culinair

Afscheidsdiner met Indian Food

Vandaag adopteerden mijn vriend en ik een cactus van vrienden die binnenkort naar San Francisco verhuizen. Op 18 maart zitten ze op het vliegtuig en vandaag was de laatste dag dat we hen nog zouden zien. Reden te meer om er een gezellig diner van te maken met Indisch afhaaleten en een glaasje wijn. Hun nog geen eenjarig zoontje was de ster van de avond, met zijn brede glimlach en mooie rode wangetjes. Niet te geloven dat hij binnenkort zal opgroeien in een land waar Donald Trump als een serieuze presidentskandidaat beschouwd wordt.

Ik ben altijd stiekem een beetje jaloers op mensen die het aandurven al het vertrouwde achter zich te laten en elders een nieuw leven te beginnen. Soms heb ik het gevoel dat ikzelf vastgeroest zit in een comfortabel leven dat mij te weinig uitdagingen biedt. Maar aan de andere kant is er ook de onzekerheid van het alles en iedereen achter laten. Misschien moet er iemand mij eens een schop onder mijn gat geven zodat ik eindelijk voor mezelf kan uitmaken wat ik nu eigenlijk wil in het leven.

IMG_9689[1]

Japanse Lunch

Gisteren ben ik gaan Japans lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet meer gezien had, de mama van pluimgewichtje. Hoe gaat dat in het leven? Zij druk met haar gezin met drie kinderen en een echtgenoot die te veel en te hard werkt, ik met mijn agenda die maanden op voorhand volgeboekt is. Ondanks het feit dat er maanden voorbij gegaan waren zonder elkaar te zien, klikte het als vanouds. Mijn vriendin is één van die personen die ik enorm bewonder. Ondanks de tegenslagen die het leven haar toebedeeld heeft, blijft ze immer opgewekt. Nooit komt er een klacht over haar lippen, altijd is ze bereid anderen te helpen.

Een persoonlijkheid waar ik nog veel van kan leren. We hebben meteen een nieuwe afspraak voor deze zomer geboekt. Benieuwd of de kinderen mij nog gaan herkennen na al die tijd.

IMG_9683[1]

Gestrand in Wijgmaal

Zoals jullie weten (of niet weten), ga ik regelmatig op stap met de Leuvense dames van het werk.

Deze vrijdag was het opnieuw zover. De datum lag al een tijdje vast, maar het was nog niet zeker of onze pas bevallen Leuvense dame ons zou vervoegen voor een gezond diner bij het nieuwe hippe Leuvense restaurant Noordoever.

De pas geboren dochter van onze collega had echter een klein groeisprintje, dus leek het haar niet zo raadzaam om met de dochter op stap te gaan. Geen nood, als Mohammed niet naar de berg komt… Wij zouden gezellig met z’n allen gaan aperitieven bij onze collega in Wijgmaal.

Vanuit Brussel namen we de trein naar Leuven om daar over te stappen op de trein naar Wijgmaal (blijf het onnozel vinden dat je daar een extra ticket voor moet kopen). Natuurlijk vond onze uitstap net plaats op de dag dat er problemen waren met de bovenleiding vlakbij het station Gent-Sint-Pieters. Het treinverkeer was al de ganse dag flink verstoord, maar wij geraakten wonderwel zonder al te veel problemen in Wijgmaal.

Het toeval wil dat we samen met de echtgenoot van onze pas bevallen collega op de trein van Leuven naar Wijgmaal zaten. Konden we al wat bijpraten tijdens de wandeling naar hun huis. Het was voor ons immers de eerste keer dat we hun baby’tje in levende lijven zouden zien.

De mama zag er alvast stralend uit. Met een mooi nieuw kapsel en apetrots op haar dochter met van die schattige bolle wangetjes om in te bijten. We toastten met een glaasje bubbels op de gezondheid van het nieuwe gezinnetje.

Rond een uur of acht namen we afscheid, want we wilden de trein van 20.13u naar Leuven nemen. Helaas, ons NMBS-geluk was opgebruikt, want de trein van 20.13u bleek afgeschaft te zijn, terwijl die tien minuten eerder nog gewoon op railtime aangekondigd stond Dank u, NMBS! En de volgende trein zou pas een half uur later vertrekken.

We waren niet de enigen die gestrand waren op het bijzonder onhippe perron van Wijgmaal. Een dame van middelbare leeftijd was even ontstemd als wij dat de trein zomaar afgeschaft was. Zij maakte bij het vernemen van het nieuws meteen rechtsomkeer om haar vader te waarschuwen die haar met de wagen bij het station van Wijgmaal had afgezet. De vader was al serieus op leeftijd en reed niet zo graag naar Leuven centrum. Nu de trein was afgeschaft, had hij natuurlijk weinig keus.

Het vriendelijke duo bood ons groepje een lift aan naar Leuven centrum. Uiteraard pasten we niet alle vijf in de wagen. Ik besloot samen met een vriendin achter te blijven en ons geluk al liftend te beproeven. Helaas bleek Wijgmaal station op een vrijdagavond niet meteen de beste plek om een lift te versieren. Al slaagden we er toch in om op een kwartier tijd twee auto’s te laten stoppen. De eerste persoon die stopte was een vader met zijn kind op de achterbank. Die moest echter richting Herent, dus dat hielp ons niet veel vooruit. De tweede wagen die stopte was een koelwagen met twee heren erin. De heren boden ons vriendelijk een plek in de koelwagen aan, maar dit aanbod sloegen we toch liever af. 😉

Ik moet wel zeggen dat ik het hele liftavontuur geweldig vond. Het is van mijn studententijd geleden dat ik mijn duim omhoog stak om auto’s te laten stoppen. Ik voelde me weer helemaal jong. 😉

Ondertussen kwam de volgende trein naar Leuven bijna aan in Wijgmaal station. We besloten ons liftavontuur te laten voor wat het was en toch maar de trein te nemen. Wel jammer dat de keycard van onze vriendin al ingevuld was voor vijf personen terwijl we maar met twee waren. We legden heel de historie uit aan de conducteur en die raadde ons aan naar het loket te gaan om ons geld terug te vragen. Hij schreef achterop de keycard een bericht dat hij effectief had vastgesteld dat we maar met twee waren.

In Leuven station aangekomen, gingen we meteen naar het loket alwaar mijn vriendin een formulier kreeg om in te vullen. Benieuwd hoe lang het zal duren alvorens ze haar geld terug krijgt.

We gingen allebei onze fiets ophalen en spraken af in de Noordoever waar de rest van ons groepje op ons zat te wachten. En zo werd het toch nog een gezellige avond!

PS: Dankjewel aan al de mensen die bereid waren mijn vriendin en mezelf te komen redden in Wijgmaal!

Een Limburgs weekend

Dit weekend stonden er maar liefst drie Limburgse afspraken op het programma. Om heel eerlijk te zijn, heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met de provincie waar ik opgroeide. Het is er mooi en groen en er wonen veel mensen die mij dierbaar zijn, maar ik slaak telkens weer een zucht van verlichting als ik Vlaams-Brabant binnen rijd. De landelijke rust en ik, we zijn nu eenmaal niet voor elkaar gemaakt.

Zaterdagavond waren we te gast bij onze vrienden en hun drie kinderen. Twee van de kinderen waren onlangs ziek geweest, dus ze waren niet in topvorm. Gelukkig zijn er dan digitale hulpmiddelen om de kinderen rustig te houden, zodat de volwassenen ongestoord van een hapje en een drankje kunnen genieten. Ik was BOB, dus ik beperkte mij tot het schuimende aperitief. Onze vriend, de hobbykok, toverde allerlei lekkers uit zijn mouw, terwijl wij hem aanmoedigden vanop de barkruk aan de keukenbar. Iemand die mij garnalen, sint-jacobsvruchten en zalm voorschotelt, weet duidelijk wat ik lekker vind. 😉 Het gerecht met zalm, spinazie en zoete appel moeten we misschien zelf een keertje proberen. Zalig lekker!

Als dessert hadden mijn vriend en ik gezorgd voor taartjes van Demeestere. De smaakcombinaties waren een tikkeltje te speciaal voor de kinderen, al denk ik niet dat onze gastvrouw en gastheer dat erg vonden. Zo bleef er nog ruim genoeg over om zondag opnieuw te smullen.

IMG_9648

IMG_9649

IMG_9651

IMG_9653

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs in hun gerenoveerde huis getrokken waren. We kregen een volledige rondleiding doorheen het huis, bewonderden de prachtige grote ramen die op het gelijkvloers uitkeken op de tuin en spotten meteen het paar kleine schoentjes in de kinderkamer. De hint leek duidelijk en jawel… We mochten onze vrienden feliciteren met een eerste baby op komst. Nieuw leven in een nieuw huis. Zo blij dat onze vrienden na een heel moeilijke en zware periode betere tijden te wachten staan.

We aten samen van de lekkere pastaschotel met broccoli en ik liet me een beetje gaan met de apple crumble. Zo, zo lekker, recht uit de oven!

IMG_9655

IMG_9657

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en reden we verder naar mijn ouderlijk huis, op slechts een paar minuten rijden van het huis van onze vrienden. Mijn vader was er niet, maar we hadden een fijne babbel met mijn broertje en zijn vriendin en legden meteen al een culinaire afspraak voor september vast. Onze nonkel en tante kwamen ook nog even langs om gedag te zeggen en we sloten ons Limburgs uitstapje af met een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis.

Een goed gevuld weekend.

Brno – 6 februari 2016

Vroeg opgestaan om samen met mijn vriend te ontbijten. Na het ontbijt namen we afscheid: hij ging opnieuw naar de conferentie en ikzelf maakte van de gelegenheid gebruik om op mijn gemak uitgebreid te douchen. Thuis heb ik nooit de tijd om langer dan tien minuten onder de douche te staan.

IMG_9534

Ondanks het feit dat ik op voorhand geen tickets geboekt had voor een bezoek, wilde ik toch graag naar Villa Tugendhat wandelen. Ik zou de villa zelf niet kunnen bezoeken, maar de buitenkant leek me, afgaande op de foto’s, ook de moeite zijn.

Villa Tugendhat werd in 1930 gebouwd in opdracht van Fritz en Greta Tugendhat en is een klassiek voorbeeld van functionalisme. De villa van de hand van de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe wordt beschouwd als een meesterwerk van modernistische architectuur. In 1992 was de villa de plaats voor de onderhandelingen die leidden naar de opsplitsing van Tsjecho-Slowakije in Tsjechië en Slowakije. Sowieso een interessante historische plek om te bezoeken.

De villa bleek op zo’n twintig minuten wandelen van ons hotel te liggen. Het was een prachtige, zonnige dag en het leek me een fijn idee om deze afstand te voet te overbruggen om zo eens een ander stuk van Brno te zien dan enkel het historische centrum.

De wandeling bracht me langs een andere merkwaardige plek: Stadion Za Lužánkami, een verlaten voetbalstadium dat langzaam staat te vervallen. Altijd goed voor wat bijzondere foto’s.

IMG_1033

IMG_1034

IMG_1036

Villa Tugendhat zelf bleek een tegenvaller. Vanaf de straatkant kon je bijzonder weinig van de architectuur zien. De villa is op een helling gebouwd en weg van de straatkant georiënteerd om optimaal te kunnen genieten van het uitzicht op historisch Brno. Ik deed een poging om een paar foto’s te nemen door op het muurtje rondom te villa te klimmen, maar deze deden de villa geen recht aan. Jammer dat je maanden op voorhand moet reserveren voor een rondleiding.

IMG_1040

IMG_1044

IMG_1048

De wandeling naar Villa Tugendhat had me alleszins deugd gedaan en ik besloot verder te stappen richting het historische centrum. In het centrum aangekomen zag ik een pasgehuwd koppel uit een kerk komen en stralend de felicitaties van familie en vrienden in ontvangst nemen. Nog geen twee minuten later passeerde ik een kerk waaruit net een doodskist naar buiten gedragen werd, gevolgd door een rouwstoet. Leven en dood, geluk en verdriet, ze liggen vaak dichter bij mekaar dan we beseffen.

IMG_1050

IMG_1051

IMG_1053

IMG_1061

IMG_1074

IMG_1078

IMG_1081

Het was ondertussen tijd voor het middagmaal. Ik herinnerde me dat we de voorbije dagen langs een kaiten sushi gepasseerd waren. Een ideale plek om een snel middagmaal te nuttigen. Sushi gaat er altijd wel in! Wang running sushi bleek echter een teleurstelling. De kwaliteit van de sushi was matig en er passeerden veel te veel gefrituurde gerechten op de conveyor belt. Te vermijden.

IMG_9536

IMG_9537

Tijdens de lunch zocht ik een leuke plek om ’s avonds te gaan dineren. Simplé kreeg goeie kritieken op tripadvisor, dus boekte ik een tafeltje voor twee personen.

Toen ik na de lunch buiten kwam, hoorde ik in de verte allerlei lawaai afkomstig uit de richting van het Náměstí Svobody. Ik besloot op verkenning te gaan en kwam midden in een anti-migranten en anti-vluchtelingen betoging terecht. Een politicus stond de hele tijd met luide stem te fulmineren in zijn micro terwijl het (o ironie) Freedom Square vol met gelijkgezinden stond. Ik verstond niets van de toespraak, maar de spandoeken en borden die de menigte meedroeg, spraken voor zich.

IMG_1088

Ik liet het Freedom Square achter mij en besloot een nieuwe poging te doen om het Labyrinth onder Brno te bezoeken. Ik kwam om 14.45u ter plekke aan en kreeg te horen dat de eerstvolgende rondleiding om 15.30u was. Ditmaal besloot ik door te zetten en een kleine wandeling in de omgeving te maken, alvorens terug te keren. Ik liep in de richting van de terrassen rond de kathedraal en was zo aan het genieten van het uitzicht en het prachtige weer dat ik de tijd wat uit het oog verloren was en het opeens al 15.25u was. In zeven haasten repte ik mij terug naar het Labyrinth alwaar ik van een ander meisje dan dat mij eerder op de dag te woord gestaan had, te horen kreeg dat de volgende rondleiding om 16.30u was.

IMG_1096

IMG_1105

IMG_1109

IMG_1112

IMG_1114

IMG_1120

IMG_1122

IMG_1123

IMG_1131

IMG_1135

IMG_1138

IMG_1141

Het was net 15.32u geworden! Zo makkelijk liet ik mij niet afschepen! De rondleiding van 15.30u kon nog maar net vertrokken zijn. Ik drong aan en zei dat ik drie kwartier geleden ook al hier geweest was en vroeg of ik toch niet nog kon aansluiten bij de net vertrokken rondleiding. Gelukkig kwam het meisje dan mij oorspronkelijk geholpen had eraan en was die iets klantvriendelijker ingesteld dan haar collega. Ik kreeg een ticket en een audioguide en werd naar de gids en de bijhorende groep gebracht. Mission accomplished!

De groep was eigenlijk te groot voor de kleine ondergrondse gewelven en de uitleg van de gids was enkel in het Slovaaks. Ik was dus erg blij met mijn Engelstalige audioguide. Wel jammer dat de groep zo groot was, wat maakte dat ik minder kon genieten van deze bijzondere rondleiding.

IMG_1145

IMG_1150

IMG_1152

IMG_1156

Na de rondleiding laste ik een pauze in bij Soul bistro, een zeer aangename plek vlakbij de Sint-Jacobskerk. Het was een stralende maar koude dag en ik kon een opwarmertje wel gebruiken. De warme mangosap met chilipeper en vanillesiroop was net wat ik nodig had. Heel sympathiek van de ober om aan te bieden er een scheut rum door te doen. 😉

IMG_9540

Ik liet aan mijn vriend weten in welk etablissement hij me kon vinden en een tijdje later schoof hij bij aan tafel voor een koffie. Mijn vriend was heel tevreden over de tweede conferentiedag. Boeiende talks en interessante mensen. We hadden het erg gezellig in Soul Bistro. Zo gezellig dat ik er een beetje tegenop zag om naar een andere plek te gaan voor het diner.

Gelukkig bleek Simplé een supertof restaurantje te zijn, ingericht in felle, vrolijke kleuren en met als plafondversiering een uitvergroting van een mooi bord met heerlijke ingrediënten. Natuurlijk konden we de lokroep van het degustatiemenu opnieuw niet weerstaan. Al de gerechten waren lekker, maar minder mijn smaak dan bij Restaurant Pavillon en Borgo Agnese. Wel tof dat Simplé er specifiek voor koos om klassieke gerechten uit de Tsjechische keuken te herwerken.

Dit aten wij:

  • Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar
  • Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans
  • Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles
  • Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling
  • Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

bread and dips

Amuse Bouche

Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar

Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans

Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles

Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling

Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

De ober vertelde ons dat in het dessert Božkov rum verwerkt zat. Wij waren erg nieuwsgierig naar deze lokale rum en kregen zomaar een glaasje aangeboden. Kijk, dit soort klantvriendelijkheid weet mij altijd te bekoren.

Na de maaltijd bestelden we een taxi om ons terug naar het hotel te brengen. In het hotel aangekomen kwamen we toevallig wat mede-conferentiegangers van mijn vriend tegen. Die stelden voor iets te gaan drinken in de bowlingbal in de kelder. Jawel, je kan bowlen in de kelder van hotel Avanti. Wij hielden het bij een glaasje wijn of een pintje. Gezellige manier om de avond af te sluiten. Wel jammer dat de bar niet rookvrij was. Het verbaast me altijd weer hoe snel ik gewend ben geraakt aan een rookvrije omgeving om te eten en te drinken.

Valentijnslunch

Ja, deze Valentijn was een beetje a-typisch. ‘s Avonds naar een film met een sarcastische superheld in de hoofdrol en ‘s middags een uitnodiging voor een gezellige lunch met vrienden.

We zaten rond de tafel met zes volwassenen en vier kinderen en genoten van het met liefde bereide eten. Het gebeurt niet vaak dat iemand mij een bord zelfgemaakt koninginnenhapje met vlees van zelfgekweekte kippen voorschotelt! En jawel, de servetten waren in een hartje gevouwen door de kinderen van onze gastheer en gastvrouw. Kwestie van in het thema te blijven. Leuk nieuw spel ontdekt trouwens: Scotland Yard! We slaagden er moeiteloos in Mister X te klissen (over mijn roemloze nederlaag tegen onze negenjarige schaakkampioen zal ik maar zedig zwijgen). Een overwinning is altijd goed voor mijn gemoed!

IMG_9613[1]

IMG_9614[1]

IMG_9615[1]

Recupereren op zaterdag

Geslapen tot kwart voor twaalf deze ochtend! Amai, het was nodig. Dat tripje naar Brno was vermoeiender dan gedacht. Fijn dat ik dankzij de krokusvakantie niet vroeg uit bed moest voor de Spaanse les.

De namiddag besteedden we aan boodschappen doen (een niet zo aangename, maar wel noodzakelijke taak) en ‘s avonds werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Ze hadden speciaal voor ons hun beste kookkunsten bovengehaald. Blijkbaar zijn ze momenteel helemaal in de ban van Pascale Naessens. Zelf doe ik niet mee aan al die voedselrages, vind het meestal maar dikke zever, maar goed, ik was wel eens benieuwd om één van die befaamde recepten te proeven. Om heel eerlijk te zijn, onder de indruk was ik niet echt. Vond het geheel een beetje flets smaken, maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat de ouders het recept wat aanpasten en de pastis weglieten. Enfin ja, het zag er alleszins erg gezond uit. Gelukkig stond er wijn op tafel om een tegengewicht te geven aan al dat gezonde eten. 😉 De pralines die ik als dessert at, maakten de maaltijd helemaal af!

IMG_9611[1]

Como agua para chocolate – Laura Esquivel

De eerste klassieke roman die ik volledig in het Spaans gelezen heb. Ik had al wel eerder Spaanse boeken gelezen, maar dat waren altijd jeugd- of kinderboeken. Alweer een horde genomen!

Echt genoten van deze roman trouwens, al moest ik er wel regelmatig een woordenboek bij nemen om al de culinaire termen die de schrijfster gebruikt, op te zoeken. Dit boek is namelijk opgevat als een receptenboek. Elk hoofdstuk begint met een recept uit de traditionele Mexicaanse keuken en de bereiding van de gerechten komen uitgebreid aan bod doorheen elk hoofdstuk. Heel boeiend om wat bij te leren over de culinaire geneugten van het vroegere Mexico. Dat het boek geschreven is in de magisch realistische stijl is een extra pluspunt. Sinds mijn kennismaking met schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez, ben ik fan.

Het hoofdpersonage, Tita, wordt geboren in de keuken en is zowat voorbestemd om een erg begaafde kokkin te worden. Wanneer ze op vijftienjarige leeftijd verliefd wordt, verbiedt haar moeder haar echter te huwen met haar grote liefde Pedro. En wat nog erger is: haar moeder biedt Pedro de hand aan van haar oudere zus Rosaura, Tita veroordelend tot een leven in de keuken, in dienst van haar tirannieke moeder. Waarom een moeder zo wreed zou zijn ten opzichte van haar eigen dochter, ontgaat me volledig, maar deze premisse levert wel een meeslepende roman op. De scène waarin de oudste zus, Gertudis, in vuur en vlam gezet door een recept met rozenblaadjes dat Tita bereid heeft, naakt rennend door de velden, gekidnapt wordt door een revolutionair, is één van de hoogtepunten van het boek.

En hoewel je het Tita van harte gunt, een happy end is er voor het hoofdpersonage helaas niet bij. Te herlezen als mijn Spaans nog wat beter is.

Een zaterdag in Tongeren

Met een kater naar de les Spaans, niet echt een ideale combinatie. Gisterenochtend was ik op z’n zachtst gezet een beetje grumpy, ook al omdat mijn broodnodige nachtrust twee keer ruw onderbroken werd door het alarm van het kantoorgebouw tegenover ons. Eén van de nadelen van in het stadscentrum wonen.

Enfin ja, mijn humeur ging erop vooruit toen we op het einde van de les onze verbeterde examens terug kregen en tegen de middag was het grootste leed zowat geleden. Ik spoedde me naar huis om snel iets te eten, want ik had afgesproken om naar een vriendin in Tongeren te gaan. Onlangs raakte het uit met haar vriend en ze had er behoefte aan om haar hart te luchten. Na de overstap in Liège-Guillemins bleef onze trein echter stille staan in Herstal, wegens een object op het spoor. En zo werd de oorspronkelijke treinrit van 1 uur en 15 minuten er eentje van 1 uur en 35 minuten. Ik bracht mijn vriendin via sms op de hoogte van de vertraging en bleef er voor de rest zen bij.

Eindelijk in Tongeren aangekomen, wachtte mijn vriendin me op aan het station. We hadden oorspronkelijk plannen om te gaan wandelen in Tongeren, maar door het slechte weer zagen we ons genoodzaakt deze op te bergen. Het werd best wel een emotioneel zware namiddag/avond, maar ik zag dat onze gesprekken mijn vriendin deugd deden. Ze kookte dan ook nog eens een overheerlijke spaghetti voor mij. Zo’n talentvolle, intelligente en ondernemende vrouw, jammer dat haar geen geluk in de liefde gegund is en dat ik haar niet meer dan een luisterend oor kon bieden.

In de treinrit naar huis besefte ik eens te meer dat ik het ongelooflijk getroffen heb met mijn vriend, die mij steeds steunt en aanmoedigt in alles wat ik onderneem en een luisterend oor biedt als ik eens een mindere dag heb. Een lotje uit de loterij!

IMG_9387[1]