Dinner at Baracca

Ik schaam mij een beetje om het hier te moeten neerschrijven, maar het was al van augustus vorig jaar geleden dat ik mijn vriendin uit het middelbaar nog eens in levenden lijve gezien had. De periode dat ik in Antwerpen woonde, was het moeilijk om af te spreken en uiteindelijk slaagden we er pas in op de laatste dag van november een gezamenlijk moment te boeken in onze agenda’s.

Ik was dan ook erg blij dat ik een tafeltje te pakken gekregen had in restaurant Baracca, nog steeds één van de Leuvense hotspots. We moesten ons wel al om 17.45u naar het restaurant begeven, maar omdat mijn vriendin nog nooit in Baracca geweest was en ze dit restaurant dolgraag een keertje wilde uitproberen, sloot ik met plezier mijn pc wat vroeger af op het werk. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

Mijn vriendin zat al aan tafel op mij te wachten toen ik stipt om kwart voor zes het restaurant binnen wandelde. Dat de populariteit van Baracca nog steeds niet tanende is, bleek uit het feit dat zelfs het (verwarmde) terras bomvol zat. De ober verzocht ons trouwens vriendelijk onze maaltijd zéker te beëindigen vóór acht uur, want ons tafeltje was daarna immers opnieuw gereserveerd. Goed draaiende zaak, als je per avond twee couverts kan hebben.

We hadden niet veel zin om ons hoofd te breken over wat te bestellen en gingen voor de makkelijkheidsoplossing: de Baracca verrassingsmenu. Iets wat we ons niet beklaagden! Het ene gerecht was nog heerlijker dan het andere. Al was die volledige pizza er wellicht een beetje te veel aan. Met een halve pizza voor twee personen zouden we ook al rijkelijk gegeten hebben.

Helemaal op het einde van de maaltijd geraakten we een beetje in tijdsnood, waardoor we onze (kokend hete) thee met versnaperingen aan een iets te hoog tempo moesten opdrinken, maar verder was het heerlijk. Bonuspunten voor de fabuleuze mojito XL met bosbessen, trouwens.

Om die overdaad aan eten wat te laten zakken, maakten we een wandeling door de nachtelijke Leuvense straten langs een aantal plekjes waaraan we gezamenlijke herinneringen hadden, ondertussen de kerstverlichting bewonderend. Nu ja, om heel eerlijk te zijn, vind ik de kerstverlichting in Leuven niet zo mooi dit jaar. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat de lichtjes deze donkere dagen voor gezelligheid in het straatbeeld zorgen.

We sloten de avond af met een drankje in één van de knusse zetels bij het brandende haardvuur van de Savoye en beloofden elkaar dat we er ditmaal niet zoveel maanden over zouden doen om een nieuwe afspraak vast te leggen.

IDEA Anniversary Day

Dat ik altijd wel te vinden ben voor een feestje, zal jullie ongetwijfeld bekend zijn. Toch twijfelde ik even toen de uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van IDEA in mijn bus viel, aangezien het feestje plaats vond aansluitend op ons eigen bedrijfsfeestje. Maar toen ik hoorde dat de Kapblok de catering verzorgde, was de knoop snel doorgehakt. Met als bonus dat een andere collega zich ook had ingeschreven voor hetzelfde feestje.

En het moet gezegd: de schuimwijn en de catering was toch van een iets ander niveau dan dat van ons werkfeestje. Het was zelfs zo leuk dat ik, toen mijn collega vertrok, besloot nog wat langer te blijven. En zeg nu zelf, wie krijgt er niet graag chocolaatjes als aandenken aan een fijne avond?

In de reeks: waar was yab vandaag?

In de Brusselse Gallaitstraat, alwaar mijn collega’s en ik met een glaasje wijn afscheid namen van ons voormalig depot.

Museumnacht in M

Vanavond had ik afgesproken met mijn lieve vriendin T om samen naar de Museumnacht in M te gaan. Mijn vriendin had de tentoonstelling over de Arenbergs nog niet gezien en zelf was ik razend nieuwsgierig naar de rondleiding achter de schermen. De rondleiding werd gegeven door de gebouwbeheerder van M en was doorspekt met allerlei interessante weetjes en anecdotes. Die drie kwartier vloog voorbij in een zucht. Van mij mocht de rondleiding gerust nog dubbel zo lang geduurd hebben!

Daarna liepen we op ons gemak door de tentoonstelling over de Arenbergs. Het loonde echt de moeite om de tentoonstelling een tweede keer te bezoeken. Zo ontdekte ik allerlei details die mij de eerste keer helemaal ontgaan waren. Beste ontdekking van de dag: de gevallen ruiter. Hilarisch dat ik dat detail de eerste keer toen ik het schilderij zag helemaal gemist heb. Ook zeer boeiend: de uitleg van curator Anne Verbrugge die ons meer uitleg gaf over de tentoongestelde historische kostuums uit de verkleedkoffer van de Arenbergs.

Na ‘Macht en Schoonheid’ was ons kunstverzadigingspunt bereikt. We sloten de avond af met een lekkere chocolademelk bij Chapter Four, een fijne ontdekking in het culinaire Leuvense landschap! (Ik hoef jullie niet te zeggen welke chocomelk de mijne was, zeker?)

Een moeilijke beslissing

Dat het pad van een leidinggevende niet altijd over rozen gaat, werd mij vandaag eens te meer duidelijk. Momenteel ben ik in mijn team bezig met het omzetten van een aantal tijdelijke contracten in vaste contracten. Om dit te kunnen doen, moeten de vacatures voor de functies, die nu reeds door iemand met een tijdelijk contract ingevuld worden, gepubliceerd worden. M.a.w. de mensen in kwestie moeten solliciteren voor hun eigen job. Een erg onaangename erfenis uit het verleden waarmee ik zelf erg verveeld zit.

En jawel, datgene waar ik voor vreesde is vandaag gebeurd: na een ganse dag sollicitatiegesprekken afnemen (na een veel te korte nacht), kwam een andere kandidaat als de beste uit de bus. Erger nog, de medewerker die momenteel de functie uitoefent, voerde echt een verschrikkelijk slecht sollicitatiegesprek. De medewerker in kwestie besefte het zelf, want de tranen welden op in zijn ogen. De ontgoocheling en frustratie hingen onuitgesproken in de lucht. Bijna tastbaar.

Dus kon ik niet anders dan de hartverscheurende keuze maken om voor de beste kandidaat te gaan. Laten we hopen dat mijn bijna-ex-medewerker elders wel de job van zijn leven vindt.

Food for thought

Doordat ik de laatste maanden zo’n lange dagen klop, blijft er weinig tijd over voor persoonlijke ontwikkeling. Momenteel volg ik geen taalcursussen mee en kom ik ook niet meer toe aan mijn andere hobby’s. Daarom probeer ik toch af en toe een intellectueel verrijkende activiteit op het programma te zetten. Zelfs al moet ik me bijna kapot haasten om vijf minuten te laat het Kolveniershof van het Rubenianum in Antwerpen binnen te glippen. Maar ik heb het me niet beklaagd: het gesprek tussen Jaap de Hoop Scheffer en Thomas Leysen gaf mijn hersenen zuurstof en het glaasje wijn achteraf was een mooie afsluiter. Dat spurtje dat een collega en ik moesten trekken om onze trein naar Leuven te halen, nam ik er vervolgens graag bij. Al moest ik wel een aantal minuten uitpuffen op de trein nadien. 😉

Arran tasting in Zammel

Gisteren trok ik samen met mijn broertje naar Zammel, of all places, voor een heuse whisky tasting. Omdat whisky proeven op een lege maag meestal niet zo’n strak plan is, bereidden we ons voor met Indian take-away. De vriendin van mijn broertje was zo vriendelijk om ons naar Zammel te brengen, alwaar we plaats namen aan twee lange tafels in een gezellig ingerichte whiskykelder. De whiskyglazen stonden al klaar op tafel en we startten de tasting met een specialleke dat Lucie Stroesser, Brand Ambassador van Arran Whisky, speciaal voor deze gelegenheid had meegebracht: een whisky recht van het vat die later op het jaar versneden en gebotteld zou worden.

Het bijzondere aan deze tasting was dat al de aanwezigen mochten stemmen voor hun favoriete whisky. De whisky met de meeste stemmen zou vervolgens gebotteld worden speciaal voor de Single Malt Whisky Shop in Zammel. De namen van de aanwezige proevers zouden daarbij een plekje krijgen op de fles of de verpakking van deze whisky. Altijd al mijn naam willen verbinden aan sterke drank. 😉

Voor mij was het de eerste keer dat ik aan een tasting deelnam in zo’n professionele setting onder begeleiding van echte kenners. Wat deze gelegenheid nog extra speciaal maakte was het feit dat dit de laatste tasting in België was onder begeleiding van Brand Ambassador Lucie Stroesser. Deze Franse dame was eerder toevallig bij de Arran distillery terecht gekomen in de tijd dat ze nog een opkomend whiskymerk waren en had zich daar ontpopt als een zeer enthousiaste spreekbuis voor het merk. Nu vond ze echter de tijd rijp om andere oorden op te zoeken en terug te keren naar haar vaderland, Frankrijk. Op zoek naar beter weer én een nieuwe uitdaging, zo liet ze uitschijnen. Ze had nog geen job, maar had er alle vertrouwen in dat dat wel in orde zou komen. Ik onthield me wijselijk van commentaar toen ze dat zei…

Na maar liefst zeven verschillende whisky’s geproefd te hebben en lang en hard nagedacht te hebben over onze voorkeursvolgorde, sloten we de avond af met een lekker stukje taart ter ere van Lucie met daarbij een Arran gold whisky likeurtje. Een fijn einde van een boeiende avond die me alleen maar meer goesting deed krijgen om nog eens terug te keren naar Schotland.

De uitslag van de tasting:

1ste plaats: ARRAN 2006, 12y sherry hogshead
2de plaats was voor ARRAN 1997, 21y sherry hogshead (sample no 1)
3de plaats was voor ARRAN 2006, 12y bourbon barrel (sample no 2)
4de plaats was voor ARRAN 2011, 7y bourbon barrel 50PPM peated (sample no 6)
5de plaats was voor ARRAN 1996, 22y bourbon barrel (sample no 4)
6de plaats was voor ARRAN 2009, 9y sherry hogshead (sample no 3)

Een volgorde waarin mijn broer en ik ons perfect konden vinden, alleen nummer 1 en 2 hadden we van plaats gewisseld. Wel opvallend hoe gelijklopend onze smaak is op het gebied van whisky.

Babybezoek in de Gloria

Het wordt een steeds grotere uitdaging om af te spreken met ons vriendinnenclubje van Leuvense collega’s. Deze keer twee maanden op voorhand een datum geprikt en dan zegt de eerste dame af omdat ze moet studeren en vallen kort daarop twee andere dames ziek. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk een beetje verdacht begin te vinden dat er elke afspraak wel wat zieken te betreuren vallen. Ik denk dat het al meer dan twee jaar geleden is dat we nog eens voltallig geweest zijn.

Enfin ja, soit, we zakten dus met een uitgedund groepje van vier personen af naar Heverlee om onze pas bevallen collega te feliciteren met de geboorte van haar prachtige dochter L. Het was meteen ook de eerste kennismaking met de partner van mijn collega én haar nieuwe woonst. Drie vliegen in één klap! Dochter L was echt een dotje. Geen kik gegeven tijdens gans ons bezoekje. Wat we ook wel een beetje jammer vonden, want zo konden we haar oogjes niet bewonderen.

Na uitgebreid getoost te hebben op dit nieuwe leven namen we afscheid en trokken we met de bus richting Leuven centrum alwaar ik een tafeltje voor zeven (nu dus vier) gereserveerd had in restaurant Gloria. Op aanraden van de serveerster bestelden we alle tapas op het menu en dat bleek effectief genoeg om net nog een gaatje te hebben voor een lekkere crème brûlée met als afzakkertje een grand marnier. De tapas waren lekker, maar minder fabuleus dan de beschrijving deed uitschijnen. Geen erg, met het gezelschap zat het wel snor. Op zich vond ik het zelfs aangenaam dat we maar met z’n vieren waren, nu was er meer tijd om dieper in te gaan op bepaalde onderwerpen. Met achten rond een tafel zijn er immers altijd gesprekken die je niet kan mee volgen.

Voor mij was het vervolgens nog een korte wandeling naar huis. Een fijn begin van de werkweek!

Soms…

Heeft een mens gewoon nood aan comfort food. Ditmaal in de vorm van een Pulled Pork Bao Burger met Xian Spicy Fries. En óf het gesmaakt heeft!

Een mislukte uitstap naar Hasselt

Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.

Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.

We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).

Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.

We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!

Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk