins was een brainstorm van zeven minuten per persoon veel te kort.

Uiteindelijk was het de bedoeling dat om af te ronden één iemand per groep samenvatte wat er besproken was en dit aan de andere aanwezigen zou terugkoppelen. Toen ik de samenvattingen van de andere groepen hoorde, realiseerde ik me dat dit honderd procent zeker niet de bijeenkomst was die me aan een job zou helpen. Maar hey, ik heb er wel wat nieuwe facebookvriendjes aan overgehouden. 😉

Visite du quartier

Alhoewel onze ervaringen hier in Genève niet honderd procent positief zijn, moet ik zeggen dat de stad Genève heel veel moeite doet om de nieuwkomers zich welkom te laten voelen. Het is duidelijk dat de stad het belangrijk vindt dat nieuwkomers zich zo goed mogelijk integreren. Of de stad hier volledig in slaagt, daar kan ik vanuit mijn positie moeilijk over oordelen, maar ik apprecieer al de gratis rondleidingen en de gratis wijn enorm. 😉

Zaterdagochtend stonden vriend en ik op tijd op om deel te nemen aan het Visite du quartier dat begon in de Bibliothèque municipale de la Servette. We werden onthaald met koffie, thee, fruitsap en cakejes. Alvast een goed begin. 😉 Daarna nam een zeer sympathieke dame ons op sleeptouw doorheen het quartier. Ze besteedde veel aandacht aan het tonen van de instellingen die specifiek gericht zijn op nieuwkomers en op mensen met problemen (bvb een jeugdinstelling voor verslaafde jongeren, een instelling voor alleenstaande ouders, opvoedingsondersteuning, kinderopvang, sociale diensten,… Ze gaf ons zelfs mee op welke plek mensen die het moeilijk hebben, gratis maaltijden kunnen krijgen (te onthouden voor als ik binnen een paar maanden nog altijd geen werk heb ;-)). En ze toonde ons ook de Migros, de Coop en de Denner, de drie grote supermarkten hier in Zwitserland. Die hadden mijn vriend en ik ondertussen al wel op ons eentje ontdekt. 😉

Het enthousiasme van de dame over de schitterende buurt waarin we wonen, kon ik helaas niet volledig delen. In mijn ogen valt de architectuur in onze buurt nog het best te vergelijken met die lelijke grijze blokken die na de Tweede Wereldoorlog in de Oostbloklanden opgetrokken werden, met dat verschil dat de huidige ex-Oostbloklanden ten minste moeite doen om die lelijke blokken op te frissen en van wat kleur te voorzien. Maar het was wel leuk te ontdekken dat er hier en daar een mooi authentiek Zwitsers huis aan de bouwwoede had weten te ontsnappen.

Na de rondleiding wachtte ons in het Espace de quartier Grottes naar goede gewoonte een aperitief! We werden vriendelijk welkom geheten door één van de medewerkers van de stad, waarna de burgemeester himself kort een woordje tot de nieuwkomers richtte. Vervolgens konden we genieten van een re-enactment door Balades Touristiques Théâtralisées van het proces van de anarchist Luigi Lucheni, de moordenaar van de beroemde keizerin Sisi. Een boeiende voorstelling die echter een beetje te lang duurde, zeker voor de Engelstaligen in ons gezelschap die geen woord Frans verstonden…

IMG_6338

We konden ook kennismaken met een aantal andere verenigingen die activiteiten organiseerden in het Espace de quartier. Tot onze grote verbazing ontdekten we er ook een Magic the Gathering club. Dit alles uiteraard onder het genot van een heerlijk glaasje Zwitserse Chasselas. 😉

IMG_6339

Genève internationale et humanitaire

De stad Genève organiseert rondleidingen voor nieuwe inwoners. Een ideale manier om de stad en haar geschiedenis wat beter te leren kennen, dus schreven mijn vriend en ik ons in voor enkele rondleidingen. De eerste misten we helaas door een misverstand, maar voor de tweede waren we, ondanks het iet of wat twijfelachtige weer, op post. De rondleiding met als thema ‘Genève internationale et humanitaire’ begon aan Palais Wilson, de eerste zetel van de League of Nations, nu het hoofdkwartier van de Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights en bracht ons via Campus Biotech, de wijk waar mijn vriend werkt, langs de onvermijdelijke Broken Chair (symbool van de strijd tegen landmijnen en clusterbommen) naar Musée Ariana, oorspronkelijk gebouwd om de collectie van Gustave Revilliod tentoon te stellen en genoemd naar diens moeder. De gids vertelde ons dat al de mooie parken langs het meer door een landruil met de UN in handen van de stad Genève zijn gekomen. Als deze ruil niet had plaatsgevonden, zouden die schitterende parken nu volgebouwd zijn met UN gebouwen en niet langer toegankelijk voor het publiek. Gelukkig is dat niet gebeurd.

Tijdens de wandeling werden we opgeschrikt door het afvuren van een kanon aan de oevers van het meer van Genève. Blijkt dat ondanks het feit dat Zwitserland zijn neutraliteit tijdens gans de eerste wereldoorlog wist te behouden, de wapenstilstand van 11 november toch herdacht wordt. Dit ter ere van de Zwitsers die meevochten aan Franse zijde tegen de Duitsers.

We sloten de best wel lange wandeling af met een aperitief op zijn Zwitsers in het mooie Musée Ariana: we werden getrakteerd op Zwitserse wijn met bladerdeeghapjes en broodstengels. Meer dan voldoende om dienst te doen als middagmaal. 😉

IMG_6267

IMG_6271

IMG_6273

World Usability Day @ Impact Hub

Sinds ik in Genève woon, volg ik aandacht de meetup bijeenkomsten op hier in Genève. Als werkloze is het naar mijn aanvoelen belangrijk om deel te nemen aan sociale activiteiten, omdat je anders dreigt geïsoleerd te geraken. Een tijdje geleden zag ik dat in de Impact Hub vlakbij het treinstation een Digital Strategy UX meetup georganiseerd werd in het kader van de World Usability Day, gesponsord door Telono. Een uitgelezen kans om nog wat te netwerken en wie weet ontmoet ik op die manier wel iemand die mij aan een job kan helpen.

IMG_6240

Na een kort inleidend woordje kregen we twee vrij korte presentaties voorgeschoteld. De eerste presentatie ging over de bouw en de evolutie van het e-voting platform van het kanton Genève. De tweede presentatie behandelde de principes van universal design. Ik moet zeggen dat ik de eerste presentatie nogal droog vond en de link met world usability day soms niet heel duidelijk was. De presentatie over universal design sloot veel nauwer aan bij het thema, maar bleef naar mijn aanvoelen te veel aan de oppervlakte, maar het was wel interessant om de 7 principes van universal design op een rijtje te zien:

  • equitable
  • flexible
  • simple & intuitive
  • perceptible
  • tolerates error
  • low physical effort
  • size and space for approach and use

Het fijnste gedeelte van de avond volgde na de presentaties: de receptie! Ik had er niet al te veel van verwacht, omdat het een gratis evenement was, maar sponsor Telono was duidelijk niet gierig geweest: kleine finger sandwiches belegd met zalm, asperges, garnalen,… mini-broodjes en een heel assortiment aan mini-taartjes als dessert. Heel lekker en uitermate verzorgd. Uiteraard ben ik vergeten een foto te nemen van al dat lekkers, maar geloof me, we kwamen niets te kort. En ook de (uiteraard Zwitserse) wijn vloeide rijkelijk.

Mijn vriend en ik maakten kennis met een hele hoop fijne mensen: een Fransman die als freelancer werkte en momenteel op zoek was naar een nieuwe opdracht, een Italiaan, een Mexicaan (goed voor mijn Spaans!), een Hongaar en een heel toffe Ierse die voor Médecins Sans Frontières werkte. Juist, alweer geen Zwitser te bekennen in heel dit lijstje. Heel grappig: de Ierse sprak tot onze grote verbazing een aardig mondje Nederlands. Bleek dat haar vriend een Antwerpenaar was. Het klikte heel erg goed met de Ierse jongedame, helaas, haar contract bij MSF loop af eind dit jaar en in januari verhuist ze naar België, de liefde achterna. Jammer voor ons, maar uiteraard blij voor haar.

Het gesprek dat ik had met de Italiaan, was wel een beetje ontnuchterend. Hij vertelde dat hij ook nog steeds op zoek was naar werk en voorspelde mij dat het wel eens tot 18 maanden kon duren voordat ik in Genève werk zou vinden. 18 maanden! Het spijt me heel erg, maar ik denk niet dat ik in staat ben om hier 18 maanden werkloos rond te hangen. Daarvoor zijn er hier gewoon niet genoeg opportuniteiten om aan vrijwilligerswerk te doen. Enfin ja, reden te meer om nog een glaasje Zwitserse wijn te drinken…

Pandathlon vrijwilliger

Na een best wel vermoeiend weekend in Texel met een bevriend koppel, hun kinderen en de nichtjes van mijn vriend, moest ik dinsdag alweer vroeg (6.30u) uit de veren. Ik had me namelijk als vrijwilliger opgegeven om mee te werken aan de WWF Pandathlon.

Wat is een Pandathlon zal u zich ongetwijfeld afvragen? Wel, de Pandathlon werd speciaal in het leven geroepen als een actie voor scholen: bedoeling is dat de leerlingen van een bepaalde klas of een bepaald jaar een uur lang rondjes lopen en zich hiervoor laten sponsoren. Uiteraard gaat de opbrengst van de sponsoring integraal naar WWF. Aangezien het WWF zelf is die de Pandathlon organiseert (met ondersteuning van de school), doen ze hiervoor beroep op vrijwilligers.

Ik steun WWF al jaren financieel, vandaar dat het mij leuk leek om ook als vrijwilliger een bijdrage te leveren. Ik liet WWF weten dat ik de ganse dag beschikbaar was en vermeldde ook dat ik bereid was foto’s te nemen. Het duurde nogal lang voordat ik feedback kreeg, maar uiteindelijk viel het werkschema een paar dagen op voorhand in mijn mailbox en kreeg ik via voicemail de vraag of mijn aanbod om foto’s te nemen nog steeds gold. Aangezien ik nog steeds werkloos ben, kon ik hierop bevestigend antwoorden.

Het kostte mij een rit van een half uur door het helse stadsverkeer om de campus te bereiken van la Grande Boissière, de internationale school van Genève. Ik was meteen onder de indruk van de campus, gelegen in het groen en bestaande uit een mix van statige oude gebouwen en nieuwbouw. Mét security aan de ingang en een heuse receptie waar ik een bezoekersbadge moest aan ophalen. Ik had al meteen door wat voor soort school het was.

De coördinatrice van WWF was erg vriendelijk en samen met een aantal vrijwilligers van de school zelf, zette ik mij aan het snijden van brood, appels en het breken van een aantal gigantische repen chocolade. De aan de Pandathlon deelnemende leerlingen zouden zeker niets te kort komen. Met vereende krachten verliepen de voorbereidingen vlot en ik maakte nader kennis met de leerlingen van de school die vlotjes Frans en Engels met elkaar afwisselden, terwijl de meesten thuis nog een derde en soms zelfs een vierde taal spraken.

IMG_3460

IMG_3461

Daarna was het tijd om de rugnummers (dossards in het Frans, zoals ik leerde dankzij mijn vrijwilligerswerk bij Pop In Geneva) te verdelen. Ik nam plaats aan de nummers I-L. Op zich is het een goed idee om de leerlingen van het negende jaar naar verschillende plekken te sturen om hun rugnummers op te halen, maar de letters waren zo klein afgedrukt dat ze amper leesbaar waren en er heerste ook verwarring of het over de beginletter van de voor- dan wel de achternaam ging. Enfin, ik kon het niet laten om aan de coördinatrice als tip mee te geven de letters in de toekomst reuzegroot af te printen, want nu restte er mij niets anders dan meermaals luidkeels te verkondigen dat de leerlingen met familienamen van I tot L zich naar mijn tafel moesten begeven. Hetzelfde scenario zou zich nog twee keer herhalen bij de leerlingen van het tiende en het elfde jaar.

Toen iedereen uiteindelijk aan een rugnummer geraakt was, ging de Pandathlon van start, een beetje te vroeg, want de popelende leerlingen riepen zelf start in plaats van het officiële signaal af te wachten. Ik deed mijn best om iedereen zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar de combinatie van een nogal donkere, druilerige dag + een donker bos + lopende mensen, maakte dat dit nogal een uitdaging was. Uiteindelijk kwam ik thuis met bijna achthonderd foto’s van de ganse dag, waarvan er wellicht slechts een derde zal overblijven.

IMG_3467

Sommige leerlingen gingen maar al te graag op de foto en namen de meest gekke houdingen aan (bonuspunten voor de namaak geamputeerde voet die één van de leerlingen meesleurde, wellicht nog een rekwisiet van het halloween-feest), terwijl anderen (vooral meisjes) bij elke ronde hun best deden om hun gezicht te bedekken. Ja, de selfiegeneratie die niet op de foto wil, wie had dat gedacht? Sommige leerlingen waren duidelijk erg atletisch en zagen dit uurtje als een uitdaging om effectief zoveel mogelijk rondjes te lopen, anderen zochten en vonden (letterlijk) shortcuts om toch vooral niet te veel energie te verspillen.

Na afloop van het uurtje moesten al de leerlingen hun rugnummer opnieuw inleveren (een heel gedoe om hen te overtuigen om dit ook effectief te doen) en noteerde ik (op basis van de elastieken die ze na elke ronde hadden verzameld) hoeveel rondes ze hadden gelopen. Natuurlijk werd er nogal vals gespeeld met die elastieken, maar voor het goede doel zien we dat graag door de vingers.

‘s Middags aten we in de cafetaria van de school, waar speciaal voor ons een tafel vrijgehouden was. We kregen heel lekkere pizza’s met een dikke bodem en heel veel kaas en champignons voorgeschoteld en verse fruitsla als dessert. Door de ganse voormiddag buiten in de kou gewerkt te hebben, had ik honger gekregen, dus het smaakte. Tijdens de middagpauze praatte ik met één van de leerkrachten van de school en zo kwam ik te weten dat het inschrijvingsgeld in de hogere jaren maar liefst 35.000 CHF bedraagt. Yikes. De leerkracht zei droogweg dat de meeste leerlingen in de school, kinderen zijn van diplomaten of andere hoge functionarissen en voorbestemd zijn om later naar Oxford of Harvard te gaan. De klassenmaatschappij bestaat nog steeds.

Ik sprak ook met een andere WWF vrijwilliger, een dame uit Madagascar die ondertussen al meer dan vijf jaar in Genève woonde en nog altijd op zoek was naar werk. Toegegeven, ze had wel een aantal jaar niet actief meer gezocht omdat ze mama was geworden. Maar toch, zelfs met een diploma gehaald aan een Zwitsers instituut voor Hoger Onderwijs (haar eigen diploma uit Madagascar werd hier niet erkend) lukte het niet een job te vinden. Niet echt geruststellend, moet ik zeggen.

Na een best wel vermoeiende dag van foto’s nemen en rugnummers uitdelen en collecteren, moesten de verzamelde gegevens verwerkt worden: eerst moest ik samen met nog drie andere WWF vrijwilligers (handmatig!) het aantal gelopen rondjes omzetten in kilometers (een rondje was 550 meter) en vervolgens de gegevens van de lopers matchen aan hun sponsorfiche om het totaalbedrag van de sponsoring te berekenen. Je zou denken dat we hiervoor gebruik konden maken van excel spreadsheets per leerling zodat je snel het aantal rondjes kon invullen om vervolgens de bedragen automatisch te laten berekenen. Maar neen, we moesten de berekeningen per sponsorfiche handmatig doen. En dat was een hele klus: de sponsoring bestond namelijk ofwel uit een bedrag per kilometer ofwel uit een vast bedrag. Het sponsorformulier was echter zo onduidelijk opgesteld dat dit vaak verkeerd was ingevuld, wat ruimte voor interpretatie gaf. Enfin ja, ik neem aan dat het allemaal niet zo nauw kwam, maar ik had toch enkele verbetersuggesties. Oja, bijna de helft van de leerlingen had trouwens helemaal geen sponsors.

Uiteindelijk was ik pas rond 18u terug op ons appartementje, na een fijne dag, waarin ik vooral genoot van de interactie met de jongeren. WWF mag in de toekomst zeker nog op mij beroep doen.

Eerste salsales in Genève

Dankzij een Buyclub-bon (Buyclub is de Zwitserse Social Deal), konden mijn vriend en ik deze avond voor een voordelig prijsje deelnemen aan onze eerste Zwitserse salsales. Toegegeven, na bijna drie jaar salsalessen volgen in Leuven, was een beginnerscursus niet echt een grote uitdaging. Die basispassen hebben we ondertussen al lang onder de knie. Zelfs al leren we nu Cubaanse salsa, wat een beetje verschilt van de mix van Colombiaanse en Venezolaanse salsas die we in Leuven aangeleerd kregen. Maar het is leuk om opnieuw een gezamenlijke hobby te hebben, de leerkracht is bijzonder goed en salsa is een ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen. Zo danste ik met een Fransman, een Italiaan, een Afrikaan, een Spanjaard en (jawel!) een echte Belg!

Mijn Belgische danspartner werkt voor Kellogg’s en woont ondertussen al twee jaar in Genève. Hij vertelde me dat zijn vriendin initieel ook problemen had om een job te vinden. Uiteindelijk vond ze een job in Genève via een kennis uit België. Klinkt allemaal niet zo hoopvol voor mijn eigen zoektocht naar werk, om heel eerlijk te zijn. Na de dansles ging ik mijn vriend voorstellen, want zoveel Vlaamse Belgen zijn we nog niet tegen gekomen in Genève en het is altijd leuk om met mensen te kunnen converseren in je moedertaal. Ze zagen er alleszins een leuk koppel uit. Misschien kunnen we in de toekomst samen iets gaan drinken na de dansles.

PS: Ik begin mij zo langzamerhand af te vragen of er wel Zwitsers wonen in Genève. Ik ben ze alleszins nog niet tegen gekomen.

Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

et lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

IMG_2803

IMG_2805

IMG_2806

IMG_2811

IMG_2812

IMG_2815

IMG_2821

IMG_2825

IMG_2828

IMG_2833

IMG_2836

Het einde van de Indian Summer

26 oktober 2017, een om meer dan één reden memorabele dag. En alhoewel de Indian Summer duidelijk aan de laatste loodjes bezig is, stak de zon speciaal op deze dag nog even een tandje bij. Ik zag het kwik tot maar liefst 26 graden stijgen. Reden te meer om de stad in te trekken te genieten van misschien wel de laatste écht zomerse dag.

IMG_6115

Dankzij klein Venezolaans restaurantje waar ik lunchte voor slechts 20 CHF! Een koopje hier in Genève. En zo maakte ik voor het eerst kennis met Pabellón criollo, blijkbaar het nationale gerecht van Venezuela. A lucky pick, moet ik bekennen, want ik ken niets van de Venezolaanse keuken. De combinatie van rijst, bonen, gebakken bananen en geschaafde stukjes rundvlees was erg lekker. Zeker voor herhaling vatbaar.

IMG_6116

IMG_6119

Daarna maakte ik een prachtige wandeling doorheen zonovergoten Genève. Geen wolkje te bekennen en warm genoeg om in een zomerjurk van de zon te genieten. Een unicum op 26 oktober, moet ik zeggen.

En ‘s avonds probeerde ik voor de eerste keer échte Zwitserse pralines uit. Geen concurrentie voor mijn favoriete pralines, de pralines van Bittersweet, moet ik eerlijkheidshalve bekennen. Voor mij waren de pralines van Läderach te klassiek, terwijl ik net houd van een beetje meer avontuur. Maar het blijft chocola, natuurlijk! 😉

IMG_6140