Recupereren op zaterdag

Geslapen tot kwart voor twaalf deze ochtend! Amai, het was nodig. Dat tripje naar Brno was vermoeiender dan gedacht. Fijn dat ik dankzij de krokusvakantie niet vroeg uit bed moest voor de Spaanse les.

De namiddag besteedden we aan boodschappen doen (een niet zo aangename, maar wel noodzakelijke taak) en ‘s avonds werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Ze hadden speciaal voor ons hun beste kookkunsten bovengehaald. Blijkbaar zijn ze momenteel helemaal in de ban van Pascale Naessens. Zelf doe ik niet mee aan al die voedselrages, vind het meestal maar dikke zever, maar goed, ik was wel eens benieuwd om één van die befaamde recepten te proeven. Om heel eerlijk te zijn, onder de indruk was ik niet echt. Vond het geheel een beetje flets smaken, maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat de ouders het recept wat aanpasten en de pastis weglieten. Enfin ja, het zag er alleszins erg gezond uit. Gelukkig stond er wijn op tafel om een tegengewicht te geven aan al dat gezonde eten. 😉 De pralines die ik als dessert at, maakten de maaltijd helemaal af!

IMG_9611[1]

Brno – 5 februari 2016

De eerste dag van de conferentie = vroeg opstaan. Zij het lichtelijk tegen mijn goesting. Wie begint er nu een conferentie om 9u ’s ochtends? Enfin ja, ik wilde toch graag de keynote meepikken. Dus stond ik samen met mijn vriend om 7u op zodat we nog op ons gemak konden ontbijten alvorens de tram te nemen naar de universiteit waar de conferentie plaatsvond.

Keynotespreker Tim Burke van Red Hat bleek een vlotte spreker en had een topic uitgekozen dat ook mij kon boeien: “How to become a rockstar?” Hij benadrukte in zijn presentatie het belang van teamwork en het nemen van verantwoordelijkheid voor je carrièrepad. Relevant voor het open source wereldje maar zeker ook daarbuiten.

Na de keynote nam ik afscheid van mijn vriendje en keerde ik terug naar ons hotel. Om 11u had ik een massage geboekt (beetje profiteren van het feit dat de prijzen in Brno beduidend lager liggen). De masseur die mij opwachtte was een beer van een vent met een baard. Toch wel even schrikken, maar het was een enorm deugddoende massage. Al hadden we soms moeite om elkaar te begrijpen, want de masseur in kwestie sprak geen woord Engels. Gelukkig had ik ondertussen al via Google Translate het woord voor “dank u” in het Tsjechisch opgezocht (děkuji, voor wie het interessert) en zijn goeiedag en goedenavond hetzelfde als in het Russisch.

Na de massage werkte ik wat mails van het werk weg en trok ik vervolgens de stad in voor het middagmaal. Ik was wat laat vertrokken, dus had al veel honger toen ik in de stad aankwam. Ik had mijn zinnen gezet om een noedelsoepje, maar kon de Vietnamese noedelbar die ik de dag voordien gezien had niet meer lokaliseren. Ik herinnerde me echter dat we een veganistisch restaurant gepasseerd waren waar ze ook noedelsoep serveerden.

En zo kwam ik terecht bij Forky’s alwaar ik een niet onaardig veganistisch noedelsoepje binnen werkte. Al moet ik eerlijk zijn: niet zo lekker als the real deal.

Na mijn middagmaal trok ik naar het labyrinth om een bezoekje te brengen aan het ondergrondse gangenstelsel van Brno. Helaas, blijkbaar was er slechts om het uur een rondleiding en moest ik nog een half uur of zo wachten op de volgende, zonder garantie dat er effectief een rondleiding zou zijn, want deze ging pas door als er zich twee mensen zouden aandienen.

Geen erg, ik had gelezen dat er naast het labyrint en het ossuarium nog een derde ondergrondse plek te bezoeken viel in Brno: de Mintmaster’s cellar. Alvast geen druk bezochte trekpleister, want ik was er helemaal alleen. De vriendelijke jongeman die mij mijn ticket verkocht, was duidelijk blij om volk te zien en hij informeerde of ik geïnteresseerd was in een rondleiding. Nu ben ik van nature uit niet echt geboeid door munten allerhande, maar het leek me een ideale gelegenheid om wat bij te leren.

Alvorens de rondleiding te starten, kreeg ik enkele zeer knap gemaakte filmpjes te zien over de geschiedenis van Brno. De filmpjes vertelden niets wat ik ondertussen al niet wist, maar het was wel leuk om alles visueel op een rijtje gezet te krijgen.

Tijd voor de rondleiding. De jongeman was duidelijk hyperenthousiast dat ik op zijn aanbod was ingegaan. Ik kreeg een zeer grondige uitleg over munten, hun waarde, de geschiedenis van het munten slaan en kreeg ook enkele fraaie exemplaren te zien. De jongeman zat boordevol interessante weetjes. Wisten jullie bijvoorbeeld dat bij Arabische handelaars vroeger de munten met de afbeelding van keizerin Maria Theresia erg populair waren? In de moslimwereld waren afbeeldingen van mensen (en zeker vrouwen) immers ten strengste verboden. De afbeelding in profiel van het decolleté en de weelderige boezem van Maria Theresia had dus meer dan enkel geldelijke waarde.

Ik moet zeggen dat ik zelf enthousiast werd door te luisteren naar de enthousiaste uitleg in uitstekend Engels. Het doet altijd plezier om iemand met een passie aan het woord te horen. De jongeman vermelde tussen haakjes dat Brno toch echt wel een betere stad was dan Praag: minder druk en toeristisch en veel minder criminaliteit. Bespeurde ik daar een zekere rivaliteit?

De rondleiding eindigde in de kelders onder het nieuwe stadhuis alwaar ik de gelegenheid had om de Mint Master in het echt een afbeelding om een munt te zien slaan. Leuk extraatje.

In totaal was ik meer dan twee uur in de Mint Master’s Cellar geweest, veel langer dan verwacht. Ik liep op mijn gemak naar een obelisk die ik al eerder had opgemerkt en ontdekte zo prachtig aangelegde terrassen aan de voet van de kathedraal die een schitterend uitzicht boden op Brno. Toch leuk, zo’n heuvelachtige stad.

Na van de zonsondergang genoten te hebben, gaf ik gehoor aan mijn rommelende maag. Het was nog maar 17u, maar omdat mijn vriend en ik ingeschreven waren voor een rondleiding om 19.45u die georganiseerd werd voor de conferentiedeelnemers, leek het me een goed idee om nu al iets te eten. Kwestie van niet uitgehongerd door Brno te moeten wandelen.

Zo belandde ik in Cosmopolis café waar ik naar binnen gelokt werd door de prachtige toog vol met taarten die mij deden watertanden. Het was even een uitdaging om mijn bestelling te plaatsen, want er was geen menukaart met de taarten op en vanaf mijn plekje op het eerste verdiep was het moeilijk om te kunnen aanwijzen welke taart ik wilde uit de toog op het gelijkvloers. Ik kreeg een andere taart dan degene die ik eigenlijk bedoelde, maar de chocolate cheesecake die ik voorgeschoteld kreeg was heerlijk, dus geen klachten. De warme chocolademelk die ik besteld had, was eveneens overheerlijk, maar misschien in combinatie met de chocolate cheesecake net van het goede te veel.

Via Whatsapp had ik aan mijn vriend laten weten waar ik mij bevond, zodat we samen naar het startpunt van de rondleiding konden gaan van zodra hij terug was van de conferentie . Mijn cheesecake was net op toen hij binnen stapte. Mijn vriend had nog net genoeg tijd om snel een biertje naar binnen te kappen en de rekening te betalen. 😉

De rondleiding was echt een groot succes. Heel bijzonder om in Brno door een Canadees rondgeleid te worden. Onze gids vertelde dat hij in 1969 naar Tsjechië gekomen was, omdat hem dit wel een interessante periode leek om in dit land te leven. Beetje vreemd om als Canadees te verhuizen naar een communistisch land, zo vlak na de Praagse lente vond ik persoonlijk, maar ik vroeg niet verder door naar zijn beweegredenen.

Onze Canadese gids was alleszins behoorlijk enthousiast over zijn nieuwe thuis. Ondertussen genoot hij samen met zijn Tsjechische vrouw van zijn pensioen en gaf hij rondleidingen als hobby. Hij maakte ons wegwijs in de boeiende geschiedenis van Brno. Eén van de grote wapenfeiten van deze stad is de belegering door de Zweden in 1645. De Zweden hadden de bedoeling om via Brno door te stoten naar het hart van het Habsburgse keizerrijk en Wenen te veroveren. Brno hield echter hardnekkig stand. Volgens de overlevering hadden de Zweden afgesproken na een lange belegering nog één poging te wagen om de stad in te nemen. Als deze poging mislukte, zouden ze ’s middags de belegering opgeven en terug huiswaarts keren. Een spion van Brno had dit vernomen en gaf dit door aan de belegerde stad. De slimme inwoners van Brno lieten daarop de klokken van de kathedraal om 11 uur twaalf keer slaan, zodat de Zweden een uur vroeger naar huis vertrokken.

De Canadees vertelde ook dat na de Tweede Wereldoorlog bijna alle Duitsers uit Tsjechië verdreven werden. Voor Brno betekende dit dat de bevolking in één klap met 30 procent afnam. Een groot verlies voor de stad, zeker aangezien veel Duitsers bedrijfsleiders en handelaars waren en tot de elite van de stad behoorden. Het duurde lang voordat Brno deze menselijke aderlating te boven kwam.

De Canadees had ook een woordje van kritiek over voor West-Europese steden. Hij vond dat stadsvernieuwing in West-Europa al te vaak het onderspit moest delven ten opzichte van de heesrende conservatie- en erfgoedgedachte en dat steden zo versteende musea werden. Ergens kon ik hem daarin wel volgen. Uiteindelijk dient een stad om in te leven.

Wisten jullie trouwens dat Brno het oudste theater van midden-Europa heeft en dat Wolfgang Amadeus Mozart daar nog opgetreden heeft? Een klein beeldje voor het theater brengt dit feit in herinnering.

Het was een bijzonder boeiende rondleiding, alleen begonnen mijn tenen na een dik uur in de kou een beetje gevoelloos te worden. Na de rondleiding wilden we dan ook liefst zo snel mogelijk ergens warm binnen zitten. Onze gids had ons gewezen op een Baskisch restaurant met goeie wijn en pintxos. Niet bepaald typisch Tsjechisch, maar het was vlakbij en het zag er gezellig uit. We hadden allebei niet zo’n grote honger (mijn chocoladecheesecake was nog aan het verteren), dus pintxos leken een ideaal avondmaal. Dikke aanrader trouwens, bar Don Pintxos: heerlijke kleine hapjes en fantastische wijnen die door het vriendelijke personeel met veel kennis van zaken werden toegelicht. Fijne ontdekking van de avond: kraken rum!

Om een nieuwe onderkoeling te vermijden, maakten we het ons gemakkelijk en namen we een taxi terug naar ons hotel.

Aan het onthaal met een BV

Op 2 februari organiseerde mijn bedrijf een groot evenement in de Vooruit in Gent. In een onbewaakt moment had ik toegezegd om een handje toe steken aan het onthaal. Mijn enthousiasme kreeg echter een stevige knauw toen bleek dat ik reeds om 8 uur ‘s ochtends op het appel moest verschijnen. Argl. Het lot was mij echter gunstig gezind: één van mijn collega’s viel ziek uit (jammer voor die collega, uiteraard) en ik kon de hotelkamer overnemen die voor haar geboekt was. Mijn vriend en ik konden er zelfs een romantisch uitje van maken, want hij moest toevallig diezelfde woensdag in Gent zijn voor een conferentie.

En zo kwam het dat we maandagavond na de salsales met ons koffertje richting ibis Gent Centrum Opera reden. Het parkeren in de garage onder het hotel bleek een hele opgave te zijn, nog nooit zo’n smalle parkeerplaatsen gezien. Geen wonder dat de meeste wagens brutaalweg twee plekken in beslag namen. Derde keer, goeie keer, want na tevergeefs twee andere parkeerplekken geprobeerd te hebben, lukte het uiteindelijk om in een derde in te rijden (en ja, wij hebben parkeersensoren op onze wagen). Opgelucht meldden we ons aan bij het onthaal en betaalden met de glimlach de toeslag voor mijn vriend.

De piepkleine hotelkamer stelde niet al te veel voor, maar we hadden een (slecht) bed en een douche én ik moest niet om kwart voor zes ‘s ochtends uit de veren. Het ontbijt was zelfs lekker (hoera voor scrambled eggs) en ik voelde me helemaal klaar om het onthaal voor een uur of twee te bevrouwen. Ik en een mij onbekend heerschap hadden de helpdesk post toegewezen gekregen. Mijn onthaalcollega bleek een heel erg aangename heer te zijn, reeds gepensioneerd, maar steeds bereid zijn oud-collega’s een handje toe te steken. Bleek zelfs dat hij zowaar een BV was. Eén van de deelnemers aan het evenement herkende hem van een toneelstuk dat ze het weekend voordien gezien had en waarin hij één van de hoofdrollen gespeeld had. Heel erg grappig.

De tijd aan het onthaal vloog voorbij en de rest van de dag was ik vrij om de sessies bij te wonen die mijn interesseerden en bij te praten met mensen die ik al een tijdje niet gezien had.

Impressies van de rest van de dag:

Düsseldorf – 29 december 2015

Onze derde en laatste dag in Düsseldorf. Alweer een prachtig zonnige dag. Op het vlak van weer hebben we het echt wel getroffen voor onze driedaagse. We genieten op ons gemak van ons laatste ontbijt, pakken de koffers in en lopen dan naar de oever van de Rijn om wat foto’s te maken van deze mooie winterochtend. Het doet deugd om buiten te zijn.

Na (alweer) een kort ritje met de tram brengen we een bezoekje aan Kunst im Tunnel. Kunst im Tunnel is een volledig afgesloten ruimte tussen twee tunnels waar moderne kunst tentoon gesteld wordt. Het klonk veelbelovend, helaas spreekt het tentoongestelde kunstwerk KOMM mij niet zo aan. KOMM is een geluidskunstwerk. Doorheen de donkere langwerpige ruimte zijn verschillende luidsprekers geïnstalleerd, waardoor het geluid zich in de ruimte lijkt te verplaatsen. Het klinkt interessanter dan het is. Jammer.

Na dit ietwat teleurstellende bezoekje wandelen we langs de oevers van de Rijn verder naar de Altstadt, alwaar we een Killepitsch drinken als aperitief voor het middagmaal. Voor onze laatste maaltijd in Düsseldorf willen we graag sushi eten en zo belanden wed bij Maruyasu in de Schadow-Arkaden, een fancy winkelcentrum. Maruyasu is duidelijk een populaire lunchplek: er staat een gigantisch lange rij aan te schuiven. Gelukkig zijn ze daarop voorzien. Het systeem van Maruyasu is simpel: in een grote koeltoog liggen allerlei verschillende stukken sushi (apart ingepakt in plasticofolie, dus milieuvriendelijk kan je dit concept niet noemen). Je wijst gewoon aan welke sushi je wil (of je kiest voor een combinatie, kan ook), de bedienden aan de toog verzamelen alles op een bord. Aan de kassa bestel je je drankje, reken je af, neem je je chopsticks en je zoekt vervolgens ergens een vrije plek. Erg efficiënt.

Na de lunch trekken we verder naar de Japanse wijk, omdat mijn broertje graag melon pan (メロンパン) wilde kopen bij zijn favoriete Japanse bakker. Helaas blijkt die bakker rond een uur of drie (!) al helemaal uitverkocht te zijn, terwijl op de deur nochtans staat dat de zaak open is tot 19u. Da’s toch een goeie reden om nog wat bij te bakken, nietwaar? Enfin ja, beetje een teleurstelling. Dus snuisteren we maar wat rond in de Japanse winkels in de buurt en vergapen we ons aan al de exotische zaken die ze daar verkopen. Al loopt onze zoektocht naar Japanse whisky op een sisser af. Is duidelijk in de mode tegenwoordig.

We doen nog een poging om het EKŌ-Haus te bezoeken. Op hun website stond wel dat ze gesloten waren, maar het was mij op voorhand niet geheel duidelijk of dit ook voor de omringende tuin gold. De communicatie op de website was hierover niet geheel duidelijk. Helaas, de tuin is al even hard gesloten als de rest van de paviljoenen. We ronden ons bezoek aan Düsseldorf met een licht onvoldaan gevoel af, maar speciaal terugkomen voor een bezoek aan het EKŌ-Haus, zie ik ons niet zo snel doen. Düsseldorf is een gezellig stadje, maar je hebt het ook wel snel gezien. Dan zijn er nog veel andere interessante steden te ontdekken in Europa.

Een zaterdag in Tongeren

Met een kater naar de les Spaans, niet echt een ideale combinatie. Gisterenochtend was ik op z’n zachtst gezet een beetje grumpy, ook al omdat mijn broodnodige nachtrust twee keer ruw onderbroken werd door het alarm van het kantoorgebouw tegenover ons. Eén van de nadelen van in het stadscentrum wonen.

Enfin ja, mijn humeur ging erop vooruit toen we op het einde van de les onze verbeterde examens terug kregen en tegen de middag was het grootste leed zowat geleden. Ik spoedde me naar huis om snel iets te eten, want ik had afgesproken om naar een vriendin in Tongeren te gaan. Onlangs raakte het uit met haar vriend en ze had er behoefte aan om haar hart te luchten. Na de overstap in Liège-Guillemins bleef onze trein echter stille staan in Herstal, wegens een object op het spoor. En zo werd de oorspronkelijke treinrit van 1 uur en 15 minuten er eentje van 1 uur en 35 minuten. Ik bracht mijn vriendin via sms op de hoogte van de vertraging en bleef er voor de rest zen bij.

Eindelijk in Tongeren aangekomen, wachtte mijn vriendin me op aan het station. We hadden oorspronkelijk plannen om te gaan wandelen in Tongeren, maar door het slechte weer zagen we ons genoodzaakt deze op te bergen. Het werd best wel een emotioneel zware namiddag/avond, maar ik zag dat onze gesprekken mijn vriendin deugd deden. Ze kookte dan ook nog eens een overheerlijke spaghetti voor mij. Zo’n talentvolle, intelligente en ondernemende vrouw, jammer dat haar geen geluk in de liefde gegund is en dat ik haar niet meer dan een luisterend oor kon bieden.

In de treinrit naar huis besefte ik eens te meer dat ik het ongelooflijk getroffen heb met mijn vriend, die mij steeds steunt en aanmoedigt in alles wat ik onderneem en een luisterend oor biedt als ik eens een mindere dag heb. Een lotje uit de loterij!

IMG_9387[1]

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje

Gisterenavond namen mijn collega’s en ikzelf afscheid van S. S was één van de collega’s waarmee ik de voorbije jaren het nauwst heb samengewerkt en meteen ook de eerste collega die mijn team verlaat die ik persoonlijk heb aangeworven. Het lijkt pas gisteren dat we tegenover elkaar zaten tijdens het sollicitatiegesprek en poef, opeens zijn we zes jaar later en verlaat hij onze organisatie voor een nieuwe uitdaging.

Pas op, ik gun het hem van harte. Als je de kans krijgt om je vleugels uit te slaan, ben ik de eerste om daarvoor te supporteren, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn vertrek op persoonlijk vlak niet betreur. Het sociale leven binnen onze organisatie zal er ook een deuk door krijgen, want hij was altijd bij de eersten om een lunch of een after work drink te organiseren en hij was het brein achter The party of the Year. En dat hij geliefd was, blijkt duidelijk uit het afscheidscadeau waarvoor alle collega’s bijlegden: een STEAM-cadeaubon van 50 euro, een AB-cadeaubon van 50 euro en een receptie van iets meer dan 200 euro.

Ik zal hem en zijn gevoel voor humor ongelooflijk missen. (De kater de dag nadien, iets minder.)

Muziek verzacht de zeden.

Het was ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik nog eens naar een klassiek concert ging, maar als het er dan eens van komt, doet het mij altijd deugd. Ik heb vanavond dan ook oprecht genoten van het strijkersconcert in M. Heerlijk om mijn gedachten vrij te laten ronddwalen na al dat studeerwerk van de voorbije weken en gewoon te luisteren naar de talentvolle leerlingen van de LUCA School of Arts, me te laten meevoeren op de tonen van de muziek. Fijn om al die jonge mensen samen zien te genieten van het muziek maken.

Toevallig hadden we deze middag op het afscheidsetentje van mijn collega nog over het zelf muziek spelen. En hoe jammer dat het is dat mijn dwarsfluit ergens in een hoekje ligt te verkommeren. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn instrument in de toekomst terug vanonder het stof zou halen of misschien zelfs een nieuw instrument zou aanleren. Maar ik besef dat mezelf opnieuw inschrijven in de muziekschool betekent dat er wat andere hobby’s zullen moeten sneuvelen. En zo’n groot muzikaal talent ben ik nooit geweest. Ok, ik ben wel afgestudeerd met grote onderscheiding, maar dat is louter en alleen te danken aan het feit dat ik dat laatste jaar elke dag twee uur fluit speelde. Elke dag! Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het nu nog zou kunnen opbrengen. Mijn jonge ik was een ongelooflijke doorzetter. Ik wou dat ik nu nog over diezelfde onuitputtelijke energie beschikte.

Twee uur

Zo lang hebben mijn examenpartner en ikzelf staan schilderen in het Korean Cultural Center in Brussel alvorens we ons mondeling examen mochten afleggen. En toen het dan eindelijk onze beurt was, duurde heel het examen amper tien minuten. En dat terwijl ik in de voorgaande lessen aan de leerkracht nog de bijzonder praktische suggestie gedaan had om elke groepje een uur toe te wijzen, anticiperend op een dergelijk scenario. Maar neen, dat was waarschijnlijk te voor de hand liggend. Grr. De volgende keer maak ik zelf een lijst op, als zij het niet doet.

Twee uur van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Ik ben er nog altijd slecht gezind van.

150 jaar vriendschap tussen Belgie en Japan

Soms passeert er op het werk eens een buitenkansje dat ik echt niet kan liggen. Via een collega kreeg ik een uitnodiging doorgespeeld voor http://www.be.emb-japan.go.jp/150jb/en/index.html“>een symposium over de Japanse culinaire cultuur in het kader van 150 Jaar Vriendschap tussen Japan en België. Niet meteen iets waar ik in mijn dagdagelijkse werkzaamheden mee bezig ben, maar hey, het zou onbeleefd zijn om niemand te sturen, he. 😉

Het symposium begon met een authentieke theeceremonie. Enfin ja, de tatami was wel ingeruild voor een gewoon tafeltje, maar verder werd het ritueel volgens de regels van de kunst uitgevoerd. Per drie mochten de aanwezigen plaatsnemen om de ceremoniemeester de groene matcha thee te zien bereiden. Een goed begin, dat zeker, alleen jammer dat terwijl de drie aanwezigen aan de theeceremonie deelnamen, de rest van het publiek er een beetje voor spek en bonen bij zat. Daar had de organisatie toch iets op kunnen vinden.

Daarna kwamen ondermeer de chefkoks van sushizaak Ko’uzi, restaurant Kamo, restaurant Seino, brasserie La Paix en restaurant Nonbe Daigaku. Fantastisch om al deze experts aan het woord te horen over hun grootste passie: de Japanse keuken. Wat mij persoonlijk nog het meest in deze keuken aantrekt, is de puurheid en de nadruk die in deze keuken ligt op de kwaliteit van de ingrediënten. De Japanse keuken lijkt eenvoudig, maar schijn bedriegt.

Hét hoogtepunt van het symposium was het optreden van de Japanse Iron Chef, Kimio Nonaga. Met de nodige flair toverde hij in een handomdraai de mooiste kunstwerkjes op tafel. En al de aanwezigen maar foto’s nemen van deze culinaire hoogstandjes. 😉

Na het symposium was er vlakbij de ambassade nog een kookdemonstratie in restaurant Kokuban. Iets minder geslaagd, want er was zoveel volk dat je amper kon zien wat de chefkoks aan het klaarmaken waren. En op den duur wordt het ook vermoeiend om eerst naar de uitleg in het Japans en vervolgens naar de ganse vertaling in het Engels te moeten luisteren.

De hoge verwachtingen voor de afsluitende receptie werden echter niet geheel ingelost. We konden wel proeven van de bijzondere moderne sushipareltjes van Ko’uzi, maar de hoofdcateraar van de receptie was Les Frères Debekker en laten die nu zowat de hofleverancier van onze eigen evenementen zijn. Weinig verrassingen bij de hapjes dus. Gelukkig konden we wel proeven van verschillende soorten saké.

En de goodie bag mocht er ook zijn. 😉

Düsseldorf – 28 december 2015

Na een bijzonder verkwikkende nachtrust in Swissôtel Düsseldorf/Neuss was het een plezier ‘s ochtends de gordijnen op te trekken en de skyline van Düsseldorf te kunnen aanschouwen. Pluspuntje voor dit hotel. Het ontbijtbuffet stelde niet teleur met een vers gemaakte omelet, gravad lax, vers brood, kaas en veel vers fruit. Een stevig ontbijt om genoeg energie op te doen voor de rest van deze mooi winterdag.

Na het ontbijt namen we opnieuw de tram naar het stadscentrum aan de overkant van de Rijn. Onze eerste halte: de 240,5 meter hoge Rheinturm. Het was een prachtig zonnige dag, dus het uitzicht vanaf het bezoekersplatform op 164 meter hoogte was de moeite. Alleen jammer dat de blauwe lichtjes van de kerstversiering die binnen de toren aangebracht was voor lelijke weerkaatsingen in de ruiten zorgden. Gelukkig was mijn favoriete stukje Düsseldorf (de Medienhafen) net optimaal belicht om goede foto’s te kunnen maken. Oja, de Rheinturm is niet alleen een zendmast met roterend restaurant en uitkijkplatform, het is ook nog eens de grootste digitale klok ter wereld. Al moet je wel wat moeite doen om het ding te kunnen aflezen.

Terug met onze voeten op de begane grond wandelden we verder naar de Medienhafen om de moderne architectuur van architecten zoals Frank O. Gehry, David Chipperfield, Joe Coenen, Steven Holl en Claude Vasconi te bewonderen. De zon scheen zo fel dat ik zelfs mijn zonnebril moest boven halen. Er stonden zelfs wat terrasjes buiten! Ik kon me zonder moeite voorstellen dat het hier op een mooie zomeravond zwart zou zien van het volk. We maakten wat selfies met de gopro en besloten rond 13u toch maar op zoek te gaan naar een restaurant. Zo belandden we bij Mongo’s, een Aziatisch wokrestaurant waarbij je zelf de ingrediënten kan uitkiezen die de koks dan voor jou wokken met een saus naar keuze. Ik had nog niet zoveel honger (het ontbijt was bijzonder copieus geweest) en besloot voor een Phở te gaan, in de veronderstelling dat dit een maaltijdsoep zou zijn. Helaas bleek de soep wat kleiner uit te vallen dan verwacht, maar geen erg, er stond ook een insektenplatter op het menu. Als ik ergens de kans krijg om insecten te eten, doe ik dat meestal, omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat insecten eten dé manier is om de honger de wereld uit te helpen. En natuurlijk ook een beetje omdat het leuke foto’s oplevert, zo van die geroosterde insecten. 😉 De insecten smaakten en ik pikte nog wat wok mee van mijn vriendje zodat ik toch voldoende gegeten had. Als afsluiter dronken we een rhabalaya (rabarbernectar, vodka en vanille), een recept uit de Himalaya (of dat maakten ze ons toch wijs). Heel lekker!

Na de maaltijd namen we de bus naar de Kiefernstrasse om de street art aldaar te bewonderen. Een suggestie van de vriendin van mijn broertje. Een heel goed idee, want ik was echt onder de indruk van de diversiteit en de kwaliteit van de street art. Gevelhoge schilderingen in de meest sprekende kleuren. De droom van elke fotograaf. De wijk kende een bewogen geschiedenis, maar tijdens ons bezoek was het er bijzonder rustig. Al drong er hier en daar toch wel een wietgeur onze neuzen binnen.

De zon ging al bijna onder toen we de wijk verlieten en de tram naar de Altstadt namen. We bezochten de Andreaskirche en slenterden door de straten terwijl het langzaam donker werd. We kochten een fles Killepitsch als aandenken aan ons bezoekje aan Düsseldorf. Killepisch is een plaatselijk gedestilleerde kruidenlikeur die volgens een geheim familierecept wordt bereid.

De dag voordien was ons oog al gevallen op de pralines en de chocolademelk van Gut & Gerne in het hartje van het oude stadsgedeelte. We konden het niet laten om even binnen te stappen voor een laat vieruurtje. Ik ging voor een Zartbitter Heiße Schokoladen mit 72 % Kakaonanteil. Heerlijk! De portie chocolademelk was erg groot, maar niets wat een echte chocoladeliefhebber niet moeiteloos kan verorberen. Al was ik stiekem wel blij dat ik ‘s middags niet zoveel had gegeten. 😉

‘s Ochtends bij het ontbijt hadden we afgesproken om ons die dag aan nachtfotografie te wagen. Daarvoor moesten we even heen en weer naar het hotel, want we hadden geen zin om al van ‘s ochtends vroeg met een statief rond te sleuren (zwak, ik weet het). De Königsallee leek ons een ideale plek om onze statieven op te stellen. Oordeel zelf:

Onze werkzaamheden werden afgekapt door mijn grollende maag. 20.15u is een mooi uur om op zoek te gaan naar een geschikt restaurant. We belandden eerst in een straat die wat aan de Brusselse Beenhouwersstraat deed denken: één lange opeenvolging van toeristenvallen. De tripadvisor reviews waren niet al te best, dus besloten we nog wat verder te zoeken. Helaas bleek de Italiaan met goede reviews die wij op het oog hadden gesloten. Net op het moment dat wij zuchtend voor het gesloten restaurant stonden (het was inmiddels al 21u) passeerde er een koppel Nederlanders die ons in hun beste Engels uitlegden dat er wat verderop ook een zeer goede, authentieke Italiaan was. Ze zeiden dat het restaurant meestal afgeladen vol zat, maar omdat het al wat later was, konden we geluk hebben dat er een tafeltje vrij zou komen. Wij bedankten hen vriendelijk voor de tip en jawel, we hadden geluk: er kwam net een tafeltje vrij toen wij A Tavola binnen stapten.

We werden bediend door een wat oudere Italiaan die enkel Italiaans tegen ons sprak (gelukkig slaagde ik erin wat Italiaans uit mijn geheugen op te diepen en versta ik de taal nog redelijk goed). Hij vroeg ons vanwaar we kwamen en toen hij hoorde dat we uit België kwamen, zong hij ons een lied voor opgedragen aan de Italiaanse mijnwerkers die in de Limburgse mijnen tewerkgesteld waren. Heel ontroerend. Hij kende zelfs Rocco Granata! Het eten was uitstekend, de wijn geweldig en de bediening onvergetelijk. Een fantastische beleving. We konden dan ook niet anders dan na het dessert (tartufo) een glaasje limoncello te bestellen om te toasten op deze geslaagde dag.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk