Afgezaagd

Ik weet dat het een afgezaagd liedje is, maar ik sta er telkens weer van versteld hoe snel de tijd vliegt en hoe het tempo waarmee de jaren voorbijvliegen enkel en alleen maar lijkt te versnellen.

De eerste baby’s die in mijn vriendenkring geboren werden, kunnen nu al lezen en schrijven. En je kan er al een echt gesprek mee voeren. Er zitten ondertussen al vier jaren Japans en Russisch tussen ons en onze laatste les Italiaans. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het gevoel van euforie, daar in die lelijke sportzaal toen ik mijn naam hoorde afroepen in het lijstje met afgestudeerden. Ondertussen ben ik een tweede diploma (en neen, dat gevoel van euforie bleef volledig achterwege toen ik opnieuw in die lelijke sportzaal zat) en ettelijke jaren werkervaring rijker. Toch voel ik me nog steeds een pasafgestudeerde die nog enorm veel te leren heeft. Een kwart van mijn mannelijke vrienden begint al last te krijgen van dunner wordend haar. Iedereen kocht een huis, verhuisde naar de uithoeken van het land of bij uitbreiding de wereld, kreeg kindjes en maakte carrière.

En de tijd, die schrijdt meedogenloos voort. En die zorgeloze tijden, die komen nooit weer terug.

The good girl

Ik had vanavond met mijn collega’s op een modeshow kunnen zitten, maar ik weerstond de verleiding en bedankte vriendelijk voor de uitnodiging. In de plaats daarvan ging ik braaf squashen. Al die receptiecalorieën verbranden zichzelf niet, he.

En woensdagavond heb ik een walking dinner én film aan mij laten voorbijgaan om mooi in de Japanse les te zitten opletten. Jaja, het komt nog goed met mij.

PS: Blijkt dat er bij de squash ergens een vergissing gebeurd is waardoor onze squashbeurten op de kaart van iemand anders aangerekend werden. Geen idee hoelang dit al aan de gang is, maar zeker is dat we sinds augustus al meer dan de  tweeënhalf uur die op onze kaart aangerekend waren, gesquasht hebben. Met dank aan de onbekende Boris met dezelfde achternaam als ik.

Teleurstelling

Ik ben al een tijdje lid van het Ivox-panel. Enquêtes invullen, het is een stiekeme hobby van mij. Na ontelbaar veel enquêtes ingevuld te hebben, viel ik eindelijk eens in de prijzen: 50 euro aan supreme awards zouden weldra de mijne zijn. Vandaag zat er een enveloppe van Ivox bij de post. De brief feliciteerde mij nogmaals met de winst van mijn 50 euro. Helaas bleek er in de omslag zelf maar 20 euro aan bonnen te zitten. Teleurstellend. Zou er 30 euro zijn blijven plakken aan de handen van een Ivox-medewerker? Het is alleszins een slimme manier om wat bij te verdienen. Want hoe ga je als winnaar ooit bewijzen dat er minder dan het beloofde aantal bonnen in je omslag zat?

Een vrije dag

Is hoogstnoodzakelijk om soms wat dingen van het todolijstje te schrappen. Zo liet ik me (en dat was de hoofdreden voor de vrije dag) vandaag nieuwe lenzen aanmeten (hoera!), haalde ik mijn herstelde schoenen op bij de schoenmaker, kocht ik een paar nieuwe laarzen voor de winter, ging ik naar het stadskantoor om mijn nieuwe identiteitskaart op te halen, moest ik vaststellen dat ik oude identiteitskaart in de kaartlezer van de opticienwas blijven steken, kon ik terug naar de opticien gaan, alwaar mijn kaart gelukkig op mij lag te wachten, haalde ik (tweede keer goede keer) mijn identiteitskaart op en ging ik naar de dokter om mijn voorschrift voor mijn Nuvaring te laten verlengen. En er bleef nog tijd over en aan mijn foto-achterstand te knibbelen (de foto’s van Barcelona zijn bijna verwerkt én van commentaar en coördinaten voorzien) én een beetje Spaans te doen.

Spijtig dat die vrije dagen zo snel voorbij vliegen.

Yikes

Is dat weekend nu alweer voorbij? Het was alleszins gezellig: weer wat bijgeleerd in de cursus Photoshop, de modderige opening van het vernieuwde park aan abdij Keizersberg meegemaakt, een diner klaargemaakt (nuja, de eer gaat naar mijn vriend, zelf heb ik niet veel gedaan) voor vrienden op zaterdagavond en een familiebijeenkomst op de zonnige zondag.

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.

Een baaldag

Vandaag moest er een belangrijke beslissing genomen worden op het werk, een beslissing die de verdere werking van mijn team serieus kan beïnvloeden. En ondanks het feit dat ik heb proberen weerstand te bieden, ben ik uiteindelijk gezwicht voor de druk van de grote baas en heb ik een beslissing genomen waarmee ik het in mijn hart niet eens ben. Ik was het op den duur gewoon zo beu dat ik mijn verzet gestaakt heb en voor de overgave gekozen heb. En daarna voelde ik mij een ontzettende zwakkeling.

Kwam daar nog eens bij dat op het eind van de dag (iedereen was al naar huis) een collega aan kwam zetten met iets kleins wat ik snel had willen afhandelen, maar waarbij ze allerlei complicaties zag. Zaken die ik me niet eens gerealiseerd had. Ze heeft tijdens ons een half uur durend gesprek zeker vijf keer gezegd: “Jamaar dat is geen verwijt naar u toe.” Waardoor ik het natuurlijk wel als een verwijt opvatte en ik me een nog grotere loser voelde.

En dan eindigde de dag met een supertoffe Algemene Vergadering (ja, u leest het goed een Algemene Vergadering van de mede-eigenaars die eind september gehouden wordt…) waar we een half uur gebekvecht hebben over het feit dat één van de mede-eigenaars, een vereniging, niet wil meebetalen aan de kosten voor de algemene delen. Het gaat hier over een schamel bedrag van 150 euro per jaar. En het is een vereniging met veel leden. Enfin, zo kleinzielig, het werd op den duur lachwekkend. En ze hadden speciaal om dat punt te maken een notaris-penningmeester opgetrommeld, die natuurlijk vlak na dat agendapunt vertrok. En oja, die voorlopige oplevering van de algemene delen, die zal tot nader order ook nog wel even op zich laten wachten. Nihil novi sub sole. (hey ik kan ook Latijn!)

Eerste les Spaans

Wat een contrast met drie jaren zwoegen en zweten op Russisch en Japans! Zo vlot dat die eerste les ging, ongelooflijk. Alle woordjes makkelijk te verstaan, geen nieuw schrift moeten leren, meteen vertrokken voor een kennismakende babbel in het Spaans en een nieuwsbericht begrijpen bleek ook een fluitje van een cent te zijn. Piece of cake. Alleen opletten dat ik Spaans en Italiaans niet door mekaar begin te mixen, want er durfde al eens een Italiaans woord in mijn zinnen sluipen. En de uitspraak, daar zal ik ook nog wat op moeten oefenen.

PS: Ja, ik weet dat het waanzin is om drie talen te volgen, maar mijn vriend wilde er graag een tweede taal bijnemen (hij volgt geen Russisch) en ik kon hem toch moeilijk Spaans zonder mij laten doen! Het is sowieso het laatste jaar Japans, dus nog even doorbijten.

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.