persoonlijk

Namen noemen

Het lukt me tegenwoordig gewoon niet meer in om de namen van de nieuwe mensen die mijn pad kruisen in mijn geheugen te prenten. In de Spaanse les heb ik het al lang opgegeven (meer dan dertig nieuwe namen te onthouden, het is me wat), de nieuwe mensen in de Russische les zijn in mijn hoofd: gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #1, gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #2, knappe lange jongen, praatgrage politie-agent, lieve dame met heel lang zwart haar en heel weird mens. Maar helaas slaat dezelfde amnesie ook toe in mijn werkomgeving. Het gebeurt dat ik mensen tegenkom die ik ken van gezicht, maar totaal niet meer kan plaatsen. En dan blijkt dat ik met die persoon de dag voordien in vergadering gezeten heb. De vergadering kan ik me nog voor de geest halen, maar de naam met de beste wil van de wereld niet meer. Toch wel pijnlijk.

Al denk ik dat het een beetje mijn eigen schuld is. Als iemand zich aan mij voorstelt, lijkt het wel alsof ik die eerste seconden gewoon niet aandachtig kan luisteren en dat zijn net de seconden waarop de naam gezegd werd. Ik weet dat ik me meer zou moeten inspannen om namen te onthouden. Namen zijn belangrijk en iedereen wil toch graag met zijn of haar voornaam aangesproken worden. En mijn eigen naam schijnt iedereen prima te onthouden. Misschien moet ik dit op mijn lijstje met goeie voornemens voor het nieuwe jaar zetten, naast meer Japans en Russisch blokken: meer moeite doen om gezichten met een naam te verbinden.

Doopsel

Zaterdagavond waren we samen met nog een ander koppel te gast bij vrienden. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het doopsel en ik liet me ontvallen dat ik uitgetreden was uit de katholieke kerk. Dat wil zeggen dat in het doopregister naast mijn naam een annotatie gemaakt wordt die aangeeft dat ik niet langer tot de katholiek kerk behoor. Deze mededeling gaf aanleiding tot een beetje een ongemakkelijk stilte, want beide koppels hebben hun kinderen laten dopen. En je kan dan wel zeggen, och het is maar een beetje water over het hoofd van een kind, maar met deze symbolische daad geef je wel te kennen dat je wil dat je kind deel uitmaakt van de katholieke kerk zonder dat het daar zelf heeft voor kunnen kiezen. Natuurlijk is die annotatie naast mijn naam in het doopregister even symbolisch. Ik zie het een beetje als mijn kleine daad van verzet tegen een ondemocratisch instituut dat te lang te veel macht heeft gehad. Toch blijf ik het vreemd vinden dat er met al die schandalen die de laatste tijd naar boven gekomen zijn, nog zoveel mensen hun kinderen laten dopen, zelfs al gaan ze zelf alleen naar de kerk bij huwelijken en begrafenissen (en dan zit ik daar zelf ook, hoor).

Oh well, zolang ze maar gezond zijn, he?

Change of plans

Oorspronkelijk hadden we het idee opgevat om vrijdagavond in Brussel naar The Social Network te gaan. (In Leuven speelt die al lang niet meer.) Maar ik had nog zoveel werk en ik wilde niet aan het weekend beginnen zonder dat ik alles had afgewerkt. Dus werkte ik door tot ik met een gerust gemoed de deur achter mij kon dichttrekken op het werk en nam ik daarna de trein naar huis.

In de plaats van naar de film te gaan, brachten we dan maar een bezoekje aan de Foto Gamma openingsreceptie. We bleven er langer dan gepland, want we liepen er wat fotobloggers tegen het lijf, waaronder Eric O en Koen van Fotogeniek België. Altijd leuk om over fotografie te kunnen babbelen en ik hoop echt dat Koen zichzelf opvolgt in de categorie “fotografie” van de Clickx wedstrijd, al zal het niet makkelijk zijn om tegen Belgium Digital op te boksen.

En oja, de tentoongestelde foto’s waren ook de moeite.

Charmant

Zat ik vanavond op de trein, na alweer een veel te lange werkdag, een beetje op mijn iPhone te prutsen, omdat ik geen zin had om Japans te blokken. Stapte er in Brussel Noord een Indisch ogende kerel op die vlak voor mij kwam zitten. Ik had hem al een paar keer tersluiks naar mij zien kijken, maar hem verder gewoon genegeerd. Ik was moe, had honger en was niet echt geneigd tot een gesprek. Tot we allebei in Leuven afstapten en hij me een businesskaartje in de hand duwde. Hij glimlachte naar me, keek nog een paar keer om en weg was hij. Dit stond er op het kaartje:

Hi, you are pretty and hot. I like you & I like to date you if you like me too. Please email me at *e-mailadres* en *gsm-nummer*.

En eensklaps voelde ik me een pak beter. Mocht ik ooit zin hebben in een exotisch avontuurtje, ik weet wie te bellen. 😉

Een cadeautje met een roos

Tijdens de eindejaarsperiode krijg je meestal een cadeautje van de goede doelen waaraan je een maandelijkse bijdrage levert. Vaak zijn dat nutteloze dingen zoals papieren agenda’s en kalenders (serieus, wie gebruikt dat nog), dus gingen die, goedbedoelde, geschenkjes bij mij rechtstreeks de papiermand of de vuilnisbak in. Zonde, want dat geld kon nuttiger besteed worden. Maar kijk, deze keer heeft het Rode Kruis iets nuttigs cadeau gegeven: persoonlijke adresetiketten met een mooie roos (de Roos van Menslievendheid) naast mijn naam. Die gaan zeker nog van pas komen! Dankjewel, Rode Kruis.

Home sweet home

Eindelijk thuis na twee dagen Luxemburg! Pfft, zo’n lange treinreis is toch vermoeiend. Al probeer ik de tijd in de trein altijd zo goed mogelijk op te vullen met het beantwoorden van mails (enkel binnen de Belgische grenzen, want data-roaming is echt te duur), schrijven van documenten voor ‘t werk en van buiten leren van vervoegingen van Russische werkwoorden. Het was een goedgevulde tweedaagse. Interessante mensen ontmoet die zoveel kennis en ervaring hebben dat je je een onbeduidende dwerg voelt als je met hen in gesprek bent. Maar hey, ik leer telkens weer iets bij en zo groei ik beetje bij beetje.

Alleen jammer dat ik niet de gelegenheid had om een wandeling te maken in het besneeuwde Luxemburg. Met de kerstverlichting in de bomen en de kraampjes van de (mini-)kerstmarkt zag het er heel gezellig uit. Laat die kerstmarkten maar komen!

Fotoshoot met roofvogels

Een tijd geleden zei de leerkracht fotografie dat we vandaag de mogelijkheid hadden om in de studio een fotoshoot met modellen te organiseren. Ik wist meteen wie ik zou vragen om model te staan: het tienerzusje van onze goede vriend H die momenteel in Chicago woont en haar vriendinnen. Ik had al hopen onscherpe foto’s van haar en haar vriendinnen op Facebook zien passeren en ik verwachtte dat ze wel enthousiast zou zijn om hieraan mee te doen. Ik bleek me niet vergist te hebben, ze hapte meteen toe. Gelukkig zagen de ouders het ook zitten, want het ging natuurlijk om minderjarige meisjes.

Tegelijkertijd had ik een kleine oproep gedaan voor extra modellen, in het geval dat. Groot was mijn verbazing toen de valkenier, die ik had leren kennen tijdens zijn optreden in het kasteel van Bouillon, aanbood om met wat roofvogels naar onze studio te komen. Het idee leek me geweldig: mooi uitgedoste meisjes met een roofvogel op hun hand, maar ik zag toch wat praktische bezwaren. Zouden die vogels dat geflits wel leuk vinden? Zouden de meisjes dat wel willen? Maar al mijn bezwaren werden snel van tafel geveegd en de afspraak werd geconcretiseerd.

En vandaag was het zover. Ik was behoorlijk zenuwachtig, want alhoewel de valkenier mij verzekerd had dat de vogels het helemaal zagen zitten, kon ik me toch enkele rampscenario’s voor de geest halen. En wat als hij daar nu stond met zijn vogels en de modellen het plots lieten afweten. Stress!

Maar kijk, rond half tien stonden alle lampen en softboxen opgesteld en kwamen de giechelende modellen met hun chaperone aan, net vijf minuten na de valkenier met zijn roofvogels. De valkenier had een valk, een buizerd, een kerkuil en een oehoe meegebracht. En de modellen zagen er piekfijn uit. Ik slaakte een grote zucht van verlichting. De kans dat er nu nog iets zou mislopen, was klein.

En dus gingen we aan de slag. Alles ging geweldig goed. We experimenteerden met belichting en de modellen namen poses aan alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. De vogels voelden zich volledig op hun gemak en de flitsen leken hen niet te deren. Al vergde het soms wat geduld om hen in de lens te laten kijken. 😉 De vogelpoep werd vakkundig opgevangen door wat papier op de grond (naar het schijnt is roofvogelpoep nogal moeilijk uit vast tapijt te krijgen).

En voordat we het wisten, was de voormiddag voorbij. We bekeken samen de resultaten van de foto’s en zowel de valkenier als de tienermeisjes waren enthousiast over het resultaat. Ik zag de tienermeisjes stiekem al van een modellencarrière dromen en ik moet zeggen, ze hebben dat enorm goed gedaan!

Ik kan jullie helaas geen foto’s laten zien van de modellen, want daar heb ik geen toestemming voor, maar ik denk dat de vogelmodellen geen bezwaar hebben dat ik hun mooiste poses hier aan jullie toon.

Mayonaise

Mijn stressniveau bereikte vandaag een voorlopig hoogtepunt. Ik moest mezelf regelmatig tot de orde roepen om te voorkomen dat ik mijn medewerkers zou afsnauwen. En dan die onmogelijke deadlines, gek wordt een mens daarvan. Oja, kan je even een visie van een pagina of zo uitschrijven, ik had dat graag over een uurtje gehad. Grrr. Dus verzon en knipte en plakte ik een visie bijeen en was ik een half uur te laat op mijn afspraak in Antwerpen: een lunchmeeting met broodjes. (Echt, lunchmeetingen zijn dodelijk voor de gezondheid, ze moesten dat verbieden.) Nog half hijgend stormde ik een lokaal binnen dat vol zat met allemaal serieuze professoren. Meteen een overdonderende indruk nagelaten. En de broodjes waren dan nog niet te vreten. Ik had een broodje gezond uitgepikt. Ik ben normaal een grote fan van koude groenten, maar enkel groenten op een broodje, neen dat is het toch niet voor mij. Laat staan wanneer die groenten verdrinken in een dikke kwak mayonaise (en ik haat mayonaise). Ik heb onopvallend wat mayonaise van tussen mijn broodje in mijn servet proberen knijpen, maar ik was zo uitgehongerd dat ik het spul toch maar heb opgegeten. Yakkes.

Na een uur zat de vergadering erop. Wat betekent dat ik dubbel zo lang onderweg ben geweest dan dat ik effectief vergaderd heb. Over efficiëntie gesproken. Dat videoconferencing nog niet meer ingeburgerd is. Of ja, waarom niet? Facetime! Ook beschikbaar op Android!

Een bijzondere voormiddag

Buiten stormde het, terwijl binnen zachte vrouwenhanden die van overal schenen te komen mij geblinddoekt door een immens grote ruimte leidden. Ik gaf me over terwijl mijn richtinggevoel me volkomen in de steek liet en ik de vrouwenhanden volgde op een ontdekkingsreis in mezelf. Ik voelde haar zachte haren onder mijn handen en de ijskoude wind op mijn wangen, terwijl er zorgzaam een deken rond me geslagen werd. Ze verliet mij en ik werd gedesoriënteerd wakker op een Oosters tapijt in het gezelschap van vijf medereizigers. Een onvergetelijke ervaring.

Wat ik mij ook afvraag

Wanneer waait die brei- en naaihype in blogland eindelijk eens over? Het zal aan mij liggen, maar ik zie niet in wat er zo creatief is aan een patroon uitknippen en de verschillende stukken aan mekaar naaien. Ik heb mijn moeder vroeger uren zien naaien, kledingstukken opnieuw uit elkaar halend om ze vervolgens al vloekend weer in mekaar te steken. Veel creatieve vreugde scheen ze daar toch niet uit te halen.

PS: Dit geldt niet voor mensen die hun eigen patronen maken.