persoonlijk

De zondag na de zaterdag

En na een zaterdag, volgt natuurlijk een zondag. Te veel gegeten, te veel gedronken en te weinig slaap, echt geweldig voelde ik me niet. Maar het uitgebreide ontbijt in het Grand Café in het gezelschap van de bruid en bruidegom maakte dat ik me meteen stukken beter voelde. Dat moest ook wel, want er wachtten nog familiale verplichtingen op ons. Een bezoekje aan mijn oma, altijd goed voor een moment van bezinning. Over een leven dat steeds verder uitdooft, langzaam vervaagt tot alle dagen er gelijk uitzien en er slechts het wachten op de dood overblijft. Terwijl de gezichten rondom haar geen enkele vorm van herkenning meer oproepen. Het contrast met het bezoekje aan de broer en schoonzus van mijn vriend die net de trotse ouders geworden waren van hun eerste zoon, kon moeilijk groter zijn.

Het was een goed gevuld weekend.

Zonnige zaterdag

Zaterdag trokken we richting Sint-Truiden voor het huwelijk van vrienden B en M. De massa’s eieren die het bruidspaar en hun familie naar de Clarissen hadden gedragen, hadden duidelijk effect gehad, want de zon was de ganse dag stralend van de partij. De misviering was een beproeving voor mijn geduld, wat wil je ook als én een katholieke priester én een protestantse dominee hun ding moeten doen. Waar de homilie van de priester nog meeviel en zoals dat de gewoonte is de nodige verwijzingen naar het bruidspaar bevatte, bestond die van de dominee uit een exegese van de bijbeltekst die net was voorgelezen. It was horrifying. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik ondertussen wat foto’s kon nemen van de bruidsmeisjes.

Na de ellenlange viering, scheen de zon gelukkig nog altijd. Omdat het feest pas om half zeven begon en mijn vriend en ik toch al een hongertje voelden opkomen, zochten we een plaatsje op een terrasje van de Sint-Truidense Grote Markt. Dat bleek lastiger dan gedacht, want het mooie weer had duidelijk veel terrasjesliefhebbers naar Sint-Truiden gelokt. Gelukkig vond mijn vriend na even zoeken een plekje op het terras van eetcafé Bacchus. Ik bestelde pannenkoeken met appeltjes en mijn vriend een omelet. Over de kwaliteit van het eten kan ik kort zijn. Dit moeten voorwaar de allerslechtste pannenkoeken zijn die ik in heel mijn leven gegeten heb. Vermoedelijk opgewarmd in de microgolfoven, waardoor ze verschrikkelijk taai waren en de appeltjes bestonden uit drie kleine schijfjes appel die niet eens opgebakken waren. Dat je zoiets je klanten durft voorschotelen, het is een echte schande. Eetcafé Bacchus, u blijft er beter weg als u iets wil eten.

Ondertussen was ik bij de toeristische dienst een kaart gaan halen om een bloesemwandeling te doen. Twee euro, kostten ons deze drie velletjes papier. Lichtelijk overdreven vond ik dat, maar soit, ze hebben gelijk dat ze de troeven van hun streek optimaal exploiteren. De wandeling stelde alleszins niet teleur. Prachtige vergezichten, mooie holle wegen. Op sommige momenten waanden we ons alleen op de wereld. De kerselaars stonden in volle bloei, de perenbomen stonden vol knoppen die op barsten stonden, maar om hun bloesems te kunnen bewonderen was het nog net iets te vroeg. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van de wandeling. Al vermoed ik dat andere wandelaars ons maar een vreemd stel gevonden zullen hebben: mijn vriend in het pak en met zijn nette schoenen en ik met mijn kleedje met diepe decolleté en flipflops (ik zag het niet zitten om met mijn hoge hakken door de velden te banjeren).

Na de wandeling van vijf kilometer was het tijd om richting feestzaal te trekken. Ik deed mijn andere schoenen aan en was er helemaal klaar voor. Naar goeie traditie was er veel te veel eten, puilde het dessertenbuffet uit en werd er uitbundig gedanst. We zaten aan tafel met de meisjes die ik tijdens de vrijgezellen had leren kennen en de gesprekken waren zeer gemoedelijk. Hoogtepunten van de avond: mijn gesprekje over camera’s en lenzen met de fotograaf die het bruidspaar had ingehuurd, de prachtig ingestudeerde openingsdans van het bruidspaar, de slideshow van de foto’s van de vrijgezellen die iedereen heel leuk vond en de overheerlijke gevulde parelhoen, die ik helaas niet op kreeg.

Rond drie uur ‘s nachts was onze pijp echter uit. We grepen al ons materiaal bijeen (een laptop, een netbook, de rugzak met mijn fototoestel en lenzen in, de projector en al onze verlengkabels) en trokken richting Hotel Stayen, een dikke tien minuutjes stappen van de feestzaal.

Frida Kahlo

De tentoonstelling van Frida Kahlo in de Bozar stond al lang op mijn verlanglijstje en ja, op het allerlaatste nippertje (de tentoonstelling loopt dit weekend af) zijn we er toch nog geraakt. Voor we ons in de wereld van Frida onderdompelden, aten we een snelle sushihap in restaurant Anata. Zeker niet de beste sushi die ik ooit at, maar we kregen snel ons eten en het was niet duur. Al wist mijn vriend me te vertellen dat de toiletten niet zo geweldig waren.

De tentoonstelling zelf bestond uit een bescheiden collectie werken. De schaars verlichte ruimte met enkel verlichting op de schilderijen deed de werken alle eer aan. Alleen maakte de schaarse verlichting het moeilijk om het programmaboekje te lezen. Ook jammer dat het er superdruk en bijgevolg superwarm was. Frida Kahlo is een persoonlijkheid die tot de verbeelding spreekt en haar schilderijen zijn afspiegelingen van haar turbulente en tragische leven. De beeldtaal die ze gebruikt spreekt veel mensen aan, dat is zeker.

Gelukkig lukte het mits wat manoeuvreerwerk toch om elk schilderij van dichtbij te bewonderen. Alleen jammer dat de slideshow van foto’s en dagboekfragmenten zo klein geprojecteerd werd. De onderschriften van de foto’s waren bijna niet te lezen en technisch leek het me perfect mogelijk om de projectie te vergroten.

Ook heel leuk om te bekijken waren de Alebrijes, Mexicaanse fabelachtige figuren van papier-maché of hout.

Een klein uurtje is ruim voldoende om de tentoonstelling te bezoeken, maar ik vond het zeker de moeite waard.

Barcelona – 2 april 2010

Na lang overpeinzen, heb ik dan toch maar besloten een paar verslagjes van onze citytrip naar Barcelona te maken. Per slot van rekening was dit een historische reis: de eerste keer dat mijn vriend en ik vergezeld werden door mijn broer en zijn vriendin. Mijn broer is normaal niet zo aan reizen, maar hij liet zich verrassend gemakkelijk overhalen om samen met ons Barcelona te verkennen. Mensen die niet geïnteresseerd zijn in reisverhalen, sla deze en volgende blogstukjes gerust over.

Na een goede nachtrust en een verkwikkende douche trokken we de stad in. We waren de avond voordien laat aangekomen en hadden al een blik op nachtelijk Barcelona kunnen werpen. Voor mij was dit de tweede keer dat ik Barcelona bezocht. Op uitdrukkelijk verzoek van mijn broer had ik alle musea uit mijn planning geschrapt, want hij is niet zo’n kunstliefhebber. Jammer, want vooral het MNAC had mij bij mijn vorige bezoek erg weten te bekoren. Gelukkig heeft Barcelona meer te bieden dan musea alleen. Voor mijn broer bleef het allemaal gelijk wat we zouden doen, zolang hij maar gewoon kon volgen en niets moet regelen.

First things first: ontbijten! We hadden geen ontbijt in het hotel genomen omdat we 14 euro toch een beetje overdreven vonden voor wat brood en koffiekoeken. Na een zoektocht die voor mijn hongerige maag net een tikkeltje te lang duurde, kochten we voor geen geld wat koffiekoeken bij een plaatselijke bakker en netselden we ons op een bankje voor een kerkje in de Barri Gótic, het oudste gedeelte van de stad. Omringd door duiven die graag een kruimeltje meepikten, genoten we van de mooie zonnige ochtend.

Eerste halte: de kathedraal van Barcelona. De kathedraal is een wonderlijk samenraapsel van stijlen. De oudste elementen van de kathedraal dateren van de dertiende eeuw, de meest recente aanvulling (eind negentiende eeuw) is de lelijke gotische gevel die als een tang op een varken staat. Het mooiste aan de kathedraal is zonder twijfel de pandgang waar naar eeuwenoude traditie ganzen gehouden worden.

Eén van mijn favoriete pleintjes is de Plaça del Rei een plein waar zich vroeger het machtscentrem van de stad bevond. Met een slinkse smoes slaagde ik erin mijn broer toch een museum binnen te lokken, want die prachtige Romeinse ruïnes onder het huidige Barcelona die moest hij toch echt wel gezien hebben. De ruïnes bieden een verbluffend inzicht in het leven ten tijde van de Romeinen. Echt een aanrader voor iedereen die Barcelona bezoekt.

Tijd voor een snel middagmaal met een slaatje en dan verder naar de beroemdste straat van Barcelona: La Rambla, waar het zoals gewoonlijk erg druk was. We wandelden in de richting van de zee en maakten een korte tussenstop aan het momument a Colom. We konden het niet laten om de piepkleine lift naar boven te nemen om te genieten van het uitzicht over Barcelona. Voor mensen met claustrofobie is dit een te vermijden bezienswaardigheid, want niet alleen de lift is behoorlijk krap uitgevallen, ook boven is het drummen voor een plaatsje.

Daarna maakten we een boottochtje met de golondrinas.  Een stevig windje en een volle zon zorgden voor verwaaide haren en verbrande neuzen, al had het net een tikkeltje warmer mogen zijn. Moet heerlijk zijn om in de zomer af te koelen. Als echte Spanjaarden waagden we ons zo rond een uur of zes aan de tapas in de (zeer toeristische) keten Tapa Tapa. De bediening was ronduit slecht, maar de tapas waren ok, al had ik meer verwacht van de patatas bravas die iets te veel in de looksaus dreven.

Tijd voor een mooie wandeling in de avondzon langs het water en door Barceloneta op zoek naar het restaurant dat aanbevolen werd in mijn reisgids . Ei zo na zag ik het niet meer zitten, wegens een overvolle blaas, gelukkig kwamen we onderweg een ziekenhuis tegen waar ik mijn blaas kon ledigen. Meteen het smerigste toilet dat ik deze reis gezien heb.

In restaurant Agua was er nog net een tafeltje voor vier vrij met zicht op zee. We bestelden een flesje wijn en genoten van het eten. Omdat we nog niets gedaan hadden voor de verjaardag van de vriendin van mijn broer, maakten we er een etentje ter ere van haar verjaardag van. Ze was dan wel al drie maanden geleden verjaard, bestaat er een betere plaats om  je verjaardag te vieren dan Barcelona? Een mooie afsluiter van de dag.

Omweg

Gisterenavond trokken we naar een gehucht in the middle of nowhere ergens op de grens tussen Vlaams-Brabant en Limburg. Bleek tot onze grote verbazing dat er wegenwerken waren aan de E314, een baan in perfect goede staat wat ons betreft. Enfin, alles kan beter, zullen we maar zeggen, zeker? Al hebben we serieus gevloekt toen bleek dat we bij de start van de werken de verkeerde keuze gemaakt hadden. Het rechterbaanvak werd opgesplitst in twee rijstroken: eentje op de pechstrook helemaal rechts en eentje aan de andere kant van de middenberm waardoor het verkeer uit de tegenovergestelde richting één baanvak afgenomen werd en zij ook op de pechstrook mochten rijden. Op die manier kon er aan de gewone rijstroken van het rechterbaanvak gewerkt worden. (kunnen jullie nog volgen?) Anyway, we kozen voor de rijstrook aan de andere kant van de middenberm. Big mistake, want we zagen de ene na de andere afrit passeren, zonder dat we terug konden naar de andere kant van de middenberm. En uiteraard werden we weer op het gewone baanvak geleid, vlak nadat we onze afrit hadden zien passeren. Beetje vloekend dan maar verder gereden tot de volgende afrit en omgekeerd. Al een geluk dat je in België nooit lang moet wachten op een afrit, maar betere signalisatie was toch wel wenselijk geweest.

Conferentie in Madrid

Man, man, man, vandaag was echt een beetje van het goede te veel. Van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds opgesloten gezeten in een muffe aula en dat terwijl het buiten zo’n prachtig weertje was. Ok, we hebben wel één uur middagpauze gekregen, maar voordat we effectief eten voorgeschoteld kregen was het half drie in de namiddag. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn humeur tegen dan ongeveer tegen het vriespunt zat. En wat we voorgeschoteld kregen stelde ook niet veel voor. Meer dan wat schijfjes kaas en ham kregen we niet.

Niet dat ik iets tegen kaas en ham heb, maar als middagmaal is dat toch behoorlijk magertjes te noemen. Bovendien begonnen de ham en kaas die in de volle zon stonden, na een tijdje lekker smakelijk te zweten. Zo nu en dan kwam de bediening nog rond met andere hapjes, maar die vielen bij niemand echt in de smaak. De eerste keer in mijn leven dat ik de namiddag van een conferentie met honger inging. Gelukkig was de catering minder zuinig met de wijn. Of moet ik zeggen ongelukkig, want van de twee volgende panelgesprekken heb ik bitter weinig meegepikt. Al vermoed ik ergens dat ik niet veel gemist heb.

Ik was dan ook behoorlijk opgelucht toen ik na zeven uur ‘s avonds eindelijk buiten stond en het weer het toeliet om nog een mooie wandeling te maken in avondlijk Madrid. Om het karige middagmaal te compenseren trakteerde ik mezelf op een lekker etentje. En zo werd het toch nog een leuke dag.

Vrijgezellen

27 maart stond al een maand of vier aangeduid in mijn agenda als de dag waarop vriendin B afscheid zou nemen van haar vrijgezellenbestaan. Of zoiets. Ik zag er eerlijk gezien wat tegenop, omdat ik geen zin had in die typische vrijgezellenactiviteiten, maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn. Samen met vriendin L en de toekomstige schoonzus van B boksten we gedrieën een dag in mekaar die helemaal op maat van B was gemaakt.

We startten de dag met een uitgebreide brunch op een gezellig binnenkoertje ergens in Leuven. Gastvrouw schoonzus B had erg haar best gedaan om de tafel mooi te versieren en ons van vers gebakken croissantjes, koffiekoeken en natuurlijk een glaasje champagne te voorzien. B kreeg haar tweede opdracht van de dag voorgeschoteld: een kruiswoordraadsel dat moest prijsgeven wat de volgende stop van de dag zou zijn. De woorden die we zochten, waren de antwoorden op de vragen die we aan haar toekomstige bruidegom gesteld hadden. Het invullen ging niet altijd even vlot (wie weet er nu hoe zijn of haar partner het liefst zijn of haar eitje eet, maar dat meest romantische moment had toch een weggever moeten zijn), maar met de nodige hints kwam ze er wel.

Omdat de bruidegom in spé een Hollander is, kreeg de bruid een typisch kaasmeisjesuniformpje aan mét kapje op haar blonde krullen. Het stond haar werkelijk beeldig. Wij, haar gezellen, waren iets minder modieus uitgedost: wij gingen verkleed als Gouda-kaas. Onderweg naar onze volgende bestemming, moest B aan toevallige passanten vragen wie ze dachten dat haar toekomstige echtgenoot was. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop al de foto’s van de mannen en vriendjes van de dames in ons gezelschap. Er werd veel verkeerd gegokt, dat is een feit. 😉

Volgende stop: Santé Magic voor een workshop natuurlijke make-up en een massage. Make-up is helemaal mijn ding niet. Verder dan een beetje lippenstift aanbrengen, ben ik nog nooit geraakt. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet nodig en ik kan er ook de energie niet voor opbrengen om met al die potjes en borsteltjes en crèmes te prullen. Bovendien maakte ik de grote fout om tegen het meisje dat de make-up workshop gaf, te zeggen dat ik haar zonder make-up zeker zo mooi vond. Een boze blik was mijn deel. Ik heb maar een beetje gezwegen de rest van de uitleg en foto’s genomen van mijn enthousiaste vrouwelijke gezellen. De massage daarentegen wist ik zeker te smaken! Meer massage, minder make-up!

Daarna was het tijd voor nog wat opdrachtjes. De bruid in spé moest mannen van meer dan twee meter kussen, yoga-oefeningen doen met bereidwillige voorbijgangers, de salsa dansen met een slachtoffer naar keuze en uit een bord met lichaamsdelen die van haar echtgenoot-to-be kiezen, wat door de crappy kwaliteit van de foto’s niet echt zo evident was. Onze dorst lesten we in de Villa Ernesto met een paar mojito’s. Ondertussen waren de zussen van de bruidegom (vier in totaal) ons komen vervoegen en werd het een gemengd Hollands-Belgische bedoening. Best wel gezellig. 😉

Voor het avondmaal trokken we naar The Loft. Samen koken, schept een band. L en ik waren al een beetje vrolijk door de cocktails en het aperitief en besloten ons niet aan culinaire spitstechnologie te wagen. Een simpel dessertje zou nog wel lukken. Al hadden we onder het snijden van de appels en het bereiden van het deeg zoveel lol dat we ons recept maar voor de helft klaar hadden. Oh well, de kok moest toch nog íets te doen hebben, nietwaar? Het eten smaakte voortreffelijk. Je proefde dat het met liefde en heel veel plezier bereid was.

Na het eten begonnen de dames een beetje moe te worden. Ik was van plan om vanaf het station de bus naar de afsluiter van de avond, de Downtown Jack te nemen, maar door de traagheid van mijn compagnons, zagen we de bus voor onze neus verdwijnen. Ik probeerde de dames een beetje aan te moedigen, maar het was duidelijk dat sommigen onder hen de lange tocht van het goede te veel vonden. Zeker toen de laatste meters de hemelsluizen open gezet werden en dikke druppels op onze hoofden vielen.

Gelukkig was de Downtown Jack niet ver meer. En kijk eens wie daar al stond te poolen: de heren, die er na een dagje paintballen en gamen bijzonder vrolijk en opgewekt uit zagen. We sloten de avond af rond een uur of drie. Moe, maar tevreden.