persoonlijk

Variatie troef

Het bijzonder gevarieerde weekend begon vrijdagavond op café met de collega’s. Onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuwjaar en de meeste collega’s hadden ook de maandag vrijaf, dus de avond was opgevat als een afsluitende drink voor dit werkjaar. Spijtig genoeg werd ik geplaagd door een bijzonder vervelende verkoudheid, waardoor ik niet in optima forma verkeerde. Ik hield het dus bij twee glühweins om de hoest te verzachten en keerde op tijd terug naar huis. Jammer, want ik had wel zin in een avondje stappen met de collega’s.

Zaterdag sliep ik uit tot 12 uur, een aantal nachtelijke onderbrekingen door hoestbuien niet meegerekend. ‘t Was duidelijk nodig. Ik voelde me dus al wat beter toen we in de namiddag naar onze vrienden in Meldert reden. Normaalgezien zouden we met drie koppels en vier kindjes zijn, maar helaas moest één koppel (de vrienden die we bezochten in Kopenhagen) het laten afweten door ziekte. Heel jammer, want we hadden zo’n plezier gehad met hun oudste zoon in Kopenhagen en ik keek ernaar uit om hem terug te zien. Ach, volgende keer beter.

We aten samen pasta en panna cotta, babbelden over vanalles en nog wat, bewonderde de twee (2!) kerstbomen, namen foto’s van de fotogenieke kindjes en bleven plakken tot ‘s avonds laat. Heel relax en gezellig. Omdat ik nog altijd niet honderd procent was, keken we nog naar aan aflevering van Bones en kropen we vroeg onder de wol.

‘s Zondags verliep ongeveer in het zelfde ritme: uitslapen, ontbijt/lunchen en dan de auto in voor een ritje naar Tongeren voor de operette “Victoria en haar huzaar” in het Casino. Net zoals twee jaar geleden kwam na veel verwikkelingen alles weer goed op het einde, vonden de geliefden elkaar en beleefden we veel plezier aan de voorstelling. Operette is echt een fijn en luchtig genre dat toegankelijk is voor iedereen.

Na de operette aten we iets met onze vrienden-muzikanten en hun kindjes in de Intermezzo. De kindjes waren moe en trokken met de papa naar huis en wij bleven nog wat plakken met de mama voor Heel Serieuze Gesprekken over Heel Zware Onderwerpen en Veel Triestigheid. Maar ik denk wel dat het haar deugd gedaan heeft. Ook dat is vriendschap:  een luisterend oor bieden als het even minder goed gaat.

Kerstmarkt

Donderdagavond afgesproken met de toekomstige ouders van mijn metekindje en een vriendin om samen naar de kerstmarkt van Leuven te gaan. We smulden gezamenlijk van een lekkere Bretoense pannenkoek met een glaasje zoete cider, zowat een jaarlijkse traditie. Helaas speelde het weer spelbreker: regen, regen, regen, het was op den duur niet meer plezant. Zelfs onze dikke jassen beschermden ons niet afdoende tegen de vochtigheid. Toen het ons echt te nat werd, gingen we opdrogen in De Appel, waar ze gelukkig ook lekkere glühwein hadden!

En ik hield er overheerlijke kerstzoenen en  chocolaatjes met advokaat van De Klok aan over voor de komende kerstperiode.

De cadeautjesratrace

Overal om me heen slaat de stress toe: de feestdagen zijn in zicht en er moeten nog zoveel cadeautjes gekocht worden! Toegegeve,n voor mij is de eindejaarsrush ook een stressy periode, maar op cadeautjesvlak kan ik alvast gerust zijn. Een tijd geleden spraken we af de cadeautjesratrace een halt toe te roepen.

Kerstmis vieren we bij de ouders van mijn vriend en daar wordt met een lotjessysteem gewerkt: iedereen koopt één cadeautjes voor één andere persoon ter waarde van 25 euro. Er wordt gewerkt met een wish list die lang genoeg op voorhand ter beschikking is. Makkelijk zat. Verder kopen we altijd nog iets voor de gastheer en gastvrouw, één of andere plaatselijke specialiteit om te eten of te drinken, daar kan je niet veel verkeerd mee doen.

Nieuwjaar vieren we bij mijn vader en ook daar is de cadeautjesgekte aan banden gelegd. Ik koop pralines voor mijn vader, een boek voor mijn tante en één of andere drank voor mijn nonkel. Ok, origineel is het niet, maar wel zo makkelijk. En meer hoeft dat toch niet te zijn? Draaien de feestdagen niet gewoon rond gezellig samenzijn? Voor mij hoeven al die cadeautjes echt niet, zolang het eten maar lekker is en het gezelschap aangenaam!

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!

Sing star!

Gisteren na het verjaardagsfeestje van mijn vader nog even binnengesprongen bij mijn broer en zijn vriend voor een afzakkertje. Een glas lekkere moezelwijn, daar zeg ik geen neen tegen! En voordat ik het goed en wel besefte stond ik mee Sing Star te kwelen. Wat toch lastiger bleek dan verwacht wanneer je de teksten van de nummers niet kent. But hey, ‘t was zo plezant dat ik om één of andere onverklaarbare reden het nodig vond de sleutelbos van mijn schoonzusje mee te graaien en in mijn jaszak te steken. Ik pleit tijdelijke zinsverbijstering door overbelaste stembanden of zoiets.

Enfin, dat is dus de reden dat wij nu van Leuven onderweg zijn naar Limburg om vervolgens door te rijden naar Mechelen. Over een omweg gesproken.

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Stressy

Traditiegetrouw is december op mijn werk de allerdrukste maand van het jaar. Ik probeer daar elk jaar op te anticiperen door al zoveel mogelijk op voorhand te doen, maar traditiegetrouw vallen er die laatste maand nog allerlei lijken uit de kast en is het pompen of verzuipen. Nu ik verantwoordelijk ben voor een groter team ligt de werkdruk nog hoger. Meer mensen = meer dossiers.

Wat ik extra lastig vind, is dat mijn tolerantiegrens lager ligt in deze maand. Ik ben sneller geprikkeld, kan moeilijker tegen fouten, en durf mijn stem al eens te verheffen. En dan ben ik achteraf boos op mezelf vanwege mijn niet zo professionele handelswijze.

Eén ding is zeker: er wordt hier erg uitgekeken naar die paar daagjes vrijaf tussen kerst en nieuwjaar.

Geen goesting

Maar toch naar de Russische les geweest en er achteraf helemaal geen spijt van gehad. De juf was net begonnen met een nieuw thema, dus ik kon gemakkelijk inpikken en de woordenschat lag me wel. Wie praat er niet graag over het weer? En we kregen nog een extra bonus: vuurwerk tijdens het laatste half uur. Ok, ok, dat was wel voor de opening van de kerstmarkt, maar toch.

Nekpijn

Al een paar dagen last van nekpijn, maar hopelijk komt daar nu verandering in, want ik heb een gloednieuw kussen! De latex van het vorige kussen bleek bij nadere inspectie aan het desintegreren geslagen. Enfin, het oude kussen belandde in de vuilnisbak en nu maar hopen op een goede nachtrust.