Onverwacht ziekenbezoek

Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.

Helaas, het ventje was ziek. 39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.

Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.

Calgary – 5 augustus 2015

Opnieuw opgestaan om 7u. Wanneer we naar Chicago vliegen, moeten we de klok opnieuw een uur verder zetten en we willen ons al zoveel mogelijk aanpassen aan de andere tijdzone.

Als ontbijt eet ik een omelet en wat yoghurt. Er zijn slechtere manieren om de dag te beginnen. Van Goofball vernemen we dat het gisteravond rond een uur of zes verschrikkelijk gehageld heeft in Calgary. Wij waren toen nog onderweg vanuit Banff en zijn gelukkig gespaard gebleven van dit noodweer. De beelden van de hagel moeten nochtans indrukwekkend geweest zijn.

Vanochtend is het gelukkig mooi weer. We trekken naar dé topattractie van Calgary: Calgary tower, een 191 meter hoge observatietoren. Veel volk is er niet dus we hebben alle tijd om Calgary en omgeving te bewonderen. Calgary is best wel een grote stad, gelegen tussen de prairies en de Rockies in. Vanaf de toren heb je een uitstekend uitzicht op de omgeving.

Terug beneden informeren we in de souvenirshop waar we ergens postzegels kunnen krijgen voor onze kaartjes. Blijkbaar verkoopt elke drugstore postzegels en gelukkig voor ons is er eentje vlakbij. We moeten wel even slikken als we het tarief vernemen voor één postzegel naar Europa, maar hey, die 79 kaartjes zijn nu toch al geschreven, het zou zonde zijn ze niet op de post te doen.

Tijdens onze wandeling in Calgary valt het op dat de stoep bezaaid ligt met afgerukte bladeren. En op één plek komen we een afgeknakte boom tegen. Buiten dat lijkt de schade van de hagelstorm goed mee te vallen. De straten zijn zelfs al helemaal opgedroogd en de zon schijnt alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

We wandelen op ons gemak naar het Chinese Cultural Centre, alwaar we de koepel bewonderen die gebaseerd is op de koepel van de Tempel van de Hemel in Peking. Het centrum is door Chinese vaklieden volgens traditionele technieken gemaakt. Erg knap en iets wat je helemaal niet zou verwachten in deze omgeving. Calgary heeft ook een regelijk grote China Town, waarvan we dankbaar gebruik maken om te lunchen. Op de wandeling naar het culturele centrum zagen we een aanduiding voor een Koreaans restaurant. Helemaal spek voor onze bek!

Kimchi House ligt aan een kleine indoor food court. Niet echt gezellig, maar wel heel geschikt voor een snelle lunch. Uiteraard ga ik voor een noedelsoep. Mijn verslaving begint zorgwekkende proporties aan te nemen… Mijn yuk gae jang (een pikante noedelsoep met rundvlees) is geweldig en de portie is gigantisch. De bibimbap van mijn vriend mag er ook zijn. En ’t is nog goedkoop ook.

Ik moest al erg mijn best doen om mijn noedelsoep binnen te krijgen, maar wanneer ik een food truck (food trucks zijn duidelijk heel de rage in Calgary) zie die bubble tea serveert, kan ik het niet laten om dit uit te proberen. Nog niet zo lang geleden zag ik een filmpje op youtube waarin dit drankje werd aangeprezen. Zelf heb ik echter nog nooit bubble tea geproefd.

De bubble tea die ik krijg bevat grote dikke parels van tapioca. Verder is het naar mijn mening een doodgewone smoothie. Het strootje is echter heel dik zodat je zonder al te veel moeite de tapiocaparels kan opzuigen. Best wel lekker, al is het vooral de smaak van de smoothie zelf die weet te bekoren en niet zozeer de parels. Wel jammer dat het drankje zo zwaar valt, vlak na ons middagmaal. Mijn vriend en ik delen één bubble tea en dan nog hebben we alle moeite van de wereld om dit drankje naar binnen te spelen.

Calgary blijkt zowaar een mooie en aangename winkelwandelstraat te hebben, met leuke winkels en eet- en drinkgelegenheden. We passeren een grote winkel die enkel t-shirts verkoopt en kunnen het niet laten om een ‘Canadian selfie’ t-shirt te komen voor het petekindje van mijn vriend. De winkelier blijkt een grapjas te zijn, want hij biedt aan het t-shirt te ruilen tegen mijn fototoestel. Euh, I think not.

De twaalfjarige dochter van de winkelier vraagt tijdens het afrekenen zomaar out of the blue of we Shawn Mendes op straat zijn tegen gekomen. Mijn vriend en ik staan allebei een beetje met de mond vol tanden want we hebben eerlijk gezegd geen idee wie dit heerschap wel mag wezen. De winkelier legt uit dat er straks een concert is van Shawn Mendes en dat zijn dochter al gans de dag op hete kolen zit.

Wanneer we buiten staan, googlen we even wie Shawn Mendes is. Blijkbaar een Canadese jongeling die goed in de markt ligt bij tienermeisjes. En jawel, een beetje verder komen we langs de concertzaal waar een ganse rij jonge meisjes staat aan te schuiven.

We hebben het zo ongeveer wel gezien in het centrum Calgary en besluiten naar de auto terug te keren om op basis van de gids te beslissen wat onze volgende bestemming is. Fort Calgary lijkt een interessante plek om de namiddag door te brengen. We rijden net de parkeergarage uit wanneer een hevige regenbui losbarst. Opeens lijkt Fort Calgary een pak minder interessant, want een deel van de tentoonstelling bevindt zich buiten.

Wanneer de hevige regenbui zich ontpopt tot een verschrikkelijke hagelbui, geven we er de brui aan en besluiten we terug te rijden naar ons hotel. Toch nog een drie kwartier rijden van het stadscentrum. Het geluid van de hagelbollen op het koetswerk van de huurwagen (onze trouwe Toyota Corolla) is behoorlijk akelig. Het klinkt echt alsof er kleine putten worden geslagen in het koetswerk. Al een geluk dat we goed verzekerd zijn.

De storm is zo hevig dat we onderweg auto’s opmerken die zich onder bruggen geparkeerd hebben om te wachten tot het ergste voorbij is. Niet echt veilig, vind ik persoonlijk. Wij rijden dapper verder. Gelukkig is de hagelbui voorbij wanneer we het hotel bereiken. Op het eerste gezicht ontwaren we geen schade aan onze huurwagen. De hagelbui klonk waarschijnlijk erger dan het was.

Door dit onvoorziene noodweer zijn onze plannen serieus in de war gestuurd en zijn we veel vroeger dan gepland in het hotel. We besluiten van de nood een deugd te maken en onze was te doen. Dan kunnen we morgen met propere kleren naar Chicago vliegen.

We herorganiseren de valiezen en ik schrijf op de kamer op mijn gemak nog wat aan mijn reisverslagen. Een rustige namiddag komt, om heel eerlijk te zijn, niet echt ongelegen.

We zien het niet zitten om voor het avondmaal terug te rijden naar het stadscentrum en eten voor de tweede dag op rij in ons hotel. Ik beperk me tot een voorgerecht. De combinatie noedelsoep – bubble tea maakt dat ik ’s avonds niet al te veel honger heb. De portie East Coast mosselen die ik als voorgerecht krijg, blijkt echter nog meer dan behoorlijk te zijn. En ook de burger van mijn vriend smaakt.

We gaan na een rustige namiddag en avond slapen om 22u, want morgen moeten we vroeg uit de veren om op tijd op de luchthaven te zijn.

Een uitgeregende zaterdag

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ondertussen wel weten dat mijn meteorologische voorkeur zich situeert tussen tussen de 22 en 30 graden, vergezeld van een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Maar soms heeft een mens geen goed weer nodig om zich te amuseren.

De barbecuemaaltijd met verkoold vlees werd ingeruild voor een tapas-maaltijd met wraps, scampi met appeltjes, purée met zalm en heerlijke salade. Veel gezonder! En we scoorden goeie punten met ons Lego City cadeau voor de drie jongens (5, 7 en 9): een vrachtwagen met oplegger voor een cool vliegtuig. De Lego is er toch sterk op vooruitgegaan sinds mijn tijd. Ik kijk altijd een beetje met afgunst naar al dat mooie speelgoed.

Het was ook heel leuk om met de drie jongens te spelen. Echt schatten van jongens. <3

Van Banff naar Calgary – 4 augustus 2015

Ondanks de twee aparte bedden heb ik een vrij slechte nacht. Om de één of andere reden ben ik veel te vroeg wakker en slaag ik er niet meer in de slaap te vatten. Ik lig te wachten tot de wekker afgaat, die nochtans een uur vroeger staat dan de voorbije dagen (7u).

Vandaag was het plan om helemaal naar Drumheller te rijden om daar met de wagen de Dinosaur Trail van 48 km te doen. Drumheller en omgeving zijn bekend om wille van de overblijfselen van dinosauriërs die er gevonden werden. Er zou ook een zeer interessant museum zijn. We besluiten dit plan echter te schrappen en nog een dag in Banff door te brengen in een allerlaatste poging om nog een beer te zien.

Het ontbijt in het verder uitstekende Brewster’s Mountain Hotel valt dik tegen. Geen warme opties, enkel toast, wat ontbijtkoeken en confituur. Gelukkig is er vers fruit en yoghurt. Ik beperk me dan ook daartoe.

Het weer ziet er deze ochtend redelijk goed uit en volgens de weersvoorspellingen zal het tot een uur of twee in de namiddag mooi weer blijven, daarna mogen we ons aan een hele hoop regen verwachten. Bij het plannen van deze trip had ik mezelf voorgenomen om, net zoals in Ijsland, te gaan paardrijden. Deze voormiddag in Banff lijkt ongeveer de laatste kans om dat nog te doen. We vinden een manège die paardrijtochten van een uur aanbiedt en volgens hun online systeem is er nog plaats voor twee personen om 14u.

We vragen aan de receptie om voor ons een paardrijtocht te reserveren. De vriendelijke dame deelt ons echter mee dat in de voormiddag alles al volzet is. Er is enkel nog plaats vanaf 14u in de namiddag, maar dan gaat het regenen volgens de voorspellingen. Paardrijden in de regen lijkt me niet echt fijn, dus we besluiten het paardrijplan te laten varen en in de plaats daarvan de gondola te nemen naar de top van Sulphur Mountain.

De gondola in Banff ziet er helemaal anders uit dan die in Jasper. Deze gondola is veel moderner, met aparte bakjes waarin je kan plaatsnemen. In de winter dient deze gondola ongetwijfeld om skiërs naar boven te brengen. Hoewel ik het apprecieer dat we kunnen zitten en niet als haringen in een tonnetje op elkaar gepropt moeten rechtstaan, mis ik de uitleg van een jobstudent zoals in Jasper.

We zitten samen met een ouder koppel in de gondola. De man van het koppel zit ons een hele tijd aan te staren alvorens te vragen of we Zweden of Estlanders zijn. Geen van beiden. Het is in al onze reizen nog nooit gebeurd dat iemand onze afkomst juist raadde. De man zegt dat hij en zijn vrouw van Israël afkomstig zijn, wat mij erg verbaast, want ze spreken duidelijk Russisch tegen mekaar. Wellicht zijn er na de tweede wereldoorlog Russische joden naar Israël gemigreerd? Ofwel durft hij er niet voor uitkomen dat ze Russen zijn.

Het is ’s ochtends vroeg al vrij druk boven op Sulphur Mountain, waar het stikt van de chipmunks. We beklimmen het pad helemaal naar het voormalige weerstation. Norman Sanson maakte tijdens zijn hele carrière als weerobservator meer dan 1000 keren de klim naar de top van Sulphur Mountain om het weerstation te bemannen. Hij bleef soms zelfs ter plekke overnachten. Respect.

Vlak onder het weerstation bevond zich tot in het jaar 1981 een observatorium voor kosmische stralen. Dit station werd afgebroken en de functie wordt ondertussen overgenomen door andere observatoria en satellieten.

Bijzonder boeiend allemaal, maar het was duidelijk dat de meeste toeristen de chipmunks veruit het interessantste vonden. 😉

Lunchen doen we in het Panorama Restaurant op Sulphur Mountain. Een schitterend uitzicht gecombineerd met lekker eten. Mijn sandwich met asperges en geitenkaas was echt bijzonder lekker.

Tijdens de lunch zien we donkere wolken komen aandrijven richting Banff. Qua timing voor ons bezoekje aan Sulphur Mountain hadden we het niet beter kunnen treffen.

Na een ritje terug in de gondola rijden we met de wagen naar Lake Minnewanka, alwaar we even uitstappen om de voetjes in het water te steken. We twijfelen of we ons aan een kanotochtje zouden wagen, maar de vrees overvallen te worden door een stevige plensbui is te groot. In plaats daarvan besluiten we de Minnewanka Loop te doen met de wagen. We hebben geluk: op de weg lopen een stuk of zes berggeiten met mooie grote hoorns die zich maar al te graag laten fotograferen. ’t Zijn wel geen beren, maar wie het kleine niet eert…

We zouden graag een wandeling maken in deze mooie omgeving, maar voordat we kunnen beslissen welke wandeling te doen, barst het onweer los. Het regent pijpenstelen en opeens is het maar liefst tien graden kouder dan enkele minuten voordien. Het blijft me verbazen hoe veranderlijk het weer in Canada is. In echt een allerlaatste wanhopige poging om nog een beer te zien, rijden we de Minnewanka Loop nog een tweede keer. Wat een contrast! De eerste keer reden we in de stralende zon, de tweede keer in de gietende regen. Beide keren valt er uiteraard nergens een beer te bespeuren.

Deze keer ziet het er helaas niet naar uit dat de hemel snel zal opklaren. Ik ben echter voorzien op slecht weer, trek een t-shirt met lange mouwen onder mijn kleedje aan, doe mijn wandelschoenen en kousen aan en haal mijn regenjas uit IJsland boven (zo’n nuttig souvenir!).

Klaar voor een bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site, de plek waar Parks Canada ontstaan is. Ik weet niet goed wat hiervan te verwachten, maar het blijkt een ideale site om te bezoeken tijdens een regenachtige namiddag.

We werpen een blik op de bijzondere cave waar geothermisch verwarmd water een klein vijvertje vormt. Deze plek is eeuwen geleden ontdekt door de First Nations en was een belangrijke plek voor hun ceremonies. Toen drie westerlingen deze grot ontdekten, kregen ze het geniale idee om hier een kuuroord te bouwen. Van heinde en verre kwamen de mensen baden in het licht zwavelhoudende water.

In het water van de grot leeft een erg bijzondere slak die enkel in deze specifieke omgeving voorkomt. De slak is zwart en piepklein, maar erg kwetsbaar. Er hangen dan ook overal waarschuwingsborden dat het strikt verboden is om je handen in het water te steken.

Na de grot komen we in de ruimte van de vroegere baden terecht. Een bijzonder knappe projectie verspreid over vier reusachtige schermen toont de pracht van de Canadese natuur. Zeer mooi in beeld gebracht. Dat moet een enorm werk geweest zijn om al die beelden zo mooi op elkaar te laten aansluiten.

We sluiten ons bezoek aan de Cave and Basin National Historic Site af met wat zoetigheid in het bijhorende café. Ik koop een nanaimo bar met Irish cream, een zoetigheid dit we onderweg al meermaals zijn tegen gekomen. Lekker, maar niet bepaald een lichte snack. Ik voel me dan ook een beetje schuldig wanneer ik vaststel dat de zogenaamd gezonde berry smoothie 40 g suiker bevat. Yikes!

Rond 16.50u regent het nog steeds en besluiten we te vertrekken naar Calgary in de hoop beter weer tegemoet te rijden. De hoop om nog een beer tegen te komen hebben we laten varen. Ach, we hebben zoveel andere mooie dingen gezien. Heel erg vind ik het niet.

Onderweg naar Calgary blijft de regen ons achtervolgen. Het weer is desastreus slecht: gietende regen, laaghangende wolken. We zijn blij wanneer we eindelijk ons hotel bereiken.

Ik boekte een Best Western Premier vlakbij de luchthaven, omdat we overmorgen ‘s ochtends een vlucht naar Chicago moeten nemen en ik het risico niet wil nemen om in een file terecht te komen tijdens het spitsuur. Hierdoor is ons hotel redelijk ver van het stadscentrum gelegen. Niet zo erg, want het weer is er niet naar om buiten een terrasje te doen.

Het hotel is echt een meevaller. Echt wel één van de beste hotels (op de locatie na) van deze trip. Reusachtige kamer met twee queen size bedden (hoera!) en zeer proper. (Heb ik al vermeld dat sommige hotels in Canada op dit vlak toch echt wel teleur stelden en ’t is niet dat het goedkope hotels waren.)

We dineren in het hotel. Lekker makkelijk! Ik ga voor een wontonsoep (want dat had ik nog niet gegeten deze vakantie ;-)) en mijn vriend voor een pasta. Ik ben zo dom om de grote portie te bestellen. De wontonsoep is gigantisch, zeker na de nogal calorierijke uitspatting van deze namiddag.

Zoals echte saaie mensen kruipen we na het diner alweer vroeg in bed. Laat ons hopen dat de weergoden ons morgen beter gezind zijn voor onze allerlaatste volledige dag in Canada.

Eerste (halve) werkweek zit erop!

Een werkweek die zich nog een beetje in vakantiemodus afspeelde. Overal gaan vertellen hoe tof het wel niet was in Canada en Chicago, zelf luisteren naar de vakantieverhalen van de collega’s die naar Frankrijk, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Albanië, Italië,… waren geweest, elke middag een terrasje doen (woensdag aan een staantafeltje bij de Noordzee, donderdag op het dakterras van de Koninklijke Bibliotheek en vrijdag ramen bij de Samourai) en tussendoor druk achterstallige mails verwerken. Kwestie van de overgang naar het werkleven niet te bruusk te maken. 😉

Enne, superblij dat de maple syrup cookies uit Canada bij mijn collega’s in de smaak vielen. Een groter succes dan mijn mochi uit Japan en gedroogd varkensvlees uit Singapore. 😉

De ideale manier om een jetlag te verwerken

Terrasjes doen met de collega’s, in de happy uur cocktails vliegen (twee cocktails voor tien euro), door het onweer naar binnen gejaagd worden en uiteraard veel te lang blijven plakken. So much fun! 😉

Van Emerald Lake naar Banff – 3 augustus 2015

Een half uur voor de wekker wakker. Tijd genoeg om op mijn gemak een douche te nemen en wat bodylotion te smeren voordat mijn vriend wakker wordt.

Vandaag viert gans British Columbia BC day. We mogen ons dus weer verwachten aan een massale toestroom van dagjestoeristen bij Emerald Lake. Helaas, vandaag moeten wij afscheid nemen van dit ongelooflijk mooie meer en de fijne lodge. Ondanks het wat mindere bed en het gedoe met de shuttle heeft de Emerald Lake Lodge een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Ik zal deze plek missen.

Voor ons allerlaatste ontbijt in Emerald Lake Lodge gaan we voor het ontbijtbuffet. Een beetje een teleurstelling, toch wel. De warme ontbijtopties worden niet erg snel bijgevuld en verder is de keuze niet zo groot. We werpen voor ons vertrek nog een laatste blik op het meer en de hot tub. Snik.

De shuttle voert ons voor de laatste keer naar de guest parking en dan zijn we weg, om vijf minuten later opnieuw te stoppen bij de Natural Bridge, een bezienswaardigheid die zo dicht bij ons hotel ligt dat we er gewoon nog niet geraakt zijn. Dit is onze laatste kans om dit natuurwonder te bekijken, dus daar moeten we gebruik van maken. De Kicking Horse River rivier heeft in de rotsen een formatie uitgesneden die een natuurlijke stenen brug vormt. Leuk om naar te kijken, geen must see wat mij betreft.

In tegenstelling tot de voorgaande dagen is het deze voormiddag een beetje bewolkt. Dat zijn we niet meer gewoon… Een mens went snel aan mooi weer, heb ik al gemerkt.

Het is de bedoeling om deze dag zoveel mogelijk van Banff National Park te zien. Ik realiseer me dat we wellicht een dag te kort zullen komen om alles in Banff te zien wat ik oorspronkelijk gepland had. Ook de plannen om paard te rijden, lijken opgeborgen te moeten worden. De afstanden zijn in Canada veel groter dan we gewoon zijn en de maximumsnelheden liggen aan de lage kant. Mijn vriend rijdt altijd braafjes op de cruise control, maar de gemiddelde Canadees lijkt zich niet al te veel aan te trekken van die snelheidsbeperkingen en rijdt een pak sneller. We maken nochtans lange dagen en proberen zoveel mogelijk op één dag gezien te krijgen. Twee of zelfs drie dagen extra waren geen overbodige luxe geweest om alles net iets meer op het gemak te bekijken en ook nog een paar leuke activiteiten in te lassen.

We stoppen even kort bij Herbert Lake, omdat dit volgens de folder van Banff National Park ‘a photographers favorite’ is. Ik vond dit meer niet zo uitzonderlijk, maar de oppervlakte was dan ook niet spiegelglad omdat er iemand in het meer aan het zwemmen was. Mochten de omringende bergen weerkaatst worden in een rimpelloos meer, kan ik me voorstellen dat het een ander plaatje zou opleveren.

We rijden verder naar Peyto Lake, het meest noordelijke punt dat vandaag op de planning staat. Op het eerste gezicht lijkt Peyto Lake heel toeristisch, met massa’s volk bij het uitkijkpunt, maar wie een beetje verder kijkt dan zijn neus lang is, ontdekt een tweede uitzichtpunt dat erg onduidelijk aangegeven is op de plannen en waarvoor je even moet wandelen. Na een mooie (en gemakkelijke) wandeling wordt je getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op het schitterende blauwe meer en de gletsjer die het meer voedt. Ongelooflijk mooi.

We zijn zo diep ontroerd door de schoonheid van deze plek dat we achter een paar boompjes wegduiken om zelf gehoor te geven aan de roep der natuur. Vrijen in zo’n uitgestrekt landschap waarin je alleen op de wereld lijkt, het is erg bijzonder.

Terug in de wagen maken we rechtsomkeer en rijden opnieuw naar het zuiden. Een beetje verderop stoppen we bij de ons inmiddels vertrouwde Num Ti Jah lodge voor een snelle lunch. Het is inmiddels alweer 15u (yep, we leren het niet). Mijn vriend eet een voorverpakte sandwich en ik eet een kom chili. Chili con carne is in Canada blijkbaar een populair gerecht want er zijn veel plekken waar je dit kan krijgen. De chili con carne uit een kartonnen kommetje smaakt eigenlijk best goed en vult veel meer dan verwacht. Na de lunch maken we nog een korte wandeling langs Bow Lake en steken we zelfs even onze tenen in het water.

Opnieuw onderweg zien we een samenscholing van her en der geparkeerde auto’s. Daar moet wildlife in de buurt zijn! Helaas tegen dat ik uitgestapt ben, druipen de meeste mensen het alweer af. Alweer een near bear miss. Het zit ons echt niet mee deze vakantie!

Hoe dichter we Banff naderen hoe slechter het weer wordt. Vanaf de Bow Valley Parkway (zowat onze laatste kans om nog een beer tegen het lijf te hopen) begint het effectief te regenen. Maar net zoals voordien duurt de regen maar kort. Naarmate de kilometers vorderen, neemt ook onze hoop om nog een beer te zien af. Jammer, maar we laten er ons niet door ontmoedigen.

We stoppen nog eens onderweg bij een uitzichtpunt, maar het uitzicht is lang niet zo interessant als de twee kerels die vanop de parking een drone met daaraan een camera bevestigd, laten opstijgen. We mogen zelfs even door de bril kijken waarmee de tweede persoon de drone kan volgen, terwijl de eerste persoon de drone bestuurt. Heel erg cool allemaal. Stiekem voeg ik een drone toe aan mijn lijst met onrealistische wensen.

Het begint ondertussen steeds meer te betrekken en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit te lucht. De enige vermeldenswaardige stop is die bij Vermillion Lakes in Banff zelf. We genieten van het mooie uitzicht op de wetlands.

In Banff logeren we in de Brewster’s Mountain Lodge, een historisch hotel in het hartje van van het stadje. We hebben opnieuw een kamer met twee queen siz bedden. Hoera! Het ziet er buiten nog steeds uit alsof elk moment de hemelsluizen kunnen open gezet worden. We opteren er dus voor om sushi te gaan eten bij Sushi Bistro dat redelijke tripadvisor reviews krijgt en gelegen is in hetzelfde gebouw als ons hotel. Er staan wat mensen aan te schuiven om een tafeltje toegewezen te krijgen, altijd een goed teken naar mijn mening. Het duurt nogal lang voordat de lege tafels in het restaurant afgeruimd geraken en raken enkele wachtenden in de rij hun geduld kwijt. En zo schuiven wij een paar plekjes naar voren in de wachtrij. Ik heb mijn zinnen nu echt op sushi gezet!

Na een dik kwartier wachten, krijgen we eindelijk een tafel toegewezen en kunnen we hoofdschuddend aanzien hoe de twee diensters er een absoluut potje van maken. Tot mijn verbazing zijn de diensters allebei Japans. We vangen hier en daar zeer duidelijk Japanse woorden op in hun conversatie. Ze slagen er met z’n tweeën echter niet in de tafels op te ruimen en schoon te maken. Daardoor zijn er veel tafels waar niemand aan zit, maar die volgestapeld zijn met vuile borden. Ze lopen op en af met vuile borden en de bestellingen van de klanten, maar zijn totaal ongeorganiseerd. Een groot dienblad en een tafel van vier is in twee minuten afgeruimd. Echt onbegrijpelijk. Het is alsof ze allebei hun eerste werkdag hebben.

De sushi is uiteindelijk best lekker, al blijkt er om 20.30 al redelijk veel uitverkocht te zijn. Om te bestellen krijgen we een blad om aan te duiden wat we willen. We proberen eens iets nieuws uit: spinazie goma-ae. Een spinaziebereiding met een soort pindasaus, best wel lekker.

Uiteindelijk verlaten we pas om 22u het restaurant. Te laat om nog te kunnen gaan weken in de whirlpool van Brewster’s Mountain Lodge. Als alternatief kunnen we nog naar de hot springs van Banff rijden, maar daar hebben we geen van beiden de energie voor. We besluiten om gewoon linea recta in bed te kruipen en te profiteren van onze afzonderlijke bedden om wat nachtrust in te halen.

Kootenay National Park – 2 augustus 2015

Deze ochtend ontbijt ik met pancakes. De drie reuzepancakes op mijn bord blijken echter van het goede te veel. Ik laat zowat driekwart pannenkoek liggen en het is niet dat ik mijn best niet heb gedaan.

Vandaag staat een bezoek aan Kootenay National Park op het programma. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik niet van plan om dit park aan te doen, maar omdat Goofball zo enthousiast was over dit park, hebben we ons programma aangepast. Het is alweer een schitterende dag. De lucht is stralend blauw en er valt amper een wolkje te bespeuren. Het belooft een fantastische dag te worden.

Kootenay Park bevindt zich ten zuiden van Emerald Lake. De weg doorheen het park loop bijna recht naar het zuiden. Om tijd te sparen besluiten we eerst langs de snelweg naar het meest zuidelijke punt van het park te rijden (het badstadje Radium Hot Springs) om van daaruit dwars door het park naar het noorden te rijden. Toch een goeie vijf en half uur rijden in totaal. Goed voor een ganse dag onderweg, alle tussenstops meegerekend.

Het is alweer wachten op de shuttle voordat we kunnen vertrekken. Niet dat de shuttle niet frequent rijdt, je kan dag en nacht naar de receptie bellen en een tiental minuten later staat de shuttle er, maar je verliest gewoon tijd die leuker te besteden valt.

We doen er twee uur over om naar Radium Hot Springs te rijden. Onderweg schrijf ik wat aan mijn reisverslagen en tripadvisor reviews en stoppen we een paar keer om foto’s te maken van ospreys. Overal langs de kant van de weg zijn hoge palen geplaatst met nesten erop. Bijna elke paal heeft een nest. Ik slaag erin een paar echt mooie beelden te maken van de roofvogels.

Fait divers: onderweg passeren we “world’s largest paddle” ergens zomer midden in een veld neergepoot. Het gegeven is zo absurd dat ik er zelfs geen foto van maak.

Rond de middag zijn we in Radium Hot Springs. De pannenkoeken liggen nog op mijn maag, dus veel honger heb ik niet. We gaan voor een snelle lunch in koffiehuis ‘Meet on higher ground’. Ik bestel een champignonroomsoep, maar de soep is wat aan de koude kant. Jammer, want voor de rest is het wel lekker. Mijn vriend eet een sandwich en drinkt een caramel macchiato, het is een koffiehuis voor iets, he.

Ik weet niet of het aan de pannenkoeken, de soep of de vermoeidheid ligt, maar ik heb vandaag wat last van buikpijn. Al goed dat er geen zware inspanningen op het programma staan.

Jammer genoeg ontbreekt ons de tijd voor een bezoekje aan de Hot Springs waaraan Radium Hot Springs zijn naam te danken heeft. Nog iets waarvoor we zullen moeten terugkomen.

We rijden het park binnen langs de indrukwekkende Sinclair Canyon. Uit het niets reizen spectaculaire rotsmuren uit de grond. We passeren de Redwall Fault en genieten van de mooie landschappen. Onderweg stoppen we om de informatieborden te lezen en komen we meer te weten over de manier waarop Parks Canada de parken beheert en hoe de inzichten op dit vlak geëvolueerd zijn.

In de vorige eeuw probeerde men bosbranden zoveel mogelijk te voorkomen, maar dit verstoorde de natuurlijke cyclus van het natuurgebied. De periodieke bosbranden zijn een belangrijk voorwaarde voor verjonging van de bossen. Nadat een bos is afgebrand schieten er meteen nieuwe scheuten op. Sommige dieren houden zich vooral op in jonge bossen, andere dan weer in oude. De pine beetles, waar ik al eerder over schreef, leggen hun eitjes vooral in oude bomen. Doordat er in de vorige eeuw veel minder bosbranden waren, verouderde het bos en ontstond er een keverplaag. Vandaar dat men bosbranden niet meer bestrijdt maar enkel controleert om te voorkomen dat de brand bewoonde gebieden bereikt.

We stoppen ergens onderweg bij een prachtige rivier waarvan het water erg laag staat. We waden tot we aan onze enkels in het ijskoude gletsjerwater staan. Al houden we dat niet echt lang vol. De natuur is prachtig, de temperatuur zeer aangenaam en er zijn in velden of wegen geen andere mensen te bekennen. Dus ja, we hebben de kans aangegrepen voor een fijne vrijpartij.

Onderweg naar de Paint Pots spotten we nog eens een hert. Aan herten geen gebrek, hier. De Paint Pots zijn poelen waar vroeger oker gewonnen werd. De okerkleurige grond steekt prachtig af tegen het groen van de bomen en het blauw van de hemel. Erg fotogeniek. Alleen jammer van al de insecten die zich hier duidelijk thuis voelen. Ondanks al de insectenspray op mijn blote armen en benen ben ik alweer een paar beten rijker. In looppas keren we terug naar de auto, in de hoop sneller te lopen dan de insecten vliegen.

Onze volgende stop is Marble Canyon. We bewonderen de 35 m diepe dolomieten ravijnen die ingesleten werden door het gletsjerwater van Tokumm creek. Prachtig. Op de hellingen van de omringende bergen zien we overal fuchsia fireweed bloeien. Een bloem die zich typisch thuis voelt op plekken waar net een brand gewoed heeft.

Vlak voor het einde van Kootenay National Park maken we snel nog een fotootje van de paal die aangeeft waar de continental divide zich bevindt. Verder valt er daar eigenlijk niet veel te zien. We rijden verder naar Lake Louise in Banff National Park. Door het verlengde weekend stikt het er van het volk. Wij komen aan zo rond 18.00u en zien in de andere richting een lange rij auto’s die aanschuiven om weg te rijden van het meer. Ik had hoge verwachtingen van Lake Louise, een echt plaatje op al de afbeeldingen die ik al zag, maar mijn verwachtingen worden niet geheel ingelost. Ik vind het chateau dat aan de oevers van het meer gebouwd is bijzonder lelijk en de massa toeristen die selfies staan te nemen, maken dat ik niet echt kan genieten van deze plek.

We kijken even hoeveel dat het huren van een kano kost. Voor een tocht van een half uur betaal je 55 Canadian dollar (op Emerald Lake betaalden we 66 dollar voor twee uur). Een beetje schandalig vind ik dat. Nu, de rij is sowieso toch veel te lang en de verhuur stopt om 19u. Geen kano voor ons.

We twijfelen of we in de buurt van Lake Louise zullen avond eten. Het is niet zo ver naar Emerald Lake vanaf Lake Louise, maar die file zou wel eens roet in het eten kunnen strooien. Geen van beiden hebben we veel zin om op zo’n prachtige dag in de file te gaan staan. We lopen Chateau Louise binnen, maar het aanbod van de restaurants weet ons niet te bekoren en het lukt even niet om een 3G-connectie lang genoeg in stand te houden om tripadvisor te hulp te roepen. Het netwerk is waarschijnlijk overbelast door al die mensen die selfies zitten op te laden naar Facebook en Instagram.

Maar kijk, soms zit het al eens mee. Net wanneer we beslist hebben om dan maar naar Emerald Lake terug te keren (we zitten al in de wagen) lukt het toch om tripadvisor ingeladen te krijgen en lees ik dat de Deer Lodge waaraan we net voorbij gereden zijn, goeie reviews heeft. We maken rechtsomkeer, parkeren onze wagen en slagen er ondanks de drukte vlot in een tafeltje te bemachtigen. Het lijkt alsof de meeste mensen die Lake Louise vandaag bezoeken, hun eigen picknick mee hebben.

Mijn buikpijn is verdwenen en om dat te vieren bestel ik en cocktail met de welluidende naam ‘bison in the hills’, met wodka, limoen en bosbessenwijn en daarna nog eentje die ‘the backcountry’ heet, met bourbon, drambuie en honing. Allebei erg lekker. Op de menukaart staat kariboevlees. Hoe vaak krijgt een mens de kans om dit vlees te proeven? Niet zo vaak, dus mijn keuze is snel gemaakt. Ik stel me wel vragen bij het voorvoegsel ‘wild’, want ik kan me moeilijk voorstellen dat Parks Canada het toelaat om kariboes af te schieten in het Nationale Parken. Ik ga ervan uit dat het vlees afkomstig is van gekweekte kariboes.

Het smaakt mij alleszins geweldig. Mocht u ooit in de buurt van het veel te toeristische Lake Louise zijn, de Deer Lodge is een aanrader.

Bij het naar huis rijden, worden we getrakteerd op een fantastische zonsondergang. Ik schiet wat plaatjes door het raam, maar die doen de schoonheid van deze avond oneer aan.

Rond 22u zijn we op de guest parking. Ik bel opnieuw naar de receptie met de vraag de shuttle te sturen en een klein half uur later liggen we te weken in de hot tub. Ditmaal hebben we de hot tub niet voor ons alleen. Drie meisjes uit Vancouver hebben er acht uur over gedaan om Emerald Lake Lodge te bereiken, speciaal om morgen BC Day te vieren. Het is heel donker, dus ik kan hun gezichten niet onderscheiden, maar ze zijn praatgraag en we hebben een fijn gesprek.

We sluiten de avond af in de bar waar we op de valreep (het is 23u) nog een drankje kunnen bestellen. Twee cocktails vind ik meer dan voldoende, dus ik hou het bij een non-alcoholische limonade. We kunnen ons moeilijk concentreren op ons gesprek, want één van de diensters maakt duidelijk een kleine crisis door. Ze laat gedurende het dik half uur dat wij er zitten, maar liefst vijf glazen kapot vallen. Op een gegeven moment denken we echt dat ze op het punt staat om in huilen uit te barsten. Ik ben altijd wel te vinden voor een beetje real life drama, maar ik heb te doen met het meisje. Ik begrijp niet goed waarom de patron haar niet gewoon naar huis stuurt, het is duidelijk dat ze vandaag geen kwalitatief werk meer zal leveren.

Na weer een geslaagde dag kruipen we voor de allerlaatste maal onder de dekens van ons huisje in Emerald Lake Lodge. Ik zal deze magische plek missen!

Back in Belgium!

And we’re back! Jullie hebben ongetwijfeld gemerkt dat het hier de voorbije weken erg stilletjes was. De reden daarvoor is simpel: ik was er even tussenuit samen met mijn vriend. Het was wel degelijk de bedoeling om jullie bloggewijs op de hoogte te houden van mijn belevenissen, maar het internet in Canada was zo horrible slecht, dat ik het niet zag zitten om uren te wachten voordat mijn foto’s opgeladen zouden zijn. Ik schreef tijdens deze trip wel degelijk reisverslagen, maar besloot mijn eigen stressniveau te verlagen door deze pas online te zetten bij thuiskomst. Dus mogen jullie de komende dagen heel wat blogupdates verwachten, wanneer ik één voor één alle verslagen online gooi.

PS: Blij dat hier de zon schijnt!

Yoho National Park – 1 augustus 2015

Wat een schitterende dag vandaag! En hoe heerlijk om te kunnen opstaan en op je eigen balkon de frisse lucht te kunnen inademen terwijl het fabelachtige blauwgroen van Emerald Lake tussen de bomen glinstert. It doesn’t get any better than this. Wat een magische plek. Het is een voorrecht dat wij hier kunnen verblijven.

We starten de dag naar goede gewoonte met een stevig ontbijt. Geen buffet voor ons, we kiezen allebei voor de omelet met boschampignons. Heerlijk. Al moet er mij wel iets van het hart, waarom serveren de Canadezen bij elke ontbijtoptie (de yoghurt met granola uitgezonderd) hashbrowns (gefrituurde aardappelschijfjes)? Geef mij liever wat blaadjes sla of stukjes tomaat in de plaats van deze ongezonde, vette toevoeging. Maar goed, detailkritiek. Ik heb de hashbrowns gewoon laten liggen.

Na het ontbijt gaan we naar het verhuurpunt voor de kano’s. Emerald Lake ligt er buitengewoon schitterend bij en de beste manier om zo’n meer te verkennen is nog altijd per boot. We zijn duidelijk niet de enigen die er zo over denken, want er dobberen al flink wat kano’s op het meer. Het meer is superkalm, wat het peddelen erg makkelijk maakt. In geen tijd zijn we aan de overkant en meren we aan bij een klein bergriviertje dat ontspringt uit de gletsjer. We steken onze tenen in het ijskoude water, maar je moet al een echte ijsbeer zijn om dat langer dan een paar minuten vol te houden.

Die twee uren op het meer vliegen voorbij. We zien (en horen) opnieuw een loon, maar dit exemplaar laat zich niet zo makkelijk naderen als de loons op Lac Le Jeune. Lunchen doen we in het café van Emerald Lake Lodge. Ik eet een werkelijk heerlijk stukje zalm met een salade van quinoa, terwijl mijn vriend ontdekt dat een flatbread een soort kruising tussen flammkuchen en pizza is.

Na de lunch staat een verkenning van de rest van Yoho National Park op het programma. De chauffeur van de shuttle die ons terug brengt naar de guest parking moet talloze toeristen ontwijken en zich door een lange rij aanschuivende wagens die een parkeerplek zoeken, wringen. Hij legt ons uit dat dit weekend (het is vandaag zaterdag) een verlengd weekend is. De eerste maandag van augustus wordt in gans British Columbia BC Day gevierd. De dagjes- en weekendtoeristen hebben duidelijk van het schitterende weer geprofiteerd om massaal naar één van de mooiste plekken van BC af te zakken. Nu begrijp ik waarom het tijdens het boeken zo lastig was om in deze periode logement te vinden…

Vanaf de guest parking rijden we een goeie twintig minuten naar onze eerste stop van de dag: Hoodoo Creek. In mijn gids staat een klein fotootje van de bijzondere rotsformaties (hoodoos) dat mijn interesse gewekt heeft. Veel uitleg bevat mijn gids niet, buiten dat de weg naar de hoodoos een ‘kort maar erg steil pad’ is. Na onze klimtochten van de vorige dagen ben ik vol vertrouwen dat dit wel zal lukken.

Enfin ja, blijkt dat een ‘kort maar erg steil pad’ geïnterpreteerd moet worden als een pad van 1,6 km waarop 300m gestegen moet worden. We slikken even, maar besluiten toch door te zetten. Het is vooral tijdens het eerste deel van de helling erg warm, we lopen in de volle zon, zonder schaduw. Ergens in de helft ontmoeten we twee Nederlanders die ons goeie moed geven door te zeggen dat het zwaarste stuk achter de rug is en het volgende gedeelte meer schaduw te bieden heeft. Oef!

We raken vrij vlot tot aan een splitsing waar we kunnen kiezen tussen nog meer klimmen naar het bovenste uitzichtpunt of afdalen naar het onderste uitzichtpunt. Wij zijn geen watjes, dus bijten we door en klimmen we naar het bovenste uitzichtpunt. Echt honderd procent de moeite. Vrij snel zien we zachtgele stenen pilaren oprijzen met daar bovenop, als een kroon, een donkere steen. Een heel bijzonder gezicht en absoluut de moeite van de klim waard. De kunstwerken van moeder natuur zijn toch de allermooiste.

Wanneer we uit gefotografeerd zijn, dalen we af naar het lagere uitzichtpunt. Je krijgt op dit uitzichtpunt vlakbij de rivier wel een beter overzicht van het geheel, maar de schoonheid van de hoodoos komt hier minder goed tot zijn recht.

Ik heb het nog altijd heel erg warm, dus besluit af te koelen in het ijskoude riviertje met smeltwater van de gletsjers. Niet zo’n slimme beslissing, want nu ben ik de grip op de binnenkant van de zolen van met teva’s kwijt en glibber ik in mijn sandalen op weg naar beneden. Gelukkig drogen die teva’s ook supersnel en gaat het na een erg voorzichtig stuk een pak sneller.

We kloppen onszelf op de borst wanneer we terug bij de wagen zijn. We made it! In totaal zijn we bijna 3 uur onderweg geweest voor twee maal 1,6 kilometer. Dat kan tellen voor een ‘kort’ pad…

Onderweg naar Takakkaw falls spotten we een hert. Ik moet eerlijk zijn, voor een land zo groot en ongerept als Canada valt de hoeveelheid wildlife die we tot nu toe gezien hebben dik tegen. Maar goed, niets aan te doen. De beren komen niet op bevel het bos uit gekropen.

Takakkaw Falls is een fenomenale beleving. De mooiste waterval tot nu toe. Het water stort zich met een donderend geraas van een hoogte van 302 m naar beneden. De ondergaande zon zorgt voor een fantastische regenboog. Mijn vriend en ik proberen de voet van de waterval zo dicht mogelijk te naderen maar worden teruggedrongen door het ijskoude water dat opstuift. Tip: het is een goed idee om een regenjas aan te doen om deze waterval te bezoeken. Onze regenjassen liggen helaas in de auto een stukje terug.

Toch geniet ik van de combinatie van zon en ijskoude druppels op mijn vel. De regenboog is zo groot dat ik hem niet kan vastleggen met mijn 24-70mm lens. Gelukkig is de Gopro een perfect alternatief voor mensen zonder breedhoeklens.

DCIM100GOPRO

Half doorweekt keren we lachend terug naar de wagen. We geven de regenjas-tip nog snel mee aan een paar toeristen die vlak bij onze wagen stoppen. Ze kijken ons wat vreemd aan, maar besluiten dan toch maar onze raad op te volgen.

We willen iets gaan eten in Field, maar mijn voeten zijn zo vuil dat ik het niet aandurf om een restaurant binnen te stappen. Gelukkig passeren we ergens een waterkraan in de buurt van een camping. Ik was snel mijn voeten (lang niet zo koud water als dat water van de Takakkaw waterval) en zie er weer min of meer presentabel uit.

Het kleine dorpje Field blijkt niet meteen gigantisch veel eetgelegenheden te hebben en zo belanden we bij de Truffle Pigs, een pub waarover we toevallig de chauffeur van de shuttle al hadden horen praten de avond dat we in Emerald Lake aankwamen.

In tegenstelling tot wat we ondertussen gewoon zijn, moeten we behoorlijk lang op ons eten wachten. Het lijkt alsof we een beetje te laat aangekomen zijn (21u) en het keukenpersoneel al voor de helft naar huis is, omdat ze op zo’n laat uur geen klanten meer verwachten. Maar hey, er is free wifi dat min of meer werkt. We klagen niet.

Het eten valt eerlijk gezegd wat tegen. Ik bestelde dezelfde schotel (gnocchi met scampi) als een dame aan een tafeltje vlak bij mij, maar het is duidelijk dat de ingrediënten gedeeltelijk op waren. De gigantische broccolistronk die bij de dame op haar bord lag, is bij mij een klein en verschrompeld geval en van de geroosterde paprika’s waar ik zo’n zin in had, valt geen spoor te bekennen. Gelukkig wil mijn vriend wel een paprika uit zijn bord aan mij afstaan.

We komen alweer veel later dan gepland aan op de guest parking. Ik bel vanuit het wachthuisje naar de receptie om te vragen om een shuttle te sturen. Emerald Lake Lodge heeft een fantastische ligging, maar dat gedoe met die shuttle is toch wel een beetje vervelend.

Rond 22.40u zijn we eindelijk op onze kamer. Ik wil dolgraag nog in de hot tub. Op een drafje trekken we onze badkledij aan en we rennen half naar de hot tub. Op dit uur is de hot tub volledig verlaten en we genieten van de weldoende warmte onder de nachtelijke sterrenhemel (eigenlijk is er op dit tijdstip nog te veel licht in de lucht om goed sterren te kunnen zien).

Normaal sluit de hot tub om 23u, maar het vriendelijke personeel van Emerald Lake Lodge komt ons zeggen dat we ons niet moeten haasten en we nog wat langer mogen blijven weken. We maken dankbaar gebruik van het aanbod.

Helemaal opgewarmd kruipen we na alweer een lange en vermoeiende dag in ons bed.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk