persoonlijk

Kerstcadeautjes!

Vandaag hebben ik en mijn houten kop kerst gevierd bij de familie van mijn vriend. Gezellig samen rond de tafel, babbelen, lekker eten en braafjes water drinken om mijn houten kop te sussen. 😉 En een kerstfeest is natuurlijk niet volledig zonder cadeautjes!

De oogst van vanavond:

cadeautjes

‘k Moet er misschien bij zeggen dat ik “De naam van de roos” en “De verborgen geschiedenis” al gelezen heb, maar ik wilde beide boeken graag toevoegen aan mijn (nog zeer bescheiden) bibliotheek. Mijn vriend kreeg sokken, sexy boxershorts en een bongobon. Cadeautjes waar ik ook plezier aan kan beleven (ok, aan de sokken niet echt).

Kerstdiner in het Munthuis

Gisteren ben ik uitgebreid gaan dineren ter ere van kerstmis (elk excuus is goed) samen met de mensen van mijn irc-kanaal (jaja, in tijden van MSN en andere brol zijn er nog wel degelijk mensen die deze voorhistorische communicatiemethode gebruiken). We waren met een plezante bende van 14 personen. Normaalgezien zou ik gereserveerd hebben in de Earthshake, maar nu de uitbaters de deuren definitief gesloten hebben, moest ik op zoek naar een alternatief. Ik herinnerde me dat ik een tijd geleden erg lekker gegeten had in het Munthuis. Ik reserveerd via hun website en wachtte vol spanning op antwoord. Na drie dagen wachten, heb ik toch maar gebeld. Toch handig zo’n reservatieformulier, vooral als niemand de gemaakte reservaties opvolgt. 😉 In de horeca is web 2.0 nog erg veraf. 😉

Verder totaal geen klagen van het Munthuis. Ik kreeg snel drie menuvoorstellen in mijn mailbox. Het aanbod was gevarieerd genoeg om ook de moeilijke eters onder ons tevreden te stellen.  Ik vond het moeilijk een keuze te maken omdat de voorstellen mij allemaal overheerlijk in de oren klonken. Ik hakte de knoop door en koos voor carpaccio van runds met vanilleolie, slaatje met pijnboompitten en zongedroogde tomaat als voorgerecht, gegrilde zwaardvis met rozemarijnaardappeltjes, gegrilde provençaalse groenten en coulis van rode paprika’s als hoofdgerecht en moëlleux van bittere chocolade met gekarameliseerde ananas, mousse van witte chocolade en chocoladesorbet. En ja, het smaakte even lekker als het klinkt.

In het restaurant hadden we het zaaltje op de bovenste verdieping voor ons alleen. Schitterend. We zaten vlakbij de keuken en het toilet (wat belangrijk is voor mensen met een kleine blaas als ikzelf). We werden in de watten gelegd door onze eigen persoonlijk Olivier, een lieve bescheiden jongen die ons van drank en spijzen voorzag. Het allerleukste aan het zaaltje was de gigantische openhaard. Om helemaal in de kerststemming te komen. De tafels waren geschikt in een vierkant waardoor iedereen met elkaar kon converseren. Ik klink waarschijnlijk als een promotiecampagne voor het Munthuis, maar ik overdrijf niet, alles was werkelijk tot in de puntjes verzorgd.

Na het eten besloten we nog een afzakkertje te nemen op ons appartement. En eentje is geentje en toen zijn we beginnen weerwolven en toen dacht ik dat het een goed idee was om cocktails te mengen. Hoe later op de avond hoe vrolijker, alleen schoot ik er mijn nuchterheid bij in. Als ik wat drank op heb, kan ik blijven doorgaan. Het was vier uur toen de laatste gasten naar huis gingen en we het onvoorziene, maar daarom des te leukere, feestje afsloten.

En nu heb ik een beetje een houten kop…

Total make-over

Jaja, naar de kapper gaan is heel de rage tegenwoordig in blogland. Dus konden yab en vriend niet achterblijven. Voor mijn vriend was het een extra spannend bezoekje. Na meer dan tien jaar de kapper gemeden te hebben als de pest, werden schaar en trimmer bovengehaald voor een totaal nieuwe look. Ik denk dat er veel mensen zullen opkijken als ze hem de eerste keer met zijn nieuwe haar zien.

Om hem niet alleen onder de schaar te laten gaan, ging ik mee. De kapster viel naar mijn mening iets té enthousiast aan op mijn haar. Ik wilde het korter, maar nu ook weer niet zó kort. Nuja, mijn haar groeit snel, een paar maanden sparen en je ziet er niets meer van.

Het eindresultaat:

Een nieuw kapsel voor de vriend van yab

Nieuw kapsel yab

Een stokje

Van Goya dan nog wel. Allez kom, ‘t is lang geleden en ik wil jullie niet al te zeer vervelen met verhalen over mijn seksleven, want buiten dat gebeurt er hier momenteel niet zoveel spannends. 😛

3 bands en/of artiesten die je dit jaar hebt leren kennen.

Euh wel, ik vrees dat ik qua muzieksmaak ergens ben blijven hangen in de jaren tachtig/negentig. Ik volg de muziekscène niet meer en eerlijk gezegd, voelt dat niet aan als een gemis. Maar goed, na heel lang en diep nadenken heb ik toch drie ontdekkingen kunnen opdiepen:

  1. Yevgueni: leren kennen op de Gentse Feesten door toedoen van een paar enthousiaste fans (Peter, Nietje en haar zus Sigrid);
  2. Mika: zanger van aanstekelijke melodietjes die zo fijn in je hoofd blijven hangen. Big girls, Relax: toffe, pretentieloze muziek die een beetje aanleunt bij wat de Scissor Sisters doen;
  3. Regina Spektor: Mooie stem, mooie dame, goede pianiste. Groot talent. Heb ik voor het eerst gehoord tijdens een aflevering van Grey’s Anatomy die ik ergens van het net geplukt had om met eigen ogen te kunnen zien what all the fuzz was about. Nu weet ik het: seks in een hospitaal. 😉

3 dingen die je hebt meegemaakt, gehoord,… en die je altijd zullen bijblijven.

  1. Wat ik zeker nooit meer zal vergeten is het donderend geraas in het holst van de nacht veroorzaakt door onze instortende zijmuur en de daaropvolgende uurtjes op straat in gezelschap van politie en brandweer. Zo spectaculair dat alle andere gebeurtenissen dit jaar erbij in het niet verzinken. Een gebeurtenis die ik maar één keer in mijn leven hoop mee te maken.
  2. De eerste nacht in ons appartementje. Na járen wachten en bergen problemen met de schurkachtige bouwfirma eindelijk verhuisd, een fantastisch moment.
  3. Mijn verrassingsfeestje.

3 vreselijke blunders die je sinds dit jaar op je naam hebt staan.

Wel een paar d’oh!-momenten meegemaakt, maar vreselijke blunders, neen dat niet. Of ja, toch wel één grote blunder:

  1. Dat ik er niet in geslaagd ben mijn diploma rechten te halen, louter en alleen omdat ik te tam was om te studeren in januari en daardoor te veel examens naar de derde zittijd in september heb moeten doorschuiven.

3 dingen die je héél stiekem ongelofelijk trots maakten.

Ik vrees dat er bijzonder weinig dingen zijn die mij ongelooflijk trots maken. Maar goed, ik doe een poging:

  1. Het feit dat ik zo’n geweldig fantastisch vriendje heb kunnen strikken en het bijkomende feit dat hij nog altijd niet gillend is weggelopen.
  2. Dat ik, op drie vakken na (zie ook de vreselijke blunders), bijna mijn tweede universitaire diploma op zak heb. Vooral omdat ik dit gepresteerd zal hebben terwijl ik voltijds werk, nog wat talen bijstudeer en er een redelijk druk sociaal leven op nahoud.
  3. Elke keer als iemand op het werk mij opbelt om mijn “advies” te vragen. (Ze dwalen, ze dwalen.)

Het wenende jongetje

Een weekdag in september. Ik had net een examen achter de rug en de rest van de namiddag vrij. Ik liep over het Hooverplein dat ter ere van Leuven kermis helemaal vol stond met kermisattracties. Het was rustig. De meeste mensen waren aan het werk, de kinderen nog op school. De lunaparken en grote attrakties waren dicht, alleen de frietkramen deden goeie zaken.

Bij de kraam met de zielige pony’s die de ganse dag in rondjes achter mekaar moeten sukkelen, merkte ik een bijzondere bedrijvigheid op. Een cameraman en geluidsman trokken eerst mijn aandacht. Daarna zag ik het kleine jongetje, niet ouder dan een jaar of twee, dat de ziel uit zijn lijf schreeuwde, zittend bovenop een zielige pony. Dikke tranen biggelden over zijn wangen. Het verdriet van het kleine jongetje werd uitgebreid gefilmd en op geluidsband opgenomen. Ik bleef staan om te zien hoe lang dit kind nog lijden moest omwille van de zevende kunst. Net op dat moment stopte de cameraman met filmen en tilde zijn moeder hem van het paard. Het was duidelijk dat het pony-avontuur niet naar de zin van het jongetje was, want hij sloeg zijn moeder met zijn kleine vuistje. Ik glimlachte en stapte door.

Gisteren heb ik het kleine jongetje teruggezien. In de cinema. In een promotiefilmpje voor Artsen zonder Grenzen. Hopelijk heeft hij het zijn moeder ondertussen vergeven en zal hij later beseffen dat zijn tranen een hoger doel gediend hebben. 😉

Het verwennen der smaakpapillen

Vandaag hadden we vrienden op bezoek. E heeft nog samen met mij gestudeerd en is vorig jaar zijn grote liefde C gevolgd naar West-Vlaanderen. Nu ben ik helemaal voor het volgen van grote liefdes, maar Izegem, dat is dus wel ver, he! Door de grote afstand en ons beider drukke agenda’s is afspreken geen sinecure en het was bijna niet meer gelukt in 2007, en dat terwijl we al pogingen aan het ondernemen waren sinds juli ergens. Gelukkig viel er op de valreep nog een geschikte datum uit de lucht: 23 december.

E had nog een beetje last van jetlag (hij was net terug van een business trip naar Singapore) en dat zag je aan zijn oogjes, maar merkte je helemaal niet aan zijn humeur. We hadden een geweldig gezellige namiddag/avond, die goed ingezet werd met een bezoekje aan het Glazen Huis, waar het zo rond een uur of vijf echt ongelooflijk druk was. Ik heb alleen het gevoel dat we totaal nog niet bijgepraat zijn. Kennen jullie dat? Gesprekken die van de hak op de tak springen, nauwelijks tijd om adem te halen omdat er zoveel te zeggen valt? Beginnen met één onderwerp en het verhaal niet afmaken omdat er een nieuwe verhaallijn tussenkomt en dan nog één.

Enfin, om jullie wat te laten watertanden, een klein overzichtje van wat wij aten:

  • Aperitief: calvados met cider en fijngesneden groene appeltjes
  • Aperitiefhapje: assortiment zakouskis uit de Delhaize (tja, het mag ook al eens makkelijk zijn, he)
  • Voorgerechtje: gevulde sint-jacobsschelp met kreeftensaus (ook uit de Delhaize, tja, what can I say?)
  • Hoofgerecht: eendenfilet met appeltjes
  • Dessert: champagneglas met lychees en frambozen, opgevuld met cointreau, rietsuikersiroop en crémant

It was very, very yummie!

eend met appeltjes

Fruitig dessert

The Cleft

Het boek is al iets meer dan een week uit, maar ik ben er nog niet toe gekomen een kleine recensie neer te pennen. Meestal weet ik heel goed wat ik van een boek vind, maar dit boek laat mij een beetje met een dubbel gevoel achter. Ik vind het idee heel origineel. Hoe reageert een gemeenschap oervrouwen als er plotseling voor de eerste keer ooit een mannelijke baby geboren wordt? Een gruwelijk gebeurtenis: een wanstaltig misvormd kind dat tussen zijn beentjes rare bobbels en soort van slurf heeft hangen. (Sorry heren, als ik hiermee jullie mannelijke eer aantast.)

Het boek is opgevat als een geschreven neerslag van een verhaal dat eeuwenlang mondeling is doorgegeven. Weer een fijn idee dat aanleiding geeft tot bespiegelingen over het doorgeven en het herkauwen van de geschiedenis en de subjectiviteit van geschiedschrijven. Het taalgebruik past perfect bij het weergeven van die traditie van orale geschiedenis. Erg goed uitgewerkt.

Toch vond ik het verhaal maar magertjes en vaak een bevestiging van de heersende stereotypen over man en vrouw. De man is de eeuwige (onverantwoordelijke) avonturier, de vrouw is behoudsgezind en zorgzaam. De misverstanden die tussen mannen en vrouwen heersen, blijken hun oorsprong te vinden in een verre oertijd. En er is tijdens al die eeuwen nog steeds niet veel veranderd. ‘k Vond het allemaal nogal simplistisch voorgesteld. En de tussenstukjes waarin de Romeinse senator over zijn eigen leven vertelde mochten er wat mij betreft helemaal uitgelaten worden.

The Cleft is een dun boekje en toch vond ik het op het laatste wat langdradig worden. Het idee is origineel, al denk ik dat het misschien beter tot recht zou komen in een kortverhaal of novelle dan in een naar mijn gevoel wat uitgesponnen roman.

The Cleft is de allereerste roman die ik van Doris Lessing lees en ik vermoed dat dit boek niet representatief is voor de rest van haar oeuvre. Kan iemand mij een ander boek van haar aanraden?

Yab als SUSE Linux evangelist?

Jaja, dat zou nog eens een verrassende carrièrewending zijn. Met dank aan de vriendelijke meneer die vandaag dit aanbod in mijn mailbox dropte en wel iets in mij zag als vrouwelijk gezicht van SUSE. Meneer, u heeft mijn dag gemaakt. Maar weet u, het evangeliseren heeft mij nooit echt gelegen. Ik ben geboren als pragmatisch mens. Ik vrees dat ik erg ongeschikt ben om ganser monologen af te steken over de voordelen van het ene besturingssysteem ten opzichte van het andere. Alles heeft zijn voor- en nadelen. Ik geloof sterk in het principe: the right tool for the right job. Ik werk met Linux (geen specifieke voorkeur voor een bepaalde distributie), Windows en hopelijk binnenkort met Mac OS X. Dus hoe flatterend ik uw voorstel ook vind, ik zal het toch moeten afslaan.