persoonlijk

Ontmoetingen op de trein

Vanochtend kwam ik een oude bekende tegen in het station van Leuven. Bleek dat hij net als ik richting Gent spoorde. Normaal ben ik niet zo gesteld op gezelschap op de trein, vooral niet omdat ik het uurtje sporen tussen Leuven en Gent gereserveerd had om de vergadering (die ik moest voorzitten) te begeleiden. Maar de oude bekende is een boeiend man. Eentje met een paar eigen bedrijfjes en een zeer interessante visie op het bedrijfsleven en dan meer specifiek de IT-wereld. Bleek dat hij gedeeltelijk met dezelfde problematiek als ik bezig was. We hadden dus zeer interessante informatie uit te wisselen.

En de vergadering is ook goed gegaan. Al dat voorbereiden, nergens voor nodig. 😉

Deprimerend

Tijdens de middagpauze hebben we het uitgebreid gehad over de toestand van deze wereld (gaza, global warming, procedurefouten, rechtvaardigheid,…) Vrolijk wordt een mens daar niet van. Ter compensatie heb ik dan maar een nieuw paar laarzen in de solden gekocht. Kwestie van mijn steentje bij te dragen ter stimulering van onze economie.

Goede voornemens

Meestal doe ik daar niet aan. Maar toen mijn disgenoten bleven aandringen, kon ik mits een beetje denkwerk op één goed voornemen komen: mij meer focussen. Ik neem veel hooi op mijn vork, misschien soms een beetje te veel, waardoor ik er niet in slaag iets écht goed te doen. Mijn grootste frustratie is nog steeds dat ik in niets uitblink, maar misschien ligt dit louter en alleen aan mezelf. Om in iets te kunnen uitblinken, moet je in dat iets tijd investeren en mijn tijd wordt maar al te vaak in kleine stukjes gekapt en over veel te veel dingen verstrooid.

Focussen dus. Al vrees ik dat dit een aartsmoeilijke opgave zal zijn. Want dat wil zeggen dat ik keuzes zal moeten maken en (gasp!) dingen zal moeten schrappen en iedereen weet dat dit niet mijn sterkste punt is. I want it all and I want it now.

Beu

Gisterenavond zijn we nog maar eens een pasgeboren baby gaan bezoeken. En hoewel ik niets tegen baby’s an sich heb, wat sommige mensen ook mogen denken, de ziekenhuisbezoekjes beginnen mij een beetje tegen te steken. Altijd dezelfde vragen moeten stellen: hoe was de bevalling, hebben jullie lang nagedacht over de naam, was het moeilijk om het geslacht geheim te houden, op wie lijkt ze het meest, drinkt ze goed, komt de borstvoeding goed op gang, heb je epidurale genomen, is ze een beetje gewicht kwijt geraakt na de geboorte, heeft ze last van krampjes na het eten, zijn de grootouders trots? 

Ik kan zo’n bezoek langzamerhand al dromen, antwoorden inbegrepen. Zwangerschappen, bevallingen en baby’s, ik weet er alles van. En dan te bedenken dat ik zelf geen enkele ambitie in die richting heb.

Yikes

Straks komt er iemand bij ons logeren en wij waren dat helemaal vergeten. Rap, rap, rap als een wervelwind door ons huis gehold om de grootste rommel weg te werken. En snel, snel, snel, de lakens van het logeerbed afgenomen en in de was gedaan zodat ons logé in een deftig bed kan slapen.

Nog anderhalf uur en dan zitten we achter de feestdis. Tijd voor damage control.

Rome

Dankzij een tip van de toekomstige schoonbroer (van mijn vriend, niet van mij, zolang we niet getrouwd zijn, kan er ook geen sprake zijn van schoonfamiliebanden 😉 ), leerden mijn vriend en ik de serie Rome kennen. Vroeger, toen ik nog Latijn studeerde, was ik een hevige fan van het klassieke Rome. Ik las alles wat ik maar te pakken kon krijgen over deze periode en was erg onder de indruk van de reconstructie van de Romeinse Colonia Ulpia Traiana in Xanten. De laatste jaren bekoelde deze liefde echter. Ik kreeg andere interesses en het Oude Rome was voor mij iets van het verleden.

En toen ontdekten we de serie Rome. De makers hebben kosten nog moeite gespaard om het oude Romeinse Rijk te laten herleven. Wat een genot om die historische personages op onze muur (projector, weet u wel) hun duivelse plannen te zien smeden. De beelden zijn soms zo gruwelijk realistisch dat je bijna de geur van bloed ruikt. Lang vergeten Latijnse teksten, geschreven door Julius Caesar himself, spelen weer door mijn hoofd. En zelfs al weet ik hoe deze eerste reeks zal aflopen, ik kijk met spanning uit naar de laatste aflevering.

Er gaat niets boven een uurtje vluchten naar een ander tijdperk.