culinair

Chef Chavroux

Je zal ze her en der al zien opduiken hebben, de gesponsorde blogposts over de nieuwe actie van Chavroux. Een behoorlijk toffe actie waarop ik graag jullie aandacht vestig, omdat die mij persoonlijk, als geitenkaas- en culinair liefhebber, maar al te zeer aanspreekt.

Het concept is eenvoudig. Twaalf topchefs verspreid over heel België stellen van 13 tot en met 30 juni een driegangenmenu voor waarin ze de bekende zacht romige, frisse Chavroux geitenkaas subtiel verwerken. De topchefs werden voor de samenstelling van hun menu’s bijgestaand door food professionals die de smaakwaarde van Chavroux op basis van het foodpairing principe wetenschappelijk analyseerden. En het beste moet nog komen: je bepaalt als klant zelf hoeveel je wil betalen voor deze driegangenmenu.

Persoonlijk ben ik erg benieuwd naar de uitkomst van dit experiment met betalingsbereidheid, want eerdere experimenten, zoals in de Vooruit, leverden niet altijd de verhoopte resultaten op.

Een overzichtje van de restaurants die aan deze actie deelnemen:

  • Dock’s Café, Antwerpen
  • Pastorale (**), Reet
  • Pakhuis, Gent
  • Bistro Refter, Brugge
  • Prêt-à-Goûter (*), Zolder
  • La Quincaillerie, Brussel
  • Les Brigittines, Brussel
  • La Table du Boucher, Bergen
  • Le Bistrot d’en Face, Luik
  • Si Jamais, Doornik
  • Le Fou est belge (*), Heure-en-Famenne
  • Le Cor de Chasse (*), Barvaux-sur-Ourthe

Surf dus snel naar http://www.chefchavroux.be/ en reserveer een plaatsje.

Culinaire overdaad

Maandag een receptie waarop de cava rijkelijk vloeide, dinsdagmiddag een lunch met de collega’s om de goede afloop van de conferentie te vieren, dinsdagavond een uitgebreid etentje in De Rode Loper met onze Japanse vriendin M, woensdagmiddag een lunch met de collega-leidinggevenden.

De asceet in mij wordt niet verwend…

Kleine wereld

Vorige week vrijdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met een kameraad uit de Japanse les om samen ramen te gaan eten in de Nanaban in Zaventem. Onze kameraad had zijn reisgenoot die hem vergezelde op zijn reis door Japan met zich meegebracht. Toen we aan mekaar werden voorgesteld, rinkelde er zowel bij mijn vriend als bij mezelf een belletje. Het gezicht van de reisgenoot kwam ons allebei bekend voor, maar we konden hem niet meteen thuisbrengen. Dat weerhield ons er niet van fijne gesprekken over Japan te hebben aan de toog van de Nanaban. (Liefhebbers van ramen, dit is uw eetgelegenheid: goedkoop, lekker en een echte Japanner achter het fornuis!)

De Nanaban is echter niet de meest geschikte plek om lang te blijven hangen na het eten. Daarvoor is het drankaanbod niet gevarieerd genoeg. 😉 Dus gingen we richting Leuven in de hoop een leeg tafeltje te vinden in de ViaVia (een reiscafé, als dat niet toepasselijk was). Het was er niet zo druk, we hadden geluk. We kozen een tafeltje bij het raam dat uitzag op de tuin en zetten ons gesprek verder.

We bekenden aan de reisgenoot dat we dachten hem van ergens te kennen, maar bij hem rinkelde er geen belletje. Gelukkig zijn er tools zoals iphones en facebook en na een korte blik op onze gemeenschappelijke vrienden viel mijn frank euro. Lang, lang geleden ontmoetten we de reisgenoot op de housewarming party van onze vriendin J. Hij had indruk op ons gemaakt met supertoffe verhalen over een zeilreis op de Middellandse Zee. Wij hadden duidelijk iets minder indruk gemaakt, want hij herkende ons niet. 😉

Toen dit mysterie opgehelderd was, bleek dat aan het tafeltje naast ons een ex-collega van mij zat die ongeveer een half jaar geleden ons bedrijf verliet omdat haar tijdelijk contract ten einde was. Geruild van plaats en grondig bijgepraat over haar huidige job, die jammer genoeg minder goed meeviel dan verhoopt. Tja, het zijn niet overal zulke toffe collega’s, he. 😉

Enfin, dat de wereld klein is, bleek maar eens te meer. Maar nu kan je ook gewoon online opzoeken hoe klein…

餅

Een vergelijkende studie leert dat de meeste westerlingen niet zo’n fan zijn van mochi. De vier dozen die we kochten op de luchthaven van Tokyo (eentje voor de familie, eentje voor de Spaanse les en twee voor mijn collega’s), werden op z’n zachtst gezegd op gemengde gevoelens onthaald. De chocolade versie bleek het meest gewaardeerd te worden. De mierzoete versie met de fruitsmaakjes was duidelijk niet echt in trek (als ik eerlijk moet zijn, ook bij mezelf niet). De klassiekers met smaken als groene thee, sesam en rode bonen werden meer geapprecieerd dan ik verwacht had.

Moraal van het verhaal: volgende keer all the way voor de klassieke smaken gaan. Yab leert de Belgen mochi eten! 😉

Dingen die ik niet lekker vind

Ik zeg vaak van mezelf dat ik alles lust, maar eigenlijk is dat een leugen. Er zijn best wel veel dingen die ik niet lekker vind. Dus bij deze, een lijstje.

Dingen die ik enkel zal eten of drinken als ik sterf van de honger of dorst:

  • koffie (in eender welke vorm, zelfs in chocolade en mokka-ijs wordt deze smaak niet door mij op prijs gesteld)
  • bier (tja, nooit leren drinken, zeker?)
  • ouzo en Ricard: anijssmaak, geen fan van
  • Martini: sorry, George
  • nougat: vies plakspul

Dingen die ik kan eten, maar waar ik absoluut geen fan van ben:

  • boter en margarine (nooit begrepen waarom mensen dat spul per sé op hun brood willen smeren)
  • cola, fanta, sprite: frisdranken in het algemeen
  • zuurtjes, beertjes, veters: van dat chemisch smakend spul bestaande uit kleurstoffen en suiker dat mensen kopen voordat ze naar de cinema gaan en dat zo heerlijk aan je tanden plakt
  • smoutebollen: enfin, ik kan die dingen wel eten, maar na twee happen ben ik ze al beu
  • doughnuts: waarschijnlijk omdat die dingen me te veel aan smoutebollen doen denken
  • hamburgers van MacDonalds, Quick en aanverwanten: ik heb een hekel aan die fluffy broodjes en verlepte sla; fast food is mijn ding niet
  • chorizo
  • nutella
  • rijstwafels: stinkboel
  • mayonaise
  • slagroom (met slagroomtaartjes doet u mij beslist geen plezier)

En dan heb ik waarschijnlijk nog een paar dingen over het hoofd gezien.

Zarza

Vrijdagavond brachten we door in restaurant Zarza in het gezelschap van vriend K en minister Inge Vervotte. (Wel niet aan dezelfde tafel. ;-)) Het werd een gezellige en relaxte avond met veel stof om bij te praten: onze reis naar Japan en zijn reis naar Egypte.

Dat is iets wat ik toch wel miste in Japan, die bourgondische eetcultuur van ons: de gewoonte om een ganse avond te tafelen met een stuk of vier gangen en aangepaste wijnen en nog een afzakkertje om het geheel af te ronden. In Japan eet je je maaltijd en daarna kras je op. Aperitieven, digestieven, daar doen ze niet zo aan. Vaak wordt het dessert ook gewoon tegelijkertijd met de hoofdmaaltijd gebracht, allemaal samen op één groot dienblad.

Ik vermoed dat zo’n uitgebreide maaltijd in Japan ook wel mogelijk moet zijn en we hebben ook geen echt chique eetgelegenheden bezocht, maar het was wel opvallend dat wij, westerlingen altijd veel langer aan tafel zaten dan de Japanners zelf.

Na de maaltijd dronken we nog iets op ons appartement en toonde ik wat foto’s en filmpjes van onze reis en zo was het twee uur ‘s nachts voor we er goed en wel erg in hadden.

Plezier met de medestudenten van de Spaanse les

De juffrouw Spaans is duidelijk al een beetje aan het uitbollen naar het einde van het jaar. Eerst de voorbereidingen voor gedichtenweek die toch twee weken drie kwartier in beslag genomen hebben, dan het optreden op gedichtendag zelf en de aansluitende drink en dan deze week maandag een etentje met de ganse groep in El Sombrero. Ok, we hadden nog tot acht uur les, maar daarna verkasten we naar het restaurant voor lekker en goedkoop Mexicaans eten. En volgende week staat er nog een Spaans theaterstuk op het programma, tijdens de lesuren. Nu, de juffrouw heeft in het eerste semester aan een hoog tempo doorgewerkt en ik ben altijd wel te vinden voor een sociale activiteit, maar toch, wat zegt de nieuwe directeur daarvan? (Just kidding, uiteraard is voor al deze activiteiten mooi toestemming gevraagd.)

Ik moet toegeven dat ik in het begin van het jaar niet al te veel moeite gedaan heb om de mensen in de Spaanse te leren kennen. Het waren er meer dan dertig en als ze niet stoppen het eerste jaar, komen ze het jaar daarna toch in een andere groep terecht. Maar uiteindelijk zie je die mensen wel elke week en dat is (helaas) vaker dan ik de meeste van mijn vrienden zie. En het moet gezegd, het zijn voor het merendeel echt toffe mensen (de occasionele uitzondering daargelaten). Als je samen in de les zit, beperk je je uiteraard niet tot enkel samen oefeningen maken en mensen die talen studeren, zijn meestal vlot ter taal. En dus werd het een leuke en gezellige avond, die ons toeliet wat Poolse scheldwoorden uit te proberen op onze Poolse medestudent en leidde tot een gesprek over de Leuvense bananenplantencollectie. Ieder mens is een verhaal. En het blijft boeiend om al die verhalen te leren kennen.

Babyborrel-overdaad

Zondag waren mijn vriend en ik uitgenodigd voor een babyborrel in Diksmuide, meteen onze eerste kennismaking met dit charmante West-Vlaamse stadje. Enig nadeel aan charmante West-Vlaamse stadjes: het duurt verdomd lang voordat je daar bent. Twee uur en vijf minuten met de trein, meer bepaald. Al een geluk dat de feestzaal dichtbij het station van Diksmuide lag. En zo waren we ongeveer even lang onderweg dan dat we effectief op het feestje waren, maar hey, het was de moeite waard (zoals blijkt uit onderstaand fotografisch bewijsmateriaal):

En ja, de baby was ook heel lief. 😉

Het restaurant van Jeroen

Gisteren zijn we met een collega en zijn vrouw iets gaan eten in het restaurant van Jeroen, naast tv-persoonlijkheid, ook een niet onaardig kok. Ons tafeltje was al maanden op voorhand gereserveerd, zo gaat dat nu eenmaal met restaurants van beroemdheden. En het is waar, de ingang van het restaurant is een beetje vreemd. Na een jaar squashen aan de Vaart, drong het pas tot mij door dat hetzelfde pand waar ik regelmatig tegen een balletje ging kloppen ook een chic restaurant herbergde. De avond was alvast een voltreffer. Heerlijk eten, fijn gezelschap en op het einde van de avond kwam de man himself even langs bij de tafeltjes. Of hij ook effectief achter het fornuis gestaan heeft, zullen we wel nooit weten, maar het koppel naast ons kon alvast niet wachten om samen met hem op de foto te gaan. 😉