Deze namiddag een bericht in mijn mailbox: het ongelijke gevecht dat de broer van onze vriend leverde tegen kanker is ten einde. 32 jaar geworden. Vader van twee kindjes. Het is gewoon niet eerlijk.
persoonlijk
Margarita’s met de dames
De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.
Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.
En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.
The day after
De dag na een feestje blijft er van de feestvreugde niet veel meer over dan een plakkerige vloer, niet opgegeten hapjes en vuile glazen. Maar de mooie herinneringen, die zijn blijvend.
Om maar te zeggen dat het gisteren weer een geweldig feestje was (we lagen pas iets voor vijven in bed). Er was minder volk dan bij de vorige zomerse feestjes die mijn vriend en ik organiseerden. Blijkt dat het geen slim idee is een feestje te organiseren het eerste weekend van het schooljaar. Ik zal een knoop in mijn zakdoek moeten leggen om dat te onthouden voor volgend jaar. Het voordeel van minder volk is wel dat je meer tijd hebt om echt met de mensen te praten. En zo werd het een feestje met een lach en een traan.
Helaas veel slecht nieuws deze keer. Een vriendin werd ontslagen op haar werk, een vriend zijn broer vecht momenteel voor zijn leven, maar het ziet er naar uit dat de kanker zal winnen, een vriend gaat scheiden van zijn vrouw en een andere vriendin sukkelt met haar gezondheid. Het volwassen leven gaat helaas niet altijd over rozen.
Gelukkig was er het fijne nieuws dat een vriendin zwanger is van haar tweede kindje. Als dat een even groot feestbeest wordt als haar tweejarige, dan gaan zij en haar man nog interessante tijden tegemoet. 😉 Ook heel fijn om voor de eerste keer het te vroeg geboren kindje van onze vrienden vast te kunnen houden. Blij om te zien dat hij het zo goed doet!
Food for thought
Moerkerke-Damme
Soms herhaalt de geschiedenis zich. Iets minder dan een jaar geleden zakten we met een delegatie collega’s af naar Moerkerke-Damme voor de begrafenis van de moeder van mijn baas. Vandaag woonden wij in exact dezelfde kerk de begrafenis bij van de vader van mijn baas. Beide ouders waren op een respectabele leeftijd bij hun overlijden, wat het afscheid natuurlijk niet onverwacht maakte.
Ik was (een uur vroeger dan gewoonlijk) opgestaan met een geweldig kater veroorzaakt door het afscheidsfeestje van een collega de dag voordien. Gelukkig werd er niet van mij verwacht dat ik reed en kon in onderweg nog een uiltje knappen. Ditmaal kwamen we zonder ongelukken ter plekke aan, een half uur voordat de dienst zou beginnen. Tijd genoeg om nog snel wat koffiekoeken te kopen bij de plaatselijke bakker. Ik voelde me nog altijd suboptimaal, maar de extra suikers deden alleszins deugd.
De dienst was bijna een exacte kopie van die van een jaar geleden. Met een mooie uiteenzetting van mijn baas over het leven van zijn vader, de facteur van ‘t dorp. Soms lijkt het mij dat het leven vroeger toch veel simpeler was.
Na de viering had iedereen honger en trokken we op aanraden van één van de collega’s naar de Siphon in Damme. Dat bleek toch wat verder rijden dan verwacht vanaf de kerk van Moerkerke-Damme. Mijn collega naamgenote en ikzelf zaten al wat ongemakkelijk te schuifelen op de achterbank, want we kwamen pas om 12.50u aan bij het restaurant en we hadden om 15u een belangrijke afspraak op het werk in Brussel. Gelukkig was er de mogelijkheid om op het terras van de Siphon boterhammen te bestellen. Onze groep viel uiteen in snelle boterham-eters en mensen die na een zwaarmoedige begrafenis nood aan iets warms hadden. De warme gerechten konden echter niet aan tafel geserveerd worden, dus namen we afscheid van de bourgondiërs. (Heel eerlijk, als ik zelf geen vergadering had om 15u, had ik me ook bij hen aangesloten).
Dus at ik een boterham met américain préparé in het prachtige Damme en reden we vervolgens in zeven haasten terug naar Brussel. We waren vijf minuten te laat voor onze vergadering. Oef! 
![IMG_8112[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/09/IMG_81121-e1441915102370-1024x1024.jpg)
‘t Is me toch iets met dat vruchtwater
Dat blijft maar niet zitten waar het hoort. Spijtig genoeg strooit vroegtijdig vruchtwaterverlies ditmaal roet in de zwangerschap van de mama van mijn petekindje. Zo spijtig dat ze de laatste dagen/weken voor de bevalling in een ziekenhuisbed moet doorbrengen. Maar het is natuurlijk allemaal voor het goeie doel: een gezonde baby.
We zijn vandaag haar even een hart onder de riem gaan steken in Heilig Hart (tegenwoordig al een even groot doolhof als GHB). Ze klonk optimistisch, maar prettig is het natuurlijk niet. Meteen een kruis door al de plannen die ze nog had. Enfin ja, soms moet je gewoon aanvaarden dat je niet alles in het leven kan plannen en er gewoon het beste van proberen te maken. Ze is nu 34 weken ver, wij duimen voor nog wat dagen (of weken) erbij!
Het leukste aan Leuven Autovrij
Blijven voor mij toch de buikdanseressen! Ik had bijna zin om mijn eigen buikdanssjaaltjes terug op te diepen. Maar voorlopig hou ik het toch maar op salsa. 😉
Een dagje op het Grevelingenmeer
Mijn vriend volgt al een tijdje zeillessen en is nog één examen verwijderd van zijn brevet. Hij had echter nog nooit zonder instructeur gezeild en ik had nog nooit samen met hem op een zeilboot gezeten. Om mijn vriend de kans te geven het zeilen wat meer te oefenen, legden we in overleg met een bevriend koppel waarvan de man samen met mijn vriend zeillessen volgde, een paar maanden gelegen een dagje Grevelingenmeer vast. We duimden heel hard dat we goed weer zouden hebben, want zeilen in de regen da’s alleen weggelegd voor stoere bonken en niet voor koukleumen zoals mezelf.
Ik was op voorhand erg benieuwd of zeilen iets voor mij zou zijn en of ik misschien zeeziek zou worden (al veel verhalen over kotsende zeilers gehoord). Voor de zekerheid hadden we toch maar pilletjes tegen de reisziekte in onze bagage gestoken. Mijn vriend had me al op voorhand gewaarschuwd dat ik het zeker heel erg saai zou vinden, dus hup, ook een boek mee in de handbagage.
De weergoden lieten zich gelukkig van hun beste kant zien. Een aangenaam zonnetje en temperaturen die het toelieten om in korte mouwen op het dek van de zeilboot te zitten. Enige probleem: er was te weinig wind, waardoor we amper snelheid konden maken en slechts een klein stukje van het mooie Grevelingenmeer konden verkennen. Verder dan het charmante Brouwershaven (waar ze trouwens erg propere toiletten hebben) zijn we niet geraakt. Op sommige momenten was het windstil en lagen we zo maar wat te dobberen. Niet dat je mij hoorde klagen, want ik vond dat zeilen helemaal niet saai, integendeel, heel erg rustgevend, zo in een bootje op een groot meer met een boekje en de zon op je gezicht. Een ideaal rustpunt in mijn anders zo drukke leven.
Het klikte ook heel goed met het ander koppel, rustige en sympathieke mensen. Zo goed, dat er meteen al een tweede zeildag werd ingepland voor 2016. Hopelijk hebben we dan iets meer wind.
We sloten de dag af met een geweldige portie mosselen bij ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Het ideale einde van een mooie dag.
Nu deze eerste test positief is uitgevallen, behoort een zeilvakantie langs bijvoorbeeld de Kroatische kust tot de mogelijkheden. Of wie weet, ooit, de Whitsunday islands!
Katuit!
Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.
En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.
De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.
Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.
Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.
Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.
Fijne avond, voor herhaling vatbaar!
Herkenbaar
Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.
En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.