Gaatjesvrij verklaard!

We kunnen er weer tegen voor een jaartje (of twee, want blijkbaar zijn we vorig jaar helemaal vergeten om op controle te gaan).

Een dagje VRT

De laatste werkdag van oktober werd er niet veel gewerkt. In plaats van typend achter een pc, brachten we onze jaarlijkse afdelingsdag door in de wandelgangen van de VRT. Wij kregen een uitgebreide rondleiding op de nieuwsredactie, mochten een blik werpen op de gloednieuwe studio’s van MNM, bezochten de tv-sets van verschillende tv-programma’s waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv op ons appartement) en deden ons best om niet te verdwalen in de kelders, waar het bijzonder uitgebreide VRT-archief ligt te rusten. Ik heb extra goed rondgekeken, want over een paar jaar zal dit stukje Belgisch erfgoed tegen de vlakte gaan en vervangen worden door een gloednieuw gebouw. Dan zal de tijd dat de RTBF en de VRT broederlijk één gebouw delen definitief tot het verleden behoren.

Na de rondleiding mochten we ons in de watten laten leggen door de chefkok van de VRT. Een zeer getalenteerd man. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de lunch op zo’n culinair hoogstandje zou uitdraaien. Niemand trouwens, want het was oorspronkelijk de bedoeling om na een snelle lunch de namiddag ondergronds door te brengen in de Coudenberg. Het etentje liep echter nogal uit en het leek zonde al dit lekkers snel snel binnen te steken. De gids die aan de Coudenberg op onze groep stond te wachten dan maar afgebeld en zorgeloos van een lange lunch genoten. En zeg nu zelf, als je deze foto’s ziet, kan je ons ongelijk geven?

Pelgrim of niet? – Judith Vanistendael

Cadeautje van mijn lieve tante die mij altijd met originele boeken weet te verrassen.

IMG_8671[1]

Ik kende Judith Vanistendael al van haar stripboek ‘De Maagd en de Neger’, maar dit is boekje is iets helemaal anders. Het bevat tekeningen en aquarellen die Judith maakte tijdens haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. De tekeningen waren oorspronkelijk niet bedoeld om uitgegeven te worden en dat merk je aan de doorhalingen en het soms moeilijk leesbare handschrift.

Ik kan me voorstellen dat zo’n tocht een heel louterende ervaring kan zijn, maar ergens bleef ik op mijn honger zitten. Over het waarom van de pelgrimstocht vernemen we niet veel en de ervaringen onderweg zijn te fragmentarisch om een goed beeld van de trip te krijgen. Ik vermoed dat je meer aan dit boekje hebt als je zelf deze tocht hebt afgelegd.

Día de Muertos

Vandaag kregen we na de pauze in de les Spaans een Mexicaanse op bezoek. Deze sympathieke dame woonde al een paar jaar in België en kwam ons wat meer vertellen over de festiviteiten ter gelegenheid van ‘Día de Muertos‘ in Mexico. Ik herinnerde mij nog vaag een filmpje uit de les van een paar jaar geleden, maar verder dan dat reikte mijn kennis over dit bijzondere feest niet.

Día de Muertos is een feest dat reeds gevierd werd ten tijde van de Azteken, lang vóór de Spanjaarden Mexico koloniseerden. Interessant om te vernemen dat dit ‘heidense’ feest ook na de katholieke kolonisatie bleef verder leven, zij het in een aangepaste vorm. In Mexico is Día de Muertos zelfs uitgegroeid tot een nationaal symbool. Zoals de naam al doet vermoeden draait het bij dit feest om de herdenking van de overledenen. De Mexicanen richten de dag voor Día de Muertos prachtige, rijk versierde altaren op voorzien van foto’s en aandenkens van de dierbare overledenen. De altaren kunnen zich bevinden in de eigen woonst of op het kerkhof bij het graf van de overledene. Er worden zelfs altaren opgericht voor de overleden huisdieren. Vaak wordt het lievelingsgerecht van de overledene bereid en bij het altaar geplaatst. De dag nadien wordt dit gerecht dan opgegeten in familiale kring terwijl de overledene herdacht wordt door het vertellen van anekdotes over zijn of haar leven.

Een steeds wederkerend beeld tijdens de festiviteiten is dat van een skelet uitgedost in vrouwenkleren. Dit is ‘La Catrina‘, een figuur die de alomtegenwoordige dood moet voorstellen. Ook heel typisch zijn de calaveras de azúcar (zoetigheden in de vorm van een doodshoofd) en het pan de muerto, een speciaal brood dat enkel rond dit tijdstip wordt geconsumeerd.

Er is zelfs een regio in Mexico waar de inwoners nog verder gaan dan enkel het versieren van de graven. Zij poetsen elk jaar de botten van de overledenen op. Het klinkt macaber, maar het is voor hen een manier om respect aan de overledenen te betuigen.

De Mexicaanse dame had haar presentatie met veel sprekend beeldmateriaal geïllustreerd en het uurtje presentatie was voorbij voordat ik er erg in had. Heel boeiend om wat meer te leren over een cultuur waar ik zo goed als niets vanaf weet. Ooit hoop ik met eigen ogen zo’n viering van Día de Muertos te kunnen meemaken.

Babybezoek!

De laatste vrijdag van oktober brachten we ‘s avonds een bezoekje aan een kersverse baby van vrienden. De baby kreeg een bijzondere naam met een mooie betekenis en gunde mij zelfs één van zijn allereerste lachjes. Wat een charmeur!

Verder werden we in de watten gelegd met een pastareceptje van Jeroen Meus met champignons en gehaktballetjes. Daarna werden we getrakteerd op stroopwafelvla uit de Albert Heijn (hoewel ik geen fan ben van ketens, moet ik zeggen dat het wel leuk is om een ander aanbod te ontdekken) vergezeld van een kopje thee uit de meest geweldige theekop ooit. 😉

A lovely evening was had by all.

IMG_8649[1] IMG_8652[1]

Lync

Een paar weken geleden werd de software Lync op onze werkpc’s geïnstalleerd. Ik wist wel dat deze software het mogelijk maakte om te chatten en telefoongesprekken te voeren, maar had er mij nog niet echt mee bezig gehouden. Deze week werden de collega’s en ik echter tijdens een uitlegsessie van een uurtje ingewijd in de geheimen van Lync. Ik was zo enthousiast dat ik zelfs overging tot de installatie van Lync op mijn smartphone! En nu vliegen de berichtjes heen en weer tussen de collega’s. (Er wordt zelfs nu en dan een al dan niet zo bedoelde poging tot skypen ondernomen.) Alsof de hoogdagen van ICQ terug zijn! Al moet er mij wel van het hard dat het stokoude ICQ en pak beter en functioneler is dan Lync (waarom kan ik geen berichten sturen naar iemand die offline is?? Wat is dat met al die foutmeldingen?). Onbegrijpelijk dat een bedrijf als Microsoft er niet in slaagt om iets als Lync goed te laten werken…

Korean Cooking Class!

Vanochtend zat ik met een hoop kuisgerief en drie flessen cava op de trein naar Brussel. In plaats van ons te buigen over de eigenaardigheden van de Koreaanse werkwoorden, zouden mijn mede-studenten en ik ons tijdens de lesuren verdiepen in de geheimen van de Koreaanse keuken. De boog kan immers niet altijd gespannen staan, nietwaar?

De voorbereiding verliep op zijn Koreaans: bijzonder efficiënt deelde onze leerkracht Koreaans de week voordien de klas in vier groepen in. Elke groep kreeg een teamleider toegewezen. De teamleider zou instaan voor de communicatie met de leerkracht en de communicatie tussen de groepsleden onderling. Een hiërarchisch gestructureerd geheel, dus. Van de vier groepen kreeg elke groep een gerecht toegewezen waarvoor ze de inkopen moesten doen en dat ze tijdens de les moesten bereiden. De vierde groep zou instaan voor de afwas. Aangezien ik totaal geen tijd had om inkopen te doen en ik over het algemeen niet zo’n keukenprinses ben, zorgde ik ervoor dat ik ingedeeld werd bij het afwasteam.

De drie Koreaanse gerechten op het menu waren:

해물 파전 (haemul pajeon): een soort hartige pannenkoek met zeevruchten
비빔밥 (bibimbap): een kom warme rijst versierd met allerhande groenten en afgewerkt met gochujang
불고기 (bulgogi): gemarineerd en gegrild rundsvlees, één van de meest bekende Koreaanse gerechten

Het resultaat mocht er wezen. De kookgroepen sloofden zich uit om de Koreaanse perfectie zo goed mogelijk te benaderen. Alle gerechten smaakten heerlijk. De bulgogi en de bibimbap zouden zeker niet misstaan hebben in een Koreaans restaurant. En het was voor mij een aangename eerste kennismaking met haemul pajeon. Een gerecht dat trouwens verrassend eenvoudig te maken bleek. Er had zelfs iemand 김치 (kimchi) meegebracht als bijgerecht

De flessen cava die ik had meegenomen, namen de stress weg bij het koken en droegen bij aan de fijne sfeer. We hadden ook de gelegenheid om allerlei alcoholhoudende Koreaanse drankjes te proeven waarvan mij vooral de pruimenwijn en de rijstwijn zijn bijgebleven. Samen koken, eten én drinken is echt een ideale manier om elkaar wat beter te leren kennen. Ik vond het bijgevolg helemaal niet erg om de afwashandschoenen aan te trekken om na al dat lekkers de vuile potten en pannen te lijf te gaan. Fantastisch dat het Korean Cultural Center zijn keuken ter beschikking stelt voor zulke activiteiten!

Bibimbap:

Mislukte foto van haemul pajeon:

Birthday Girl

Mijn verjaardag viel dit jaar op een maandag en buiten de jaarlijkse traktatie voor de collega’s met pralines van Bittersweet had ik niets bijzonders gepland. Hoe ouder ik word hoe minder belang ik hecht aan het uitgebreid vieren van mijn verjaardag. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om iets leuks te doen.

Blijkbaar dachten mijn collega’s daar anders over, want ze stelden voor om samen sushi te gaan eten om mijn verjaardag te vieren. En kijk, meer dan het vooruitzicht op sushi is er niet nodig om mij over de streep te halen. Alleen bleek de nieuwe sushiplek die we wilden uitproberen gesloten te zijn tijdens de lunch (huh?). Maar kijk, de goden waren ons gunstig gezind, want vlak naast het gesloten sushirestaurant lag een Koreaans restaurant!

Mijn collega’s hadden nog nooit Koreaans gegeten, een uitstekende gelegenheid om hen te laten kennis maken met deze heerlijke keuken! Ik ging voor de menu met de bibimbap (비빔밥). We kregen al snel wat kimchi en een miso-soepje geserveerd, daarna was het wat wachten op ons hoofgerecht. Spijtig genoeg roerde de dame die ons bediende de bibimbap al door mekaar nog voordat ik er een foto van kon maken. Vandaar dat de foto er een beetje onsmakelijk uitziet. Jammer, want bibimbap is meestal een erg fotogeniek gerecht. Het smaakte er alleszins niet minder om.

‘s Avonds woonden mijn vriend en ik de boekvoorstelling van ‘The network always wins’ van Peter Hinssen bij. Het was een beetje een last minute beslissing, maar eentje die we ons zeker niet beklaagden. Peter Hinssen is een zeer boeiende spreker die moeiteloos een uur vol gebabbeld kreeg. Na de voorstelling klonken we samen met Goofball en echtgenoot (die ook aanwezig waren op de boekvoorstelling) op de interessante avond (en ook een beetje op mijn verjaardag).

Een culinair pre-verjaardagsweekend

Dat dit culinair bijzonder goed gevulde weekend vlak voor mijn verjaardag viel, was toeval. Maar het zorgde er wel voor dat ik het ganse weekend in feeststemming was. De party startte eigenlijk al vrijdagmiddag toen een sympathieke collega mij voorstelde om samen kaiten sushi te gaan eten. Wie mij een beetje kent, weet dat ik de lokroep van sushi moeilijk kan weerstaan. Dus vergezelde ik haar volgaarne naar J’m Sushi onder het mom van sociaal-doenerij. 😉

‘s Avonds konden we genieten van het uitstekende gezelschap van Goofball en co. Helemaal gecharmeerd trouwens door die schattige kabouter met zijn prachtige bruine ogen. Wat een heerlijk ventje! Benieuwd om binnenkort kennis te maken met zijn broertje of zusje…

Dankzij Convento konden we heerlijke quiche op tafel toveren. Voeg daarbij een lekkere fles wijn en goed gezelschap en je hebt het recept voor een geslaagde avond.

Zaterdagavond kregen we onze West-Vlaamse vrienden op bezoek. We riepen alweer de Convento-hulplijn in en genoten samen van een voortreffelijk stoofpotje met everzwijn. Ik onthoud wel dat onze vriendin geen fan is van verloren groenten en macarons. Niet erg, die overschotjes krijgen wij wel weggewerkt. 😉 Na de maaltijd speelden we Boonanza, het bonenspel. Het was al zo lang geleden dat ik dit spel nog eens gespeeld had, dat ik de handleiding er opnieuw moest bijhalen. Het spel bleef spannend tot het einde, maar ik slaagde erin met één thaler verschil toch aan het langste eind te trekken.

Zondagmiddag hadden we afgesproken met een vriendin die ons haar nieuwe vriend wilde voorstellen. Ik ken mijn vriendin en haar ex-man al van in de tijd dat ik (lang, lang geleden) ingangsexamen burgie deed, dus het was even wennen om een nieuwe man aan haar zijde te zien. Maar het mag gezegd: het nieuwe koppel straalde. Fijn dat mijn vriendin opnieuw het geluk gevonden heeft. Ze verdient het! En oja, de Kokoonmenu bleek een schot in de roos. Dit aten wij:

Sint-Jacobsvruchten, boschampignons, yuzusausje

***
Hertenkalf, cognacsausje, groene kool met spek, witloof, veenbessenkroketjes

***
Panna cotta van koffie, mokka-ijs, crumble van koffie / sorbet voor mezelf

Om de vertering te bevorderen (het was nodig, na al die culinaire uitspattingen), maakten we een gezamenlijk wandelingetje door Leuven. Om vervolgens de namiddag af te sluiten met een kopje thee/biertje/gin tonic in het nieuwe café Den Beiaard op het Ladeuzeplein.