persoonlijk

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Op de trein

Ik had hem direct in de gaten, toen ik de trein opstapte, een lange blonde man, druk aan het praten in zijn gsm in een taal die ik dadelijk herkende als Russisch. En aangezien Russen altijd mijn interesse opwekken, hield ik hem en zijn kroost vanachter mijn lectuur in de gaten. Hij reisde samen met een stuk of vijf jongens van lagereschoolleeftijd, die verspreid in de wagon zaten te spelen en te kleuren. En wat ik zo prachtig vond: hij sprak Russisch tegen de kinderen, terwijl zij de ene keer in perfect accentloos Nederlands en de andere keer in het Russisch antwoordden. Schijnbaar moeiteloos switchten ze tussen deze twee talen. En dat de vader het Nederlands zelf goed onder de knie had, bleek uit een telefoongesprek waarin ik hem foutloos Nederlands (met een prachtig Russisch accent) hoorde spreken.

Ooit hoop ik zo vlot in het Russisch te zijn, als die man was in het Nederlands. Al realiseer ik me maar al te goed, dat je daarvoor voor een langere periode naar Rusland zou moeten gaan.

Conferentie

Best wel vermoeiend, zo’n tweedaagse conferentie, zelfs al heb ik niet veel meer moeten doen dan aandachtig luisteren, netwerken tijdens de pauzes, een plaatsje vinden voor al dat lekker eten en drinken tijdens het conference dinner en complimentjes in ontvangst nemen voor de inzet van mijn team. Enfin, moe maar tevreden, sums it up quite nicely.

Een mooie avondwandeling

Meestal streven mijn vriend en ik ernaar om ons zo snel mogelijk van punt A naar punt B te verplaatsen. Elk oponthoud wordt gezien als tijdverlies. Maar soms kan het ook anders. Vanavond wandelden we langs het station, de gebouwen van het stadskantoor en KBC-verzekeringen (zo’n prachtige architectuur en dan zetten ze daar een groot lelijk blauw spandoek met ‘verzekerd’ voor, een schande is het), het provinciehuis, een mooi stukje groen van de Leuvense ring, de hoogstamboomgaard aan de Sportoase en dan over de Philipssite naar de Abdij van ‘t Park om de opening van het keramiekparcours bij te wonen. Ik heb enorm genoten van de wandeling heen in de avondzon en weer terug onder de sterrenhemel. Jammer dat we zo weinig tijd hebben om meer van deze momenten in te lassen.

PS: Het keramiekparcours zelf is zeker een bezoek waard.

Vandaag

Zal de annalen ingaan als de dag dat ik de brief opstelde om mijn naam uit het doopregister te laten schrappen. Ik was al jaren van plan dit te doen, maar stelde dit uit luiheid steeds uit. Dit artikel herinnerde me opnieuw aan mijn voornemen en vandaag heb ik er dan eindelijk werk van gemaakt. De katholieke kerk is een instituut waarmee ik niets wens te maken te hebben.

20 jaar geleden

Overleed Wim De Craene, samen met Boudewijn de Groot en Stef Bos, één van mijn favoriete Nederlandstalige kleinkunstenaars. Toen ik nog jong en idealistisch was, kocht ik een cassette met zijn grootste hits. Ik heb geen flauw idee waar het ding zich nu bevindt, maar ik heb het uren en uren na mekaar gespeeld toen ik op kot zat. Wim De Craene was uitermate geschikt voor melancholische momenten en introspectie, zaken waar ik nu, wegens veel te weinig tijd, gewoon niet meer aan toe kom. Met het ouder worden lijken al die grote drama’s van vroeger ook zo futiel. Maar Wim De Craene heeft nog steeds een plekje in mijn hart.

Op controle

Vandaag had ik een dagje verlof om een nieuwe identiteitskaart aan te vragen (waarom kan dat in godsnaam niet gewoon online? die pasfoto kan toch gewoon met de post of digitaal opgestuurd worden? die betaling kan via overschrijving gebeuren), wat aangetekende zendingen op te halen, wat bankzaken te regelen (waarom hebben banken zo’n rottige openingsuren?) en het allerbelangrijkste: om mijn ogen nog eens te laten nakijken. Mijn laatste bezoek aan de oogarts dateerde al van vijf jaar geleden en het werd tijd om mezelf nog eens nieuwe (harde) lenzen aan te meten. Ik zou meteen ook mijn netvlies laten controleren, want bij mensen die erg bijziend zijn, bestaat de kans dat het netvlies loskomt. En dat willen we liever niet.

De controle was een fluitje van een cent. Ik mocht twee regeltjes cijfertjes lezen met beide ogen en daarmee was de kous af. Wat dit meteen een historisch bezoek aan de oogarts maakte. De allereerste keer in mijn leven dat mijn ogen niet meer achteruit gegaan zijn. Mijn bijziendheid is eindelijk gestabiliseerd op iets meer dan min elf. Hoera! Daarna kreeg ik druppeltjes in mijn ogen om mijn pupillen te verwijden voor de netvliescontrole. Ook hier was alles prima in orde. Geen enkel probleem. Goedgekeurd voor een aantal jaren. Ik informeerde nog eens naar de mogelijkheid van lasik-chirurgie, maar mijn afwijking is simpelweg te groot om met deze technologie gecorrigeerd te kunnen worden. Enkel het inplanten van een nieuwe lens in mijn oog is een mogelijkheid, maar dat zie ik persoonlijk niet echt zitten. Met wazige blik door de druppeltjes en veertig euro lichter verliet ik de oogarts.

Nu nog een afspraak met de opticien maken om mijn ogen te laten opmeten voor nieuwe lenzen. Hiervoor zal ik twee dagen mijn lenzen moeten uitlaten (harde lenzen vervormen je oogbol) en kan ik dus twee dagen niet meer buiten komen, omdat mijn bril niet meer aangepast is aan de moderne samenleving. Ach ja, eens een weekendje rust zal me beslist geen kwaad kunnen.

Stapelbed

Na wat omzwervingen langs Australië en vervolgens Turnhout, zijn vrienden E en T opnieuw in Leuven beland. Ze kochten hier een huis en zitten momenteel volop in verbouwing. En zoals dat gewoonlijk gaat, wanneer men verbouwt, hadden de werken vertraging opgelopen. Wat redelijk vervelend was, want daardoor waren ze genoodzaakt met z’n vieren in een hotelkamer te kamperen. Gisteren (woensdag) kregen we een kort, verwarrend mailtje dat nogal op een noodkreet leek. De hotelkosten liepen op en het sanitair was nog altijd niet klaar. En of we wilden helpen het stapelbed ineen te steken? Na een telefoontje werd het één en ander me duidelijker. Na overleg met mijn vriend besloten we de daklozen aan te bieden enkele dagen bij ons door te brengen als het sanitair de volgende dag (donderdag) nog niet klaar was.

Wij wonen niet bepaald groot en het appartement is niet echt voorzien op vier volwassenen en twee kinderen, maar als het echt nodig was, zou het wel gaan. We hebben een stapelbed in de logeerkamer en in de leefruimte kunnen we matrassen op de grond leggen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik vandaag het bericht dat ons aanbod niet nodig was. Het sanitair was klaar en ze konden naar het toilet gaan en zich wassen, zij het enkel met koud water. Dus trokken we vanavond naar hun nieuwe huis om te helpen het stapelbed voor de dochters in mekaar te steken. Het was geen IKEA-product en de handleiding liet erg te wensen over. Maar met de verzamelde brains van twee ingenieurs en één informaticus zijn we eruit geraakt. 😉

Benieuwd of de meisjes morgen blij zullen zijn met hun nieuwe bed.