Dinner in Antwerp!

Wanneer collega’s in hun vrije tijd kooklessen volgen, dan zijn wij er natuurlijk als de kippen bij om hen aan te moedigen en ons aan te bieden als proefkonijn. Want ja, die cooking skills moeten verfijnd worden, nietwaar? Woensdagavond was het dan eindelijk zover: we trokken met drie collega’s richting Antwerpen om te genieten van de “overschotjes” van de kookles van de dag voordien.

Die overschotjes bestonden uit konijn in een mosterdgeuzesausje en een Schwarzwälder Kirsch, vergezeld van een flesje wijn (of twee) afkomstig van een wijnproeverij zo’n jaar geleden. De konijn smaakte overheerlijk, maar de taart was een beetje te zwaar voor mij. Na het eten babbelden we nog wat na over het leven, de liefde en de complexiteit van nieuw samengestelde gezinnen. Plezant was het alleszins. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

IMG_7010[1] IMG_7012[1]

Vormsel en ziekenhuisbezoek

De voorbije zondagnamiddag brachten we door in de zonovergoten tuin van onze vriendin en haar twee kinderen. Een beetje tot mijn eigen verbazing waren we uitgenodigd om het vormsel van haar oudste zoon (yikes, waar is de tijd dat hij nog een klein baby’tje was?) te vieren. Het grote feest voor de familie had de dag voordien plaatsgevonden, maar wij mochten op zondagnamiddag mee genieten van de heerlijke desserts die de trotse mama eigenhandig had gemaakt: taarten, ijs, wafels, tiramisu, fruitsla, het aanbod was indrukwekkend. Ik probeerde me een beetje in te houden, maar kon onmogelijk weerstaan aan de overheerlijke dessertwijn. Het deed trouwens enorm veel deugd om gewoon op ons gemak van de zon en van een goed gesprek te kunnen genieten.

Rond een uur of zes namen we afscheid en reden we vanuit Tongeren rechtstreeks naar Gasthuisberg om onze vriendin nog even een hart onder de riem te steken. Ze had genoten van een fijne moederdag, dus ze was heerlijk goed gezind. En de baby zat nog altijd braaf in de buik. Mooi zo!

Salsaparty!

Deze toch al erg goed gevulde week werd afgesloten met een heuse salsaparty. Na de verhuis op het werk, die ongeveer een dik half uur duurde omdat ik er een erezaak van maak alles digitaal te doen en zo weinig mogelijk papier te verzamelen, had ik wel zin om het fusiefeest van de dag voordien nog eens dunnetjes over te doen. Helaas waren mijn voeten nog niet bekomen van zoveel uren rechtstaan (ik ben zelfs met mijn wandelschoenen aan gaan werken, mijn collega’s wisten niet wat ze zagen, misschien moet ik mij toch eens deftige platte schoenen aanschaffen). De sexy hakken bleven dus in de kast staan en ik deed een paar witte sketchers aan die ik nog ergens achteraan de kast terugvond, ooit gekocht voor onze eerste Japanreis en daarna nooit meer aangedaan.

De party werd voorafgegaan door een etentje dat net zoals vorig jaar veel te lang duurde. Van acht tot elf aan tafel zitten met mensen met wie je weinig tot niks gemeen hebt, is niet bepaald een pretje. Ik kreeg ook al bijna ruzie met een Roemeen aan onze tafel die het nodig vond de schuld voor de zelfmoord van Steve Stevaert in de schoenen te schuiven van de dame die de klacht wegens verkrachting tegen hem indiende. Victim Blaming, daarvan gaan de haren op mijn armen recht overeind staan. Ik telde dus de minuten af tot we effectief de dansvloer op konden.

Het dansen zelf was heel erg leuk, maar veel te kort. We herinnerden ons niet meer alle salsabewegingen, maar degene die we ons nog wel voor de geest konden halen, gingen vlotjes. Nog een paar jaar oefenen en we gaan het effectief kunnen! Omdat ik de dag nadien alweer om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, vertrokken we zo rond middernacht. Kwestie van niet in slaap te vallen tijdens de les.

Lesson learned: volgend jaar enkele naar het dansgedeelte gaan en het diner wijselijk overslaan.

Party of the year!

En dat is niet eens overdreven.

Wat een feest! Daar zal in ons bedrijf ongetwijfeld nog jaren over gesproken worden.

Op voorhand was er (traditioneel) wat gemor. Zo’n fusie brengt heel wat weerstand met zich mee en toegegeven, zelf was ik ook niet zo blij dat ik een deel van mijn team moest laten vertrekken. Ik mis hen nog elke dag. Het was dus niet zo duidelijk hoe de sfeer zou zijn, maar van bij het begin om 13u, bleek duidelijk dat alle aanwezigen in de AB zich hadden voorgenomen hun ongenoegens over bepaalde aspecten van de fusie opzij te zetten en zich voluit in het feestgewoel te storten.

Enfin ja, het eerste gedeelte was nog vrij officieel met wat speeches en (gelukkig ludieke) interviews, ingeleid door een dame die enkele rake inside jokes maakte (o.a. de perikelen met het koffieapparaat en de vuilniseilanden kwamen aan bod). Hilarisch. De speeches werden afgewisseld met korte circusacts van Bert en Fred en muzikale nummers.

Het fijne aan deze dag was dat al het talent in onze organisatie aanwezig de kans kreeg om te schitteren. Zo waren er optredens van medewerkers die in een band speelden, anderen hadden dan weer voor de decoratie gezorgd en kunstwerken (zelfs eetbare) om de boel te versieren en nog anderen toonden hun dj-kwaliteiten. Het personeel van de AB kwam regelmatig rond met hapjes en zorgde ervoor dat niemand dorst hoefde te lijden. De alcoholische dranken vloeiden rijkelijk.

Zelf droeg ik mijn steentje bij door foto’s te maken van dit evenement. Mijn hoofdopdracht was collega’s samen te brengen die elkaar nog niet zo goed kenden en vervolgens op zoek te gaan naar iets wat ze gemeenschappelijk hadden. Dit gemeenschappelijke iets (reizen naar een bepaald land, lievelingseten, geboorteplek, kleur ogen),… werd dan op een klein krijtbordje geschreven, waarna ik hen mét het krijtbordje vereeuwigde. De foto’s werden ter plekke op een groot scherm getoond. Heel toffe opdracht. Iedereen stond erg open voor dit idee, al moesten sommigen hard zoeken om iets gemeenschappelijks te vinden. Uiteraard maakte ik daarnaast ook wat sfeerfoto’s.

Na het officiële gedeelte vertrokken al wat collega’s naar huis en bleven enkel de feestbeesten hangen. We smulden van de desserts die de collega’s zelf gemaakt hadden en gooiden onze benen los op de dansvloer. Het echte dansfeest werd op gang getrokken door een heuse flashmob op het nummer Happy van Pharrel Williams. Ik had de voorbije dagen hard gestudeerd om de danspasjes onder de knie te krijgen en ben er trots op dat ik een vlekkeloze uitvoering op mijn conto mag schrijven.

Naarmate de avond vorderde, raakten er steeds meer collega’s boven hun theewater. Zo leer je je collega’s ook eens van een andere kant kennen, gelukkig waren het allemaal plezante dronkaards. 😉 En paar collega’s (die een vrij fysieke job hebben en een beetje een reputatie hebben van stoere mannen te zijn) stonden zelfs in bloot bovenlijf te dansen. Al hoefde die striptease van één van de mannen op het podium nu ook weer niet. Diezelfde kerel slaagde er vervolgens in om met zijn blote voeten in een glas te trappen dat hij zelf had laten vallen. En zo eindigt een fijn feest dus op de spoedafdeling van een ziekenhuis.

Ik amuseerde mij te pletter en genoot ervan eens goed uit de bol te gaan op de muziek. Samen met de die hards sloot ik het feest af om 22.06, toen de dj zijn laatste nummer speelde. Pas toen voelde ik hoe erg mijn voeten zeer deden van negen uur onafgebroken op hakken rond te lopen. Het leek wel alsof iemand met duizend naalden in de bal van mijn voeten stak. We spraken dan ook af met de crew die met de trein naar Leuven terugkeerde om zeker genoeg tijd uit te trekken om de trein te halen. Een half uur bleek te volstaan om te hobbelen van de AB naar Brussel-Centraal. De pijn in mijn voeten was niet te harden, maar dat had ik graag over voor dit legendarische feest! Alleen jammer dat mijn lotje niet getrokken werd bij de tombola. Ik had graag nog wat nagepraat met een select groepje collega’s tijdens een gratis etentje.

Een memorabele dag!

Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

Het land aan de overkant, wit zand en kaas en wijn

Het voorbije weekend samengevat in één zin.

Vrijdagavond gingen we voor de verandering nog eens fancy dineren. Dit keer konden we genieten van het uitmuntende gezelschap van de zus van mijn vriend en haar echtgenoot. We zien elkaar regelmatig, maar meestal op familiebijeenkomsten en dan is er gewoon geen tijd om deftig bij te praten. Het was alleszins een fantastische avond, daar in het Land aan de Overkant, met grapjes over smelly pee (er stonden asperges op het menu) en, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, uitstekend eten vergezeld van een glaasje voortreffelijke wijn.

Dit lag er op ons bord:

Makreel, romanesco, pijpajuin, hiikki
Asperge, erwten, tuinbonen en salie
Pieterman, jus van bouillabaisse en venkel
Petits gris, saucisse de Toulouse en daslook
Lam, artisjok, kardemon en zeeaster
Wortel, ijs van karnemelk, tandoori

Aandachtige lezers van mijn blog zullen opmerken dat een paar gerechten hetzelfde zijn als twee weken geleden (en dat ik de petits gris ben vergeten te fotograferen), maar dat stoorde helemaal niet. Integendeel, het was fijn deze gerechten nog eens opnieuw te kunnen proeven.

Zaterdagvoormiddag reden we naar een grote sportwinkel ergens aan de andere kant van de taalgrens om loopschoenen voor mijn vriend te kopen een inline skates voor mezelf. De midlife crisis komt in zicht. 😉 We moesten een beetje omrijden wegens wegenwerken waardoor het allemaal wat langer duurde dan verwacht en omdat we ook nog onze bestelling bij Kazen Elsen moesten ophalen, moesten we ons haasten om tijdig onze afspraak om vier uur in Mortsel te halen. Kwam daarbij dat we vergeten waren in de voormiddag pralines te gaan halen om als cadeautje af te geven. Helaas waren zowel Demeestere als Delvaux (beide goede chocolatiers die met de wagen bereikbaar zijn) gesloten. Gelukkig kwamen we onderweg in Mortsel een Leonidas zaak tegen. Niet van hetzelfde niveau, maar beter dan niks.

Onze vrienden zaten al op ons te wachten op het zonnige terras van de Vlegel. Wat een aangename verrassing om midden in de stad een oase met wit zand en palmbomen aan te treffen. Het was een beetje aan de frisse kant, maar dat hield mij niet tegen om een heerlijke sangría te bestellen en van de zon te genieten, terwijl de twee dochters van onze vrienden samen in het zand speelden. Het eten was eerder middelmatig en aan de koude kant, maar goed, de keuken was nog niet zo lang geleden volledig uitgebrand en vervolgens in een recordtempo hersteld, dan ziet een mens al iets door de vingers. Na het avondmaal vertrok onze vriend naar huis om de dochters in bed te stoppen terwijl wij met zijn echtgenote nog even langs hun huis in wording reden. Over twee maanden trekken onze vrienden in hun gloednieuwe huis en wij waren natuurlijk erg nieuwsgierig om als één van de eersten een blik op hun nieuwe stulpje te werpen. Je kon nu al zien dat het een fijne thuis zou worden, gelegen in een mooie en rustige buurt. We keuvelden nog wat na in hun oude huis en namen op een deftig tijdstip afscheid.

Zondag brachten we de voormiddag al kuisend door, want we verwachtten’s avonds bezoek. Maar vooraleer het zover was, besloot ik mijn nieuwe inline skates eens uit te testen. Ik moet hierbij vermelden dat ik nog maar één keer in mijn leven op inline skates gestaan heb en dat ik toen zo zwaar gevallen ben dat ik er een zwart-blauwe plek groter dan een hand aan overgehouden heb. Het ging in het begin wat moeizaam, maar mijn vriend was zo sympathiek om mij te begeleiden, zodat ik deze maiden trip overleefd heb zonder op mijn gezicht te gaan. Feit is dat ik alleszins nog veel zal moeten oefenen.

Beetje energie verbrand om ruimte te maken voor de fantastische kaasschotel ‘s avond. Zo’n kaasschotel is een ideale manier om zonder stress een gezellige avond met vrienden door te brengen. De kazen kwamen van Elsen, de wijn uit onze eigen wijnvoorraad. Met z’n zessen slaagden we er vrij goed in bijna alle kazen soldaat te maken. Het was een geweldig avond, zeker voor herhaling vatbaar!

De kazen op onze plank:

Délice de Bourgogne
Verse Maurice bio
Brie de Meaux
Banon Sarriette
A Filetta Corse
Cantal Entre-deux
Brebis Basque
Comte de Jura Arnaud mei 2013
Shropshire Clawson

Coming soon: de drukste week van het jaar

Een kleine preview van onze agenda voor de komende week:

maandag 20 april: twee uurtjes salsa om ons voor te bereiden op de salsaparty van komende vrijdag;
dinsdag 21 april: prijsuitreiking van de S.P.Q.R. Romulusprijs op de dag dat Rome gesticht werd; ik kijk er al naar uit, want dit is altijd één van de beste recepties van het jaar met een overdaad aan lekkere hapjes en heerlijke wijnen;
woensdag 22 april: alumni-etentje met de mensen van mijn oud-studentenvereniging;
donderdag 23 april: fusiefeest op het werk, benieuwd tot wanneer het feestje zal duren;
vrijdag 24 april: Grote Verhuis op het werk en ‘s avonds salsa party!

Poe, poe, als dat maar goed komt!

Laatste dag van een korte werkweek

Deze donderdag een beetje een rustige dag gehad op het werk. Op mijn gemak al wat spullen beginnen inpakken voor de Grote Verhuis die volgende week op het programma staat en tussendoor de conclusies van onze raadsheer nagelezen i.v.m. een rechtszaak waarin ons bedrijf gedagvaard is.

Hierdoor was er ‘s middags tijd om met een paar collega’s af te zakken naar deBuren waar we het lunchconcert van Senyawa bijwoonden. Senyawa is een duo uit Jogjakarta (Indonesië) dat traditionele Javaanse muziek combineert met muzikaal experiment. Het resultaat is verrassend modern en deed me soms zelfs denken aan death metal. Ik was vooral erg onder de indruk van de stembeheersing van zanger Rully Shabara. Ongelooflijk wat een bereik zijn stem had: van de laagste bas tot ijzig hoog. Het volume dat hij tegelijkertijdproduceerde was voldoende om de mensen op de voorste rijen weg te blazen. Erg bijzonder!

‘s Avonds waren we bij vrienden te gast om de voorbereidingen te treffen voor ons weekendje Zeeland. We bespraken welke activiteiten we zoal konden doen met vier volwassenen en drie kinderen (het petekindje van mijn vriend gaat ook mee) en genoten van een gezellige avond met een hapje en een drankje. Meer moet dat niet zijn!

IMG_6809[1]

Een goeie daad

Een goeie vriendin belandde door wat je alleen maar kan omschrijven als verschrikkelijk brute pech in Gasthuisberg. Complicaties van appendicitis tijdens haar zwangerschap. Niet iets wat je wil meemaken. Spijtig genoeg braken hierdoor haar vliezen veel te vroeg (op 28 weken). Een geluk bij een ongeluk: er bleek nog genoeg vruchtwater overgebleven te zijn en de baby blijft voorlopig zitten waar ie het veiligste is: in de baarmoeder. Helaas betekent dit wel dat mijn vriendin tot de geboorte van haar baby in het ziekenhuis zal moeten verblijven.

Mijn vriendin had net als bij haar eerste kindje gepland om haar zwangere buik tijdens een fotoshoot te laten vereeuwigen. Het onverwachte verblijf in het ziekenhuis had hier echter een stokje voor gestoken. Maar zo snel laten wij ons niet uit het lood slaan! Gewapend met een rol wit tafellaken (met ruitjesreliëf, want we vonden geen effen exemplaar) en mijn flits trok ik naar de ziekenhuiskamer. We verstopten de draden en buisjes en infusen en lelijke ziekenhuisachtergronden zo goed als mogelijk achter het tafellaken en konden zo toch nog foto’s maken van de bolle buik.

Het werd echt een hilarisch uurtje, waarbij we voor heel wat entertainment zorgden voor de andere zwangere vrouw waarmee mijn vriendin de kamer deelde. De foto’s vallen, gezien de omstandigheden en het lelijke tl-licht nog heel erg mee. En zo hebben we onze goeie daad voor deze week ook alweer verricht.

tafellaken

Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk