Vandaag om 8u opgestaan omdat we een uitstap naar Mdina en Rabat op het programma hebben staan. Ik start de dag met een heerlijke porridge. Kwestie van voldoende brandstof te hebben voor een drukke dag. De taxi die we de dag voordien via een app geboekt hebben, staat stipt om 9.30u voor ons hotel. Perfect getimed!
Op minder dan een half uur zijn we van het centrum van Valletta bij Mdina. Daar aangekomen moeten we onze chauffeur vriendelijk verzoeken om ons aan de toegangspoort van Mdina af te zetten en niet op een oprit van een huis in the middle of nowhere. Geen idee welke gps applicatie de man gebruikt, want googlemaps leidt ons mooi naar de correcte ingang van deze middeleeuwse ommuurde stad. Mdina is echter veel ouder dan de middeleeuwen. Er zijn sporen van bewoning terug gevonden die dateren van rond 4000 voor Christus en ook de Feniciërs en de Romeinen lieten hier hun sporen achter. Deze voormalige hoofdstad van Malta ligt in het centrum van het eiland op een hoogte van ongeveer 225 meter en telt zo’n 400 inwoners. De stad is echt een pareltje, een bezoek meer dan waard.
Uiteraard start ik mijn kennismaking met Mdina in de openbare toiletten vlak voor de ingang, die zeer proper en goed uitgerust zijn. Iets wat mijn kleine blaas en ik uiteraard weten te waarden. We lopen de ommuurde stad binnen langs de prachtig barokke toegangspoort gebouwd in 1724 naar een ontwerp van de Franse architect Charles François de Mondion. Want ja, ook de Fransen hebben een tijdje op Malta verbleven.
In de smalle straatjes van de stad waan je je meteen in een andere eeuw. Prachtig! Al zou het geheel nog een tikkeltje mooier zijn, mochten de straten volledig verkeersvrij zijn, met uitzondering voor laden en lossen, uiteraard. Al die lelijke auto’s verstoren het beeld van een charmant middeleeuws stadje toch wel stevig.
Vandaag kies ik voor het English breakfast. Een ideale manier om de dag te beginnen. Het valt me op dat de Engelse invloeden nog steeds overvloedig aanwezig zijn op Malta. Malta was een Britse kolonie tot haar onafhankelijkheid op 21 september 1964. De Queen was zelfs staatshoofd van de Staat Malta tot 1974! En de nationale taal is dan wel het Maltees, een boeiende mengeling van Arabisch en Italiaans, met Engels als tweede taal is reizen in Malta een fluitje van een cent.
Vandaag bezoeken we de 16de-eeuwse Saint John’s Co-Cathedral, een barok wonder waarvan letterlijk elke vierkante centimeter versierd is. Je weet gewoonweg niet waar eerst kijken. De audioguide voert ons doorheen de verschillende kapellen en leidt ons oog naar de meest interessante kunstwerken en graftombes. De kathedraal is één gigantisch grafmonument opgedragen aan generaties ridders van de Orde van Malta. De vloeren zijn versierd met prachtige kleurrijke grafstenen en de barokke grafmonumenten strijden om onze aandacht.
Goed geslapen en genoten van het ontbijt met eggs benedict. Ons hotel biedt een mix van een buffet en à la carte aan, waarin ik me helemaal kan vinden. Ik waag me aan een zomerse outfit met flipflops, als dit alsnog te koud blijkt, kunnen we altijd nog terugkeren naar het hotel, want vandaag staat een verkenning van de omgeving op het programma.
De zon schijnt alvast uitbundig en het is zelfs warmer dan verwacht! Zalig! Mijn vriend en ik wandelen onze neus achterna en belanden zo in de Lower Barrakka Gardens die ons een prachtig uitzicht bieden op Valletta en de Grand Harbour. Het oude stadsgedeelte van Valletta bevindt zich op een met omwallingen verstrekte landtong omringd door helderblauw water en het geheel vormt een bijzonder pittoresk plaatje. Malta en Valletta hebben een zeer bewogen geschiedenis en de hospitaalridders hebben duidelijk veel zichtbare sporen achter gelaten.
We wandelen vanaf de Lower Barrakka Gardens verder naar het Siege Bell War Memorial, een monument dat in 1992 door Queen Elizabeth II ingehuldigd werd om de 7000 mensen te herdenken die hun leven verloren tijdens de Slag om Malta in de Tweede Wereldoorlog. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo bekend ben met de rol die Malta speelde in de Tweede Wereldoorlog. Reden te meer om ons daarin de komende dagen verder te verdiepen. Nu genieten we vooral van de prachtige omgeving in combinatie met het zicht op zee en de blauwe lucht. Een mens wordt er spontaan gelukkig van.
De rest van de voormiddag dwalen we op goed geluk door de prachtige straten van Valletta. Het oude stadsgedeelte is vrij klein en het is er aangenaam wandelen. We bewonderen de stijlvolle gebouwen in zandsteen en lopen wat kerken binnen als er geen eredienst aan de gang is.
Om te ontsnappen aan het treurige weer in België boekten mijn vriend en ik een tijdje geleden een korte vakantie in Malta. In de hoop daar van een aangename winterzon te kunnen genieten en wat te kunnen bekomen van de extreem stressvolle maand december.
Omdat ik geen tussenmaat valies heb, trekken mijn vriend en ik ‘s ochtends nog snel de stad in om een nieuwe te kopen, zodat ik al mijn spullen in een splinternieuwe valies kan pakken. We zijn ondertussen al professionele pakkers, dus onze valies is snel klaar en zo is er nog wat tijd om ons appartement wat op te ruimen. In de namiddag brengt de NMBS ons zonder problemen naar de luchthaven van Zaventem. Toch een ongelooflijke luxe om zo dicht bij een treinstation te wonen. We zijn zelfs iets te vroeg waardoor we een kwartiertje moeten wachten voordat we onze bagage kunnen inchecken.
Aangezien onze vlucht pas om 19.55u vertrekt, hebben we een Diamond Lounge pass gekocht om daar ons kerstavond diner te kunnen houden. Als je alles in rekening brengt, is zo’n lounge passgoedkoper dan elders in de luchthaven eten. Zeker als je graag een glaasje wijn drinkt. In zo’n lounge zijn er voldoende stopcontacten, de toiletten zijn proper en je zit er op je gemak. Alleen maar voordelen dus.
De Diamond Lounge is naar mijn mening wel minder goed dan de lounge van Brussels Airlines zelf, zeker wat betreft de diversiteit van het etensaanbod. Maar het is er rustig zitten, ze hebben heel lekkere broccolisoep (waarvan ik twee grote kommen eet), de tajine van kip smaakt en de rosé wijn vormt een perfecte start van de vakantie (de schuimwijn was daarentegen veel te zoet).
We zijn duidelijk niet de enige met reisplannen op deze kerstavond. Het is zelfs behoorlijk druk op de luchthaven, met opvallend veel Aziaten die net als wij deze dag hebben uitgekozen om te vliegen. Wellicht omdat dit goedkoper uitkomt.
Ons vliegtuig vertrekt mooi op tijd en de vlucht verloopt vlotjes. Aangekomen in de kleine luchthaven van Valletta pikken we onze bagage op en hopen we dat het hotel een taxi voor ons geregeld heeft. De boodschappen die ik via de chat van booking.com ontvangen heb, zijn op dat vlak nogal dubbelzinnig, ondanks mijn uitdrukkelijke vraag om een taxi te regelen.
Enfin ja, uiteraard staat er geen taxichauffeur op ons te wachten en moeten we zelf een luchthavenshuttle regelen. Op zich wel goedkoper dan de taxi van het hotel, maar we zijn allebei moe en hebben geen zin in lang wachten.
Uiteindelijk valt de wachttijd nog mee en komen we rond half twaalf aan in het hotel, een mooi en stijlvol stadspaleis in het historische hart van Valletta.
Om de volgende dag fris te zijn, kruipen we, na ons opgefrist te hebben, meteen onder het donsdeken. Kwestie van goed uitgeslapen te zijn om Valletta morgen te verkennen. De eerste blik op de nachtelijke straten doet alvast het beste verhopen.
Na de uitspattingen van de dag voordien, was ik blij dat onze vrienden gezegd hadden dat ik lekker kon uitslapen. En als er dan na een goede nachtrust spek met eieren op je staan te wachten, wel dan kan de dag al niet meer stuk.
Om het ontbijt en de kaas van de dag voordien wat te laten verteren, reden we met onze vrienden naar het Arboretum du Vallon de l’Aubonne voor een prachtige herfstwandeling. Die gezonde berglucht, daar valt toch iets voor te zeggen. De meisjes waren thuis gebleven om hun huiswerk te maken, wat ons de gelegenheid gaf om serieuze gesprekken te voeren zonder afleiding. Mijn ervaring is dat een wandeling een ideale context is voor diepgaande conversaties, met de mooie omgeving als extra pluspunt.
Na de wandeling kookte onze kameraad een lichte en gezonde lunch, die we verorberden met zicht op het meer, waarin de zon oogverblindend weerkaatste. Achter glas was het net zomer!
Na de lunch keerden we met de trein terug naar Genève, want onze vrienden hadden nog een todolijstje af te werken en we wilden hen niet tot last zijn. In Genève maakten we een mooie, lange wandeling langs het meer bij valavond. We sloten de wandeling af met een veel te duur glas witte wijn in de Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson, waar we de eetbare kerstversiering bewonderden, terwijl we wat opwarmden. Van zodra de zon onder is, zakken de temperaturen immers stevig.
Vervolgens spoorden we samen naar de luchthaven, waar we bij Al Volo pizzeria nog snel iets aten. Aangezien ik niet veel honger had, ging ik voor een soepje, maar mijn vriend kon de verleiding van een pizza niet weerstaan.
En dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. In tegenstelling tot de vorige keer had mijn vlucht maar een kwartier vertraging en kwam ik op een deftig uur aan in Leuven, na een kort, maar aangenaam weekend in Zwitserland.
Zaterdagochtend zat ik op het vliegtuig naar Genève. Was alweer van juni dit jaar geleden dat ik nog eens in Zwitserland was. Tot mijn grote verrassing vertrok mijn vlucht stipt op tijd en scheen de zon toen ons vliegtuig de landing inzette boven het Meer van Genève. Fantastisch om het grijze rotweer in België te kunnen inruilen voor wat Zwitserse zonnestralen.
Mijn vriend kwam me ophalen op de luchthaven en we namen samen de trein naar station Cornavin. Het was duidelijk dat Genève zich volop aan het voorbereiden was op het Fête de l’Escalade, maar hier en daar viel er ook al kerstversiering in de etalages te bespeuren.
Mijn vriend en ik wandelden van het station naar de oevers van het meer van Genève, waar we afgesproken hadden met zijn Engelse collega. We kuierden op het gemak langs het meer terwijl we genoten van de zalige herfstzon. Ons geslenter bracht ons naar het oude historische hart van Genève, waar we op het terras van La Clémence genoten van een uitstekende lunch.
Toen we na de lunch voorbij de kathedraal van Genève wandelden zei de collega van mijn vriend dat hij dit iconische gebouw nog nooit bezocht had. Dat konden we zo niet laten! Een paar tellen later hadden we een toegangsticketje gekocht en begonnen we aan de beklimming van één van de twee torens. Zelfs al ben je geen grote van fan religieuze gebouwen, het uitzicht op zich is de moeite van de klim meer dan waard.
Nadat we terug op de begane grond stonden, bezochten we de prachtige Chapelle des Macchabées, al was het duidelijk dat de collega van mijn vriend mijn enthousiasme voor dit prachtig stukje erfgoed niet helemaal deelde.
Tot slot van onze date dronken we nog een glaasje wijn/bier in de volledig uitgestorven loungebar L’Interdit. Echt bizar hoe rustig het in Genève was en hoeveel zaken gesloten waren deze zaterdag. Net alsof de ganse stad in winsterslaap was.
Na dit drankje namen we afscheid van de collega en wandelden mijn vriend en ik terug naar Cornavin om vanaf daar de trein naar Aubonne te nemen. Onze kameraad kwam ons daar oppikken aan het station om samen te kunnen genieten van een gezellige avond met kaas en een goed glas wijn in hun mooie villa met uitzicht op het meer. De twee dochters van onze vrienden waren weer stevig gegroeid en de oudste is nu definitief groter dan mij. En ik vrees dat het ook niet lang meer zal duren voordat de jongste dochter, ons petekindje, mij voorbij steekt. De zoon des huizes was uit logeren, dus hadden we een aparte kamer voor ons ter beschikking. Lekker makkelijk.
Dessertwijn met habanero pepers = onwezenlijk lekker!
We genoten van het samen eten, drinken en verhalen uitwisselen. Onze kameraad heeft opnieuw promotie gemaakt en is nu lid van het management van Nestlé. Een hoop extra verantwoordelijkheden en stress, dus. Maar ik twijfel er niet aan dat hij dit uitstekend zal doen. Na iets te veel wijn kropen we moe, maar tevreden in bed.
Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
