persoonlijk

Een culinair pre-verjaardagsweekend

Dat dit culinair bijzonder goed gevulde weekend vlak voor mijn verjaardag viel, was toeval. Maar het zorgde er wel voor dat ik het ganse weekend in feeststemming was. De party startte eigenlijk al vrijdagmiddag toen een sympathieke collega mij voorstelde om samen kaiten sushi te gaan eten. Wie mij een beetje kent, weet dat ik de lokroep van sushi moeilijk kan weerstaan. Dus vergezelde ik haar volgaarne naar J’m Sushi onder het mom van sociaal-doenerij. 😉

‘s Avonds konden we genieten van het uitstekende gezelschap van Goofball en co. Helemaal gecharmeerd trouwens door die schattige kabouter met zijn prachtige bruine ogen. Wat een heerlijk ventje! Benieuwd om binnenkort kennis te maken met zijn broertje of zusje…

Dankzij Convento konden we heerlijke quiche op tafel toveren. Voeg daarbij een lekkere fles wijn en goed gezelschap en je hebt het recept voor een geslaagde avond.

IMG_8541

Zaterdagavond kregen we onze West-Vlaamse vrienden op bezoek. We riepen alweer de Convento-hulplijn in en genoten samen van een voortreffelijk stoofpotje met everzwijn. Ik onthoud wel dat onze vriendin geen fan is van verloren groenten en macarons. Niet erg, die overschotjes krijgen wij wel weggewerkt. 😉 Na de maaltijd speelden we Boonanza, het bonenspel. Het was al zo lang geleden dat ik dit spel nog eens gespeeld had, dat ik de handleiding er opnieuw moest bijhalen. Het spel bleef spannend tot het einde, maar ik slaagde erin met één thaler verschil toch aan het langste eind te trekken.

IMG_8551  IMG_8552  IMG_8543  IMG_8553

Zondagmiddag hadden we afgesproken met een vriendin die ons haar nieuwe vriend wilde voorstellen. Ik ken mijn vriendin en haar ex-man al van in de tijd dat ik (lang, lang geleden) ingangsexamen burgie deed, dus het was even wennen om een nieuwe man aan haar zijde te zien. Maar het mag gezegd: het nieuwe koppel straalde. Fijn dat mijn vriendin opnieuw het geluk gevonden heeft. Ze verdient het! En oja, de Kokoonmenu bleek een schot in de roos. Dit aten wij:

Sint-Jacobsvruchten, boschampignons, yuzusausje

IMG_8562
***
Hertenkalf, cognacsausje, groene kool met spek, witloof, veenbessenkroketjes

IMG_8565
***
Panna cotta van koffie, mokka-ijs, crumble van koffie / sorbet voor mezelf

IMG_8569  IMG_8567

Om de vertering te bevorderen (het was nodig, na al die culinaire uitspattingen), maakten we een gezamenlijk wandelingetje door Leuven. Om vervolgens de namiddag af te sluiten met een kopje thee/biertje/gin tonic in het nieuwe café Den Beiaard op het Ladeuzeplein.

Change of plans

Normaal zouden we deze wintervakantie voor het eerst in meer dan tien jaar nog eens op skivakantie gaan. Het hotel was vastgelegd en we zouden zelfs al een keertje gaan oefenen op de indoor skipiste in Peer. Helaas, in september kregen we het bericht dat het koppel waarmee we op reis zouden gaan, uit elkaar ging. Ze drukten nog wel de intentie uit om samen te gaan skiën, maar mijn vriend en ik hadden toch serieus onze twijfels of het wel een goed idee was om kerst en nieuwjaar te vieren met een pas gescheiden koppel. Leek ons een beetje nefast voor de feestvreugde.

Met spijt in het hart annuleerden we het hotel. Al ben ik er, na het bezoek van onze vriend vanavond, meer dan ooit van overtuigd dat we de juiste keuze gemaakt hebben. En zo gaapt er rond de feestdagen opeens een groot gat in onze agenda. Blijft de vraag: vullen we dat gat op met één of andere last minute, of sluiten we ons die periode op met een berg nieuwe strips en een hoop afleveringen van series die iedereen al gezien heeft en brengen we de vakantie al cocoonend door?

Keuzes, keuzes.

Oktobermaand = opleidingsmaand

Na de tweedaagse cursus Ondernemend Leiderschap mocht ik mij vandaag verdiepen in de geheimen van het time management. Nu vind ik eerlijk gezegd van mezelf dat ik het op dat vlak niet al te slecht doe, maar wat concrete tips om uitstelgedrag te vermijden en minder tijd te verkwisten zijn altijd welkom. Ik vond vooral de tip om een groot project in kleinere deelstappen op te delen om dit makkelijker te kunnen inplannen een goeie. En ook OHIO (only handle it once) ga ik proberen toe te passen op mijn mailbox. Het gebeurt idd frequent dat ik mails lees en deze vervolgens weer als ongelezen markeer om diezelfde mail dan een paar dagen laten weer opnieuw te lezen. Tijdverspilling die we gaan proberen te vermijden. En ik ga ernaar streven elke dag te eindigen met nul ongelezen mails, al moet ik eerlijk zeggen dat dit wellicht het moeilijkste van allemaal zal zijn.

Voortaan word mijn mantra: verzamelen – verwerken – plannen – doen!

Hektisch dagje vandaag

Om 9u gestart met een vergadering waarop ik mijn grote baas moest vervangen, vergaderd tot 10.45u, gehold naar de volgende vergadering die duurde tot 12.15u, snel een broodje gegeten en tijdens de middagpauze rap rap wat mails beantwoord. Volgende vergadering om 14u, al de aanwezigen (voornamelijk externen) stond al te wachten aan de vergaderzaal, want binnen ging een Belangrijke Vergadering door die niet onderbroken mocht worden, andere vergaderzaal gezocht (geen sinecure, want wij hebben een chronisch gebrek aan vergaderzalen op het werk), de vergadering waarvan ik normaal secretaris ben dan maar zelf voorgezeten tot de grote baas die nog in de andere vergadering zat het van mij overnam. Vergaderd tot 17u. Nog snel een nota geschreven die vandaag af moest zijn. om 18u afgesproken met mijn vriend om sushi te eten bij de kaiten sushi in de Ravenstein galerij. Om 18.35u vertrokken naar de Koreaanse les om vervolgens op mijn dak te krijgen van de juffrouw dat ik drie minuten te laat was. Mij kandidaat gesteld voor het afwasteam tijdens de Koreaanse kookles van volgende week omdat ik echt niet inzag hoe ik tijd zou moeten vrijmaken om inkopen te doen voor die les en mijn cooking skills zijn ook niet al te best. Om 21.15u einde van de les en op een drafje naar Centraal Station. Ditmaal helaas geen treinen in vertraging, dus twintig minuten moeten wachten op de eerstvolgende trein naar Leuven. Om 22.08u eindelijk in Leuven!

oef!

Juffrouw yab

Gisteren mocht ik voor een paar uurtjes juffrouw spelen. Ik had dankbaar gebruik gemaakt van de vrije zaterdag na onze cocktailparty om de slides voor mijn workshop over sociale media voor te bereiden. Ik vind mezelf nu niet echt een sociale media guru, maar voor een beperkt publiek van een twintigtal dames wilde ik graag mijn kennis delen. Uiteindelijk bleek er toch meer opzoek- en voorbereidingswerk aan te pas komen dan ik oorspronkelijk had verwacht, maar ik was best tevreden over de uiteindelijke presentatie.

Voordat de workshop van start ging, werden we onthaald met heerlijke broodjes en een waar dessertenbuffet. Pentahotel weet hoe zijn klanten in de watten te leggen. De accommodatie voor de workshop zelf was ook dik in orde. Mooie, moderne ruimte, voorzien van een beamer en goed functionerende geluidsinstallatie.

Bij aanvang van de workshop was ik best nerveus. Aan tafel had ik al wat gesprekken opgevangen en daaruit bleek dat sommige dames minder leek waren dan ik aanvankelijk had gedacht. En mijn presentatie vertrok echt wel van een vrij basisniveau. Ik kon ook moeilijk anders, want ik had totaal geen inzicht in het kennisniveau van de ingeschreven dames. Gelukkig bleken de dames een zeer dankbaar publiek, die veel vragen stelden en aandachtig luisterden. Zelfs de dames die al wat verder stonden, wisten mij achteraf te zeggen dat mijn presentatie ook voor hen nuttig was gebleken en dat ze met mijn tips aan de slag konden.

Ik weet wel niet of ze het echt meenden of dat ze compassie met mij hadden omdat ik driekwart presentatie verder ei zo na gestikt was in een afschuwelijke kriebelhoest. 😉 Kennen jullie het soort? Zo’n hoest die je onmogelijk kan onderdrukken en die ervoor zorgt dat je stembanden alleen nog maar een soort piepgeluid kunnen voortbrengen. Wat glazen water later, geraakte ik er gelukkig door. Oef, want het boeiendste deel moest nog komen…

Oja, met dit filpje heb ik mijn tweeënenhalf uur durende (ja, ik kan zelf amper geloven dat ik die tweeënhalf uur helemaal heb volgepraat gekregen, zelfs zonder pauze!) presentatie afgesloten.

Black

Het is ondertussen een mooie jaarlijkse afspraak: een avondje filmfestival in Gent. Ditmaal was ik er al van in de namiddag omdat ik een inspiratiedag bijwoonde met als thema het publiek van morgen. Boeiende presentaties afgewisseld met ronduit saaie presentaties. Een evenwichtig programma samenstellen voor zo’n dag, het is niet gemakkelijk, weet ik uit eigen ervaring.

En zoals zo vaak gebeurd, liepen de presentaties veel te lang uit. Timekeeping is essentieel bij dit soort events. Om wat tijd in te lopen, was de organisatie genoodzaakt de tweede pauze te schrappen. De ijspralines die voor die tweede pauze voorzien waren, werden dan maar uitgedeeld in de zaal. Jummie, ijspralines: de smaak van nostalgie! Mijn collega en ik waren zo in de wolken dat we het aanbod voor een tweede pakje niet afsloegen en dit samen deelden. Enfin ja, blijkt dat negen ijspralines toch wat van het goede te veel is. Ik kan er weer voor een paar jaar tegen.

Na het afsluitende panelgesprek praatten we na met een glaasje wijn. We hadden niet genoeg tijd om iets te gaan eten alvorens het tweede deel van de avond van start zou gaan: de uitreiking van de cultuurprijs film en daarbij aansluitend de vertoning van Black. Om de honger te stillen, verzamelden we zoveel mogelijk schoteltjes met radijsjes en cashewnoten die verspreid stonden op de verschillende tafeltjes in de receptieruimte. Dan hadden we toch al iets in onze magen. Gelukkig bleek het personeel rond te komen met komkommer sandwiches en worstenbroodjes. Hoera!

Terwijl ik genoot van mijn glaasje wijn, hield ik mijn gsm in het oog. Mijn vriend zou nakomen met de wagen, zodat we ons niet moesten haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Hoe sympathiek ik mijn ontmoeting met Avalon ook vond, ik zag het niet zitten om nog eens te moeten bedelen voor een lift in de hoop op tijd in Gent-Sint-Pieters te geraken.

De cultuurprijs ging naar Sam Lowyck, een verdiende winnaar wat mij betreft. Ik nestelde mij samen met mijn collega’s op de allerlaatste rij van de filmzaal (een unicum, ik denk dat ik nog nooit helemaal achteraan in de zaal gezeten heb, ik zit persoonlijk liever op de zesde of zevende rij om het gevoel te krijgen dat ik helemaal in de film zit) om vervolgens helemaal weggeblazen te worden door Black.

Dikke proficiat aan de heren Adil El Arbi en Bilall Fallah voor dit prachtige werkstuk. De film is een echte rollercoaster die je vanaf het eerste moment bij de keel grijpt om je niet meer los te laten. Dit klassieke Romeo en Julia verhaal blijft je, tegen beter weten in, doen hopen op een happy end. Er waren een paar momenten in de film dat ik de neiging om weg te kijken van het grote scherm moest onderdrukken. Ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik als vrouw nog nooit met zo’n mensonterend geweld in contact ben gekomen. Prachtige vertolking ook van de hoofdrolspelers. Vooral Martha Canga Antonio die Mavela vertolkt, schittert. Niet te geloven dat deze mensen voordat ze in Black meespeelden geen enkele acteerervaring hadden en zomaar van de straat geplukt zijn. Fenomenaal.

Dat glaasje wijn op de afsluitende receptie (twee recepties op één dag, kan het decadenter?) was dus meer dan welkom.

Al moet ik toegeven dat ik die nacht toch niet zo goed geslapen heb.

Oktoberzondag

Toen het gisteren maar bleef regenen, vreesde ik even dat ik de geplande fotoshoot vandaag zou moeten afzeggen. Het was namelijk de bedoeling om in de buurt van de steeds sneller veranderende Vaartkom op zoek te gaan naar fotogenieke locaties voor een mooi portret. Maar kijk, vandaag werden de hemelsluizen dichtgedraaid en kon de fotoshoot plaatsvinden onder de best mogelijke omstandigheden: een licht bewolkte lucht die als een natuurlijke softbox dienst deed.

De geportretteerde is een vriend van ons die binnenkort een dichtbundel uitbrengt en een portret nodig had om de achterflap van zijn boek op te vrolijken. Ik heb helaas bitter weinig tijd om mij grondig te focussen op mijn fotografie, dus als er zich een gelegenheid voordoet om in alle rust op zoek te gaan naar het juiste beeld, grijp ik deze kans graag aan. En het was een geweldig fijne shoot. Onze vriend bracht zelf ook heel toffe ideeën aan. Leuk om samen met zo’n creatieve denker op zoek te gaan naar het meest geschikte beeld. Afgaande op de resultaten die we op het schermpje van het fototoestel te zien kregen, zit er zeker iets bruikbaars tussen.

Na een kleine omweg langs zijn pas gekochte appartement in opbouw (echt, de transformatie die de omgeving van de Vaartkom momenteel ondergaat is fenomenaal) sloten we de namiddag af met een drankje in het Café Entrepot, één van de hippere cafés van Leuven. Kijk er echt naar uit om mijn foto op de achterkant van een boek te zien staan!

Deze avond hadden we afgesproken om Mexicaans te gaan eten met een bevriend koppel. De afspraak lag al vast voordat we vernamen dat ze uit elkaar zouden gaan. Beiden zagen het echter nog steeds zitten om samen iets te gaan eten. We hadden een tafeltje voor vier gereserveerd in La Cantina del Coronel. Het eten daar was ok, maar de fajitas in El Sombrero vond ik persoonlijk lekkerder. Al was ik dolgelukkig dat er pisco sour op de kaart stond. Verder moet ik toegeven dat ik de hele situatie behoorlijk awkward vond. Oppervlakkig leken onze vrienden nog goed met elkaar op te schieten, maar zo nu en dan werden er toch venijnige prikken uitgedeeld. Enfin ja, de breuk is nog vers en ze zijn natuurlijk nog op zoek naar een goed evenwicht.

We dronken nog een afzakkertje (of twee) in de Metafoor en namen vervolgens op een deftig uur afscheid van elkaar. Morgen wacht er immers een nieuwe werkdag!

IMG_8504

IMG_8502

Cocktailparty – editie nummer vier

Niet geloven, maar dit jaar organiseerden mijn vriend en ik al voor de vierde keer een cocktailparty voor mijn collega’s. Naar goede gewoonte legden we eerst bij L’Etoile d’Or een stevige bodem met een heerlijke wildschotel. Kwestie van goed voorbereid op het strijdtoneel te verschijnen.

Dit jaar slaagde ik er zelfs in een professionele cocktailmaker uit te nodigen. (Eén van mijn collega’s bleek ooit een cursus gevolgd te hebben.) En het mag gezegd: mijn collega kon er wat van. Waar ik altijd nauwgezet de recepten volg, combineerde hij vlotjes uit de losse pols al de verschillende alcoholische en non-alcoholische uit onze drankvoorraad. Al blijft mijn voorkeur toch uitgaan naar de klassiekers: weinig cocktails die mij zo goed smaken als een heerlijke caipirinha.

Ook heel fijn: een ex-collega die de moeite deed om helemaal in haar eentje uit de verre Kempen naar Leuven te rijden. Veel cocktails kon ze helaas niet drinken, maar ik was wel erg blij met de prachtige bos bloemen die ze bij had. Bijna even blij met de bloemen als met de bon voor een etentje bij Dumon. 😉

Het viel wel op dat alle aanwezigen uiterst voorzichtig waren met hun cocktailconsumptie. Hierdoor vielen er dit jaar geen cocktailslachtoffers en werd mij een nachtelijke toiletschrobbeurt bespaard. We hadden wel zo rond half drie een interessante discussie over het al dan niet pizza bestellen, die zo’n twintig minuten later effectief uitmondde in het bestellen van een pizza. Volgende keer bestel ik gewoon een pizza zonder overleg. 😉

Rond tien voor vier sloten we de party af. We namen afscheid van de drie dappere feestvarkens die nog van plan waren op dit onzalige nachtelijke uur te gaan stappen in het centrum van Leuven, wezen onze barman van dienst de weg naar de logeerkamer en ploften moe, maar tevreden in ons bed neer. (Niks gehoord van het gesnurk waarvoor onze barman ons gewaarschuwd had.)

Alweer een feestje om met veel plezier op terug te kijken.

IMG_8491[1]

IMG_8493[1]

Ondernemend leiderschap

Ik heb ondertussen al redelijk wat cursussen rond leiderschap gevolgd, de ene al wat meer geslaagd dan de andere en het gebeurt zelden dat ik een cursus over de ganse lijn goed vindt. Maar kijk, uitzonderingen zijn er om de regel te bevestigen. Heel erg blij dat ik mij aan deze cursus gewaagd heb, want het was mij op voorhand niet geheel duidelijk hoe de lesgevers de tweedaagse zouden invullen. En als dan blijkt dat de cursus tegenvalt, zit je daar ook maar je broek te verslijten. Gelukkig lag de nadruk vooral op het zelf inoefenen van bepaalde technieken en waren de lesgevers heel goed. Ze konden perfect inspelen op onze vragen en ik had echt het gevoel dat ik technieken aanleerde die ik in mijn dagelijkse werk als leidinggevende kan inzetten.

En zeg nu zelf, wie kan kwaad zijn op een cursus waarin je met legoblokjes mag spelen? Al voelde ik me wel even ongemakkelijk toen ik ontdekte dat op mijn kaartje “leider” stond. Heel lastig om op een non-verbale manier (spreken was verboden tijdens deze groepsoefening) leiderschap te tonen. Ik had vaak het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij stond. Het lego-huisje dat mijn team bouwde, mocht er, ondanks mijn twijfelend leiderschap, alleszins zijn.

Trots op mijn team!

IMG_8483[1]