Verjaardagstraktatie

Ik ben van het principe dat een verjaardag nooit genoeg gevierd kan worden (al was de cocktailparty strikt genomen geen verjaardagsfeestje, ik hield er toch een cadeautje en een verjaardagskaart aan over).

Dus trakteerde ik mijn familie (ouders, nonkel en tante, broertje en vriendin en neefjes) in het ouderlijke huis op taart. Gezonde taartjes ditmaal, van de Kers naast de taart en een paar taartje van Willems voor de mensen die vinden dat slagroom een noodzakelijk onderdeel uitmaakt van een taart. Omdat ik nog met een wasmotlarvenoverschot zat, nam ik deze mee als hapje voor bij de bubbels (verjaren = bubbels, dat lijkt me evident). Mijn vader weigerde te proeven, maar al de rest liet zich overhalen. Best wel lekker, zo’n wasmotlarf!

Ook de taartjes vielen erg in de smaak. Er bleef bijna niets meer over. En dat terwijl ik toch royaal veel voorzien had. Een goed teken!

Het was alleszins een fijne en ontspannen namiddag onder familie. Fijn om te zien hoe de mensen waarmee ik als kind speelde allemaal hun weg vinden in het volwassen leven.

Het eerste weekend na de IJslandreis

Terwijl wij in het koude en natte IJsland zaten, werden we om de oren geslagen met berichten over het mooie weer thuis en kregen we sms-gewijs de ene na de andere barbecue-uitnodiging. We slikten onze teleurstelling in en zeiden tegen mekaar, ach de zomer is nog lang niet gedaan, er zullen nog barbecues genoeg volgen wanneer we terug in België zijn. Een beetje anticiperend op het mooie weer dat ons ongetwijfeld als beloning zou wachten aan het thuisfront, spraken we af om vrijdag 9 augustus te barbecueën bij mijn broertje en zijn vriendin, die over een mooie grote tuin beschikken waarin de konijntjes vrolijk rondhuppelen (‘t is eens iets anders als duiven).

Enfin ja, hoe het verder verliep, kunnen jullie wel raden zeker. Welgeteld één dag konden mijn vriend en ik bij onze thuiskomst nog genieten van mooi weer, waarna deze zomer besloot definitief de kwakkeltoer op te gaan. De barbecue op vrijdagavond diende door het absolute snertweer ingeruild te worden voor een stoofpotje met kip. Terwijl we binnen ons beklag deden over het IJslandse rotweer goot het buiten pijpenstelen.

De voorspellingen voor de rest van het weekend zagen er niet veel beter uit. Dus na crisisoverleg met Karel en Eveline werd besloten de zondagse uitstap naar Pairi Daiza om te wisselen voor een uitstapje naar Technopolis waar we geen last zouden hebben van nukkige weergoden. Heel erg spijtig, want ik had me echt verheugd om de panda’s in ‘t echt te kunnen bewonderen. En ja, ik weet dat panda’s slome beesten zijn die niet veel doen, maar het zijn wel schattige slome beesten!

Zaterdagavond kwam de zus van mijn vriend zijn petekindje afzetten bij ons. We aten samen en babbelden bij over hun splinternieuwe huis dat bijna klaar is. Zoals het er nu naar uit ziet, zal de grote verhuis voor september zijn. Altijd leuk om in een nieuwe woonst te trekken, zeker als je weet dat de zus en schoonbroer van mijn vriend al een tijd geleden hun oude huis verkocht hebben en momenteel met hun drie dochters bij de ouders van mijn vriend inwonen. Doet me terugdenken aan de maanden dat wij zelf noodgedwongen bij nonkel K ingewoond hebben.

Het was de allereerste keer dat het petekindje van mijn vriend bij ons kwam logeren, dus wel een beetje spannend. Eerst een heel drama dat ze haar mama zou missen en dan een heel gedoe dat er te veel licht in de kamer was, maar uiteindelijk kregen we haar (veel later dan haar normale bedtijd) toch in bed. De nacht verliep verder zonder incidenten. En de volgende ochtend stond ze al fris en monter om zeven uur (wat voor kinderloze koppels op een zondagochtend echt wel heel vroeg is) langs ons bed. Ik kon haar nog even overtuigen om bij ons in bed te komen liggen, maar lang duurde dat niet.

Na een gezellig ontbijt samen vertrokken we naar Technopolis waar we Karel, Eveline, Kobe en Lore ontmoetten. Het werd een gezellige dag waar de kinderen duidelijk van genoten. Mijn kritiek van een tijdje geleden blijft nog gedeeltelijk overeind. Er waren nog altijd heel veel opstellingen die niet werkten, maar er waren duidelijk nieuwe opstellingen bijgekomen (spijtig genoeg wel gericht op een wat ouder publiek, een vijfjarige is niet echt bezig met welk beroep ze later wil uitoefenen). Alleen vond ik heel het concept met die rfid-armband echt niet goed werken. In het begin geef je mooi je leeftijd in, maar verder wordt daar totaal geen rekening mee gehouden. Wat heeft een kind van vijf jaar aan een vraag over de hoogte van de Sint-Romboutstoren? Kan er geen aangepaste puzzel of iets dergelijks verschijnen? En waarom zijn er geen wc’s en wasbakken op kindermaat? Dat is toch niet zo moeilijk om dit te voorzien? Technopolis heeft nog ruimte voor verbetering, wat mij betreft.

Enfin ja, op het einde van de dag waren de kinderen allemaal bekaf. We namen afscheid en brachten het petekindje van mijn vriend terug naar haar ouders. Logeerpartij succesvol afgerond. Voor herhaling vatbaar!

Een wervelend weekend

Vrijdag 4 juli: afhaalsushi gegeten in het Antwerpse samen met Lime en haar boyfriend en het schattige product van hun liefde bewonderd. Blij dat ik erin geslaagd ben de eerste glimlach van deze flinke brok baby op camera vast te leggen.

Zaterdag 5 juli: uitstapje naar het provinciedomein gepland met mijn petekindje en zijn ouders, helaas letterlijk in het water gevallen. Het lijkt wel alsof de zomer er de brui aan gegeven heeft en we rechtstreeks in de herfst beland zijn. De geplande barbecue bij de ouders van mijn petekindje werd dan ook wegens aanhoudende regenval geschrapt en vervangen door do-it-youself pizza’s. Ook lekker! De zelfgemaakte tiramisu was er echter te veel aan. Ik kon echt geen pap meer zeggen!

Zondag 6 juli: Verjaardagsfeestje van het petekindje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Ook hier strooide de regen roet in het eten. Gelukkig stond er een weersonafhankelijk gerecht op het menu: balletjes met kriekjes. Omdat ik de kriebels krijg van al verschrikkelijk genderbevestigende roze speelgoed, kochten we een coole legoset. Waar ze uiteraard niet naar heeft omgekeken want de andere cadeaus waren wel roze. Gelukkig vielen onze andere cadeaus, een gloednieuwe outfit en een bellenblaasspul, wel in de smaak. Ik blijf het toch moeilijk hebben met heel die prinsessentrend. Lang leve de stoere meisjes!

Een lang en warm weekend

Fijn toch, al die extra verlofdagen in juni! Een mens geraakt er helemaal door in de vakantiestemming. En volgende week heb ik nog een paar dagen verlof gepland, omdat dan onze Japanse vriendin komt logeren.

Hoe het komt weet ik niet, maar we slaagden er dit weekend in grotendeels aan het noodweer te ontsnappen.

Vrijdag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs een huis gekocht hadden. Aan de hand van de plannen die de architecte tekende, zetten ze hun ambitieuze verbouwplannen aan ons uiteen. Het zag er erg veelbelovend uit en het huis heeft duidelijk potentieel, maar vooraleer het zover is, moet er nog heel hard gewerkt worden. Ik hoop echt dat hun architecte het toezicht op de werf serieus neemt, want sinds de aankoop van ons sleutel-op-de-deur appartementje is mijn geloof in aannemers zwaar gekelderd. Tijdens de verbouwingen trekken ze ook een tijdje in bij de moeder van mijn vriendin, deed me terugdenken aan onze tijd bij nonkel K. Het was alleszins interessant om te zien hoe het huis er nu uitzag. Kunnen we vergelijken zodra de werken achter de rug zijn. Mijn vriendin slaagde er ondanks het kleine keukentje in een heerlijke driegangenmaaltijd op tafel te toveren. Heerlijk trouwens om te kunnen aperitieven in de tuin, genietend van de zingende vogels en de zalige warmte. Lang leve de zwoele bijna-zomeravonden.

Zaterdag brachten we door in de zonnige tuin van vrienden in Edegem. We speelden met de drie jongens, kregen een uitgebreide rondleiding in hun gloednieuwe huis, genoten van een gezellige barbecue en zelfgemaakte taarten, sprongen op de trampoline en deden lekker gek met waterpistooltjes (kan me zelfs niet herinneren wanneer ik de laatste keer met waterpistooltjes gespeeld heb). Al moet ik zeggen dat touwtje springen mij vroeger toch beter afging. Toen de kinderen in bad/bed moesten, namen we afscheid. Onderweg kwamen we enkele verdwaalde druppels tegen, maar verder hielden we het droog.

Omdat het zo’n mooie zomeravond was, besloten we nog iets te gaan drinken in ginbar De Baron. We kregen een werkelijk gigantische portie popcorn met kippenkruiden en limoenzeste voorgeschoteld die we met de beste wil van de wereld niet op kregen. Alhoewel we geen van beiden gin-liefhebbers zijn (en ik persoonlijk al helemaal geen tonic-liefhebber ben) waagde mijn vriend zich aan een Brokers’ gin met bijpassende tonic. Zelf ging ik voor een absinthe. Was lang geleden en het is altijd leuk om dingen in de fik te steken.

Zondagmiddag aten we paella en drunken sailors op Fiesta Europa. Persoonlijk vond ik de sfeer een pak minder dan vorig jaar, maar dat kan met de locatie te maken hebben. De markt was verhuisd van het Hooverplein naar het Ladeuzeplein. Ik vond dat het geheel minder uitnodigend overkwam dan vorig jaar. Gelukkig was onze vertrouwde kraam met Hongaarse Tokaji wijnen weer present!

In de namiddag gingen mijn vriend en ik langs bij zijn opa, die het duidelijk nog steeds erg moeilijk had met het verlies van zijn vrouw. We probeerden zijn gedachten wat af te leiden door te vertellen over onze trip naar Wenen en Bratislava, maar het blijft moeilijk om hem zo te zien. Komt daar nog eens bij dat hij heel slecht horend is en we bijna elke zin moesten herhalen. Hij draagt nochtans een hoorapparaat, maar ik heb niet de indruk dat dit veel helpt.

Na het bezoekje aan opa werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. We aten een slaatje in de tuin terwijl de kinderen van zijn broer in hun blootje rondliepen. Ach, de voordelen van de kindertijd. Onbezorgd rondrennen in blote billen. 😉

We waren opnieuw mooi op tijd terug in Leuven, dus hadden we tijd om nog even af te zakken naar Les Parisiennes voor A Bittersweet Symphony. Passeerden die avond mijn smaakpapillen:

Oesters met limoen, thaise basilicum, zeekraal met muntkristal, ganache van zoute chocolade
Daiquiri van chambord limoen en blauwe bessen, krokant van witte chocolade
Piña colada met verse kokosroom rum en ananasstick met bladgoud

Een bijzonder geslaagde compositie die absoluut naar meer smaakte!

Maandag deden we rustig aan. We waren eerst nog van plan opnieuw naar Fiesta Europa te gaan, maar een fikse regenbui tijdens de middag weerhield ons ervan dit idee uit te voeren. ‘s Namiddags gingen we op babybezoek bij de nicht van mijn vriend. Ei zo na stonden we met onze cadeaus aan hun vorige woonst. Blijkbaar was hun laatste verhuis niet tot mijn agenda doorgedrongen. Te mijner verdediging: er stond geen adres vermeld op het geboortekaartje.

Terwijl we in de tuin een glaasje prosecco dronken op de gezondheid van de pasgeborene, pakten zich zeer interessante wolken boven ons hoofd samen. We vreesden even dat de hagelbui die gisteren verschillende blutsen in de auto van de nicht en gaten in de bladeren van de haag achtergelaten had, zich zou herhalen, maar het bleef gelukkig droog. De temperatuur daarentegen bleef maar stijgen, een beetje verfrissing zou alleszins welkom geweest zijn. Het was echt drukkend warm.

Rond etenstijd namen we afscheid en reden we terug naar Leuven. We bestelden sushi en keken gezellig samen een filmpje om het weekend af te sluiten. Dat was ook weer lang geleden!

Het laatste weekend van mei

zaterdag 24 mei: Om tien uur mondeling examen Spaans. Op een kwartiertje was het gepiept. Ik was niet geheel tevreden over de vlotheid waarmee ik de Spaanse woordenschat uit mijn hersenen kon opdiepen, maar goed, ik verwacht geen onaangename verrassingen bij het ontvangen van het eindresultaat.
Na het examen liet ik mijn voeten verwennen met een pedicure. Zo zijn mijn teentje weer helemaal zomerklaar.

De namiddag brachten we al kuisend door, want ‘s avonds verwachtte ik mijn vader, broer en vriendin en nonkel en tante. En een mens wil toch graag een goeie en goed georganiseerde indruk maken op de familie. Om er zeker van te zijn dat het eten zou smaken had ik tapas en een koude schotel besteld bij de Walvis. Om 17u gingen mijn vriend en ik de schotels ophalen. Toen de vriendelijke dame maar dozen bleef aandragen, drong het tot mij door dat ik iets te enthousiast geweest was bij het bestellen. De tapas voor acht personen konden op zich al als volledige maaltijd dienen, om van de fantastisch mooie koude schotels nog maar te zwijgen. Nochtans had ik aan de telefoon heel duidelijk gezegd dat mijn bestelling voor acht personen was en niet voor twee keer acht. Goed, te veel eten is nog altijd minder erg dan te weinig eten.

We besloten de tapas gewoon dicht te laten en bij onze vrienden te informeren of er iemand bereid was deze op zondag mee te komen opeten. Het kostte wat moeite, want uiteraard had bijna iedereen al plannen voor de verkiezingszondag, maar we vonden toch een koppel en hun twee zonen om ons uit de nood te helpen.

Het diner zelf was een denderend succes. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Om mijn vader de voetballiefhebber ter wille te zijn, volgende we zelfs een beetje het duel Real Madrid – Atletico Madrid op de pc. Helaas haalde de underdog het niet.
zondag 25 mei: Deze dag had ik al lang op voorhand vrijgehouden, omdat ik vermoedde dat ofwel mijn vriend ofwel ikzelf zouden opgeroepen worden als bijzitter en/of voorzitter van een stembureau. Toen we twee weken voor de verkiezingen nog altijd geen oproepingsbrief in onze bus gevonden hadden, durfden we opgelucht adem te halen. Een zorgeloze zondag wenkte, met als ontbijt én middagmaal visoverschotjes. 😉
Rond een uur of vijf kwamen dan onze vrienden om te helpen ons tapasoverschot weg te werken. Ondanks hun moedige inspanningen lukte dit niet, maar het werd toch een gezellige avond. Fijn om eens een keer iets spontaan te kunnen doen, dat overkomt ons tegenwoordig niet vaak meer.

Weekoverzicht

Maandag 7 april: Beetje stresserende dag omdat ik een brainstorm moest leiden (niet meteen iets waar ik veel ervaring mee heb) met technieken die ik de avond voordien pas in mijn hoofd gestampt had. Gelukkig waren de deelnemers allemaal heel constructieve mensen en ging het vlotjes. ‘s Avonds op babybezoek in Leuven. Zeer brave baby (nummer drie in de rij) die zich tijdens ons bezoekje voorbeeldig gedroeg.
Dinsdag 8 april: Tweede brainstormbegeleiding op rij. Ook hier ging alles prima. ‘s Avonds een rustig avondje thuis doorgebracht, dat mag ook wel eens.
Woensdag 9 april: De begrafenis van de oma van mijn vriend.
Donderdag 10 april: ‘s Middags met de collega’s ideeën verzameld voor het pensioneringsfeestje van onze collega. Dat wordt een afscheid in stijl!
Vrijdag 11 april: Geen noemenswaardige dingen gebeurd.
Zaterdag 12 april: Het huis voor mij alleen, omdat het vriendje op zeilweekend was. Wat foto’s verwerkt, boodschappen gedaan en ‘s avonds Thais gaan eten bij onze vrienden E en T die we in een ver verleden in Sydney bezochten. Het werd een kleine reünie, want hun Australische vrienden waren voor een weekje in België samen met hun dochter en de moeder van de mannelijke helft van het koppel. We dronken een glas champagne om te vieren dat de conferentie die vriend E moest organiseren een succes was en aten een stuk taart om de verjaardag van K, een charmante vijfjarige Chinees-Nieuw-Zeelandse mengeling te vieren.
Zondag 13 april: Terwijl het vriendje kou leed op een boot, ging ik in de namiddag wijn proeven met wat collega’s. Natuurlijk liet ik me verleiden tot de aanschaf van enkele flesjes. Na het wijn proeven scheen de zon zo heerlijk dat we met z’n vieren besloten nog een terrasje te doen in Leuven. We vonden een uur voor sluitingstijd een plekje op het terras van House of Taste en konden het niet laten om een stukje overheerlijke chocoladetaart te eten. Na het terrasje gaf ik de collega’s nog een klein rondleiding langs de belangrijkste Leuvense bezienswaardigheden. En ‘s avonds vierden mijn vriend en ik ons weerzien met afhaal Indisch en kropen we lekker vroeg in bed om de tijd apart in te halen. 😉

Een emotionele dag

Het was een prachtig zonnige dag. Blauwe lucht gecombineerd met de kilte van de winter die er geen was. Mijn vriend en ik waren allebei in het zwart gekleed. Hij met een nieuw hemd en das, speciaal voor deze viering gekocht.

En een viering werd het, met een prachtig gezongen Avé Maria en schitterende persoonlijke teksten. Een viering die perfect paste bij de zonnige persoonlijkheid van oma. Natuurlijk werd er meer dan eens een traan weggepinkt en was het vaak slikken, maar tegelijkertijd was het wondermooi. Een afscheid in stijl, zonder ook maar één valse noot. Ze zou er zelf van genoten hebben.

Na de viering was ik opgelucht, omdat het zwaarste gedeelte van de dag achter de rug was. We namen aan de uitgang van de kerk de woorden van medeleven in ontvangst. Kusten en schudden handjes.

Van de kerk ging het naar de koffietafel. De zwaarmoedigheid viel van de schouders van de aanwezigen en er kon opnieuw gelachen worden. De kleinkinderen wisselden herinneringen uit. Het jongste achterkleinkind werd vrolijk rondgegeven. Alleen opa zat erbij en keek ernaar, overmand door verdriet, niet in staat deel te nemen aan de conversaties door zijn gehoorproblemen.

Je hoort het soms, van die koppels die zoveel jaren bij mekaar geweest zijn dat wanneer de ene sterft, de andere zich niet meer aan het leven zonder partner kan aanpassen en kort daarna sterft. “Ze was een engel,” zei hij. En ik kon niets anders dan hem gelijk geven.

Na de crematie stonden we me zijn allen rondom de urne. Een hoopje as dat eens een mens was, werd in een plastic buis op het kerkhof neergelaten. De krop in mijn keel bleef uit. Ik speelde met één van de nichtjes van mijn vriend en realiseerde me dat dit afscheid definitief was.

De eerste week van april

Maandag 31 maart: Salsa ende bachata! Olé!
Dinsdag 1 april: Drukke dag waardoor de meeste 1 april-grappen aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Volgend jaar beter! ‘s Middags met de collega’s van mijn team iets gaan eten in Le Théâtre National. Het was de laatste keer dan de collega die bijna op pensioen gaat erbij was. Een bijzonder moment. ‘s Avonds stond er een werkgerelateerd event op het programma in de AB. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan, want de zon scheen zo heerlijk en een terrasje leek me zoveel aanlokkelijker dan een avond binnen zitten. Maar beet door en had er beslist geen spijt van. Het werd een fijne en inspirerende avond waarop ik heel wat bekenden tegen het lijf liep. Ik genoot ook erg van het optreden van de Compact Disk Dummies (ik zag hen al eerder aan het werk op Marktrock, maar toen sloeg de vonk niet over). De apps die we tijdens het optreden konden uitproberen vond ik persoonlijk niet allemaal even geslaagd, maar het was wel leuk om het gevoel te hebben zelf deel uit te maken van de show. Minpunt van de avond: de verschrikkelijk uitgedroogde lasagne, amper de naam lasagne waard.
Woensdag 2 april: De dag waarop ik vergaderde met onze advocaat en de oma van mijn vriend overleed. Zware dag met veel emoties.
Donderdag 3 april: ‘s Avonds alweer een werkgerelateerde activiteit op het programma. De voorstelling van een onderzoek ditmaal. Miste mijn trein doordat de ingang van Brussel Centraal die ik wilde nemen afgesloten was en er voor de hoofdingang geprotesteerd werd tegen de Afrikaanse regeringsleiders die in Brussel op bezoek waren.
Vrijdag 4 april: 40 jaar Veto gaan vieren en veel bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd plezant om nog eens te kunnen bijpraten.
Zaterdag 5 april: Onze leraar Spaans was ziek, dus geen les vandaag. In de plaats daarvan fietsten mijn vriend en ik naar de Carmi en kwam ik thuis met drie paar nieuwe schoenen (‘t was nodig). Met dank aan de collega die mij de tip gaf, want ik kende deze winkel helemaal niet! In de namiddag ging ik naar een boekvoorstelling en ‘s avonds waren we te gast bij vrienden in Edegem. We speelden met hun dochters en praatten over het nieuwe huis dat ze aan het bouwen zijn.
Zondag 6 april: Een weekend vol vriendschap, want zondagmiddag waren we uitgenodigd om te lunchen bij vrienden in Heverlee. De verbouwingen aan hun huis schieten goed op. Ik vind het altijd leuk om te zien hoe een bouw of verbouwing vordert, maar stiekem ben ik blij dat ons appartementje op een paar kleine details na helemaal is afgewerkt. De ouders van mijn petekindje waren er ook. Het was de bedoeling om na het middagmaal samen naar het kasteel van Horst te gaan, maar mijn petekindje bleek hoge koorts te hebben, veroorzaakt door de hand-voet-mondziekte. De zielepoot. We hadden dus geen excuuskind mee om al de opdrachten voor kinderen in het kasteel te doen, maar we amuseerden ons toch geweldig. Prachtige erfgoedsite trouwens, zeker de moeite van een bezoek waard.

En zo konden we er weer tegen voor de volgende werkweek.

Afscheid nemen

Woensdagavond is de oma van mijn vriend gestorven.

Zondagnamiddag waren we nog langsgegaan bij zijn oma en opa, maar zijn oma was toen net een pannenkoek gaan eten, waardoor we haar gemist hebben. Een onfortuinlijke speling van het lot.

Oma sukkelde al een tijd met haar gezondheid, drie maal per week moest ze aan de dialyse en ze stapte heel moeizaam, maar ze was nog helder en vol van levensvreugde, ondanks de fysieke ongemakken waarmee ze elke dag te kampen had.

Maandagavond kregen we echter bericht dat oma onwel was geworden tijdens de dialyse. In de loop van dinsdag leek haar toestand te verbeteren, maar ik had geen goed gevoel bij deze ziekenhuisopname. Het was niet de eerste keer dat ze in het ziekenhuis werd opgenomen, maar nu had ze een infarct gehad en het klonk allemaal nogal zorgwekkend. Mijn vriend besloot daarom woensdagnamiddag vrijaf te nemen om zijn oma te gaan bezoeken. Ik bleef in Brussel, want na het werk hadden we om 18u op ons appartement een afspraak met onze advocaat om de zoveelste saga in het geschil met onze bouwheer te bespreken.

In de loop van die woensdagnamiddag hield mijn vriend me op de hoogte van de gezondheidstoestand van zijn oma. Ze was verward, maar de risicovolle dialyse die ze die dag had ondergaan, was goed verlopen. Toch was ik er nog altijd niet gerust op. Gelukkig verliep de vergadering met de raad van mede-eigendom en onze advocaat vlot en raakten we het snel eens over de te nemen stappen.

Na de vergadering kreeg ik echter telefoon van mijn vriend dat zijn oma plots erg achteruit ging. De dokters hadden niet veel hoop meer, dus als ik haar nog levend wilde zien, moest ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Lier vertrekken. Ik liet alles vallen waar ik mee bezig was, belde mijn squashpartner dat de squash die avond niet kon doorgaan en sprong op de eerste de beste trein richting Lier.

Onderweg kreeg ik het bericht dat ik me moest haasten. Helaas kon ik de trein niet rapper laten rijden. In Lier aangekomen nam ik een taxi in de hoop nog enkele kostbare minuten te winnen, maar ik was te laat. Toen ik rond tien uur ‘s avonds in het ziekenhuis aankwam, was zijn oma net overleden. Ik had geen afscheid kunnen nemen, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn vriend en zijn ouders dit wel hadden kunnen doen.

Het was een triestig weerzien met de ouders en de familieleden van mijn vriend. Bijna iedereen was naar het ziekenhuis gekomen. Haar man was er, haar twee dochters waren er (haar zoon zat jammer genoeg in New York) en al haar kleinkinderen (behalve die ene kleindochter die net bevallen was) waren er. Allemaal mensen die haar doodgraag zagen, verenigd door een liefde die de dood overstijgt. Triestig. maar mooi tegelijkertijd. We huilden en troostten mekaar, terwijl we wachtten tot we de kamer binnen mochten om een laatste groet te brengen.

Toen ik aan haar doodsbed stond, raakte ik haar koude, dode hand aan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Maar in de persoon die op het bed lag, herkende ik oma niet meer. Haar eeuwige glimlach had haar verlaten. Vreemd genoeg voelde ik niet zozeer verdriet omdat zij gestorven was, ze had een mooie leeftijd bereikt en haar dood was snel en pijnloos, ik voelde vooral verdriet voor de mensen die achter bleven. Haar echtgenoot in het bijzonder. Ik kan me niet voorstellen wat het moet betekenen om iemand waarmee je meer dan 60 jaar hebt samengeleefd te moeten verliezen. Alleen verder te moeten na al die jaren.

Het afscheid was bitterzoet. In mijn herinnering zal oma blijven voortleven als die lieve dame die apetrots was op haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en die zo van zoet hield. Ik ben blij dat haar zo’n schitterend leven gegund werd en dat haar einde snel en pijnloos geweest is, omringd door haar dierbaren.

De laatste week van maart

Maandag 24 maart: Salsa en Bachata, baby!
Dinsdag 25 maart: Nacht van de Geschiedenis in de Leuvense Universiteitsbibliotheek. Uiteraard ging het over de verwoesting van Leuven en de brand van de toenmalige universiteitsbibliotheek in Leuven. We voelden ons een beetje jonkies tussen de massa gepensioneerden, maar pakkend was het wel.
Woensdag 26 maart: Afspraakje in Het Geheim met Goofball en haar twee mannen. We hadden Het Geheim zowat voor ons alleen en Kabouter slaagde er moeiteloos in alle harten voor zich te winnen. Wat een vrolijk ventje!
Donderdag 27 maart: Een hele dag opleiding over de werking van de Europese Unie, gevolgd door de voorstelling Choices Chances Changes van Danscompagnie Lune. Tegenwoordig ben ik een grote fan van dansvoorstellingen en deze voorstelling stelde beslist niet teleur. Elke voorstelling waarbij het publiek zelf even op het podium mag, heeft bij mij trouwens een streepje voor.
Vrijdag 28 maart: Ganse dag in een bijzonder saaie internationale meeting gezeten. Enig lichtpunt: de lange lunchpauze die ik doorbracht op een grasperk in hartje Brussel, genietend van de zalige lentezon op mijn gezicht.
Zaterdag 29 maart: Die voormiddagen Spaans maken dat de zaterdagen altijd snel om zijn. In de namiddag wat boodschappen gedaan en genoten van een fabuleus uitzicht op Leuven. Daarna van het mooie weer gebruik gemaakt om een beetje rond te fietsen door Leuven om wat nieuwe bouwprojecten te gaan bekijken. De dag afgesloten met een romantische dinner for two in de Blauwe Maan.
Zondag 30 maart: Het heropende stationsgebouw gaan bewonderen en in de namiddag naar de ouders van mijn vriend gegaan, want dat was ook alweer even geleden.

Alweer een week voorbij gevlogen.

Yet Another Blog

Life on my side

familie