Eerlijk, 34 euro is eigenlijk te duur voor het kleine stukje kabeljauw dat op mijn bord lag, hoe lekker ook. Gelukkig heb ik de hoofddoelstelling van deze lunch wel kunnen bereiken: het bijleggen van interne strubbelingen en rechtzetten van enkele misverstanden.
Gepocheerde kabeljauw in zijn eigen sap, bintje-aardappelpuree, geroosterde seizoensgroenten en citrusmousseline:
Goed geslapen onze eerste nacht in Casale Ramunno. Het ontbijt is een werkelijk fenomenaal buffet met allemaal verse lokale producten, fantastische focaccia, heerlijke charcuterie en veel zoetigheden om uit te kiezen. Wat een overdaad!
We genieten op het gemak van het ontbijt op ons eigen privéterrasje en vertrekken pas om 10 uur naar onze eerste bestemming van de dag: Polignano a Mare. Googlemaps leidt ons naar een grote parking aan de rand van het stadje. Die parking blijkt echter zowat leeg te zijn. Geen wonder, want in de straat vlak langs de parking is het gratis parkeren. Wij parkeren dus gewoon op straat en sparen zo wat centjes uit.
Polignano a Mare is een prachtig, fotogeniek stadje met witte huizen gelegen op steile kliffen aan de zee. De grotten in de kliffen onder de stad waren al in het neolithicum bewoond. Nu bevinden zich daar pittoreske restaurantjes. Het historische centrum bestaat uit supersmalle steegjes waar het erg aangenaam wandelen is.
Aangezien het al behoorlijk warm is, lassen we na een korte wandeling al meteen een drankpauze op een terrasje in. Mijn eerste prosecco van de vakantie is een feit! We genieten van de gezellig drukte in het stadje, bekomen even de warmte in de mooie Chiesa Matrice di Santa Maria Assunta, wandelen dan over de oude Romeinse brug en dalen af naar Lama Monachile, een in de rotsen uitgesleten baai met een klein stuk kiezelstrand. Het was er echter zo druk dat de goesting om er te gaan zwemmen bij ons snel voorbij was.
Gewoon omdat ik daar zin in had deze maandagavond!
Gisteren trokken mijn vriend en ik met mijn petekindje, zijn kleinere broer en zijn ouders naar het KMSKA. Uiteraard kozen we voor de fantastische treinverbinding van Leuven naar Antwerpen-centraal om in de grootste Vlaamse stad van ‘t land te geraken. In de trein vonden we een coupé waar er plek was voor maar zeven personen en dus hadden we eigenlijk en privé-coupé alleen voor ons gezelschap. Ideaal om UNO flip te spelen. En hoe vaak ik er ook kom, het station van Antwerpen-centraal blijft iets magisch hebben.
Voor de gelegenheid had ik een tafel voor zes gereserveerd in restaurant Da Vinci om samen te lunchen, want mijn petekindje is een grote fan van Italiaans. Een schot in de roos, zo bleek. We kregen een fijne tafel op het terras toebedeeld (de weergoden waren ons gunstig gezind) en de bediening deed echt hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Natuurlijk startten we de maaltijd met een glaasje prosecco. Omdat de jongens na de flinke wandeling van Antwerpen-centraal naar het restaurant een klein hongertje hadden, bestelden we antipasti om toekomstig gezeur te vermijden. En zelf had ik ook wel een gaatje op te vullen. 😉 Als hoofgerecht ging ik voor de uitstekende risotto met scampi en gerookte zalm. De bediening had onze vriendin goed liggen door bij het opdienen te doen alsof ze zich vergist hadden van gerecht. Eventjes lichte commotie, maar het bleek een grapje te zijn. Een vleugje humor wordt altijd geapprecieerd. 😉 Bij onze hoofdgerechten dronken we een glaasje Chardonnay, gewoon omdat we daar zin in hadden. Mijn petekindje was iets minder fan van zijn pizza calzone, maar gelukkig was er nog ander eten om te delen. Niemand kwam iets te kort, integendeel, we stapten met goed gevulde magen van tafel.
Daarna was het tijd voor onze bezoek aan het KMSKA. Natuurlijk gebruikten we de 10 van Christophe Coppens als leidraad doorheen het museum. Tot mijn grote vreugde voerden mijn petekindje en zijn broer elke opdracht in het bijhorende boekje uit en deden ze hun best om op basis van de instructies een origamikunstwerk te maken in de hoop daar op het einde een schat voor in de plaats te krijgen. Toegegeven, soms werd er wel eens een beetje gezucht en eigenlijk vonden ze vooral de virtual reality bril het meest indrukwekkend, maar wel bijzonder knap dat we met z’n allen van 14.30u tot sluitingsuur in het museum doorbrachten, inclusief een kleine pauze om wat te bekomen met een drankje in de Madonna. Blij trouwens dat we op dat moment binnen zaten en daardoor een gigantische stortbui misten. Samengevat: dit bezoek was een daverend succes!
Eigenlijk had ik er rekening mee gehouden dat de jongens het bezoek aan het KMSKA sneller beu zouden zijn en dat we nog tijd zouden hebben om een stukje van de reuzen mee te pikken, maar na al dat stappen en indrukken opdoen, was daar nog weinig animo voor. We hielden het bijgevolg bij een drankje op het terras van Mampoko met nog natte stoelen en tafels van de stevige regenbui. Gelukkig scheen de zon tegen dat wij terug naar het station moesten wandelen! De treinrit terug naar Leuven verliep vlotjes. Een geslaagde dag!
De eerste dag van onze vakantie! Mijn vriend en ik hebben er zin in. We nemen in Leuven met twee goed gevulde valiezen en twee rugzakken de trein van 10.24u naar Zaventem. Na de wachtrij aan de NMBS-poortjes getrotseerd te hebben, verloopt de check-in van onze koffers vlot en passeren we zonder problemen de security check.
Voor de gelegenheid betalen we extra om mij toegang tot de lounge van Brussels Airlines te geven. Mijn frequent flyer vriendje heeft sowieso gratis toegang. Toch een heel ander gevoel als je op je gemak iets kan eten en drinken in de zetels van de lounge, terwijl je ondertussen je laptop en smartphone oplaadt. Het eten blijft natuurlijk grootkeuken, maar hey, ze hebben er wel vers gemaakte pralines van Neuhaus!
Om 14.15u begeven we ons naar de gate en we kunnen meteen al in de rij voor de boarding gaan staan. De vlucht verloopt zonder problemen en we landen stipt op tijd op de kleine luchthaven van Bari. We moeten even wachten op onze valiezen en dan begint de zoektocht naar de vertrekplek van shuttlebus van verhuurbedrijf Filorent, waarbij we via Sunnycars een wagen gehuurd hebben.
Volgens onze verhuurdocumenten moeten we naar een bepaald nummer bellen om te laten weten dat we gearriveerd zijn, maar dat nummer werkt niet. Dan maar naar Sunnycars zelf gebeld, die verzekeren ons dat we op de juiste locatie staan en gewoon moeten wachten. En jawel, na wat wachten, verschijnt daar opeens een shuttlebus! Oef!
We stappen samen met nog wat mensen in het busje en worden naar een ondergrondse parkeergarage gebracht. We hebben geluk dat we als eerste het piepkleine, van daglicht verstoken verhuurhokje kunnen binnen stappen en dus ook eerst geholpen worden. We moeten even wachten, want de bediende is druk aan het telefoneren, maar dan krijgen we de sleutel van de wagen en kunnen we vertrekken. Hoera!
De rit naar onze eerste bestemming, de witte stad Ostuni, verloopt vlotjes. We hebben een kamer gereserveerd in Casale Ramunno, een zeer mooie villa met dikke muren en een zwembad. We zetten onze koffers af en besluiten voor het avondmaal te voet naar het centrum te gaan. Casale Ramunno ligt op een stevig stuk wandelen van het echte historische centrum, maar zo ver wandelen we vanavond niet, want na een paar minuten komen we voorbij een restaurant waar de heerlijke geur van gebakken vlees ons naar binnen lokt.
We belanden op de patio van restaurant La Braceria, specialiteit: gegrild vlees. Voor bijna geen geld kan een echte vleesliefhebber zijn of haar buik hier rond eten. Wij houden het bescheiden en bestellen twee verschillende soorten vlees (een lamskotelet en worstjes) met wat groenten en patatjes. En ja, daar drinken we een flesje rode wijn bij. Het smaakt! Als afsluiter krijgen we een limoncello van het huis aangeboden.
Een geslaagd begin van onze eerste vakantiedag!
Yep, als het ergens lekker is, waarom zou je dan elders gaan lunchen? Heerlijke garnaalkroketjes, trouwens!
ze avond alweer een collega uitgewuifd die aan haar laatste dagen bij ons bedrijf bezig is. Ja, er is een heuse generatiewissel bij ons aan de gang. Echt massaal veel zestigplussers die de voorbije en komende jaren met pensioen gaan. De collega in kwestie is mijn oud-afdelingshoofd, die ik nog altijd heel dankbaar ben voor de manier waarop ze mij begeleid heeft in mijn persoonlijke ontwikkeling. Dus daar mag wel iets tegenover staan. Een gezellig etentje bij Le Selecto, bijvoorbeeld. Voor deze bijzondere gelegenheid was zelfs onze voormalige baas komen opdagen!
Het is geleden van lang voor de coronacrisis dat ik nog eens was gaan dineren bij Le Selecto en het voorgerecht en hoofdgerecht waren nog even lekker als ik me herinnerde, alleen viel het dessert wat tegen. Echt, er gaat weinig boven een klassieke crème brûlée, schrap gewoon al die folietjes (serieus, die roze toef, hoe raar is dat?) en hou het bij de traditionele bereiding. Sommige gerechten zijn klassiekers voor een reden.
Verschillende soorten heirloom tomaten, mozzarella di buffala, guacamole en grijze garnalen:
Rode tonijn lichtjes aangebakken, geplette Belles de Fontenay, paarse artisjokken à la barigoule:
Crème brûlée met verbena, geroosterde perziken, wijngaardperzikwolk:
Vandaag bracht ik met wat collega’s voor de allereerste keer een bezoek aan de Gamescom in Keulen. The place to be, duidelijk, want ik vermoed dat zowat iedereen in onze eersteklassewagon onderweg was naar dezelfde bestemming. Gamescom is dan ook de grootste gamebeurs ter wereld. In 2022 (vlak na de pandemie) verwelkomde deze beurs ruim 265.000 bezoekers uit meer dan 100 landen en 1100 exposanten uit 53 landen (75% internationaal). Dat zijn indrukwekkende cijfers en hoewel ik zelf mij vooral beperk tot smartphone games, had ik toch uitgekeken naar dit bezoek. Spijtig genoeg werden mijn verwachtingen niet helemaal ingelost. En neen, dat lag niet alleen aan het feit dat ik al om 7.54u in Brussel-Noord moest zijn om daar op de trein naar Keulen te stappen.
Mijn collega’s en ik werden samen met de delegatie van de minister-president en een hoop andere genodigden ontvangen op de Belgische stand. De rondleiding daar was duidelijk enkel voor de M-P bedoeld, want onze oren konden niets opvangen van wat er allemaal gezegd werd. We stonden er letterlijk voor spek en bonen bij.
‘s Middags waren we uitgenodigd voor een lunch met wat presentaties. De presentaties waren boeiend, maar amai, lang geleden dat ik nog zo’n slechte lunch gegeten heb. De meest smakeloze broodjes en slaatjes (ok, dat slaatje met mosterd en een gehaktballetje kon er nog mee door) ooit. Die Duitse traiteur bakte er niet veel van. Gelukkig waren de macarons en de chocomousse als dessert wel lekker.
In de namiddag stond er een gesprek gepland met een groot gamebedrijf en pikten we een stukje van de receptie “MADE IN GERMANY” mee, waar helaas enkel bier en frisdrank aangeboden werd. Al moet ik zeggen dat de rabarber-schorle best wel lekker was.
Vervolgens namen we deel aan een rondleiding voor een groep van ongeveer honderd personen. Ik weet niet hoe jullie daar tegenover staan, maar dat is gewoon een veel te grote groep voor een rondleiding. We kregen allemaal oortjes en we werden en masse doorheen de B2C zone geleid naar een aantal verschillende standen waar onze gids dan interview afnam van de standhouders. Echt, het was superboring. Veel te weinig aandacht voor het tonen van visueel materiaal (en sorry, daar draait het toch om bij games) en veel te weinig ruimte om zelf games te kunnen proberen. Ik speelde welgeteld één boks-spelletje en dat is nu een type-voorbeeld van spelletjes die mij helemaal niet kunnen bekoren. Uiteindelijk ontsnapten mijn collega’s en ik uit de rondleiding om snel nog wat coole foto’s te maken bij de Netflix stand. Echt, een teleurstelling, deze rondleiding. We waren het beter al wat eerder afgetrapt!
We eindigden de dag met een receptie bij de Belgische stand met enkel Belgische bieren, nootjes en chips. Dus eindigde ik de dag bloednuchter, wat op zich natuurlijk ook voordelen heeft.
Het leukste aan de dag was nog de wandeling terug naar het station van Keulen onder een stralend blauwe hemel. In het station kocht ik mij sushi om op de trein te eten en na een vlotte rit stond ik opnieuw in Brussel-Noord, alwaar de NMBS zo vriendelijk was om mijn trein op mij te laten wachten, zodat ik meteen naar Leuven kon sporen.
Goed geslapen, ondanks dat laatste afzakkertje van het huis (een calvados) dat er misschien net te veel aan was. 😉 Het ontbijt was erg gezellig: met z’n allen aan een lange tafel smullen van een spiegeleitje, broodjes met beleg en koffiekoekjes. Simpel, maar lekker. Al was het wel jammer dat de broodjes niet meer aangevuld konden worden en we in de plaats oudbakken wit brood kregen.
Na het ontbijt was het tijd om ons boeltje bijeen te pakken en uit te checken. Eerste activiteit van de dag: een bezoekje aan het prachtig geresestaureerde Kasteel van Vêves, dat tot op de dag van vandaag in privébezit is. De jongedames kregen prinsessenjurken om zich te verkleden en wij dwaalden met gans ons gezelschap door de vele vertrekken van het kasteel. Er waren gewoon te veel historische voorwerpen om alles grondig te bekijken, maar ik vermeld hier graag de prachtige middeleeuwse stenen vloer in de ridderzaal en het feeërieke portret van Maria en het kindje Jezus in basalt. Magnifiek! Echt een aanrader voor een bezoek als je in de buurt bent.
Na ons bezoek aan het kasteel reden we verder naar restaurant Le Freyr, dat ik specifiek gekozen had omdat het op een paar minuten rijden van Dinant évasion lag. Er stonden twee gedekte tafels voor ons klaar: één voor de kinderen en één voor de volwassenen. Heel tof! Het eten was simpel, maar viel in de smaak. Al mocht mijn stukje vis wel wat groter zijn. Gelukkig had ik stevig ontbeten!
Na de lunch reden we met z’n allen verder naar de parking van Dinant évasion, want we hadden kano’s gereserveerd voor de afvaart van de Lesse, een tocht van twaalf kilometer. Dat we niet de enigen waren, werd al snel duidelijk. Amai, wat een mensenmassa! Begrijpelijk, want het was tegen de dertig graden, ideaal kano- en kajakweer. We parkeerden de wagens op een goed aangegeven parking, voorzien van voldoende medewerkers om ons naar een beschikbare parkeerplek te leiden. We hadden echter iet of wat verkeerd ingeschat hoe lang we onderweg zouden zijn van de parking naar de ticketbalie. Dat bleek toch bijna twintig minuten wandelen. Gelukkig had ik dit weekend mijn snelwandelskills al wat kunnen oefenen…
Met drie van de nichtjes in mijn kielzog vormde ik de voorhoede en haastte ik me naar de ticketbalie. Op de reservatie stond immers dat we een kwartier op voorhand aan de ticketbalie moesten zijn en dat we vervolgens een bus moesten nemen naar het vertrekpunt om van daaruit terug te varen naar de parking. Om 13.50u stond ik hijgend aan de ticketbalie met de drie nichtjes en onze reservatie die nog betaald moest worden. Opeens herinnerde ik me dat de reservatie vermeldde dat er enkel cash kon betaald worden en digitale pionier die ik ben, loop ik enkel met een briefje van vijftig euro rond voor noodgevallen. Vijftig euro was uiteraard ruimschoots onvoldoende om vier kano’s te betalen. Gelukkig merkte ik een bancontact terminal op en bleek dat ik gewoon met mijn kredietkaart kon betalen. Toen ik aan het meisje aan de ticketbalie vroeg waarom op de reservatie stond dat we cash geld moeten meenemen, zei ze doodleuk: da’s voor het geval de betaalterminal niet werkt. Straf…
Een paar minuten later kwam mijn puffende vriend aangespurt, helemaal bezweet. Bleek dat hij het cash geld vergeten was in de wagen en nog een stuk had moeten teruglopen om dat uit de auto te gaan ophalen. Gelukkig kon ik hem geruststellen dat ik ondertussen de huur van de kano’s betaald had. Even later kwamen ook de andere, iets tragere, familieleden druppelsgewijs aan. Mijn vriend en ik maanden iedereen tot spoed aan, want ondertussen was het al 13.58u en de bus… Enfin, ik was er redelijk gerust op dat er wel nog een volgende bus zou komen, gezien de massale hoeveelheid volk, dus echt zorgen maakte ik me niet, maar mijn vriend wilde per sé zo snel mogelijk op die bus zitten. Als heuse volksmenners spoorden we ons gezelschap tot spoed aan.
Gelukkig stond de bus om 14.05u nog mooi te wachten. De meneer aan de ingang van de bus zei dat die al vol zat en dat we zouden moeten rechtstaan, maar hey, we hadden ons ondertussen al zo gehaast dat we dat ongemak er maar bij namen. Tot onze verbazing was er echter nog plaats zat in de bus en kon ons gezelschap van twaalf personen zonder problemen een plek vinden.
Na deze ietwat hobbelige start, verliep de rest van de namiddag vlotjes. We voegden ons bij de lange rij aanschuivende mensen, grepen een peddel en werden vervolgens per drie in onze kano gelanceerd op de Lesse om ons te voegen bij honderden andere kajakkers en kanovaarders. Amai, wat een drukte daar op die Lesse!
Ondanks de drukte genoot ik van ons tochtje, dat we ergens in de helft onderbraken om wat af te koelen in het frisse water van de Lesse. Mijn vriend en ik hadden eerst de jongste dochter van zijn zus aan boord en vervolgens de middelste dochter (die aan het bokken geslagen was en daarom van kano moest wisselen). De twee dammen werden door ons ganse gezelschap zonder problemen genomen. Op het einde hadden we met z’n drieën echt een prettig vaartempo gevonden, alleen jammer dat we niet goed konden doortrekken, want we botsten om de haverklap tegen andere kajakkers aan. Ik kreeg ergens onderweg van een wildvreemde een hoop water over me heen, maar de vreemdste ervaring was toch de jongedame die haar kajak als een paddleboard bestuurde: al rechtstaand. Bizar.
Rond 18u bereikten we het eindpunt waar we aansloten in de rij om onze kajak binnen te leveren. Al bij al een fijne ervaring, maar amai, wat een business is die afvaart van de Lesse geworden, zeg. Heel anders dan de aftochten die ik mij uit mijn jeugd herinner. Een beetje minderen in het aantal verhuurde kajaks en kano’s lijkt me echt wel aangewezen.
Na de kajaks ingeleverd te hebben namen we afscheid van de broer en schoonzus van mijn vriend en hun twee kinderen. Met het resterende gezelschap besloten we nog iets te gaan eten. Wat een hele uitdaging bleek, want alle restaurants in de buurt zaten vol. Na wat rondbellen, kwamen we uiteindelijk opnieuw bij Le Freyr terecht, die gelukkig nog plaats hadden voor acht personen. Toen we bij Le Freyr aankwamen, bleek er een ambulance te staan. De ambulanciers verlieten net het restaurant toen we aankwamen. Ik zag binnen een jongeman zitten die duidelijk onwel geworden was, te oordelen aan zijn lijkbleke gezicht en het braaksel op de tafel. En de geur binnen was ook niet echt prettig. Gelukkig was ik eerst en kon ik de rest van het gezelschap verhinderen om binnen te gaan en maande ik iedereen aan een plekje in de frisse lucht op het terras te kiezen.
De bediening was druk bezig met het opruimen van het braaksel en het kuisen van het restaurant (echt, respect!), dus ik begreep dat iedereen in Le Freyr wat van zijn melk was. Al verklaart dat niet waarom de porties ‘s avonds merkelijk kleiner waren dan overdag (één worst, in plaats van twee ‘s middags, was het meest opmerkelijke). Wellicht meer klanten over de vloer gekregen dan verwacht. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en sloten het weekend af met een ijsje.
Na de maaltijd namen mijn vriend en ik afscheid van de rest van ons gezelschap en reden we moe, maar tevreden terug naar Leuven.
Net als vorig jaar zakte onze vriendin uit Italië voor twee weken af naar België om samen met haar mama, zussen, neefjes en nichtjes te genieten van de Belgische kust. De timing was dit jaar minder ideaal: onze vriendin kwam pas aan op vrijdag 22 juli en mijn vriend en ik moesten op maandag 24 juli al om 2.45u uit de veren voor onze vlucht naar de Azoren. Even getwijfeld, maar dan beslist om toch van de gelegenheid gebruik te maken om een klein reünie te organiseren. Focus op quality time!
En dus zaten mijn vriend en ik al om 8.33u op de trein richting Duinbergen. Gelukkig bleven we ditmaal bespaard van vertragingen en kwam de trein stipt om 10.23u aan in Duinbergen, waar onze vriendin en haar nichtje ons al stonden op te wachten. Onze vriendin met de mooie glimlach was nog geen haar veranderd, maar het nichtje was alweer een paar centimeter groter geworden. We wandelden samen naar het appartement dat de mama van onze vriendin al een paar jaren huurt en babbelden daar op het gemak wat bij tot de twee jongens met de mama en de andere zus van onze vriendin terug waren van de winkel. Daarna moest er eerst nog dringend een wiskundig probleem opgelost worden, alvorens we naar zee afzakten om te genieten van de gezonde zeelucht. De zon had zich verstopt achter een stevig wolkendek en dat wolkendek zag er bijzonder dreigend uit, maar we hielden het gelukkig droog.
‘s Middags haalde de mama van onze vriendinnen haar beste kookkunsten boven en mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker stukje gebraad met boontjes en aardappelgratin. Ik kan altijd zo genieten van de kookkunsten van de mama van onze vriendinnen, omdat je gewoon proeft dat dit met liefde is klaargemaakt.
In de namiddag trokken we met z’n allen (de mama, de twee zussen, de twee jongens van onze vriendin uit Italië en één neefje en nichtje) naar de minigolf om een namiddag te ontspannen. Allez, dat was toch de bedoeling, want de oudste zoon van onze vriendin raakte na de derde hole zodanig gefrustreerd dat hij de resterende vijftien holes al bokkend afwerkte. Geen spoor te bekennen van de mooie glimlach die hij van zijn mama geërfd heeft. Echt doodjammer, want ik had uitgekeken naar dit partijtje minigolf, vooral omdat het al jaren geleden was dat ik nog eens minigolf gespeeld had en ik dit in mijn kinderjaren een heel fijn tijdverblijf vond. En dat lukte nu maar matig omdat we de hele tijd naar een boos gezicht moesten kijken. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en me op het spel te concentreren Uiteindelijk bleek ik zelfs de winnaar van ons groepje te zijn! Dat had ik niet verwacht!
Helaas had de minigolf langer geduurd dan verwacht en was de tijd om afscheid te nemen veel te snel daar. We wilden immers de trein van 16.35u naar Leuven nemen, zodat we nog tijd hadden om de laatste hand aan onze valiezen te leggen en vroeg in bed konden kruipen. We wandelden samen met onze vriendin naar het station van Duinbergen en namen daar afscheid met de belofte om volgend jaar opnieuw naar de zee af te zakken!
