culinair

IRC-kerstfeestje

Ok, de meeste mensen weten niet eens meer wat IRC is, maar dat weerhield ons er niet van er zaterdag een gezellig kerstfeestje te maken in de Tr3s. Het werd wel een beetje een afvalrace. We startten met 21 deelnemers, maar onze vriendin uit Italië landde de dag zelf pas in Zaventem en zag het na de vliegtuigreis met haar zoontje niet meer zitten om vanuit Antwerpen naar Leuven te komen. Squashpartner N zei af wegens onverwachte familiale verplichtingen. En een half uurtje voor het eten van start zou gaan, haakte de zus van onze vriendin uit Italië af door vermoeidheid en besneeuwde wegen.

Maar de achttien mensen die zich niet door de sneeuw lieten weerhouden, genoten van het eten en het gezelschap. Alhoewel, niet alle achttien, want het was duidelijk dat kameraad T niet in zijn goeie doen was.  Hij sprak de hele avond geen woord en zat maar een beetje voor zich uit te staren. Niet echt opwekkend gezelschap om naast te zitten. Dus ruilde ik tijdens het dessert van plaats en zette ik me naast T om met hem te praten.

T gaat duidelijk door een moeilijke periode. Hij vindt zichzelf een mislukking, vindt geen vriendin en ziet het allemaal niet meer zitten. En hoe hard ik ook op hem probeer in te praten (en hoe goed ik ook weet dat rationele argumenten in dit geval totaal niets uitmaken), het lukt me niet zijn zelfbeeld te veranderen. We hebben het hier dus over één van de briljantste mensen die ik ken, grootste onderscheiding, doctoraat, dat soort briljant. Maar dat stelt allemaal niks voor. Zijn doctoraat trok op niks, zijn publicaties zijn niks waard, hij kan niks en geen vrouw gunt hem een blik waardig. Jongens toch, om de haren uit je hoofd te trekken. Nu heb ik ook wel eens dat soort dagen, iedereen heeft dat wel eens, neem ik aan. Dagen waarop je je de grootste mislukkeling van de wereld voelt en denkt dat je nooit iets zal bereiken in het leven. Maar het laatste jaar, sinds hij een belangrijke beurs is misgelopen, is het altijd van dat.

Enfin, ik heb de strijd gestaakt. Want ik voelde zelf aan dat ik het alleen maar erger aan het maken was, in plaats van beter. Ik denk dat hij een soort hulp nodig heeft die ik hem niet kan bieden. En ik weet niet goed wat ik hier nu verder mee moet doen. Zijn ouders contacteren? Het maar zo laten? Een interventie organiseren? Het is niet gemakkelijk.

Een zondag in Limburg

Het was een gelukkig toeval. Al maanden stond de afspraak met onze vrienden in Sint-Truiden in onze agenda en nét de donderdag vóór dat bezoek beviel mijn beste vriendin uit het middelbaar van haar tweeling in een Sint-Truidens ziekenhuis een paar straten verder. Dus liet ik me na een middag gevuld met gourmet en raclette afzetten bij het ziekenhuis. Mijn vriend kon helaas niet mee op bezoek, want hij moest op tijd vertrekken om zijn vliegtuig naar Beiroet te halen en zal het dus met de fotootjes van de baby’s moeten stellen.

Een tweeling, ik kan het nog altijd niet geloven, zeg. Twee schattige kindjes: een jongetje en een meisje. Heel kleintjes nog, want tweelingen komen altijd een beetje vroeger. De kamer zat vol met trotse grootouders en ouders. Ik kreeg een dubbele portie doopsuiker mee en werd door de ouders van mijn vriendin afgezet aan het station van Sint-Truiden. Waar ik vervolgens nog twintig minuten kon wachten op mijn trein in vertraging. niets nieuws onder de zon. Benieuwd hoe de baby’s de thuiskomst zullen verteren, want in een ziekenhuis is hulp maar een belletje verwijderd, maar thuis moeten de mama en de papa het alleen klaren.

Family dinner

Gisterenavond was family night. We hadden mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin over de vloer. We gingen voor een volledige vismenu, omdat mijn vader graag vis eet. Te beginnen met scampi in sherry als appetizer, gevolgd door gevulde sint-jacobsvruchten en krab (met dank aan de Delhaize) en als hoofdgerecht kabeljauw met kerstomaatjes, basilicum en mozarella. Als dessert aten we elk een overheerlijk gebakje van Demeestere.

Enige probleem: ik was mijn stem helemaal kwijt. Deze ochtend was het al gene vette en dat regisseren van de modellen heeft het er beslist niet beter op gemaakt. Gehoest en gesnotter daar kan ik mee leven, maar een vlotte conversatie voeren als er een soort schurend piepgeluid uit je keel komt, is een ramp voor iemand die graag en veel praat zoals ik. Ach ja, zo kwam mijn vriend ook eens aan het woord. 😉

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Oost-Vlaamse gastvrijheid

En dan ben ik er nog niet toe gekomen iets te schrijven over onze gezellige zondagavond in Gent! ‘t Is altijd leuk en lekker (of moet ik zeggen, vré wijs?) bij volksvertegenwoordiger Peter en zijn bevallige vriendein Lynn. Er liep daar trouwens een zingende BV rond in huis (sorry Fleur, dat ik Spring niet kende). We dronken wijn van een andere BV en aten breydelspek, vispannetje en mislukte ijscrème (maar, hey, de milkshake smaakte des te lekkerder!). Het werd even wat heet onder mijn voeten toen de politieke discussies kwamen boven drijven, maar gelukkig was daar Emma, de charmante dochter van Joke en Vincent die alle aandacht naar zich toe trok.

Thanks Peter en Lynn voor de fijne avond!

Magisch Magis

Van gisterenmiddag 12.30u tot 17.00u (I kid you not) genoten mijn vriend en ik van het gezelschap van vrienden T en T én van een heerlijke maaltijd bij Magis in Tongeren. De tijd verstreek verstreek zonder dat we er erg in hadden, want plots ging de zon onder en zaten wij nog steeds aan tafel. Het ene kunstwerkje na het andere werd op tafel getoverd: zalfjes, espuma’s, torentjes, sausjes, risotto, gelei, taboulé, we zagen het allemaal passeren, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Het ene gerechtje van deze culinaire ontdekkingsreis was al meer geslaagd dan het andere, maar het was zeker een dag om te koesteren. Uitschieter waren voor mij de Sint-Jacobsvruchten met allerlei bloemkoolbereidingen, als grote Sint-Jacobsvruchtenfan, kan je daar bij mij niet veel mis mee doen. Aan elkaar gewaagd waren het gerecht met de gerookte wilde dorade en het eigenlijke hoofdgerecht: de fazant. Heerlijk! En de minikomkommer die we te eten kregen, was voor mij een totaal nieuwe ontdekking.

Een impressie:

Wat aten wij?

  • Belgisch witblauw rund – Gillardeau oester / dashi / verse yuzu
  • Sint-Jacobsvrucht – bloemkool / verse herfsttruffel / lardo di collanata
  • Wilde dorade – artisjok / snijbiet /kardoen
  • Fazant – eendenlever / aardpeer / witloof
  • Jonagold – catalaanse room / caramel / muscovadosuiker
  • Doyennepeer – chocoladerisotte / Poire Williams / vanille

Een goed gevulde zaterdag

Het begon allemaal een goed half jaar geleden. Na een weekendje Libin werd op een terrasje het idee geopperd om een lan-party te organiseren op ons appartement. Zodoende zaten een goed half jaar later acht gamers in opperste concentratie achter hun laptops om mekaar zo efficiënt mogelijk af te knallen. Omdat gamen nooit echt mijn ding geweest is (al blijf ik een zwak hebben voor tetris), was het al snel duidelijk dat er een alternatieve activiteit voor niet-gamers zou georganiseerd worden. En dus gingen we met een groepje van acht niet-gamers bowlen en poolen. Na jaren niet meer gebowld te hebben, kostte het wat moeite om de bal de juiste lijn te laten volgen, maar door de deskundige uitleg van kameraad L vond ik op het einde de juiste techniek om er zelfs een paar strikes uit te persen (of misschien was het toch gewoon geluk). Poolen was wat minder lang geleden. Het begon redelijk vlotjes en ik potte behoorlijk wat ballen, maar helaas bleef dat niet duren. De competitie op de damestafel eindigde op een ex-aequo, omdat op het laatste niemand de zwarte bal gepot kreeg (zelfs niet in de verkeerde pocket). Na ettelijke pogingen smeten we dan maar de handdoek in de ring.

We eindigden de avond met negenen rond de bakplaat van de Samourai en al liep er daar het één en ander mis met de bediening, we hadden toch een geweldige avond.

Een koffiegeurtje

Gisteren had ik drie ex-studiegenootjes over de vloer. Eentje daarvan is ondertussen prof, de tweede werkt als projectleider voor een groot internationaal bedrijf en de derde werkt tegen zijn goesting voor een grote bank (iemand een job voor een uitstekend ingenieur met als specialisatie wiskundige ingenieurstechnieken?). De grootste kindjes waren thuis gebleven bij de grootouders. En zo bestond ons gezelschap uit acht volwassen, twee doodbrave baby’s en één baby in wording. Het was al een tijdje geleden dat we mekaar gezien hadden, dus er werd druk bijgepraat. En ik heb jammer genoeg niet alle gesprekken volledig kunnen volgen. Groot nieuws was natuurlijk de prille zwangerschap, maar ook de wettelijke trouw én de aankoop van een nieuwe woonst van één koppel. En dat allemaal in nog geen drie maanden tijd.

De dag was nochtans met een valse noot begonnen, want mijn favoriete kraam met quiches op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat, bleek er niet meer te staan. En zo belandden mijn vriend en ik in de Delhaize zonder plan B. Gelukkig bestaat er zoiets als mobiel internet en consulteerden we onze wiki met favoriete recepten. Ik gingen voor een lekker en makkelijk recept van La Cucina en als voorgerechtjes kochten we wat makkelijke voorgemaakte hapjes. Over het dessert moest ik niet lang nadenken: chocoladefondue is altijd een topper, zeker bij dames die zwanger zijn of nog borstvoeding geven. 😉

Het bleek het recept voor een bijzonder geslaagde avond. De hapjes verdwenen aan een snel tempo, van de pasta met zalm en spinazie bleef niets meer over en de chocoladefondue was een voltreffer van formaat. En de plannen voor een grote reünie wanneer we tien jaar afgestudeerd zijn, worden steeds concreter.

En oja, wat betreft de titel. We kregen maar liefst vier zakken gemalen koffie van koffiebranderij Maes cadeau en een geur dat die dingen verspreiden, ongelooflijk. Jammer genoeg lust ik geen koffie en hebben wij hier tegenwoordig een nespresso-machine voor mijn vriend en de gasten. Oh well, we zullen er nog wel iemand plezier mee kunnen doen. De Antwerpse handjes en de bloemetjes vielen daarentegen wel in de smaak. 😉

Sikinoya

Het voordeel van de herfstvakantie, is dat er opeens weekavonden vrijkomen om af te spreken met vrienden. Zo hadden we donderdagavond afgesproken met een collega en een gemeenschappelijke vriend. Mijn collega en ik begonnen de avond lekker marginaal met een glas wijn uit een plastieken potje (gelukkig kregen we er een écht glas bij) in het stationscafé van Brussel Centraal. We hadden met onze gemeenschappelijke vriend afgesproken om samen dezelfde trein naar Leuven te nemen. De trein zat overvol (iets met een voorgaande afgeschafte trein), maar we vonden nog een plekje voor drie personen. Door de wijn op onze nuchtere maag, waren mijn collega en ik al in opperbeste stemming en ik zag vanuit mijn ooghoeken sommige medereizigers mee grinniken met ons gesprek.

In Leuven splitsten we even op. Ik en mijn vriend, die ons aan het station opwachtte, gingen te voet naar het nieuwe Japanse restaurant Sikinoya in de Tiensestraat, terwijl onze vrienden hun fiets ophaalden in de gigantisch grote fietsenparking aan het station. Onderweg liepen mijn vriend en ik vriendin F tegen het lijf, die bijzonder weinig overtuiging nodig had om ons te vergezellen voor het diner. Alle excuses zijn goed om niet zelf te moeten koken, nietwaar?

In restaurant Sikinoya (ja, de Japanse keuken is ontzettend populair tegenwoordig, de restaurants schieten in Leuven als paddenstoelen uit de grond) aangekomen, stelden we vriendin F voor aan ons gezelschap en bogen we ons over de menukaart. We kozen allevijf voor de menu Teppanyaki die de ideale mix van sushi en andere gerecht bood om van alles wat te kunnen proberen. De gesprekken vielen geen moment stil en een dik half uur later vervoegde ook K, de vriend van F, ons gezelschap.

Even was ik van mijn stuk gebracht, toen mijn nieuwe iphone, die ik altijd zo goed mogelijk probeer te bewaken, opeens niet meer op de plek lag waar ik hem enkele minuten geleden neergelegd had. Aangezien ik nogal vaak eens dingen verloren leg en ik ook al enkele keren het slachtoffer werd van pickpockets, probeer ik extra voorzichtig te zijn met mijn iphone. Natuurlijk verdacht ik dadelijk mijn tafelgenoten, maar die bleven keihard ontkennen. Iets te overtuigend, want ik begon bijna het personeel dat zonet de tafel had afgeruimd te verdenken. Gelukkig dook toen de iphone op uit de zak van mijn collega, die medeplichtig bleek te zijn aan de ontvreemding. Ik kon er wel mee lachen, maar het was toch niet met volle overtuiging.

Namaste

Dinsdagavond hadden we een afspraak met vrienden T en H. Onze eerste keuze van restaurant, Le chameau s’ en fout, was jammer genoeg volzet. Gelukkig bleek restaurant Namaste een meer dan valabel alternatief.

T en H hadden een hoop nieuwtjes: ze hadden een bod gedaan op een huis en hij had zijn ontslag ingediend op zijn huidige job, zonder een andere job op het oog te hebben. Enerzijds begreep ik perfect waarom hij een punt wilde zetten achter zijn huidige contract, maar ik word al nerveus bij de gedachte alleen een krabbel te moeten zetten onder een verkoopcontract, zonder een vaste job in het vooruitzicht. ‘t Is toch ook niet dat je op een week een nieuwe job gevonden hebt.

En ondertussen blijkt dat ze eind december uit hun huidige huurwoning moeten. En het is nog niet eens zeker dat hun bod overeind zal blijven. Ik zou nogal lopen stressen, denk ik. Maar zij bleven er doodkalm onder, in de overtuiging dat het allemaal wel zou loslopen. En daar kan ik als controlefreak alleen maar respect voor opbrengen.