Ik had hem direct in de gaten, toen ik de trein opstapte, een lange blonde man, druk aan het praten in zijn gsm in een taal die ik dadelijk herkende als Russisch. En aangezien Russen altijd mijn interesse opwekken, hield ik hem en zijn kroost vanachter mijn lectuur in de gaten. Hij reisde samen met een stuk of vijf jongens van lagereschoolleeftijd, die verspreid in de wagon zaten te spelen en te kleuren. En wat ik zo prachtig vond: hij sprak Russisch tegen de kinderen, terwijl zij de ene keer in perfect accentloos Nederlands en de andere keer in het Russisch antwoordden. Schijnbaar moeiteloos switchten ze tussen deze twee talen. En dat de vader het Nederlands zelf goed onder de knie had, bleek uit een telefoongesprek waarin ik hem foutloos Nederlands (met een prachtig Russisch accent) hoorde spreken.
Ooit hoop ik zo vlot in het Russisch te zijn, als die man was in het Nederlands. Al realiseer ik me maar al te goed, dat je daarvoor voor een langere periode naar Rusland zou moeten gaan.
Ik vind het altijd heel vreemd als ik jongeren een combinatie van twee talen hoor spreken. Ik vraag me altijd af waarom ze niet de ene of de andere taal gebruiken.
Dat komt, denk ik, doordat sommige dingen makkelijker uit te drukken zijn in de ene dan in de andere taal. Zo vind ik bijvoorbeeld dat het Engels zich soms beter leent tot het to the point uitdrukken van bepaalde zaken, die in het Nederlands meer moeite vergen.