persoonlijk

Ontmoetingen op de trein

De trein is altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Toevallig kwam ik deze week een oud-kotgenootje tegen. Ik had die dag wat later gewerkt dan normaal en zij was naar een nieuwjaarsreceptie geweest. Hadden we onze dagelijkse routine gevolgd, waren we elkaar nooit tegengekomen. Ze leek oprecht blij me te zien ofwel had ze gewoon zin in een babbel tijdens de treinrit naar huis, want echt close zijn we tijdens onze studententijd nooit geweest. En natuurlijk kwam het gesprek op haar gezin. Voor mij zat een trotse moeder van drie die me blinkend de foto’s van haar kroost liet zien en me vertelde over het mooie huis met tuin dat ze in de buurt van Landen gevonden hadden.

En hoewel ik oprecht blij voor haar was en ze zichtbaar erg gelukkig was, wist ik zeker dat dit niet het leven was dat ik wil leiden. Ik wil avontuur, spanning, verrassingen! Wel in theorie toch, want mijn dagelijkse leven ziet er verdacht routineus op en de laatste keer dat ik iets geks of onvoorspelbaars gedaan heb, kan ik me niet eens meer herinneren. En ok, ik zou het nu niet meer appreciëren als mensen om drie uur ‘s nachts aan mijn deur zouden komen aanbellen om te vragen of ik geen zin had om mee te gaan schaatsen op de dichtgevroren vijvers. Maar die spontaneïteit van mijn studententijd, dat mis ik enorm.

Irritant

Mensen die je aanspreken op de chat, via IM of Facebook met de openingszin: “Mag ik je iets vragen?” en die dan, bij het uitblijven van een antwoord van jouw kant omdat je gewoon met iets anders bezig bent, de vraag vervolgens niet stellen. Buitengewoon irritant! Stuur mij een mailtje, he mensen.

Zeven uur per week

Gisterenmiddag ging ik lunchen met een vriendin. Wat de aanleiding was, weet ik niet, maar opeens kwam het gesprek op huishoudelijk werk, strijken meer bepaald. Mijn vriendin vertrouwde me toe dat haar schoonzus al kloeg als ze één uur moest strijken, terwijl mijn vriendin elke week zeven uur aan de strijk stond. Zeven uur! Dat is even lang als een les Russisch en Japans samen. Mij een beetje ongemakkelijk voelend, zei ik haar dat ik gemiddeld zo’n zes keer per jaar tien minuten achter een strijkplank sta. Mijn vriend en ik mogen er dan wel een beetje verfromfraaid bij lopen, al de tijd die we uitsparen door niet te strijken, wordt aan fijnere dingen besteed. En er is nog nooit iemand dood gegaan van een paar kreukels, nietwaar?

Een valse start

De eerste echte werkdag van het jaar (dat schrans- en drinkfeestje van gisteren durf ik echt niet met het woord werkdag aanduiden) met tegenzin uit bed gerold. En het is er de rest van de dag niet op verbeterd. Moe, hoofdpijn en het gevoel totaal niet gerecupereerd te zijn tijdens dat weekje vakantie. Ben dan maar vroeger dan gewoonlijk naar huis gegaan. Kwestie van mezelf al niet direct te forceren, de eerste werkdag van het jaar. 😉

Goodbye 2010

2010 is als een op hol geslagen hogesnelheidstrein voorbijgeraasd. Ik heb het gevoel dat ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en zoef dat was 2010. In 2011 hoop ik iets meer rustmomenten te kunnen inbouwen. Al belooft mijn nu al tot in de helft van 2011 volgeboekte agenda op dat vlak niet veel goeds. En uiteraard ligt dat volledig aan mezelf. Dus ik wens mezelf het karakter toe om meer rustmomenten in te bouwen.

Nostalgie

Dingen die de strenge selectie van de opruimdag in mijn ouderlijk huis niet gehaald hebben:

De beruchte giraffen, altijd goed voor wat binnenpretjes ten huize yab en vriend.

Maria, Jozef en het kindje Jezus, gemaakt uit wc-rolletjes en piepschuimballetjes. Jarenlang dienst gedaan als reserve-kerststal. (Volgens mij heeft Maria second thoughts over heel dat onbevlekte ontvangenis-gedoe.)

Een hoop Fleur-poppen met home-made kapsels en in één geval een home-made outfit. Wijze levensles: haren van zo’n pop smelten als je ze te lang tegen een gloeilamp houdt. Enige remedie: de schaar erin. (Twee Fleur-poppen bleken ondertussen met een handicap te sukkelen: één van hun benen bleef er maar afvallen.)

Oja, ik heb ook kilo’s en kilo’s oude cursussen buiten gesmeten (ongelooflijk dat ik al die leerstof ooit in mijn hoofd gepropt hebt), maar die stoffige dingen vond ik geen foto waard.

Laatste werkdag van het jaar

Veel collega’s nemen een dagje verlof op 24 december, maar zelf ga ik al jaren traditiegetrouw werken op de dag voor Kerstmis. Ik hou wel van het sfeertje dat dan op de werkvloer hangt. Niemand plant die dag vergaderingen, waardoor je wat dingen kunt opruimen die te lang zijn blijven liggen. De sfeer is een beetje uitgelaten, want iedereen kijkt uit naar de komende vakantie. Mensen lopen rond met kerstmutsen en tijdens de middag wordt er al eens op café gegaan.

En als kers op de taart mag iedereen al om drie uur naar huis vertrekken, iedereen uitbundig een fijn eindejaar toewensend. Ik zou het niet willen missen.

Ensor ontmaskerd

Gisteren hadden we een personeelsvergadering op het werk. De vergadering zelf was niet veel soeps. Het belangrijkste punt op de agenda was het feit dat de bonussen voor dit jaar worden afgeschaft. Tja, dat zat er wel een beetje aan te komen met al die besparingen. Maar, gelukkig was er  nog een beetje geld over voor een bezoekje aan de tentoonstelling Ensor ontmaskerd. Echt de moeite. De tentoonstelling brengt het verhaal achter de werken van Ensor. Wij kregen een heel goede uitleg van de gids, maar ik heb vooral onthouden dat Ensor een beetje een gefrustreerd mannetje was die een problematische verhouding had met zijn moeder. 😉

Na de tentoonstelling volgde een receptie met de collega’s. Uiteraard bleef ons groepje tot de laatste man plakken en werden we op het einde vriendelijk verzocht om toch maar op te krassen. Samen met collega en vriendin L nam ik de trein terug naar Leuven. We hadden alletwee nog zin in een soepje. En zo eindigden we de avond met een werkgerelateerde babbel in L’Etoile d’Or. L is iemand met ontzettend goeie inzichten en ik kan bij haar echt mijn hart uitstorten als er eens iets tegensteekt (en dinsdag waren er een aantal dingen in het honderd gelopen, dus ik wilde graag wat stoom aflaten). Ik vind het altijd verfrissend om eens een andere kijk op de zaken te horen, want soms bestaat het risico dat op den duur je blik te veel vernauwt. Bovendien ben ik niet zo goed in het ontcijferen van de onderliggende motieven van mensen. Ik pik dat niet zo snel op. Daarom apprecieer ik het des te meer als andere mensen als klankbord willen dienen.

Al bij al een geslaagde dag.

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Namen noemen

Het lukt me tegenwoordig gewoon niet meer in om de namen van de nieuwe mensen die mijn pad kruisen in mijn geheugen te prenten. In de Spaanse les heb ik het al lang opgegeven (meer dan dertig nieuwe namen te onthouden, het is me wat), de nieuwe mensen in de Russische les zijn in mijn hoofd: gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #1, gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #2, knappe lange jongen, praatgrage politie-agent, lieve dame met heel lang zwart haar en heel weird mens. Maar helaas slaat dezelfde amnesie ook toe in mijn werkomgeving. Het gebeurt dat ik mensen tegenkom die ik ken van gezicht, maar totaal niet meer kan plaatsen. En dan blijkt dat ik met die persoon de dag voordien in vergadering gezeten heb. De vergadering kan ik me nog voor de geest halen, maar de naam met de beste wil van de wereld niet meer. Toch wel pijnlijk.

Al denk ik dat het een beetje mijn eigen schuld is. Als iemand zich aan mij voorstelt, lijkt het wel alsof ik die eerste seconden gewoon niet aandachtig kan luisteren en dat zijn net de seconden waarop de naam gezegd werd. Ik weet dat ik me meer zou moeten inspannen om namen te onthouden. Namen zijn belangrijk en iedereen wil toch graag met zijn of haar voornaam aangesproken worden. En mijn eigen naam schijnt iedereen prima te onthouden. Misschien moet ik dit op mijn lijstje met goeie voornemens voor het nieuwe jaar zetten, naast meer Japans en Russisch blokken: meer moeite doen om gezichten met een naam te verbinden.