Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉
Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.
Myanmar aanvaardt de buitenlandse hulp, maar heeft geen behoefte aan buitenlandse hulpverleners om slachtoffers van cycloon Nargis bij te staan. Dat heeft de junta van het land vanmorgen laten weten. De Verenigde Naties haalden fel uit naar de militaire machthebbers en noemde hun weigering om hulpverleners toe te laten ‘ongekend in de geschiedenis van de humanitaire hulpverlening’.
De junta laat hun eigen bevolking nog liever creperen dan hulpverleners toe te laten. Er is sprake van 100.000 doden, een getal dat mijn hoofd doet duizelen. Door het ontbreken van hulp is de kans op uitbraak van allerlei ziekten bij de overlevenden gigantisch groot. De junta zou de geleverde goederen ook zelf in beslag nemen en niet verdelen onder de getroffen bevolking. Hoe die corrupte machthebbers ‘s nachts nog kunnen slapen, het is mij een raadsel.
Luisteren naar het concert van Geert Chatrou in de vogelkooi en vervolgens een aantal uurtjes blijven plakken op een terrasje op de Oude Markt in zeer goed gezelschap. Spijtig dat er de volgende dag weer gewerkt moet worden, anders zat ik daar nu nog.
Gisteren kon ik op het Brokerage event van het IBBT wat spelen met een prototype van een multitouch scherm. Leuk, leuk. Ik kan me direct een aantal toepassingen voor de geest halen (denk aan musea, publieke ruimten) waar deze technologie heel nuttig ingezet kan worden. Ook voor oudere mensen lijkt deze manier van interageren met een toepassing me handiger dan een muis te gebruiken. Al denk ik dat de klassieke muis en toetsenbord nog wel een tijdje zullen meegaan, zeker gezien het beperkt aantal toepassingen dat al geschikt is om met multitouchtechnologie aan te sturen.
Om op de hoogte te blijven van de relationship status van al je vrienden en kennissen. 😉
Toen ik nog jong en idealistisch was, geloofde ik dat vriendschap voor eeuwig en altijd was. Helaas, een mens wordt volwassen en met het voortschrijden der jaren worden vele mooie idealen van de jeugdige onschuld één voor één geslecht. Vriendschap is niet voor eeuwig. Vriendschap is een tijdelijke band tussen twee mensen, mensen die hun eigen weg gaan en soms verwijderen die wegen zich van elkaar. Je verandert, je vrienden veranderen en soms moet je vaststellen dat die innige band die ooit tussen jullie bestond in rook is opgegaan. Hoe dat komt. Geen idee. Het gebeurde langzaam, zonder dat je er veel erg in had.
Vriendschap is belangrijk voor mij en ik probeer dan ook mijn best te doen om mijn vriendschappen te onderhouden. Daarom doet het altijd een beetje pijn te moeten vaststellen dat een mooie vriendschap uitdoofde. Niet eens heftig brandend in een spetterende ruzie, maar neen, stilletjes, niemand heeft gemerkt dat het vuur langzaam doofde. Ik pleit zelf ook schuldig, ik heb te weinig tijd voor mijn vrienden. Mijn agenda is barstensvol gepland. De eerste afspraken voor augustus zijn al gemaakt. Maar hoe kan je een vriendschap levendig houden als je elkaar maar twee keer per jaar ziet? Als je zelfs niet meer weet bij welk bedrijf de vriend of vriendin in kwestie aan de slag is? Vriendschap vergt een investering van tijd en laat ik net aan dit laatste goed een groot gebrek hebben.
Toen ik deze middag op weg naar een broodje langs de Koninginnegalerij kwam, waren de grote camera’s mij al opgevallen. Ik vond het een beetje vreemd dat beide camera’s met een zwarte doek afgedekt waren, maar mijn hongerige maag verhinderde mij verder onderzoek in te stellen.
Op de terugtocht merkte ik een vreemd figuur met rode roos op die zich verdacht gedroeg in de buurt van de camera’s. Ik dacht eerst aan de opnames voor een film en stopte even om te kijken of ze een scène zouden opnemen. Toen de vreemde figuur afstapte op een willekeurige mevrouw om haar de roos aan te bieden, viel mijn frank euro. Een opname voor een verborgen camera programma! Al vond ik persoonlijk de camera’s in kwestie heel duidelijk zichtbaar, toch leken de meeste vrouwen die met een knieval een roos aangeboden kregen, deze niet op te merken.
Het was trouwens erg duidelijk wie, naast de regisseur die continu in een microfoontje stond te babbelen, de belangrijkste persoon was: de gladde kerel die de dames in kwestie hun handtekening moest ontfutselen om toestemming te geven voor het uitzenden van de opname. 😉
Grappigste moment: een vrouw die samen met haar partner door de Koninginnegalerij slenterde en na een beetje aandringen de roos aanneemt, waarop de vreemde figuurt haar hand vastpakt, zich tussen haar en haar man plaatst en ze gezellig met zijn drietjes verder wandelen. En ja, ze gaven allebei hun toestemming om het fragment uit te zenden.
Hoe totaal gestoord moet je zijn om je eigen dochter zoiets aan te doen? Kippenvel krijg ik daarvan.
Update: Voor de mensen die het Duits niet machtig zijn: er staat een artikel over de zaak op de site van de redactie.
Ik was net vertrokken naar de squash, toen er een onfortuinlijk windje opstak. Zo’n windje dat woestijnzand uit de verre Sahara (of van de bouwwerf vlakbij, wie zal het zeggen) met zich mee droeg. Het zand knarste tussen mijn tanden en, erger, nestelde zich onder mijn oogleden. De combinatie harde lenzen – fijn zand, altijd goed voor een spontane, onstuitbare tranenvloed. Om mijn ogen zoveel mogelijk af te schermen van de wind die recht in mijn gezicht blies, hield ik een hand voor mijn ogen, de blik strak gericht op de grond en onderwijl proberend zo dicht mogelijk tegen de huizen aan te lopen.
Tot ik plots recht op een onverwachte fiets die mij de weg versperde, knalde. In een reflex stak ik mijn hand uit en kon nog net voorkomen dat de fiets de grond op donderde. Ik voelde meteen dat deze botsing sporen zou nalaten en vloekte binnensmonds. En net op dat moment, komt er uit de zandwind een knappe jongedame (allez, ik denk dat ze knap was te oordelen aan haar hippe schoenen en het slanke silhouet dat ik kon waarnemen vanuit mijn ene halfdichtgeknepen oog) op mij af. De woorden: “Geen zorgen, het gaat wel,” lagen al op mijn lippen toen bleek dat zij blijkbaar niets gemerkt had van mijn onfortuinlijke botsing en gewoon de weg zocht naar de Molens van Orshoven.
Terwijl het traanvocht uit mijn ogen liep, wees ik welke richting ze moest uitlopen. En gezellig, moest ik toch wel niet dezelfde richting uit, zeker? Ze was heel vriendelijk en begon meteen een gesprek met mij. Ze was helemaal uit Gent gekomen voor een dansvoorstelling en Leuven, neen daar kwam ze niet zo vaak. En kijk, ze wist niet dat hier zo’n industriezone was. Ik verzeker u, een aangenaam gesprek voeren terwijl je ogen er ongetwijfeld uitzien alsof je twee dagen gehuild hebt en je been en knie zeer doen van de botsing ettelijke minuten geleden, ‘t is niet evident. Maar ik ben er toch in geslaagd haar wat Leuvense geschiedenis mee te geven. Aan de rode lichten namen we afscheid van elkaar. Ik denk niet dat ik haar zou herkennen, mocht het lot ons ooit weer samen brengen.
En nu zit ik hier, met de afdruk van een spatbord in mijn rechterscheenbeen en een extra knievormig object naast mijn linkerknie. Blote benen, het zal nog niet voor volgende week zijn.
Ik vermoed dat niet veel van mijn lezers op de hoogte zijn van het feit dat ik een instrument bespeel. De dwarsfluit meer bepaald. Waarom dwarsfluit? Tja, om dezelfde reden als zovelen van mijn generatie: Berdien Stenberg. Toendertijd niet weg te branden van de tv. Achja, wat kan ik zeggen? Ik was jong en beïnvloedbaar en de meeste andere instrumenten (buiten piano en viool) waren grote onbekenden voor mij. Pas op, ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze, maar moest ik opnieuw voor dezelfde keuze mogen maken, het zou waarschijnlijk hobo worden.
Het is jammer, maar de laatste twee jaar heb ik mijn fluit niet meer aan de lippen gezet. Het komt er niet meer van. Nochtans ben ik best wel trots op mijn kunnen. Ik was alles behalve een natuurtalent, maar heb me zonder al te veel problemen door de eerste jaren dwarsfluitles geworsteld, daar waar mijn medestudentjes het één voor één lieten afweten. Mijn eindexamen dwarsfluit moet zowat het enige examen geweest zijn, in mijn zeer uitgebreide examencarrière, waar ik mij écht voor ingespannen heb. Een jaar lang, elke dag twee uur spelen. Een geweldig technisch stuk van buiten geleerd. Het eindexamen was een triomf: grote onderscheiding. Ik had nooit gedacht dat ik het in me had. Ik beschouwde mezelf altijd als de mindere van mijn medestudentjes, die duidelijk meer muzikaal talent bezaten.
Eens aan de unief hield ik mijn muzikale verleden in ere. Ik speelde jarenlang bij het Arenbergorkest, maar geleidelijk aan kwamen er andere prioriteiten in mijn leven. De dwarsfluit raakte in de verdrukking. Ik bleef rondlopen met vage plannen om mij opnieuw aan te sluiten bij een orkest, maar zette nooit de stap naar daadwerkelijke actie. Die plannen zijn er nog steeds, maar ze zijn nog altijd even vaag. Wie weet, ooit, als ik eens wat meer tijd heb…