Me encanta hablar español contigo

En hup, de eerste les Spaans hebben we ook alweer achter de kiezen. Niet de geloven dat ik ondertussen al tot in het vijfde jaar geraakt ben. Lijkt helemaal nog niet zo lang zo lang geleden dat mijn vriendje en ik vol enthousiasme aan het eerste jaar begonnen. Een kleine rekensom leert mij dat ik ondertussen al sinds 2003 non-stop ingeschreven ben aan het CLT. Dat is ondertussen al twaalf jaar! Mijn vriendje heeft ondertussen afgehaakt, ik doe dapper verder.

Het begon allemaal met een cursus Italiaans, omdat de cursus Spaans die we oorspronkelijk wilden volgen jammerlijk volzet was. En ja, ook die allereerste en allerlaatste les Italiaans kan ik mij nog goed voor de geest halen. Juffrouw Inge was een geweldige leerkracht!

Na Italiaans volgden Japans, Russisch en Spaans. Met Japans stopten mijn vriend en ik in het vierde jaar, wegens echt totaal geen goesting meer. We hadden immers ons doel bereikt: een basiskennis Japans voor onze eerste grote reis naar het land van de rijzende zon. Russisch moest ik laten schieten wegens te weinig tijd om de taal echt grondig onder de knie te krijgen. Ik ben echter vast van plan mijn Russisch in de toekomst opnieuw op te pikken. Wellicht start ik dan ik een lager jaar om er op het gemak weer in te komen.

En ja, wat Spaans betreft heb ik mij alvast voorgenomen verder te doen tot het allerlaatste jaar. Kwestie van toch één taal grondig te beheersen. Na dit jaar nog drie jaar te gaan dus. Benieuwd of ik mijn voornemen zal houden!

Revue Blanche

Mijn collega’s en ikzelf worden zo langzamerhand vaste klant bij deBuren, maar deze donderdagmiddag stond er een wel heel bijzondere editie van deBuren hebben Oren op het programma: de man van één van onze collega’s trad op met zijn ensemble Revue Blanche, een kamerensemble met een nogal ongebruikelijke bezetting: sopraan, fluit, altviool en harp.

Mijn collega had uiteraard veel reclame gemaakt voor het optreden, we waren bijgevolg met een delegatie van ongeveer tien collega’s naar deBuren afgezakt. En niemand die het zich beklaagde. Revue Blanche bracht prachtige interpretaties van werken van Claude Debussy en Benjamin Britten. Echt een fenomenaal optreden, eerlijk waar het beste wat ik tot nu toe in deBuren gehoord heb. En dat zeg ik heus niet om mijn collega een plezier te doen.

Dus als je de kans krijgt om naar een optreden van Revue Blanche te gaan, laat deze niet aan jou voorbij gaan.

Mijn eerste keer: Pansori

Ok, tot voor twee weken had ik nog nooit van Pansori gehoord, maar kijk, met mijn inschrijving voor de taalcursus Koreaans is er een nieuwe wereld voor mij open gegaan. Dat is natuurlijk het voordeel van les te volgen in het Korean Cultural Center. Zij willen natuurlijk maar al te graag dat de cursisten kennis maken met de Koreaanse cultuur.

Maar goed, ik zal jullie niet langer in spanning laten: Pansori is een traditionele Koreaanse eenpersoonsopera en is sinds 2003 opgenomen in de immateriële werelderfgoedlijst van de Unesco. Ik had het voorrecht om de Zuid-Koreaanse Ahn Sook-sun, één van de grootste pansori-zangers van vandaag, live aan het werk te horen in de Bozar.

Om ons de gelegenheid te geven op tijd in het concert te zijn, startte de les Koreaans een kwartier vroeger en ging de leerkracht aan een verschroeiend tempo door de leerstof. Regelmatig moesten we haar vragen om te opnieuw aan te geven op welke bladzijde we zaten en nog eens te herhalen wat de opdracht ook alweer was. Eén ding is nu al zeker: vervelen zal ik mij het komende jaar in de les zeker niet doen.

Klokslag 20u stonden we met een groepje mede-cursisten in de Bozar. Het was even zoeken naar de juiste zetel (de plaatsen waren genummerd, maar blijkbaar was niet iedereen zich daarvan bewust, chaos dus). Daarna waren we vertrokken voor 80 minuten waarin Ahn Sook-sun het beste uit de epische sage over Heungbo ten beste gaf. Ongelooflijk hoe deze dame op leeftijd de ganse voorstelling in haar eentje droeg, enkel begeleid door een trommel.

Het toffe is dat het publiek bij een Koreaanse pansori verondersteld wordt te reageren. Iets wat voor ons Westerlingen bijna ondenkbaar is. Regelmatig werd er dus vanuit de zaal naar het podium geroepen, meestal aanmoedigende of instemmende geluiden. Erg bijzonder.

Ik ben heel blij dat ik de gelegenheid gekregen heb om dit spektakel bij te wonen. Het was dan ook gezellig napraten met mijn medestudentjes op de receptie na de voorstelling.

Adoptiebezoek

Na een lang en zenuwslopend proces zijn mijn lieve collega en haar man eindelijk terug in België met hun adoptiekindje uit Oeganda. Ondertussen is het kindje in kwestie al bijna twee jaar oud. Dinsdagavond zakten we met een groepje collega’s af naar hun tijdelijke woonst (mijn collega en haar man hebben er niet alleen een uitputtende adoptieprocedure opzitten, ze zijn ook nog eens aan het verbouwen).

Voor de rit naar Herne hadden we twee cambio’s ter onzer beschikking. Ik belandde in de cambio die mijn baas bestuurde. Een heel avontuur, zowaar, want mijn baas blijkt niet zo’n best chauffeur te zijn. Het aantal keren dat ik in de gordel gehangen heb door een bruusk stopmanoeuvre, was gewoon niet bij te houden. En starten op een helling was ook niet zijn sterkste punt. Bij het inrijden van de tunnels in Brussel ging hij daarom heel langzaam rijden op het stuk dat naar beneden ging, om er zeker van te zijn dat hij niet moest stoppen op de helling naar boven.

Enfin ja, we zijn heelhuids ter plekke geraakt, dat is het voornaamste. In Herne wachtte ons een feestelijk onthaal. Ik had een hoop cadeautjes van de verlanglijst gekocht en onze peuter deed ze één voor één open en speelde even met elk speelgoedje. Heel tof om te merken dat onze cadeautjes in de smaak vielen.

Op voorhand was ik een beetje bang dat het niet zou lukken om contact te maken met het adoptiekindje. Uiteindelijk was hij heel ziek toen mijn collega en haar man hem gingen ophalen in Oeganda en had hij in het begin wat hechtingsproblemen (heel normaal lijkt me dat). Ik wist ook niet zo goed hoe hij zou reageren op een bende luidruchtige collega’s. Maar kijk, wat een fijne verrassing: zo’n sociaal baasje. Hij heeft echt met iedereen gespeeld en toverde zo nu en dan een prachtige glimlach op zijn gezichtje. We waren allemaal enorm gecharmeerd.

Oja, we kregen ook nog eens zalig lekkere quiche te eten. Dat mijn plan om op de terugweg de trein te nemen in Edingen op dertig seconden na faalde (eigenlijk zag ik de terugrit met mijn baas aan het stuur niet echt zitten), vond ik niet eens zo erg. En de terugrit viel een pak beter mee dan de heenrit (die paar glazen schuimwijn maakten wellicht dat ik meer op mijn gemak was). Mijn baas dropte mij en een andere collega af in Brussel-Zuid en ik geraakte verder zonder problemen met de trein in Leuven.

Echt zo blij dat de grootste wens van mijn collega in vervulling is gegaan. Het is nu al duidelijk dat zij en haar man fantastische ouders zijn.

Salsastart

De kop is eraf! De eerste salsales ging supervlotjes (ok, toegegeven, we hebben zondagavond wel eventjes de figuren herhaald, maar verder werd er deze zomervakantie bedroevend weinig salsa gedanst). Echt leuk, nu beginnen de bewegingen vlot te gaan zonder nadenken en ik voel ook steeds beter aan welke figuur de mannen aangeven. Heel erg plezant! En dan te bedenken dat ik zoveel jaar heb moeten zeuren alvorens mijn vriendje overstag ging!

Culinair weekend

Weer goed in de watten gelegd, dit weekend. Zaterdagavond werden we verwacht in Gent bij Peter en Lynn (hoogzwanger, maar stralend zoals altijd). Omdat hoogzwangere vrouwen zich niet te erg mogen afmatten, hadden Peter en Lynn gezorgd voor een nostalgische verrassing: spaghetti met saus van de Kastart. Echt een flashback van jewelste.

Na het eten kreeg iemand het onzalige idee om een spelletje Risk te beginnen. Nu ben ik een geweldige Risk-fan, maar krijg ik zelden de kans om een spelletje te spreken. Zoiets moet je mij dus geen twee keer voorstellen. Hoewel ik geen fan ben van het nieuwe speelbord met die nieuwe legers die er echt als infanterie, cavalerie en artillerie uitzien (geef mij maar die oude gestileerde pionnen) én ik het niet kan verkroppen dat mijn favoriete spelkleur zwart vervangen is door een soort halfslachtig grijs, was het spel nog altijd even verslavend als vroeger.

Middernacht passeerde al gauw en ik zat comfortabel in Australië te wachten alvorens mijn slag te slaan. Eén uur passeerde eveneens en toen twee uur in zicht kwam, leek het ons raadzaam om het spel te staken en toch maar richting Leuven te trekken. Heel jammer, want ik voelde dat de overwinning binnen handbereik was, maar iedereen weet dat ‘binnen handbereik’ bij Risk gerust nog een uur of twee kan duren.

Bij het afscheid nemen, kwamen we nog een onverwachte gast tegen: een egel die zich van onze aanwezigheid niet al te veel aantrok. Zeer plezante avond/nacht!

Zondagmiddag werden we voor de lunch om 11 uur verwacht bij vrienden. Nog een beetje slaapdronken kropen we uit bed, kleedden we ons aan en reden we richting Kumtich. Dat zal ons leren om de avond voordien te blijven plakken.

We werden onthaald met allerlei heerlijke hapjes en genoten van een overheerlijk gourmet. Was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een omelet bakte in die kleine pannetjes onder de steen. Leuk idee om te onthouden. Voor zover er nog een gaatje te vinden was, werd die professioneel opgevuld met huisgemaakte sabayon. Mijn favoriete dessert!

De prachtige zonsondergang ‘s avonds sloot het weekend in stijl af.

Goddelijk varken

De eerste Cook & Look bij deBuren bracht met de documentaire Goddelijk Varken meteen een actueel onderwerp naar voren: hoe ethisch is het eten van dieren?

Ster van deze documentaire zijn scharrelslager Gerard Zwetsloot en zijn scharrelvarken Dorus. Dorus is een goddelijk varken dat met het beste eten verwend wordt en zo aan zijn baasje gehecht is dat hij hem overal volgt, ook op strandwandelingen. Het ganse dorp is dol op het beest en regelmatig komen er mensen in de slagerij van Gerard langs om te protesteren tegen het nakende slachten van het beest. Gerard zelf lijkt ook te twijfelen, want Dorus is toch zo’n lief beest. Zijn twee vorige varkens werden gered van het slagersmes door een crowdfunding actie en brengen nu hun dagen door in Het Beloofde Varkensland. In principe is het de bedoeling om na twee jaar zo’n scharrelvarken te slachten en het heerlijk malse vlees voor een mooie meerprijs te verkopen, maar Gerard liet zich vermurwen om zijn varkens te sparen.

De documentaire belicht alle verschillende standpunten: moslims en conservatieve christenen die varkens onrein vinden en walgen bij het idee alleen al varkensvlees te eten, vegetariërs en mensen die graag een stukje vlees eten, ze komen allemaal aan bod. Wat mij het meeste opviel, was dat de meeste mensen die kwamen pleiten voor het leven van Dorus geen vegetariër waren. Inconsequent als je het mij vraagt: als je er problemen hebt dat er dieren sterven om op jouw bord te belanden, dan moet je het vlees eten afzweren. Het lijkt me hypocriet te doen alsof de kippenfilet of de steak die je bij de slager koopt, vroeger geen levend wezen was.

Zelf eet ik graag een stukje vlees (ook varkensvlees) en zou ik er geen probleem mee hebben een stukje van Dorus (spoiler alert: hij wordt geslacht) te verorberen. Meer zelfs, ik eet liever een stuk vlees van een beest waarvan ik zeker ben dat het goed geleefd heeft. Wij kweekten vroeger thuis ook konijnen, eenden en haantjes om te slachten. Nooit een probleem mee gehad. Die diertjes werden goed verzorgd en je was er zeker van dat je een gezond stuk vlees op je bord kreeg.

Iets waar ik de laatste tijd wel meer over nadenk, zijn de ecologische gevolgen van de massaproductie van vlees. De veeteelt draagt in niet onaanzienlijke mate bij tot de CO2-uitstoot op onze planeet. Liefst zou ik alleen maar Dorussen eten, maar helaas om aan de voedselwensen van zoveel mensen te voldoen is dat onmogelijk. Een ethisch dilemma, zowaar. Voor de zekerheid at ik dus maar een vegetarische bol van Balls & Glory tijdens de film. Ook lekker.

IMG_8233[1]

Een dagje Koksijde

Door een begrafenis belandden mijn vriend en ik onverwacht op een gewone weekdag in Koksijde. Omdat Koksijde toch een goede twee uur rijden van Leuven is, besloten we er een dagje zee van te maken. Een beetje uitwaaien na zo’n emotioneel geladen viering zou ons allebei deugd doen.

Bleek dat de verwachte files uitbleven en dat we meer dan een uur te vroeg op onze bestemming waren. Na een kleine zoektocht vonden we uiteindelijk een restaurant dat om 10 uur ‘s ochtends open was. Het hoogseizoen aan zee is duidelijk voorbij. Na een potje paté in restaurant Alizé voelden we ons klaar om de viering aan te kunnen. Verdriet trotseer je beter met een volle maag.

Na de viering goot het pijpenstelen. Alsof de weergoden mee treurden met de aanwezigen in de kerk. Wij hadden na al die emoties behoefte aan wat comfortfood. Een kleine zoektocht (echt, de meeste eetgelegenheden leken al aan hun winterslaap begonnen) belandden we in restaurant Rosa. Een driegangenmenu later (applaus voor huisgemaakte garnaalkroketten) voelden we ons al wat beter.

Gelukkig stopte het na de maaltijd met regenen en konden we genieten van de zilte zeelucht tijdens een lange wandeling op het strand, terwijl we mijmerden over de vergankelijkheid van het bestaan.

Business trip naar Antwerpen

Ik kom eigenlijk helemaal niet zo vaak in Antwerpen, zeker niet nu de enige vrienden die nog in het centrum van Antwerpen woonden, verhuisd zijn. het doet me dan ook altijd plezier om een blik te kunnen werpen op het mooiste station ter wereld en de mooie gebouwen van de Zoo te kunnen bewonderen.

IMG_8175[1]

Helaas zaten we verder de ganse dag binnen om te vergaderen. Gelukkig met erg interessante mensen, dus dat verzachtte de pil wat. Al kon ik het niet laten om op de terugweg nog snel even de Sun Wah binnen te lopen om mochi en gedroogde visjes te kopen.

IMG_8176[1]

Enjoying home cooked food

Gisteren waren we te gast bij een Leuvense collega en haar man die ons uitgenodigd hadden om hun nieuwe huis te bewonderen. Ik ben altijd onder de indruk wanneer jonge mensen erin slagen om met z’n tweetjes een groot huis in Leuven te kopen. ‘t Is niet dat de prijzen van het vastgoed in Leuven zo laag zijn.

Na de rondleiding door ontelbaar veel kamers wachtte beneden een heerlijke cosmopolitan op ons, gevolgd door een koud komkommersoepje met tonijn, papillot van zalm en ijs met rode vruchtencoulis. Uiteraard hoorde bij deze heerlijkheden een flesje witte wijn. Als afsluiter haalde de heer des huizes zijn whiskeyvoorraad boven.

We waren dan ook in opperbeste stemming toen we langs het onlangs vernieuwde brugbergpad terug naar huis fietsten. Al kan ik niet ontkennen dat vandaag het opstaan bijzonder veel zeer deed en dat laatste glas drambuie er wellicht te veel aan was.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk