persoonlijk

Conferentie in Madrid

Man, man, man, vandaag was echt een beetje van het goede te veel. Van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds opgesloten gezeten in een muffe aula en dat terwijl het buiten zo’n prachtig weertje was. Ok, we hebben wel één uur middagpauze gekregen, maar voordat we effectief eten voorgeschoteld kregen was het half drie in de namiddag. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn humeur tegen dan ongeveer tegen het vriespunt zat. En wat we voorgeschoteld kregen stelde ook niet veel voor. Meer dan wat schijfjes kaas en ham kregen we niet.

Niet dat ik iets tegen kaas en ham heb, maar als middagmaal is dat toch behoorlijk magertjes te noemen. Bovendien begonnen de ham en kaas die in de volle zon stonden, na een tijdje lekker smakelijk te zweten. Zo nu en dan kwam de bediening nog rond met andere hapjes, maar die vielen bij niemand echt in de smaak. De eerste keer in mijn leven dat ik de namiddag van een conferentie met honger inging. Gelukkig was de catering minder zuinig met de wijn. Of moet ik zeggen ongelukkig, want van de twee volgende panelgesprekken heb ik bitter weinig meegepikt. Al vermoed ik ergens dat ik niet veel gemist heb.

Ik was dan ook behoorlijk opgelucht toen ik na zeven uur ‘s avonds eindelijk buiten stond en het weer het toeliet om nog een mooie wandeling te maken in avondlijk Madrid. Om het karige middagmaal te compenseren trakteerde ik mezelf op een lekker etentje. En zo werd het toch nog een leuke dag.

Vrijgezellen

27 maart stond al een maand of vier aangeduid in mijn agenda als de dag waarop vriendin B afscheid zou nemen van haar vrijgezellenbestaan. Of zoiets. Ik zag er eerlijk gezien wat tegenop, omdat ik geen zin had in die typische vrijgezellenactiviteiten, maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn. Samen met vriendin L en de toekomstige schoonzus van B boksten we gedrieën een dag in mekaar die helemaal op maat van B was gemaakt.

We startten de dag met een uitgebreide brunch op een gezellig binnenkoertje ergens in Leuven. Gastvrouw schoonzus B had erg haar best gedaan om de tafel mooi te versieren en ons van vers gebakken croissantjes, koffiekoeken en natuurlijk een glaasje champagne te voorzien. B kreeg haar tweede opdracht van de dag voorgeschoteld: een kruiswoordraadsel dat moest prijsgeven wat de volgende stop van de dag zou zijn. De woorden die we zochten, waren de antwoorden op de vragen die we aan haar toekomstige bruidegom gesteld hadden. Het invullen ging niet altijd even vlot (wie weet er nu hoe zijn of haar partner het liefst zijn of haar eitje eet, maar dat meest romantische moment had toch een weggever moeten zijn), maar met de nodige hints kwam ze er wel.

Omdat de bruidegom in spé een Hollander is, kreeg de bruid een typisch kaasmeisjesuniformpje aan mét kapje op haar blonde krullen. Het stond haar werkelijk beeldig. Wij, haar gezellen, waren iets minder modieus uitgedost: wij gingen verkleed als Gouda-kaas. Onderweg naar onze volgende bestemming, moest B aan toevallige passanten vragen wie ze dachten dat haar toekomstige echtgenoot was. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop al de foto’s van de mannen en vriendjes van de dames in ons gezelschap. Er werd veel verkeerd gegokt, dat is een feit. 😉

Volgende stop: Santé Magic voor een workshop natuurlijke make-up en een massage. Make-up is helemaal mijn ding niet. Verder dan een beetje lippenstift aanbrengen, ben ik nog nooit geraakt. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet nodig en ik kan er ook de energie niet voor opbrengen om met al die potjes en borsteltjes en crèmes te prullen. Bovendien maakte ik de grote fout om tegen het meisje dat de make-up workshop gaf, te zeggen dat ik haar zonder make-up zeker zo mooi vond. Een boze blik was mijn deel. Ik heb maar een beetje gezwegen de rest van de uitleg en foto’s genomen van mijn enthousiaste vrouwelijke gezellen. De massage daarentegen wist ik zeker te smaken! Meer massage, minder make-up!

Daarna was het tijd voor nog wat opdrachtjes. De bruid in spé moest mannen van meer dan twee meter kussen, yoga-oefeningen doen met bereidwillige voorbijgangers, de salsa dansen met een slachtoffer naar keuze en uit een bord met lichaamsdelen die van haar echtgenoot-to-be kiezen, wat door de crappy kwaliteit van de foto’s niet echt zo evident was. Onze dorst lesten we in de Villa Ernesto met een paar mojito’s. Ondertussen waren de zussen van de bruidegom (vier in totaal) ons komen vervoegen en werd het een gemengd Hollands-Belgische bedoening. Best wel gezellig. 😉

Voor het avondmaal trokken we naar The Loft. Samen koken, schept een band. L en ik waren al een beetje vrolijk door de cocktails en het aperitief en besloten ons niet aan culinaire spitstechnologie te wagen. Een simpel dessertje zou nog wel lukken. Al hadden we onder het snijden van de appels en het bereiden van het deeg zoveel lol dat we ons recept maar voor de helft klaar hadden. Oh well, de kok moest toch nog íets te doen hebben, nietwaar? Het eten smaakte voortreffelijk. Je proefde dat het met liefde en heel veel plezier bereid was.

Na het eten begonnen de dames een beetje moe te worden. Ik was van plan om vanaf het station de bus naar de afsluiter van de avond, de Downtown Jack te nemen, maar door de traagheid van mijn compagnons, zagen we de bus voor onze neus verdwijnen. Ik probeerde de dames een beetje aan te moedigen, maar het was duidelijk dat sommigen onder hen de lange tocht van het goede te veel vonden. Zeker toen de laatste meters de hemelsluizen open gezet werden en dikke druppels op onze hoofden vielen.

Gelukkig was de Downtown Jack niet ver meer. En kijk eens wie daar al stond te poolen: de heren, die er na een dagje paintballen en gamen bijzonder vrolijk en opgewekt uit zagen. We sloten de avond af rond een uur of drie. Moe, maar tevreden.

Seksisme

Hij: Ik heb altijd schrik dat ik een verkeerd rekeningnummer invul en dat mijn geld op een foute rekening terechtkomt.
Ik: De kans daarop is bijzonder klein. Danzij het controlegetal moet je al verschillende nummertjes fout hebben om tot een correct rekeningnummer te komen.
Hij: Dat wist ik niet. Waw, dat jij dat weet, als vrouw.

Er kwam nog net geen stoom uit mijn oren.

Horta Gallery

Pijn aan mijn hart doet het, elke keer als ik ‘s ochtends en ‘s avonds langs de prachtige gallerij kom. De restauratie van dit prachtige stukje architectuur dateert van september 2008, goed anderhalf jaar geleden dus. En de eerste sporen van aftakeling zijn al duidelijk zichtbaar.

Probleem nummer 1: De handelszaken die er waren, sluiten één voor één de deuren: het koffiehuis waar nooit iemand een kopje koffie bestelde en de muffins veel te duur waren, de goedkope schoenenzaak die na een jaar open geweest te zijn, nog steeds dezelfde schoenen in het uitstalraam had staan, het gloednieuwe restaurant L’Express Orient waar nooit klanten zaten. De nieuwe bar, de kapperszaak en het pastakraampje blijven voorlopig nog open, maar hoe lang nog? Probleem is dat de pendelaars die er dagelijks passeren, geen tijd nemen om te stoppen en men er blijkbaar niet in slaagt andere klanten aan te trekken, ondanks alle mooie campagnes van de NMBS die stations ook wil profileren als plaatsen om te winkelen, te eten en te ontspannen. Zelf koop ik af en toe een kop verse soep aan het pastakraampje, omdat die mevrouw altijd zo blij lijkt dat ze eindelijk eens een klant ziet.

Probleem nummer 2: Vocht. Op de mooie witte plafonds tekenen zich lelijke bruine vlekken af van het binnensijpelend water. Soms staan er emmers om het druppelende water op te vangen of werden er hekken geplaatst rond een plas water. Het hoeft maar een beetje hard te regenen en het druppelt binnen in de gallerij. De schade is duidelijk zichtbaar en lijkt me niet zo makkelijk weg te werken. Wie wil er bovendien een winkelruimte huren waar het water binnen stroomt? Ik snap niet dat hier niets aan gedaan wordt. Dit lijkt me toch duidelijk een gevolg van een constructiefout. Waarom wordt de aannemer niet gesommeerd de boel te repareren? Hoe langer hoe water binnensijpelt, hoe meer geld het zal kosten om de schade te repareren.

Probleem nummer 3: Het is vanop de Grasmarkt en het Spanjeplein volstrekt onmogelijk om te weten dat er een paar meter verder een toegang ligt tot het station. Een toerist die de ingang niet weet zijn, zal zich spontaan nooit begeven naar de ingang die gewrongen ligt tussen hotels. Het lijkt een doodlopend binnenplein te zijn.

Gelukkig zijn er hier en daar lichtpuntjes: de gallerij wordt soms gebruikt voor feestjes of om reclame te maken voor lelijke auto’s. Zo heeft de ruimte toch zijn nut. Maar het blijft zonde, doodzonde.

Communicatieonderzoek

Ik ben dol op enquêtes en onderzoeken allerhande. Ik denk niet dat er in Vlaanderen een internetpanel bestaat waar ik geen lid van ben, dus toen ik op Facebook een oproep zag passeren om mee te werken aan een onderzoek over de communicatie van Leuven in scène, twijfelde ik geen moment. Leuven in scène is het Leuvense event dat mijn verbeelding het meeste prikkelt, een tweejaarlijks hoogtepunt. Nooit zal ik die magische eerste editie vergeten met de vuurballen in het zomerse stadspark. Zelfs zonder de beloofde chocomousse en het fnacbon lokkertje had ik aan dit onderzoek meegewerkt.

Het werd alleszins een interessant gesprek. We waren in totaal met z’n vijven, waarvan er drie met moeite ooit van Leuven in scène gehoord hadden, doordat ze te veel werkten (de bakkersstiel is keihard) of de wonderlijke dingen op hun pad niet koppelden aan de veelkleurige affiches in het stadsbeeld. Enfin, voor mij was het een koude douche dat mijn enthousiasme over het event niet gedeeld werd door de andere deelnemers. Maar goed, we werden gevraagd om onze mening over folders, affiches en campagnebeeld 2008 te geven en dat deden we dan ook. De wereldverbeteraar van dienst vond al het materiaal ecologisch niet verantwoord en de hardwerkende dame kreeg koppijn van de folder. Enfin, de aanwezigen boorden het materiaal vakkundig de grond in, zonder de minste nuance. Nu, ik geef toe, vooral de folders waren voor verbetering vatbaar, maar een goed grafisch ontwerp maken is nu eenmaal heel moeilijk. Vandaar dat ik mijn mening wat meer nuanceerde. Behoorlijk atypisch voor mezelf om de minst uitgesproken mening van de hoop te hebben. ‘t Is eens iets anders.

Studiofotografie

Omdat ik komende zaterdag een vriendin moet begeleiden die een ganse dag (en een stuk van de nacht) wil vieren dat ze zich bijna een gehuwde vrouw mag noemen, ging ik vanavond naar de fotografiecursus. Ik vind deze tweede cursus bijzonder boeiend en zou het zonde vinden om een les te moeten missen voor wat vrouwengeklets over trouwringen, misboekjes en kapsels. Vandaag stond er een les studiofotografie op het programma. Het fascineert me echt mateloos hoe je met kunstlicht en wat opzetstukken zoveel verschillende sferen kan creëren. Hoog tijd dat ik me wat strobistmateriaal aanschaf, want die dure studiolampen, dat lijkt me toch net iets te hoog gegrepen.

Fotograferen in een studio is heel erg technisch. We maten het weerkaatste licht, het opvallende licht en berekenden de juiste opening voor ons diafragma. Afspraak was dat we maar één poging mochten doen om de verschillende effecten te bereiken (volledig witte, uitgebrande achtergrond, zwarte achtergrond met halfbelichte persoon en persoon tegen grijze achtergrond). Al dat technisch gegoochel werd sommigen wat te veel, want na de pauze bleef er van ons oorspronkelijk groepje niet zoveel volk meer over. Niet erg, meer gelegenheid voor mezelf om te experimenteren.

Eén ding staat vast: ik ben supertevreden dat ik de stap gezet heb om die fotografiecursus bij het CVO te volgen. Nu nog een nieuwe, lichtgevoeligere lens kopen en je zal mijn foto’s nogal eens zien verbeteren.

Japanse date

Het mag gezegd: ik heb toffe collega’s. Zo vroeg een collega mij een tijdje geleden of ik geen zin had om samen iets te gaan eten met haarzelf en haar Japanse vriendin, die in het land was voor een huwelijksfeest. Mijn collega dacht ongetwijfeld dat het geen kwaad kon om mijn Japans wat te oefenen. Dus reserveerde ik een tafeltje in restaurant Kokoon en was ik al op voorhand zenuwachtig over de hoge verwachtingen die drie jaar Japanse les zouden scheppen.

Gelukkig viel het allemaal goed mee. Een paar zinnetjes in het Japans gezegd, maar omdat de meeste vocabulaire die we tot nu toe geleerd hebben zich situeert in de werksfeer, waren we redelijk snel uitgepraat. En geef toe, het zou een beetje sneu geweest zijn voor de twee andere meisjes, als mijn vriend en ik continu Japanse woordjes hadden zitten oefenen met het Japanse meisje. Het was echt een supergezellige avond. Mijn collega had nog een derde vriendin meegenomen en het klikte fantastisch. Veel gelachen, gepraat over Japan (おんせん, おてら, さくる, こうよう, すし, さしみ) en een uitnodiging op zak om bij het Japanse meisje op bezoek te gaan wanneer we in Japan zijn.

An evening well spent.

Feestje

Gisteren naar het feestje geweest van een bevriend koppel die op enkele dagen van elkaar verjaren. Ze vierden het begin van hun laatste jaar aan de ‘goeie kant van de 35′.  Het feestje had een deadline: alle gasten werden verzocht om middernacht naar huis te keren. Zo gaat dat bij dertigers. 😉

We hadden alleszins een heel leuke avond. Toffe nieuwe mensen leren kennen, gepraat over reizen (één van mijn favoriete onderwerpen) en Leuvense bouwprojecten. Er was een overvloed aan hapjes en voordat we het goed en wel beseften was het twaalf uur. Plakkers als we zijn, slaagden we er toch in de deadline met een goeie drie kwartier op te schuiven. Maar met toestemming van de gastheer en gastvrouw, dus er zijn geen potten gebroken. 😉