Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.
Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.
Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.
Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.
Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.
Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.
In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.
De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.
Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.
Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.
Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).
We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉
De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.
Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉
Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.
Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.
We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.
En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.
Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.
Zo’n bezoekje is altijd veel te kort om volledig bijgepraat te geraken. Er gebeurt dan ook ontzettend veel in het leven van onze vrienden (in tegenstelling tot in dat van ons, wij zijn een beetje saaie mensen). Ik ben alleszins ontzettend blij dat het zo goed klikte met de kinderen en met ons petekindje in het bijzonder. We zien hen door de afstand helaas niet vaak genoeg, maar ik hoop dat ons petekindje een keer bij ons kan komen logeren als ze wat groter is.
