persoonlijk

Wereldfeest

De donkere wolken van de ochtend maakten in de namiddag plaats voor een stralend zonnetje. En zo stond ik mijn ogen dicht te knijpen op de stoffige Bruul. Al een geluk dat we voor een prikje een zonnebril op de kop konden tikken aan één van de vele kraampjes. Het Wereldfeest is zo’n beetje een jaarlijkse afspraak voor mij en mijn vriend. In de namiddag stikt het er van de gezinnen met kinderen en hangt er een zalig ontspannen sfeertje. Ik hou er ook van te slenteren langs de kraampjes van allerlei organisaties die elk hun steentje willen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Het drukt me met de neus op het feit dat ik op dat vlak tekortschiet, zelfs al probeer ik mijn geweten te sussen met maandelijkse stortingen en hier en daar een handtekening onder een petitie.

We liepen op het wereldfeest T en haar oudste dochter tegen het lijf. We hadden beloofd deze zaterdag binnen te springen, want ze wonen niet ver van de Bruul. We spraken af om bij hen te gaan aperitieven zo rond een uur of vier. En zo zaten mijn vriend en ik in het charmante stadstuintje van E en T terwijl de stiefvader en de broer van T hard aan het werk waren om de houten poort die het tuintje moest afsluiten, te monteren. De zandbak werd gevuld met vers zand en een paar minuten later zaten mijn vriend en ik samen met twee kleine blonde meisjes met onze handen in het zand. Het kind in mij haalde haar hartje op.

We namen afscheid rond een uur of zes, want we hadden om half zeven afgesproken met Matthias (die trouwens opnieuw begonnen bloggen is, allen daarheen) om samen iets te gaan eten in Leuven. We belandden in Il Giardino d’Inverno, waar we na lang wachten en wat geknoei om de juiste bestelling op de juiste tafel te krijgen, uiteindelijk wel lekker aten.

Een goed gevulde dag.

M from Japan

Deze ochtend hebben we met een gezamenlijk ontbijt in La Royale een punt gezet achter de logeerpartij van onze Japanse vriendin M, met wie we samen Nara, Byodoin en Arashiyama verkenden een dikke maand geleden. Ze had deze reis naar Frankrijk en België al een tijdje gepland, en kijk, een gunstige wind blies haar vanuit Zavemtem onze richting uit. Het was allemaal nogal last minute (té last minute voor de controlefreak in mezelf), maar alles viel mooi op zijn pootjes. Dinsdagavond hielden we een kleine Japan-reünie in de Rode Loper, samen met mijn broertje en zijn vriendin en uiteindelijk bleef M twee nachtjes bij ons slapen. Fantastisch hoe M reist. De dag zelf beslissen in welke stad of land je de nacht doorbrengt en altijd wel iemand in de buurt kennen om mee af te spreken of om te blijven slapen. Doordat mijn vriend en ik gisteren moesten werken en ‘s avonds al plannen hadden, konden we haar niet rondleiden in Leuven, maar ze is er zo te horen prima in geslaagd haar eigen boontjes te doppen. And now she’s off to Paris. Lucky girl.

Hopelijk kunnen wij in de toekomst ook een keertje gaan logeren bij haar. 😉 It’s nice to have friends in foreign countries.

Flamazin door Pyromantiek

Ik herinner me de eerste keer dat ik Flamazin zag nog goed. Het was een warm Pinksterweekend in 2008, zo’n weekend waar Leuven in Scène een patent op schijnt te hebben. Ik was helemaal betoverd door die jonge gasten die in het stadspark van Leuven met vuur speelden. En kijk, drie jaar later, had ik opnieuw het genoegen ondergedompeld te worden in deze magisch-romantische vuurparabel. De artiesten leken geen dag ouder geworden sinds 2008 en het publiek liet zich gewillig betoveren door hun vurige fratsen. Spijtig dat het de laatste keer was. Het was alleszins een waardig afscheid van een schitterende voorstelling.

PS: Onderweg naar de voorstelling kwam ik een skatende klasgenoot Spaans tegen. Laat ons zeggen dat ik mij mijn altruïstisch aanbod om hem met mijn fiets voort te trekken, onderweg toch wel een beetje beklaagd heb.

Kanker

Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.

En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.

Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.

En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.

C-mine

Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.

Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.

En oja, proficiat aan Jan Hoet. Die prijs voor de Algemene Culturele Verdienste is absoluut verdiend!

Kleine wereld

Vorige week vrijdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met een kameraad uit de Japanse les om samen ramen te gaan eten in de Nanaban in Zaventem. Onze kameraad had zijn reisgenoot die hem vergezelde op zijn reis door Japan met zich meegebracht. Toen we aan mekaar werden voorgesteld, rinkelde er zowel bij mijn vriend als bij mezelf een belletje. Het gezicht van de reisgenoot kwam ons allebei bekend voor, maar we konden hem niet meteen thuisbrengen. Dat weerhield ons er niet van fijne gesprekken over Japan te hebben aan de toog van de Nanaban. (Liefhebbers van ramen, dit is uw eetgelegenheid: goedkoop, lekker en een echte Japanner achter het fornuis!)

De Nanaban is echter niet de meest geschikte plek om lang te blijven hangen na het eten. Daarvoor is het drankaanbod niet gevarieerd genoeg. 😉 Dus gingen we richting Leuven in de hoop een leeg tafeltje te vinden in de ViaVia (een reiscafé, als dat niet toepasselijk was). Het was er niet zo druk, we hadden geluk. We kozen een tafeltje bij het raam dat uitzag op de tuin en zetten ons gesprek verder.

We bekenden aan de reisgenoot dat we dachten hem van ergens te kennen, maar bij hem rinkelde er geen belletje. Gelukkig zijn er tools zoals iphones en facebook en na een korte blik op onze gemeenschappelijke vrienden viel mijn frank euro. Lang, lang geleden ontmoetten we de reisgenoot op de housewarming party van onze vriendin J. Hij had indruk op ons gemaakt met supertoffe verhalen over een zeilreis op de Middellandse Zee. Wij hadden duidelijk iets minder indruk gemaakt, want hij herkende ons niet. 😉

Toen dit mysterie opgehelderd was, bleek dat aan het tafeltje naast ons een ex-collega van mij zat die ongeveer een half jaar geleden ons bedrijf verliet omdat haar tijdelijk contract ten einde was. Geruild van plaats en grondig bijgepraat over haar huidige job, die jammer genoeg minder goed meeviel dan verhoopt. Tja, het zijn niet overal zulke toffe collega’s, he. 😉

Enfin, dat de wereld klein is, bleek maar eens te meer. Maar nu kan je ook gewoon online opzoeken hoe klein…

Vriendschap

Ik schiet tekort. Er zijn te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig weken in een jaar. Mijn agenda maakt dat ik al blij mag zijn als ik mijn vrienden vier keer per jaar zie. En dat is gewoon te weinig. Hoe kan je een goede vriendin zijn als je enkel de oppervlakkigheden van Facebook te zien krijgt? Hoe weet je wat je vrienden echt bezig houdt? Waar ze ‘s nachts van wakker liggen?

De voorbije weken werd ik er twee keer pijnlijk mee geconfronteerd hoe moeilijk het is de banden strak te houden. Twee lunchafspraken leerden me over de besognes over de kinderen van ene en de gezondheidsproblemen van de andere. Zorgen die ik uiteraard niet kon wegnemen, maar waarvoor ik graag een luisterend oor wilde bieden. Toch voelde ik me een tweederangsluisteraar. Iemand die je wel je problemen wilt vertellen, maar niet de eerste persoon naar wie je belt als je problemen hebt. Ik wil graag van mezelf denken dat ik er ben voor mijn vrienden. Maar is dat wel zo? Kunnen ze bij mij terecht? Misschien zijn ze niet geneigd om met hun problemen naar mij te komen, omdat ze weten dat onze agenda zo vol zit? Maar ben ik dan nog wel een goed vriendin? En verwateren vroegere hechte vriendschappen niet stilletjesaan tot gewoon gezellig samenzijn met kennissen?

Ik schiet tekort.

餅

Een vergelijkende studie leert dat de meeste westerlingen niet zo’n fan zijn van mochi. De vier dozen die we kochten op de luchthaven van Tokyo (eentje voor de familie, eentje voor de Spaanse les en twee voor mijn collega’s), werden op z’n zachtst gezegd op gemengde gevoelens onthaald. De chocolade versie bleek het meest gewaardeerd te worden. De mierzoete versie met de fruitsmaakjes was duidelijk niet echt in trek (als ik eerlijk moet zijn, ook bij mezelf niet). De klassiekers met smaken als groene thee, sesam en rode bonen werden meer geapprecieerd dan ik verwacht had.

Moraal van het verhaal: volgende keer all the way voor de klassieke smaken gaan. Yab leert de Belgen mochi eten! 😉

Grappig kerkvoorval

Tijdens de beslist saaie doopviering (het was een doop van vier kindjes tegelijkertijd met geen enkele mogelijkheid om een persoonlijk toets aan de viering te geven, zelfs de misboekjes waren gerecycleerd) hield ik me wat bezig met het entertainen van het petekindje van mijn vriend. Toen ik teken deed dat ze op mijn schoot mocht komen zitten, stond er opeens een ander meisje, dat bij één van de andere families hoorde, voor mijn neus die duidelijk ook aanspraak op mijn schoot maakte. Voor ik er goed en wel erg in had, zat het vreemd kind op mijn schoot, terwijl het petekindje van mijn vriend wat beteuterd naar dit tafereel stond te kijken. Hilariteit alom, natuurlijk. De familie van het kindje riep haar tevergeefs terug, maar het meisje nestelde zich goed op mijn schoot zonder aanstalten te maken om weg te gaan. Ik wist even niet goed wat te doen, ik wil natuurlijk geen kinderzieltjes kwetsen. Gelukkig stond de mama toen op om haar persoonlijk van mijn schoot te halen. Waarop het petekindje van mijn vriend triomfantelijk het meisje haar plek innam. Zelfs kleine meisjes van twee kunnen al dodelijke blikken werpen. 😉

Doopsel

Vandaag word ik verwacht op een doopsel. En ik zal daar eerlijk in zijn, ik heb al een tijd een probleem met dit gebruik en dat is er beslist niet op verminderd sinds ik mij heb laten schrappen uit de doopregisters. Maar goed, het is de keuze van de ouders om dit ritueel te laten uitvoeren en het kind zal er geen trauma aan overhouden. Op vraag wil ik zelfs best wel een stukje voorlezen in de kerk. Maar niet dit stukje:

Wanneer ik in het water ga, voel ik mij herboren, een nieuwe mens. Ik word een schepsel dat door mijn Schepper omhelsd wordt. (Allen even samen ertussen: Gezegend zij dit water). Water bron van eeuwig leven, teken van de heilige Geest, in wie wij allen gedoopt zijn.

Dat kon ik nu toch echt niet over mijn lippen krijgen. Dus heb ik vriendelijk bedankt en de eer aan mijn vriend gelaten, die daar allemaal iets minder principieel in is.