Een bijzondere zaterdag

Of hoe vaak bent u op één en dezelfde dag naar een trouw, een kerstfeest en een verjaardagsfeest geweest?

Een overzichtje van deze bijzondere dag.

Zaterdag 19 december schoot uit de startblokken om kwart na negen (de eerste stipte Spanjaard, ik moet hem of haar toch nog tegen komen). Onze juffrouw was verhinderd voor de les, maar had voor een alternatief programma gezorgd. Een zeer sympathieke Spanjaard uit Jerez de la Frontera zou ons de komende drie uur wat bijleren over de flamenco. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat mijn kennis over deze traditionele muziek- en dansvorm uit Andalusië zeer beperkt is. Gelukkig bleken mijn medeleerlingen al even onwetend als ikzelf. Het werden drie ongemeen boeiende uren. Onze Spanjaard was een rasverteller gepassioneerd door flamenco. We leerden verschillende types herkennen en verdiepten ons (een beetje) in de geschiedenis van gitanos en flamenco. Ik had persoonlijk niet verwacht dat het verhaal van de flamenco me zo zou meeslepen. Als ik mijn vriend ooit weet over te halen om samen naar Andalusië te reizen, wil ik zeker naar een flamenco-optreden gaan (een écht optreden, niet zo’n tourist trap).

Na de les fietste ik als de bliksem naar het stadhuis van Leuven alwaar onze vrienden elkaar om 12.30u het jawoord zouden geven. Het was een huwelijk uit praktische overwegingen (over drie maanden emigreren ze naar San Francisco en het papierwerk is allemaal net iets makkelijker als beide partners een ring aan de vinger hebben), maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik er toch op stonden om hun proficiat te wensen met een boeketje bloemen. Bruid en bruidegom straalden en zagen er ongelooflijk relax uit. Zo’n quickie wedding in besloten kring is duidelijk goed om de stressniveaus onder controle te houden. Ze zullen al genoeg aan hun hoofd hebben met het regelen van hun verhuis naar San Fran.

Na afscheid genomen te hebben van bruid en bruidegom en hun familie gingen we snel langs de Domo om een zwarte bedovertrek te kopen. Een bestelling van een collega op het werk die nergens anders haar gading vond. Tien minuten later stonden we alweer buiten en racete ik nog snel naar de Standaard Boekhandel voor een boekenbon. Kwestie van niet met lege handen naar het verjaardagsfeestje van deze avond te moeten gaan.

In sneltempo stak ik een boterham binnen om meteen daarna te vertrekken richting Kempen voor het kerstfeest van de ouders van mijn vriend. Eerst maakten we een tussenstop bij de opa van mijn vriend. De arme man gaat gebukt onder de typische ouderdomskwalen (gehoorverlies en maculadegeneratie) die maken dat ook de laatste geneugten van het leven (naar muziek luisteren en boeken lezen) voor hem hoe langer hoe moeilijker worden. Heel erg, want mentaal is hij nog helemaal bij de pinken. Ik hoop dat de geneeskunde voldoende geëvolueerd is om deze kwalen te bestrijden tegen dat ikzelf op leeftijd ben.

Het kerstfeest bij de ouders van mijn vriend verliep volgens het alom gekende stramien: aperitief, hapjes, eten voor de kindjes, cadeautjes uitpakken (godzijdank in de vorm van een Secret Santa, waardoor iedereen maar één cadeau hoeft te voorzien), de kinderen in bed steken, de volwassenen die een zucht van verlichting slaken en vervolgens zelf aan de feesttafel kunnen gaan. De kinderen waren hyperenthousiast, vooral over de cadeautjes, natuurlijk. Het inpakpapier vloog naar alle kanten. Hun glanzende ogen herinnerden mij eraan hoe ver mijn eigen jeugd ondertussen achter mij ligt. Mijn enthousiasme over cadeautjes is al een tijd uitgedoofd, daarom vraag ik al jaren hetzelfde: een Unicef Happy Pack, omdat er nu eenmaal mensen zijn die zo’n cadeau beter kunnen gebruiken dan ikzelf.

Omdat de groep genodigden dit jaar wat groter was, hadden de ouders van mijn vriend koude schotels besteld. Een geweldig idee, want ik ben meestal maar matig enthousiast over de resultaten van hun kookkunsten. De koude schotels waren van die heerlijk ouderwetse schotels, zoals ik die mij nog herinner van in mijn jeugdjaren. Hoera voor tomaat garnaal, gerookte zalm, forel, rosbief, hespenrolletjes met asperges, gevulde eitjes en gekookte bloemkool! Die dikke toef mayonaise verwijderde ik probleemloos van de tomaat garnaal en ik liet het mij smaken.

Het dessert sloeg ik dit jaar over en ik beperkte mij tot één glaasje wijn bij het diner. Ik zou immers BOB spelen. (De laatste tijd al genoeg alcohol binnen gekapt.)

Terug in Leuven dropten we onze cadeaus af op ons appartement en sprongen we op de fiets richting Oude Markt alwaar een collega een feestje gaf voor haar dertigste verjaardag. Zo’n memorabele verjaardag moet in stijl gevierd worden natuurlijk! Het was voor mij de eerste kennismaking met ‘t Gewelf, een zeer leuke feestruimte onder de Barvista. Langer dan een uur bleven we niet. Het was al een vermoeiende dag geweest en ik sukkelde met een erg vervelende verkoudheid. (En om heel eerlijk te zijn, was de muziek ook niet helemaal mijn stijl, want ik had eigenlijk wel zin om te dansen.)

Al een geluk dat we zondag konden uitslapen!

Sinterklaas!

Jawel, ten huize yab wordt Sinterklaas na kerstmis gevierd. De goedheilig man zal het ons ongetwijfeld niet kwalijk nemen dat we zijn verjaardag met een weekje vertraging vierden.

Twee van onze drie petekindjes werden op zondag 13 december om 12 uur verwacht op ons appartementje, alwaar de Sint zich van zijn gulste kant getoond had. Ons derde petekindje moest het helaas met een postpakket stellen. De Sint slaagde er niet in om vervoer voor haar te regelen om haar vanuit Aubonne in Zwitserland naar Leuven te brengen. Gelukkig stuurde de mama ons een fotootje van haar tevreden gezichtje. 😉

Mijn vriend en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om een gezelschap van vier volwassenen, drie meisjes (de nichtjes van mijn vriend), één jongen (mijn petekindje) en een baby (het broertje van mijn petekindje) zo goed mogelijk van spijs en drank te voorzien. De Sint was zo vriendelijke geweest om ook voor de niet-petekindjes chocolade en een klein cadeautje te brengen. ‘t Is toch een man van de wereld, onze Sinterklaas. En ja, de cadeautjes vielen in de smaak. Vooral de op schaal nagebouwde takelwagen kon op heel wat goedkeuring van mijn petekindje rekenen, maar ook de lego-bouwsets en het sokkenspel zorgden voor veel plezier.

Jullie zullen onderhand al wel weten dat mijn vriend en ikzelf het ons op culinair vlak graag gemakkelijk maken. Wat eten de meeste kindjes graag? Juist ja: pasta. Lang geleden dat we nog eens pasta bij Pastificio Antonio gehaald hadden, maar de pasta daar heeft ons nog nooit teleurgesteld. We moesten ons inhouden om niet gans de winkel leeg te kopen. 😉 En jawel, onze keuze bleek een schot in de roos. Mijn petekindje van tweeënenhalf smeet zich vol enthousiasme op de pasta met tomaat en kon bijna niet stoppen met eten. De meisjes smulden vooral van de pasta met ham en kaas (de één al iets enthousiaster dan de andere) en de volwassenen konden zich te goed doen aan de lasagne. Te onthouden voor toekomstige gelegenheden.

We vierden niet alleen de verjaardag van de goedheilig man, maar ook die van het jongste nichtje van mijn vriend. Drie jaar al! Help, hoe snel glipt de tijd ons door de vingers! Mijn vriend en ik hadden voor een super fancy taart (made by Titatovertaart) gezorgd. Prachtig, maar al die suikerpasta is toch niet echt mijn ding. Gelukkig was de biscuit met chocomousse wel heel lekker. En die suikerpasta hoef je helemaal niet mee op te eten. (De onthoofde prinses ook niet.)

Na een drukke namiddag namen we rond vijf uur afscheid van onze gasten. Moe, maar tevreden met de enthousiaste reacties.

Een weekendje Kaatsheuvel

Het laatste weekend van het Allerheiligenverlof plakten mijn vriend een extra vrije vrijdag aan het weekend en trokken we samen met zijn twee oudste nichtjes (5 en 6) en onze vrienden met hun twee jongens (3 en 7) naar Kaatsheuvel. We hadden twee vlak naast elkaar gelegen Boomgalows gehuurd voor twee nachten. Hoofddoel van ons uitstapje naar Nederland was, hoe kan het ook anders: een bezoek aan de Efteling, nog altijd het mooiste pretpark dat ik ooit bezocht.

Na ons succesvolle weekend in Zeeland durfden we het aan om het aantal kinderen onder onze hoede te verdubbelen. Twee kleine meisje in het oog houden, je hebt er ogen op je rug voor nodig. Gelukkig slaagden we er ditmaal wel in de dames min of meer op tijd in bed te krijgen. Al moest ik me wel boos maken omdat ze maar niet stopten met babbelen de eerste nacht. Die eerste nacht werd ook verstoord door een luide bonk rond een uur of drie. Eén van de twee dames was uit bed gevallen. Gelukkig was het voorval na een minuutje troosten alweer vergeten en sliepen ze zalig verder. Ikzelf bracht die eerste nacht helaas meer wakend dan slapend door wegens de combinatie van luide regen op het dak, luidruchtige uilen in de bomen, slechte matras, veel te dik en te hard kussen en uit bed vallende kindjes. Ik was blij dat het ochtend was!

De tweede nacht sliep ik iets beter (het abominabele kussen had ik uit bed geschopt) tot een woest zoemende mug rond een uur of drie de jongedames wakker maakte. Muggen in november, nog niet vaak meegemaakt, maar de dikke muggensteken op het handje van de jongste toonden haar gelijk aan. Na een fake muggenvang operatie opgezet te hebben en de kleinste tien minuten bij ons in bed genomen te hebben, ging ze braaf verder slapen in haar eigen bed. Om maar te zeggen dat ik redelijk geradbraakt van dit weekendje terug kwam.

Verder hadden we echt wel veel lol. De geplande wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen op vrijdagmiddag werd voortijdig afgelast door een flinke regenbui, maar niet voordat de kinderen in een hoop bomen geklommen waren. Geen erg, dan begonnen we wat vroeger aan het aperitief. Mijn vriend en ik stonden in voor de aperitiefbevoorrading en hadden ons goed laten gaan in de Albert Heijn. Natuurlijk hadden we veel te veel meegenomen, maar goed, niemand is van honger omgekomen tijdens het weekend. 😉 Het diner op vrijdagavond in De Roestelberg viel wat tegen, maar goed, de kinderen aten zonder morren hun frietjes en hun curryworst op. Mijn risotto viel nog mee, de pannenkoek met Stroganoff saus zag er daarentegen bijzonder onsmakelijk uit…

Op zaterdag waren de weergoden ons gelukkig beter gezind. Hoewel de lucht er dreigend uitzag, bleef het droog én warm. Onze jassen waren totaal overbodig. Ongelooflijk dat je in november nog gewoon in een t-shirt en een hemd of golfje kan rondlopen. Lang leve de opwarming van de aarde! 😉 Gelukkig was het niet al te druk in de Efteling, ondanks dat het weekend was, misschien om wille van de grijze hemel? Het langste dat we de ganse dag moesten aanschuiven was twintig minuten om in de attractie Joris en de Draak te geraken. Ik moet zeggen dat ik het in de voormiddag wat moeilijk had door de combinatie van iets te veel wijn de avond voordien en veel te weinig slaap. De kinderen waren echter in topvorm. Omdat de jongsten nog niet in alle attracties mochten, splitsten we ons op in steeds wisselende formaties. De topformatie was toch wel het mooie homokoppel dat mijn vriend en onze kameraad vormden samen met de twee jongsten. Naar het schijnt hebben ze veel vertederende blikken van dames opgevangen. 😉

Ik at in de Efteling gelukkig twee heerlijke haringen die mijn energieniveau opkrikten. Het moet toch al enkele jaren geleden zijn dat ik in de wildere attracties geweest ben en ik voelde het kind in mezelf helemaal opleven. Daarnaast genoot ik ook erg van Droomvlucht en Pandadroom (zalig om de twee kleinsten te zien grijpen naar al die kleurige 3D-visjes die voorbij zwommen). We durfden het zelfs aan de wildwaterbaan Piraña te trotseren. Ik was gelukkig goed beschermd door mijn regenjas uit IJsland, maar onze kameraad kreeg de volle lading. Al een geluk dat de temperaturen meevielen, want rondlopen met een natte jeans is geen pretje. We hadden zoveel plezier op alle attracties dat we zelfs te weinig tijd hadden om het Sprookjesbos volledig te bekijken. Zullen we nog eens voor moeten teruggaan.

Rond sluitingstijd begaven we ons in colonne naar de uitgang. Opeens bleek er toch meer volk in de Efteling dan wij ingeschat hadden. Een bezoek aan de Efteling is niet volledig zonder een ballon als aandenken. Helaas kon de jonge jobstudent de drukte aan zijn kraampje niet echt de baas en moesten we verschrikkelijk lang wachten op onze ballonnen. Omdat onze vriendin graag nog een souvenir wou kopen in de shop, lieten we haar daar achter om de lange wachtrijen te trotseren en trokken we met drie volwassenen en vier kinderen richting de wagen. Mijn vriend ging voorop om onze wagen te zoeken en in een paar seconden onoplettendheid slaagde zijn oudste nichtje erin aan onze aandacht te ontsnappen. Ondertussen was het al erg donker en tussen de massa mensen ontwaarde ik niet direct een klein blond meisje met een roze ballon. Ik voelde mijn hartslag toenemen en haar naam roepend liep ik in de richting die ik vermoedde dat zij had genomen. Gelukkig bleek een paar oneindig lang lijkende minuten later dat mijn vriend haar onderschept had. Bijna een kind van een ander kwijtgeraakt. Slik.

Na dit gelukkig goed afgelopen avontuur reden we richting Kaatsheuvel om daar iets te eten. Een tweede avondmaal in De Roestelberg zagen we niet zitten, gelukkig wees Tripadvisor ons de weg naar Chinees restaurant Hong Kong City alwaar we voor 12,50 euro per persoon van een echt wel lekker buffet konden genieten. Aanrader!

Zondag moesten we helaas de Boomgalows al om 10u verlaten. Jammer, want we hadden op ons gemak willen brunchen. Gelukkig konden we het zo onderhandelen dat we één van de twee Boomgalows pas om 11u moesten verlaten. Na de brunch pakten we al onze spullen bijeen en vertrokken we voor een prachtige wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen. Schitterend natuurgebied waar we helemaal tot rust kwamen. Allez, de volwassenen dan toch. Het jonge grut had nog veel overtollige energie kwijt te geraken. Fijn om zien hoe goed de kinderen met elkaar overweg konden. Vooral de oudste jongen was de held van de twee meisjes. Ik zag menig verliefde blik in zijn richting geworpen worden. En hij genoot duidelijk van al de vrouwelijk aandacht die hem te beurt viel.

Na de prachtige herfstwandeling zochten we ons een plek op het terras van Het Genieten en lieten we de kinderen los in de grote bijhorende speeltuin. Aaah, rust en kalmte! De zon kwam erdoor en mijn zonnebril kwam zelfs van pas!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en hun zoontjes en trokken we terug richting Geel om twee vuile, maar enthousiaste meisjes bij hun ouders af te droppen. De rest van de avond hadden we nodig om te bekomen van het voorbije weekend. 😉

Verjaardagstraktatie

Op Allerheiligen trokken mijn vriend en ik vergezeld van een hele hoop taartjes van Willems en Demeestere, chocolaatjes van Bittersweet en een paar flessen bubbels richting mijn thuisfront. Het werd een gezellige namiddag in het gezelschap van mijn naaste familie. Uiteraard moest ook de fles Japanse whisky die mijn broertje en ik delen boven gehaald worden om in stijl te klinken om mijn nieuwe levensjaar. Hiep hiep hoera voor mezelf!

En ik hield er nog een mooie collectie cadeautjes aan over ook!

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Een dagje Westmalle

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in de bus voor een feest van mijn nonkel en tante. Samen met vrienden en familie wilden zij hun veertigjarig huwelijk en hun beider vijfenzestigste verjaardag vieren. Dat zijn indrukwekkende cijfers, wat mij betreft, reden genoeg om te vieren. Gelukkig hadden ze hun feest ruim op tijd aangekondigd zodat ik de datum kon vrijhouden en kwam er ditmaal geen huwelijk roet in het eten strooien. De feestelijkheden speelden zich af in het Sint-Pauluscentrum in Malle, niet bepaald een streek die mijn vriend en ik frequent bezoeken. Enfin, ik was er zelfs nog nooit geweest.

Omdat we er tegenop zagen om ‘s avonds na het feest naar huis te rijden, boekten we een kamer in een hotel in de buurt. Het hotel was niet veel soeps, maar proper en voldoende om als slaapplek voor één nacht te dienen.

We vertrokken in Leuven zo rond het middaguur, want de uitbater van het hotel had laten weten dat de receptioniste niet meer aanwezig zou zijn ná 14u. Voorwaar, geen druk bezet hotel, dat Hotel Beukenhof. Geen probleem voor ons, wij waren sowieso van plan de streek wat te verkennen. Spijtig dat de Abdij van Westmalle zelf niet te bezoeken viel. Geen erg, wij vonden online een fijne wandeling in de omgeving van de abdij.

Alvorens aan de wandeling te beginnen, deden we eerst wat krachtvoer op in Café Trappisten. We bestelden een portie Westmalle kaas vergezeld van een Westmalle (voor mijn vriend, uiteraard) en een sangría. De zon brak aarzelend door het wolkendek en wij hadden er allebei zin in.

De wandeling stelde niet teleur. De website had ons veel rust en stilte beloofd in een bosrijke omgeving en dat was niets gelogen. We zagen op de twee uur die we wandelden amper mensen in deze prachtige groene omgeving.

Echt genoten! Na de wandeling keerden we terug naar het hotel om ons op te frissen en onze feestkleren aan te doen. We aten een snelle snack in het restaurant bij ons hotel, want het uitnodiging beloofde hapjes en we wilden zeker nog wat ruimte overhouden voor al de lekkers. Dat bleek een slimme zet, want de vier zonen van onze nonkel en tante droegen het ene na het andere hapje aan. Alle hapjes waren om duimen en vingers af te likken én daarenboven glutenvrij. Ik heb helaas maar van één soort hapje een foto genomen, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven.

Het werd een gezellige avond met een aantal hernieuwde kennismakingen. Vreemd als je mensen tegen het lijf loopt die je voor het laatst gezien hebt als kleuter en die nu volwassen mensen met een eigen gezin blijken te zijn. Ik zal wellicht even hard verouderd zijn in hun ogen als omgekeerd, maar het voelde toch een beetje onwerkelijk aan.

Er waren niet alleen veel hapjes, er was ook nog eens een uitgebreid dessertenbuffet (helaas ook geen foto van). Per persoon hadden mijn nonkel en tante drie desserts gerekend, wat gezien de reusachtige porties per dessert, een schromelijke overschatting bleek. Ik deed nochtans mijn best door een panna cotta met bosvruchten én een chocomousse te eten. Maar daarna kon ik echt niet meer…

We bleven plakken tot een uur of één, schreven een melige boodschap in het gastenboek en keerden terug naar onze hotelkamer voor een vrij onrustige nacht (slecht bed in combinatie met veel te verwerken en veel lawaai van de drukke baan bij het hotel).

Babybezoek

Gisterenavond stond er een babybezoek op het programma. We gingen de jongeling met de meest originele naam uit heel onze vriendenkring (met dank aan World of Warcraft en Lord of the Rings) bezoeken. Het was niet gelukt om in het ziekenhuis op bezoek te gaan (tijd, tijd, kan je dat ergens bij kopen?), dus we werden thuis bij onze vrienden verwacht voor het avondmaal.

Ik had op voorhand gezegd dat ze niet al te veel moeite moesten doen, met een baby en een peuter in huis. Wij zijn gemakkelijke mensen en afhaalfood is prima voor ons. Ergens was ik niet geheel duidelijk geweest in mijn communicatie, want we werden zowaar getrakteerd op een driegangenmenu voorafgegaan door gezond fingerfood. Het venkelroomsoepje vergat ik te fotograferen, maar de eend en de panna cotta met aardbeien wil ik jullie niet onthouden.

En de baby? Dat was een schatje! De ganse avond geen kik gegeven, mooi geposeerd voor de foto en a spitting image van zijn oudere broertje.

Startschot voor de zomer

Ok, ik moet toegeven dat ik me op zondagochtend, de eerste officiële dag van de zomer en de dag na de Langste Dag niet echt optimaal voelde. De overdaad aan drank van de dag voordien had zijn tol geëist. Eigen schuld, dikke bult, natuurlijk. Dus trokken mijn vriend en ikzelf met een kater naar mijn petekindje en zijn ouders, die zo vriendelijk geweest waren ons uit te nodigen voor een brunch.

Naar goede gewoonte had de mama van mijn petekindje haarzelf weer overtroffen. Heerlijk verse broodjes en koffiekoekjes en overdaad aan beleg (de foto hieronder toont maar een fractie van het aanbod), versgebakken eitjes, humus, verse fruitsla,… Ik liet mij een beetje gaan en bij elke hap die ik nam van het heerlijke ontbijt trok de kater zich een beetje verder terug. Hoera! Tegen dat we moesten vertrekken, voelde ik me weer opnieuw een beetje mens.

We hadden rond één uur met mijn vader afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder ondertussen al een paar jaar verblijft. Geen fijne plek, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik kan heel moeilijk tegen de sfeer die in zo’n rusthuis hangt, het gevoel dat alle bewoners daar gewoon zitten te wachten op de dood. Het gebouw heeft daarenboven zijn beste tijd gehad (de terrasdeur vertoonde een grote barst en kon zelfs niet meer gesloten worden) en er zijn al wat incidenten geweest met de verpleging. Enfin ja, het doet zeer dat mijn moeder wellicht nog vele jaren op die plek zal moeten slijten. Maar er is helaas geen andere optie voorhanden.

Na het rusthuisbezoek reden we verder naar mijn broertje en zijn vriendin. We hadden afgesproken om samen te gaan wandelen langs het Schulensmeer, een kunstmatige waterplas bekend om zijn dieren- en plantenrijkdom. Ideaal om een beetje uit te waaien en wat bij te praten over de bouwplannen van mijn broer en zijn vriendin.

We kozen een middellange wandeling van 7,5 kilometer uit en genoten van al het moois dat de schitterende omgeving van het meer te bieden had.

We sloten onze dag af met een heerlijk avondmaal bij een Koreaans-Japans restaurant in Lummen, of all places. Mijn eerste kennismaking met Japchae, noedels van zoete aardappel met rundvlees en groenten, smaakte alvast naar meer. En ja, dat mochi-ijs kon ik toch echt niet aan mij voorbij laten gaan. Spijtig dat we in Leuven geen Koreaans restaurant hebben!

Een weekendje Zeeland

Het eerste verlengde weekend van mei brachten mijn vriend en ik door in het spiksplinternieuwe Hotel De Zeeuwse Kust in het fijne gezelschap van een bevriend koppel en hun twee zoontjes. Om ons ook een beetje lid te voelen van de club, hadden we voor de gelegenheid het petekindje van mijn vriend uitgeleend bij haar ouders. Een beetje spannend toch wel, want het was de allereerste keer dat wij uit logeren gingen met een vijfjarige.

Blijkt dat uit logeren gaan met een kleuter best wel een uitdaging is. Wat voor kleren doe je aan op een wisselvallige dag? Toiletbezoekjes dienen nog onder begeleiding te gebeuren (hoera voor vochtige doekjes!). Je moet voldoende speeltuinpauzes inlassen en het alleenrecht op gezeur en moeilijkdoenerij moet je laten varen. 😉

Het weer had beter gekund (het was wat aan de frisse kant), maar de locatie bleek echt een schot in de roos. Dat Schouwen-Duiveland prachtig is, dat wist ik al van een eerder bezoek aan Renesse in 2000, maar het hotel (op slechts een paar meter van het strand) kon amper beter zijn. Schitterende kamers, met een apart slaapkamertje voor de kinderen, lekker eten in het restaurant (alleen de bediening kon beter) en een zeer mooie en grote speeltuin. Alleen het zwembad kon mij minder bekoren (ik blijf het moeilijk hebben met gemeenschappelijke kleedkamers, te kleine lockers die werken met euromunten en vuile vloeren, geef mij maar het zwembad van Marina Bay Sands waar je je op je gemak in omkleden in je eigen hotelkamer en met de badjas de lift naar boven kan nemen). Maar de kinderen vonden het zwembad geweldig, dat is het belangrijkste.

We maakten op zaterdag zelfs een fietstochtje met z’n allen. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het petekindje van mijn vriend zou meefietsen, maar de huurfiets bleek toch een tikkeltje te groot en te zwaar en toen er na het allereerste heuveltje al tranen te voorschijn kwamen, besloten we wijselijk te stoppen en de heren terug te sturen om het kinderfietsje om te ruilen voor een kinderstoeltje achter op de fiets bij mijn vriend. Een fietstocht waarbij we 18 km een fietsje moesten voortduwen, daar had geen van ons allen zin in… We genoten van de mooie landschappen, maar ergens halfweg realiseerde ik mij dat ik het petekindje te licht had gekleed om stil te zitten achterop een fiets (als ze effectief had gefietst, was er natuurlijk geen probleem geweest). Om mijn schuldgevoel de kop in te drukken, kozen we voor een onelegante, maar goed werkende oplossing: het petekindje werd ingeduffeld in de winterjas van mijn vriend, die het toch veel te warm had op zijn fiets met dat extra gewicht erbij.

Verder maakten we de beginnersfout om het petekindje op vrijdagavond al meteen veel te laat in bed te stoppen (dat aperitieven was ook zo leuk!) waardoor ze de rest van het weekend nogal prikkelbaar en oververmoeid was. Dat zal ons geen tweede keer meer overkomen! De volgende keer met de kippen op stok!

Zondag was de slechtste dag: regen, regen, regen. En een vinger die bijna geplet werd tussen de schuifdeuren van onze slaapkamerkast. Het was wellicht te veel gevraagd dat het petekindje het weekend volledig ongeschonden zou door komen… Na een erg natte wandeling met heel veel gezeur, besloten we de handdoek in de ring te gooien en met een pannenkoek en een reuzenijsje te gaan bekomen in de Pannekoekenmolen, waarna we richting huis terugkeerden. We zetten onderweg het petekindje weer af bij haar ouders die duidelijk genoten hadden van hun weekend met één kindje minder.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik zeggen dat de leukste momenten van het weekend die waren waarop we met zijn vieren wijn zaten te drinken in onze hotelkamer, fluisterend terwijl de drie kinderen in hun stapelbed lagen te slapen.

Minst leuke moment van het weekend: een fijn kinderstemmetje dat om 7 uur ‘s ochtends aan ons bed stond terwijl ik nog aan het bekomen was van al de wijn van de avond voordien. Mijn respect voor mensen met kinderen is er na dit weekend met reuzenschreden op vooruit gegaan! Lang geleden dat ik nog zo moe geweest ben na een verlengd weekend.