Testrit met mijn nieuwe fiets

Deze vrijdag arriveerde mijn fiets met de post. Meteen goed voor het grootste postpakket dat ik ooit ontvangen heb. Ik vermoed dat de concierge in ons gebouw het pakket in kwestie ontvangen heeft, want het stond opeens automagically voor onze deur op het derde verdiep.

Mijn vriend was zo enthousiast dat hij de vrijdagavond meteen de fiets in mekaar zette. En ik moet toegeven, het is echt een mooie fiets. Mat zwart met een korfje vooraan om boodschappen in te doen en een handige draaiversteller (ok, ik beken, ik heb opgezocht hoe zo’n ding om de versnellingen te bedienen, heet).

Zaterdag had ik wegens Pop In Mixed geen tijd om mijn nieuwe fiets uit te proberen, maar zondagnamiddag was het schitterend fietsweer en trok ik mijn wielrennersbroek aan voor een eerste testrit. Die broek was absoluut een must om mijn weke delen te beschermen, want ik heb al een tijd niet meer gefietst. 😉

We besloten een stukje van Route 46 die helemaal rond het meer van Genève loopt, te verkennen. Het eerste stuk van de route was niet echt aangenaam, omdat we langs een grote weg moesten fietsen, niet echt de pittoreske fietsroute waarop ik had gehoopt. Vanaf Bellevue konden we de grote weg gelukkig achter ons laten. We fietsen ongeveer tot aan Versoix en vonden het toen welletjes voor een eerste testrit. More to come!

Oja, onderweg kwamen we langs de UN gebouwen alwaar een kleine groep Spanjaarden vreedzaam protesteerde tegen de onafhankelijkheid van Catalonië.

Lunch bij Saveur & Passion

Donderdagmiddag hadden mijn vriend en ik een lunchafspraak met de vriendin die ook voor het Blue Brain Project werkt. Sinds we in Genève wonen, hebben we onze restaurantbezoeken drastisch teruggeschroefd. Genève is nu eenmaal een heel dure stad en voorlopig moeten we zien rond te komen met één loon, waarvan al een flinke hap naar de veel te hoge huurprijs van ons appartementje gaat. Maar zo nu en dan een verzetje mag wel eens en lunchen is vaak de ideale manier om een restaurantje mee te pikken en de uitgaven tegelijkertijd binnen de perken te houden.

Dus spraken we af in restaurant Saveur & Passion, niet al te ver van de werkplek van mijn vriend. Voor mij was het een stevige wandeling, maar de herfstzon zet hier in Genève nog altijd haar beste beentje voor en een stevige wandeling is goed voor lijf en leden. De lunchmenu van Saveur & Passion was echt een schot in de roos. Voor slechts 18 CHF kregen we een tomatensoepje met gember en vervolgens een stevige portie vis met knolgroenten voorgeschoteld. Echt één van de betere maaltijden die ik al in Genève gegeten heb. Het gezelschap van onze vriendin zorgde daarbij voor dubbel zoveel plezier.

Na de maaltijd liep ik nog even mee naar het kantoorgebouw van mijn vriend (een indrukwekkend modern gebouw bijna volledig opgetrokken uit glas) en wierp ik een blik op de cafetaria waar hij bijna dagelijks eet. Daarna nam ik afscheid en besloot ik nog wat van het schitterende herfstweer te profiteren. Mijn wandeling bracht me via het Parc de La Perle du Lac naar de oevers van het meer van Genève. De hemel was onwezenlijk blauw en er zaten veel mensen op een bankje in het zonnetje te genieten. Ik spotte zelfs enkele zonnekloppers in zwemkledij aan de rand van het meer. En dat in oktober! Straf.

Ik laat jullie meegenieten van mijn wandeling (let op slechte kwaliteit iphone foto’s):

Hopelijk blijft deze Indian summer nog even duren.

Eerste keer: Mundo Lingo

Elke dinsdag vindt er in Genève een Mundo Lingo bijeenkomst plaats in de Ethno bar. Bedoeling van de bijeenkomsten is op een informele manier met een drankje in de hand je talen te oefenen. Het concept is simpel: je krijgt een aantal stickers met vlaggen waarmee je op je kledij kan aangeven welke talen je beheerst. Je moedertaal plak je helemaal bovenaan, daaronder plak je de taal die je het beste beheerst (na je moedertaal) en zo ga je verder het rijtje af. Vervolgens ga je op zoek naar iemand die de taal spreekt die jij wil oefenen. Bij voorkeur natuurlijk een native speaker zodat je niet mekaars fouten overneemt. 😉

De Ethno bar ligt op nog geen kwartiertje stappen van ons appartementje. Deze dinsdagavond hadden we geen plannen, dus besloten we even binnen te wippen om te kijken of het concept ons beviel. Het leek mij een beetje onnozel om met negen vlaggen rond te lopen (die klevers bleven sowieso al moeilijk hangen), dus beperkte ik mij tot mijn moedertaal, Frans, Engels, Spaans, Duits en Italiaans. Ik verwachtte ook niet echt Japanners of Koreanen tegen het lijf te lopen. Bij voorkeur wilde ik graag wat Spaans oefenen, maar we vonden niet zodadelijk aanwezigen die als moedertaal Spaans hadden. Veruit de meeste aanwezigen hadden Frans of Engels als moedertaal, een verlopen gelopen Nederlander niet meegerekend. Mijn Italiaanse vlag raakte ik al na een paar minuten kwijt, maar geen erg, veel Italianen had ik toch nog niet gespot. Het kwam er dus op neer dat ik het merendeel van de avond Frans en Engels sprak, niet echt waarvoor ik naar ginder was afgezakt, maar het was sowieso gezellig om onder de mensen te zijn.

Uiteindelijk sprak ik nog een paar zinnetjes Spaans tegen een Franstalig meisje, maar het was duidelijk dat ze al snel niet meer kon volgen. Het leukste was de ontmoeting met een Pool en een Japanner (jawel, dus toch!). Bij de Pool haalde ik de tien woorden Pools (proszę rachunek) uit de kast die ik kende, maar de Japanner was danig onder de indruk van ons Japans. Altijd leuk om te kunnen babbelen over het land van de reizende zon!

Het leven van een werkzoekende

Ondertussen ben ik net iets meer dan een maand werkloos. Ik probeer elke werkdag een sollicitatie de deur uit te krijgen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. In Londen had ik daar niet echt de tijd voor en er zijn ook niet altijd vacatures die me aanspreken. Ik probeer zo ruim mogelijk te solliciteren, ook als mijn profiel niet volledig voldoet aan wat gevraagd wordt. Je weet immers nooit. Een bevriend koppel ingenieurs waarschuwde me dat het wel eens meer dan zes maanden zou kunnen duren voordat ik een job zou vinden. Toen ik dat hoorde, moest ik toch even slikken. Voorlopig beperk ik me tot vacatures in Genève, maar als ik niet snel reactie krijg, ga ik mijn actieradius verruimen. Het openbaar vervoer is in Zwitserland geweldig goed en ik vind het niet erg om ‘s ochtends en trein of de bus (of allebei) te nemen. Uiteindelijk kunnen we ook nog altijd verhuizen naar een plek dichter bij het werk. ‘t Is niet dat we erg gehecht zijn aan onze huidige verblijfsplek.

Ik moet wel toegeven dat het leven als werkloze me zwaarder valt dan gedacht. Ik mis het ritme van een gewone werkdag en het sociale contact en de babbels met de collega’s. Niet dat ik niet genoeg zaken heb om me bezig te houden. Integendeel, ik heb hier nog een ellenlang lijstje liggen van artikels die ik wil schrijven voor tripadvisor over foto’s die ik nog moet verwerken. Maar zo de ganse dag op je eentje, dat begint snel tegen te steken, ondanks de mooie omgeving die als verstrooiing kan dienen. Ik besef dat ik alvast niet geschikt ben om een beroep uit te oefenen van thuis uit. Geef mij maar een landschapsbureau! 😉

Ik denk dat ik de komende dagen mijn werkomgeving ga verleggen naar een bibliotheek of zo. Kwestie van wat meer tussen de mensen te zitten. Daarvoor hebben ze laptops uitgevonden, nietwaar? 😉

Les Gèants op bezoek in Genève

Dit weekend stond Genève volledig in het teken van het bezoek twee reuzinnen. Een kleine reuzin en een oma-reuzin. Yep, dezelfde die nog niet zo lang geleden wereldstad Antwerpen aandeden. 😉

Drie dagen lang konden de inwoners van Genève en omstreken genieten van dit poëtisch spektakel. En genieten heb ik alvast met volle teugen gedaan. Momenteel kunnen we hier in Genève nog steeds profiteren van een mooie nazomer. Zaterdag was even een mindere dag met vanaf de namiddag regen, maar deze zondag was mooi zacht en vorige vrijdag was het zelfs zo warm dat een mens zou denken dat de zon zich van seizoen vergist had.

Gelukkig had ik vrijdag uitgekozen om de reuzen te gaan bekijken, ervan uitgaande dat er die dag wat minder volk zou zijn. Het mooie zonnige weer had de mensen er echter blijkbaar toe aangezet om verlof te nemen of alleszins vroeger te stoppen met werken, want de mensen stonden rijen dik langs het parcours van de reuzen. Op flipflops, met mijn fototoestelrugzak op de rug en mijn fototoestel rond mijn nek baande ik me een weg door de menigte, in een poging de reuzinnen zo goed mogelijk vast leggen. Ik was duidelijk niet de enige die dit unieke schouwspel wilde capteren voor de eeuwigheid. Nog nooit zoveel smartphones tegelijkertijd de lucht zien ingaan (letterlijk, niet figuurlijk).

Het was zo warm dat het zweet gutste van de gezichten van de reuzenbegeleiders en vrijwilligers. Na la Grand-Mère bijna een ganse namiddag gevolgd te hebben, tot het mens een welverdiende siesta nam, laste ik een kleine rustpauze in op het groene gras van een parkje. Het ideale moment om wat beelden te delen met mijn instagram volgers.

Na wat uitgerust te zijn, sprak ik af met mijn vriend, zodat hij een stukje van het parcours van la Petite Gèante kon meepikken. Hij kwam rechtstreeks met de fiets van zijn werk. Na meer dan een halve dag op pad geweest te zijn, vond ik het echter welletjes en keerden we samen terug naar ons stekje om aldaar een rustige avond door te brengen.

Pop in Geneva – the after party

Omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, nog een klein woordje over de after-party van Pop In Geneva. Zoals ik in mijn vorige blogpost schreef, vond het afsluitend event plaats in le Village du Soir. De avond begon volgens de uitnodiging, dus ik zorgde ervoor dat ik busgewijs stipt om 19.30u daar was. Het was beste een lange rit met de bus naar een wijk van Genève waar ik nog nooit geweest was (Carouge). Ik stapte af vlak bij een viaduct in een omgeving die eruit zag als een industriepark. Gelukkig vond ik al snel de correct locatie (godzijdank voor google maps en 3G).

Na zo’n dag vroeg opstaan rammelde ik van de honger. Toen ik in le Village du Soir binnen stapte, bleken de meeste foodtrucks en kraampjes echter nog niet opgestart te zijn. Ik kon zelfs nog geen cocktail bemachtigen. Er was ook helemaal nog niet zoveel volk en al helemaal niemand die ik kende. Ik besloot dan maar wat op mijn eentje op verkenning te gaan, want de locatie was wel behoorlijk cool. Een soort mix tussen binnen en buiten. De meeste stoelen en tafeltjes bevonden zich buiten, iets waar ik met mijn zomerkleedje en zomerschoenen niet helemaal op voorzien was. Gelukkig was het nog altijd vrij warm voor de tijd van het jaar, maar met de locatie nam de organisatie wel een risico. Voor hetzelfde geld goot het pijpenstelen en dan zou het onmogelijk zijn om iedereen binnen een plek te geven, want zo groot was dat zaaltje niet.

Enfin, mijn maag rammelde zo hard dat ik besloot toch maar iets te eten te halen bij de foodtruck van Chez Jeannette: heerlijke Libanese mezze. Ik werd er spontaan gelukkig van, zelfs al zat ik helemaal alleen aan een tafel. Aangezien de meeste dames met twee arriveerden, lag het ook niet echt voor de hand om aansluiting bij een groepje te vinden. Om een beetje conversatie te hebben, besloot ik dan maar aan te schuiven in de rij voor de photo booth. Een heel bijzondere opstelling: je moest gaan liggen op de grond op een rood tapijt, kreeg wat witte attributen in de hand gedrukt en dan werd de foto van bovenaf genomen zodat het eruit zag als een Zwitserse vlag of een ander Zwitsers symbool. Het resultaat zag er supercool uit. Alleen duurde het een eeuwigheid om één foto te nemen en vorderde de rij amper. Na een tiental minuutjes aanschuiven arriveerde mijn collega-vrijwilliger Magali. Ze besloot samen met mij aan te schuiven in de rij zodat we een foto van ons tweetjes hadden. We raakten aan de praat met de dames achter ons, die enkele terecht kritische opmerkingen hadden over het Pop In concept (waarvan de kostprijs de belangrijkste was).

Na ongeveer drie kwartier aanschuiven konden Magali en ik eindelijk onze foto laten nemen. Gelukkig draaide het cocktailstandje ondertussen op volle toeren en konden we zo nu en dan uit de rij glippen om een gratis cocktail te gaan halen voor ons en de dames rond ons. Ondertussen had ook Magali honger gekregen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Ik raadde haar de mezze aan, maar helaas bij Chez Jeannette stond zo mogelijk een nog langere rij dan bij de photo booth. Magali koos dan maar wijselijk voor een panini, want daar stond bijna niemand aan te schuiven…

Gelukkig waren er ondertussen al dessertjes gearriveerd. Kleine lekkere hapjes om de gaatjes te vullen. We zaten buiten en ik begon het ondertussen al flink koud te krijgen. Omdat Magali geen zin had in een caipirinha, ging ze naar binnen om een ander drankje te zoeken. Ik wachtte ondertussen aan tafel bij twee andere dames. Die begonnen het duidelijk ook koud te krijgen en namen al snel afscheid. En zo zat ik helemaal alleen aan een tafeltje met desserts totdat een andere dame het bord met desserts kwam meepikken. Ik stuurde een berichtje naar Magali om te horen waar ze zat, maar geen antwoord. Na nog een kwartier wachten, besloot ik dan maar zelf naar binnen te gaan, kwestie van niet in een ijsklomp te veranderen.

Daar stond Magali gezellig aan de bar te kletsen met een paar andere dames. Uiteraard geen probleem voor mij, maar ze had wel iets kunnen laten weten. Ik begrijp echt wel dan een ganse avond naar onvolmaakt Frans luisteren niet zo tof is. Enfin, mijn goesting was toen al een beetje over en ik besloot de bus terug naar huis te nemen, zodat ik nog net voor middernacht thuis was. Doodop na een lange dag.

Pop In Geneva – 23 september 2017

Ok, het deed pijn, véél pijn, toen ‘s ochtends de wekker om 6.30u ging. Jawel, dat is geen typfout, daar staat wel degelijk zes uur dertig. Om 7.30u werden immers alle Pop In vrijwilligers in de Bains des Pâquis verwacht voor een snel ontbijt en het oppikken van de vliegende banners om de plaats van de Challenge aan te duiden. En aangezien ik momenteel in Genève nog niet over een fiets beschik, was ik aangewezen op de benenwagen. Les Bains de Pâquis zijn toch wel een half uur stappen van ons appartement, dus noodzakelijkerwijs moest ik vroeg uit de veren.

De dag verliep verder ongelooflijk vlotjes. Mijn collega-vrijwilliger Magali was met de wagen, wat het vervoer van de banner wat makkelijker maakte. We waren mooi op tijd in het Maison Internationale des Associations. Ik zette de banner op en we maakten kennis met de vrijwilligers die verantwoordelijk waren voor de reptielen die tijdens onze Challenge ‘Aie Confiance’ als fotomodel dienst zouden doen. Aangezien de deelneemsters aan Pop In Genève ondertussen nog druk bezig waren met het ontcijferen van de locaties van de verschillende challenges, hadden we tijd genoeg om zelf wat te poseren met de slangen. Ik kon Magali overhalen om te poseren met de baardagaam en ze durfde het zelfs eventjes aan om het puntje van de staart van een slang aan te raken. Maar daarna maakte ze zich toch snel uit de voeten. 😉

Tijdens het wachten op de eerste deelneemsters (Popeuses genaamd) maakte ik verder kennis met de aanwezige reptielenliefhebbers. De oudere dame die de uitleg gaf over de reptielen was duidelijk bijzonder enthousiast en kon uren vertellen over haar lievelingsdieren. Verder waren er een hoop kinderen en jongeren aanwezig die ofwel zelf een reptiel hadden ofwel er graag eentje zouden hebben. De leeftijd van de jonge vrijwilligers varieerde tussen de tien en de achttien jaar. Heel fijne jongeren, al was het opvallend dat de meerderheid van de aanwezigen jongens waren.

Na een rustige start, daagden de eerste Popeuses op om onze Challenge te doen. Daarna vloog de dag voorbij. Op piekmomenten stonden er tien teams tegelijkertijd aan te schuiven om een foto met een slang te nemen. En de reacties van de dames waren bijzonder uiteenlopend: sommige vond het geweldig en konden niet genoeg van de slangen en de baardagaam krijgen, anderen vonden de Challenge zo verschrikkelijk dat ze gewoon rechtsomkeer maakten zonder ook maar een poging te doen om de Challenge tot een goed einde te brengen. Er waren veel dames die echt angst hadden om een slang aan te raken, maar die toch de uitdaging aangingen en erin slaagden hun angst te overwinnen. Eén dame barstte zelfs in tranen uit en er werd heel wat af gegild. Onze fotograaf van dienst schoot de ene na de andere hilarische foto. Maar ere wie ere toekomt: bijzonder veel respect voor de dames die erin slaagden hun angst te overwinnen. Hun reacties waren voor een buitenstaander soms grappig, maar uiteindelijk moet je het maar doen: je fobie in de ogen durven kijken en net dat doen waar je een panische angst voor hebt. Dikke proficiat!

De dag vloog gewoon voorbij. We hadden door de continue toestroom van Popeuses amper tijd om te eten. Ik at mijn broodje tonijn noodgedwongen met horten en stoten op. In de namiddag sprong mijn vriend even binnen om wat hoge kwaliteit foto’s van de slangen te maken. Kwestie van een mooi aandenken te hebben aan deze bijzondere Challenge.

Wat wel opviel: veruit de meerderheid van de deelneemsters was Franstalig, net zoals de vrijwilligers. Toch een beetje vreemd, want zo’n event moet toch dames uit heel Europa aantrekken? Op de ganse dag zag ik slechts twee Vlaamse teams passeren. Wel leuk om tussen al het Frans door eventjes Nederlands te kunnen spreken. 😉

17u sloten we onze Challenge officieel af. Mijn collega-vrijwilliger Magali was ondertussen al wat gewend geraakt aan de slangen en durfde het aan om samen met mij op de foto te gaan terwijl ze een slag in haar handen had. Way to go, Magali!

We ruimden alles mooi op en brachten de spullen terug naar de Bains des Pâquis. De after-party bracht ons naar le Village du Soir alwaar de Popeuses en de vrijwilligers op gratis eten en cocktails getrakteerd werden.

Ik kijk al uit naar de volgende editie!

De aanloop naar Pop in Geneva 2017

Voilà, mijn eerste ervaring met vrijwilligerswerk in Genève zit er alweer op. Een ervaring die naar meer smaakt, moet ik toegeven. Nu had ik er op voorhand al wel een goed oog in. De website van Pop In the City zag er bijzonder dynamisch uit en uit de foto’s en filmpjes sprak duidelijk het plezier van de deelneemsters. Het lag dus voor de hand me kandidaat te stellen toen ik de oproep voor vrijwilligers zag passeren.

Vrijdagavond om 17u vond de briefing voor de vrijwilligers plaats in het toerismebureau van Genève. De regels en de doelstellingen van de wedstrijd werden uitgelegd, maar de organisatie benadrukte dat het eerst en vooral belangrijk was dat de deelnemende dames zich zouden amuseren. Deelnemen is belangrijker dan winnen en de hoofddoelstelling van Pop In Geneva is de deelnemers de gelegenheid te geven op een originele manier de stad beter te leren kennen.

Bij de briefing viel het me op dat ik zowat de enige niet-Franstalige in het gezelschap was. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, gezien het internationale publiek waarop het evenement zich richt. Op zich kwam me dit wel goed uit, want sinds ik mijn zomercursus Frans aan het CLT heb afgerond, heb ik nog niet veel de gelegenheid gehad om mijn Frans te oefenen, buiten een paar korte interacties in winkels en zo. En van alleen naar wat podcasts te luisteren, zal mijn spraakvaardigheid beslist niet toenemen.

Enfin, ik was alleszins bijzonder aangenaam verrast door de Challenge die ik toegewezen kreeg. Mijn collega-vrijwiliger Magali en ikzelf waren verantwoordelijk voor het goed verlopen van de Extreme Challenge ‘Aie Confiance’. Bedoeling was dat de deelnemende teams (telkens bestaande uit twee vrouwen) met een slang op de foto zouden gaan. Mij leek deze challenge eerlijk gezegd weinig ‘extreem’, maar mijn collega-vrijwilliger trok terstond bleek weg toen ze hoorde wat de challenge in hield. Magali bekende dat ze een fobie voor slangen had. Dat maakte dat de taakverdeling meteen duidelijk was: Magali zou voor het onthaal van de deelnemers zorgen en nagaan dat ze aan alle vereisten van de wedstrijd voldeden en ik zou in de ruimte met de slangen plaatsnemen om erop toe te zien dat de opdracht naar behoren vervuld werd.

Na de briefing was er een korte drink om kennis te maken met de andere vrijwilligers. Echt lang bleef ik niet, want ik was op datzelfde moment ook uitgenodigd voor de afscheidsdrink van een collega van mijn vriend. Mijn vriend had erop aangedrongen dat ik zeker zou langskomen, want de afscheidnemende collega in kwestie was Spaanstalig en zijn vrouw zou ook aanwezig zijn op de drink. Een goeie gelegenheid om het stof van mijn Spaans te blazen!

Het was niet lang stappen van het toerismebureau naar The Clubhouse, alwaar mijn vriend en zijn collega’s ondertussen al in de ‘pints’ gevlogen waren. Ik hield het bij een wit wijntje (of twee) en de avond eindigde met het smeden van wilde reisplannen naar Asturias. 😉

Zomer in Genève

Het lijkt erop dat we net op tijd Leuven ingeruild hebben voor Genève. Hier laat de zomer zich nog altijd van haar beste kant zien. Wat maakt dat ik, als werkloze, al veel buiten met een boekje in het zonnetje gezeten heb. Mijn goodreads profiel kan er maar deugd van hebben. 😉 Ervan profiteren zolang het duurt, he! Gisteren haalden we zelfs temperaturen tot 28 graden! Reden te meer om erop uit te trekken voor een wandeling door de stad.

Na de ochtend doorgebracht te hebben met dozen uitpakken, ging ik op zoek naar een leuke lunchplek. Mijn oorspronkelijk idee was een vegetarisch restaurant op te zoeken, maar onderweg werd ik afgeleid door een restaurant met een leuk terras dat Japanse ramen serveerde. (Valt het op dat ik de laatste tijd nogal into noedelsoepjes ben?) Yukiguni stelde niet teleur. Vrij authentieke ramen in een heerlijk hartige bouillon. Wat geslurp later, bleef er niets meer over.

Vervolgens wandelde ik op mijn gemak verder langs de Rhône richting het meer van Genève. Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar voor mij heeft een stad aan het water altijd een streepje voor. De majestueuze Rhône zorgt voor een rustpunt in de stad (en afkoeling op een warme dag). Ik liep een beetje mij neus achterna en kwam zo per ongeluk terecht in een kunstgalerij op het Place de l’Île, waar een tentoonstelling van striptekenaar Léo Quievreux liep. Ik was de enige bezoeker en kreeg prompt een kleine privérondleiding van de uitbater van de bijhorende stripwinkel én een uitnodiging voor de eerstvolgende vernissage.

Mijn wandeling bracht me verder naar de hoger gelegen oude stad om vervolgens te eindigen met een boekje op een bankje van de Jardin Anglais. Dikke aanrader, trouwens: Wil van Jeroen Olyslaegers. Bijna in één ruk uitgelezen. Al is het niet meteen een boek waar je vrolijk van wordt.

Van al dat lezen wordt een mens dorstig, dus besloot ik te verhuizen naar het terras van La Potinière alwaar ik genoot van een Hugo en ondertussen de werkmensen observeerde die er iets kwamen drinken na hun werk.

Omdat het zo’n mooi weer was, vervoegde mijn vriend mij na zijn werk. We kochten een broodje en een wrap in de Coop en peuzelden dit op gezeten op de trappen bij de Rhône. De warme stenen gloeiden nog na van de mooie zomerdag. Al snel kregen we gezelschap van een zwerm mussen die graag een graantje (of stukje brood) meepikten. Het lukte me zelfs een paar mussen (duidelijk haantjes-de-voorste) te verleiden om een stukje wrap uit mijn vingers te pikken.

Na ons avondmaal wandelden we op ons gemak naar huis, genietend van de laatste zonnestralen.

Back in Geneva!

Na een bijzonder zonnige rit met een volgeladen koffer, een lunchpauze bij mijn favoriete Chinees Chez TchouTchou mét udon noedelsoep, een pitstop bij een wegrestaurant dat ik nog niet aangedaan had en verder héél véél eentonige kilometers, zonder problemen in Genève aangekomen. Verkeerd geparkeerd, de laatste pullen uitgeladen en de dozen random in ons appartement neergeploft. Uitpakken wordt een werkje voor de komende dagen (weken).

Helaas moeten we nog één tripje op en af naar Leuven maken om de leasewagen binnen te doen en dan is al het heen-en-weer-gereis eindelijk achter de rug!

Yet Another Blog

Life on my side

suisse