Mondeling examen Spaans en Leuven by Night

Vandaag had ik een dagje blokverlof om mijn mondeling examen Spaans voor te bereiden. Eerlijk is eerlijk, ik had even goed kunnen gaan werken, want het feit dat ik de ganse cursus nog eens had doorgenomen, leverde me niet echt veel voordeel op. De vragen gingen voornamelijk over het boek dat we moesten lezen. Om dan vervolgens kort in te gaan op wat geluk voor mijn examenpartner en mezelf betekende. Ik was in goede doen, want de zinnen kwamen er vlotjes uit. Misschien heeft dat marathon lezen toch vruchten afgeworpen.

Op een half uurtje was het examen gepiept en trok ik de stad in om het (naar mijn aanvoelen) goede verloop van het examen te vieren. Veel winkels bleven vandaag langer open ter gelegenheid van Leuven by Night en de ganse Bondgenotenlaan was opgesmukt met een knalblauwe loper. In het midden van de Bondgenotenlaan, had men zelfs een heus strand aangelegd en zorgde een dj voor zomers beats. Verspreid over de Bondgenotenlaan stonden verschillende foodtrucks. En iedereen weet dat ik dol ben op foodtrucks! Helaas was ik duidelijk niet de enige foodtruckfan, want overal stonden bijzonder lange rijen mensen aan te schuiven. Oh well, de zon scheen, de muziek was goed en ik was niet gehaast.

Uiteindelijk slaagde ik erin een quinoaslaatje met gerookte zalm, wortel en rode biet van Lettuce vast te krijgen en waagde ik me (aangetrokken door de lange rij wachtenden, so many people can’t be wrong) voor de tweede maal in mijn leven aan een würst. Al was ik ook deze tweede keer underwhelmed. Een échte würstfan zal ik wel nooit worden, vrees ik. En ‘t is ook zo’n gedoe om zo’n hotdog op een deftige manier binnen gespeeld te krijgen. Als feestelijke afsluiter van mijn wandeling door het feestvierende Leuven, kocht ik me een sangriavariant met prosecco bij het standje van de Zappaz. Dat had ik wel verdiend!

Afscheid van Genève – 16 mei 2017

Vroeg opgestaan vandaag, want voor zijn tweede werkdag wordt mijn vriend een pak vroeger verwacht. Net zoals gisteren staat de zon stralend aan de hemel. Al die berichten over het slechte weer in Genève, daar hebben we tot nu toe nog niet veel van gemerkt. 😉 Onze ochtend is een kopie van de vorige. Pain au chocolat met een drankje erbij in winkelcentrum Charmilles. Na het ontbijt wens ik mijn vriend een fijne werkdag en keer ik terug naar ons appartementje om de laatste tien bladzijden van ‘El amante japonés‘ te lezen, me goed in te smeren met zonnecrème en vervolgens naar het meer te vertrekken.

Ik wandel op mijn gemak in de richting van het meer en geniet van de zon. Onderweg passeer ik langs een Koreaans restaurant dat een bibimbap lunch aanbiedt voor 18 Zwitserse frank. Hier moet ik zeker nog eens terugkomen. Aan de Rhône gekomen sla ik linksaf richting het meer van Genève en de beroemde Jet d’Eau. Ik wandel verder langs het water tot aan de Jet d’Eau zelf en geniet van het uitzicht op de omringende bergen.

Ondertussen is het bijna lunchtijd en herinner ik me dat mijn vriend en ik een paar jaar geleden heerlijk gegeten hebben op het terras van La Buvette des Bains des Pâquis. Ik koop een kaartje voor de mouette (de Zwitserse watertaxi’s) en een kort tochtje brengt me naar de andere kant van het meer. Ik ben net voor de grote massa bij La Buvette, dus ik moet niet lang aanschuiven voor mijn dagschotel. Ik zoek me een plekje op het terras en laat het me smaken. Het is duidelijk dat de Bains des Pâquis populair zijn bij zonnig weer. Veel mensen liggen te zonnebaden aan de rand van het meer en er wordt ook al druk gezwommen. Jammer dat mijn zwemkledij nog ergens in Leuven ligt.

Na het middagmaal zoek ik me een fijn plekje aan de rand van het meer tussen de andere zonnekloppers in en lees ik wat in mijn cursus Spaans. Al moet ik toegeven dat het niet makkelijk is mijn gedachten erbij te houden. De diversiteit aan bezoekers zorgt voor te veel afleiding: van afgetrainde jonge mannen die hier wat pull-ups komen doen, tot bruinverbrande omaatjes die hier duidelijk elk vrij moment in de zon komen doorbrengen. Er zijn zelfs een paar zwanen die hun nest hebben tussen de zonnebaders en dan natuurlijk verontwaardigd blazen als de zonnekloppers vertederd hun kuikens van dichterbij willen bekijken. Ik smeer en smeer en smeer, maar de zonnecrème lijkt wel te verdampen van mijn huid en mijn hoofdhuid begint een beetje te prikken. Mijn hoofdhuid is het gedeelte van mijn lichaam dat het snelste verbrandt (en dat ik het minst goed kan beschermen, want wie smeert er nu zonnecrème in zijn haar). En natuurlijk zou ik een hoed kunnen dragen, maar ik zweer het, ik sta totaal niet met hoeden. Wellicht is het verstandiger om toch ergens de schaduw op te zoeken, hoe lief de zon mij ook is.

Maar niet zonder onderweg eerst een ijsje te eten! Tripadvisor wijst mij de weg naar Gelato Mania en ik koop een ijsje met donkere chocolade en kaneel. Niets smaakt beter als heerlijke gelato bij zo’n schitterend weertje! Ik keer terug op mijn schreden en laat naar Terrasse le Paradis, dat mij op de heenweg al opgevallen was door de vrolijk gekleurde parasols en strandstoelen aan de oevers van de Rhône. Ik koop mij een huisgemaakte citronnade en nestel mij in de schaduw van een parasol om nog wat mensen te kijken.

Helaas komt het einde van mijn blitzbezoekje aan Genève in zicht en moet ik terugkeren naar het appartementje om mijn spullen bijeen te pakken. Om 19.40u vertrekt immers mijn vlucht naar Brussel en zal ik mijn vriend alleen moeten achterlaten in Genève. Mijn vriend keert daarom vandaag iets vroeger terug van zijn werk om samen met mij de bus naar de luchthaven te nemen.

De bushalte bevindt zich op een paar minuten stappen van ons appartementje en een busrit van 15 minuten later zijn we al op de luchthaven. Very convenient! Aangezien ik enkel handbagage heb, hoef ik niets in te checken en lopen mijn vriend en ik meteen door naar het restaurantgedeelte waar we ondertussen al een paar keer gegeten hebben. We komen opnieuw terecht bij TUK (Thai Urban Kitchen), maar helaas valt de pad thai me tegen. De curry die mijn vriend bestelde, ziet er veel beter uit. Na het eten nemen we afscheid van elkaar. Mijn vriend blijft in Genève en ik vlieg terug naar Brussel. Lang hoeven we elkaar gelukkig niet te missen, want zaterdag is hij alweer terug in België voor een trouwpartij.

Blijkt dat de gate vanwaar de Easy Jet vluchten vertrekken zich op het alleruiterste puntje van de luchthaven van Genève bevindt en dat ik nog een flink eind moet stappen. Ik ben dan ook maar net op tijd aan de gate. Volgende keer iets meer ruimte incalculeren.

Bye, bye, Genève tot over een drietal maanden!

Huwelijksfeest in Kasterlee

Lang moesten mijn vriend en ik elkaar niet missen, want na ons afscheid op de luchthaven, landde hij vier dagen later alweer op Brussels National Airport. Niet dat hij van plan is elk weekend terug te vliegen, maar voor wat wellicht het laatste trouwfeest in zijn familie zal zijn (tenzij er mensen gaan scheiden en hertrouwen), kan een mens al eens een inspanning doen, nietwaar?

Aangezien onze auto in Genève was achtergebleven, spoorden we naar Herentals, alwaar de vader van mijn vriend ons kwam ophalen aan het station. We dropten onze bagage af bij zijn ouders (we zouden die nacht bij hen blijven logeren, de moeder van mijn vriend kon haar geluk niet op), ik trok mijn feestschoenen aan en we waren er klaar voor!

De dag was op weergebied ietwat aarzelend begonnen, maar tegen dat wij ons samen met de ouders van mijn vriend om 19.30u aanmeldden bij De Notelaar, scheen de zon stralend. Het deed me dan ook plezier dat we buiten in de laatste stralen van de avondzon van het aperitief konden genieten. Natuurlijk was hét gespreksonderwerp bij uitstek onze verhuis naar Genève.

We belandden aan tafel bij de broer en zus van mijn vriend en een hele hoop neven en nichten langs zijn vaders kant waarvan ik onmogelijk alle namen kon onthouden. Het eten was heerlijk, de drank vloeide rijkelijk en ondanks het geknoei van de DJ (mixen kon hij niet en tussen vele nummers viel gewoon een stilte) was ik niet van de dansvloer weg te slaan. Er dansten niet zoveel mensen, wat maakte dat al mijn verzoeknummers onmiddellijk werden ingewilligd. 😉

Dé ontdekking van de avond was de photobooth waarvan mijn vriend en ik vol enthousiasme gebruik maakten. Super leuk dat de fotootjes er meteen in tweevoud uitrolden. Eén exemplaar om in het boek van de bruid en bruidegom te plakken, een tweede exemplaar als aandenken voor onszelf. Geniaal eenvoudig.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ik het feest af. Wat betekende dat zijn ouders ook helemaal tot het laatst gebleven zijn. Rond vier uur (ongeveer, het laatste gedeelte van de avond staat me niet meer zo helder voor de geest) lagen we in bed. Echt ontzettend genoten van dit feest!

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Dinner bij Ko’uzi

Een afspraak met Kato en Dieter staat altijd garant voor nieuwe culinaire ontdekkingen in Antwerpen en dankzij de NMBS moeten we niet discussiëren over wie BOB is én kunnen we genieten van het mooiste station ter wereld.

Ditmaal stond een bezoek aan restaurant Ko’uzi op het programma. Ik had ooit tijdens een event van de Japanse ambassade al eens kennis gemaakt met de creatieve sushi van Ko’uzi, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Gelukkig werden deze probleemloos ingelost. Wat een sushiweelde! Natuurlijk gingen we voor de creatieve sushi’s. Hoewel ik in principe een sushipurist ben (nooit een echte fan geweest van de Amerikaanse sushivarianten), kan ik zo’n creatief uitstapje bij tijd en wijlen zeker appreciëren. Het moet gezegd, de sushi die Ko’uzi serveert is werkelijk een kunstvorm. Fenomenaal lekker. (Bij het schrijven van deze blogpost komt het water me alweer in de mond.) En de perfecte wagashi als dessert was de heerlijke kers op de taart.

Zoals de traditie het wil, sloten we met ons vieren de avond af in een Antwerpse cocktailbar. De uitgebreide kaart van Cocktails at Nine maakte kiezen moeilijk, maar uiteindelijk slaagden we er allemaal in een drankje naar onze smaak te vinden. En als iedereen een andere cocktail neemt, kan je natuurlijk bij elkaar proeven en vergelijken. We zakten gezellig weg in de zeteltjes van Cocktails at Nine en babbelden tot het tijd werd de laatste trein naar Leuven te halen.

Heerlijke avond.

Mijn collega’s zijn geweldig

Ik schreef al eerder dat mijn collega’s een beetje in shock waren bij het vernemen van het nieuws van onze verhuis naar Genève. Gelukkig is de eerste ontzetting nu achter de rug en blijf ik nog lang genoeg op mijn huidige werk om mijn medewerkers aan het idee te laten wennen en ervoor te zorgen dat ze in goede handen achter blijven.

Eén van mijn collega’s stond erop mijn vriend en mij nog een laatste keer uit te nodigen alvorens mijn vriend naar Genève zou verhuizen. Het was niet makkelijk nog een moment te vinden, maar nu donderdag was het dan zover. Op de valreep, want zondag is de verhuis naar Genève gepland. Naast mijn vriend en ik had mijn collega ook de teamgenote waarmee hij het nauwst samenwerkt uitgenodigd. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om met de fiets te gaan, maar een plaatselijke wolkbreuk boven Leuven, deed ons van gedachten veranderen. Gelukkig konden we meerijden met mijn collega en haar man die zo vriendelijk waren ons een lift met hun Cambiowagen te geven. Anders hadden ze mijn vriend en mezelf na die fietstocht zeker kunnen uitwringen!

Het regende nog de ganse weg naar Bierbeek, maar eens we daar aankwamen, trok de hemel open en konden we zelfs aperitieven op het mooie terras van mijn collega. Weliswaar ingepakt in een fleece dekentje, maar toch, we zaten buiten. Na het aperitief verhuisden we naar binnen en genoten we van al het lekkers dan mijn collega en zijn vrouw hadden klaargemaakt. De ceviche was wellicht een beetje aan de zure kant (citroenen door limoenen veranderen heeft dat effect natuurlijk), maar ik hou van zuur, dus ik vond het heerlijk. Het hoofdgerecht (en de wijn!) mocht er trouwens ook zijn. Mijn collega had nog een leuk grapje uitgehaald: als hoofdgerecht presenteerde hij mijn vriend hersenen op een bord verstopt onder een deksel. Mijn vriend gaat immers werken voor het Blue Brain project.

Omdat mijn collega en haar man op tijd hun trein terug naar Antwerpen moesten halen, was er niet meer voldoende tijd voor een uitgebreid dessert. Gelukkig gaan truffels van Tartufo er altijd wel in! We hadden nog uren kunnen kletsen, maar de NMBS wacht niet, dus kwam het afscheid helaas vroeger dan gewenst.

Terug onderweg naar het station werd mijn lieve collega helaas geflitst. Een klein12e domper op een fantastische avond.

Mexicaans dineren met de Spaanse les

Aangezien het vanavond de laatste keer was dat ons mini-klasje van acht personen voltallig op het appèl verscheen, gingen we na de luistertest fijn gezamenlijk iets eten. Uiteindelijk hadden we al genoeg taken gemaakt dit jaar om het mondeling examen min of meer zonder kleerscheuren door te komen.

La Cucaracha mag dan wel geen Spaans restaurant zijn, Mexicaans eten in de vorm van overheerlijke fajitas gaat er bij mij altijd wel in. Ik moet zeggen dat het mij wel beviel, zo’n korte les Spaans. De slijt begint er een beetje op te komen en na al die jaren les volgen, ben ik er nog steeds niet in geslaagd mijn vriend te overtuigen om in een Spaanstalig land op reis te gaan. Dus helaas werpt al dat harde werken in de praktijk weinig vruchten af. Al vrees ik wel dat, wanneer ik nu stop (één jaar voor de finishlijn), ik mijn kennis van de Spaanse taal heel snel zal verliezen. Misschien mij toch wat extra Spaanse boeken aanschaffen?

Leuven – Limburg – IJmuiden – 7 april 2017

Beetje vroeger wakker dan gepland op deze reisdag. Ongetwijfeld de spanning van het vooruitzicht op een fantastische vakantie in Schotland! Tijd zat dus om onze laatste spullen bijeen te pakken en allemaal in één valies te duwen. We trekken immers op roadtrip met mijn broertje en zijn vriendin en vermoedelijk willen zij ook wat bagage meenemen. En er moet natuurlijk wat plek overblijven om een paar flessen whisky te kopen.

Bij het inladen van onze wagen merken we dat de lente zijn tol heeft geëist: heel onze wagen is bedekt met plakkerig stuifmeel. Het nadeel van je wagen altijd op straat te moeten parkeren (vele, vele jaren geleden zijn we zo dom geweest om geen garage bij ons appartement te kopen, een beslissing die we ons nu nog steeds beklagen). We hebben gelukkig een ruime marge ingecalculeerd, zodat er nog tijd is om onderweg ergens naar een carwash te gaan.

Een half uurtje later staan we in Limburg, alwaar mijn broertje en zijn vriendin nog druk bezig zijn met pakken. Mijn vriend en ik trekken dan maar naar een carwash in de buurt, dan is de auto alvast mooi proper voor de échte start van onze roadtrip. Goedgemutst vertrekken we met een blinkende auto én vergezeld van een schitterend zonnetje richting IJmuiden. Duimen dat we de zon nog vaak mogen zien deze vakantie, want in april heb je in Schotland niet echt een goedweergarantie.

Na iets meer dan anderhalf uur rijden, horen we plots een piepend geluid in de buurt van het rechterachterwiel, nog het best vergelijkbaar met het geluid van een (stille) slijpschijf. Eerst is het geluid bijna niet waarneembaar en valt het soms weg, maar daarna klinkt het aanhoudende en steeds luider. Te luid om te negeren. We rijden de eerste de beste parking op om te inspecteren wat de oorzaak is van dit lawaai. Bij het uitstappen is duidelijk een brandgeur waarneembaar in de buurt van het rechterachterwiel, dat bij nadere inspectie ook heter dan normaal is. We vermoeden dat er iets tegen de band schuurt en hopen van harte dat dat niet de remschijf is. Allerlei doemscenario’s duiken op in ons hoofd en in een flits zie ik de roadtrip al in het water vallen. Eén ding is zeker: we kunnen ons nu geen tussenstop bij een garage veroorloven, want dan missen we gegarandeerd onze ferry in IJmuiden en valt heel de rest van mijn zorgvuldig voorbereide planning met B&B’s en ferry’s ook in duigen.

We besluiten het erop te wagen en toch verder te rijden naar IJmuiden. De remmen van onze wagen lijken alleszins nog te functioneren. Mijn broer die achter het stuur zit, gaat op de parking eens goed hard op de remmen staan en daarna rijden we verder richting IJmuiden. De tussenstop schijnt geholpen te hebben, want het geluid is weg. Al is de stemming in de auto iets minder uitgelaten dan voordien. Onderweg bekijken we onze opties mocht het probleem met de achterband blijven bestaan. Een hele roadtrip lang op de bochtige Schotse wegen rondrijden met zo’n irritant schurend geluid en een veel te hete band lijkt geen optie. We besluiten de situatie te herevalueren eens we op de ferry zitten. Dan kunnen we bellen naar onze pechverhelpingsdienst in de hoop dat ze iemand kunnen sturen wanneer we de volgende dag de boot afrijden in Newcastle. En in het ergste geval huren we ter plekke een wagen als we echt niet meer verder kunnen met de onze. (PS: een week voor we op roadtrip vertrokken werd onze wagen nog nagekeken in de garage.)

Het geluid keert echter niet meer weer en we geraken zonder verdere problemen in IJmuiden, alwaar we even moeite hebben om het exacte beginpunt van de ferry te lokaliseren. Iets betere signalisatie zou wenselijk zijn. Op dat vlak kan IJmuiden nog iets leren van Zeebrugge waar elke vijf meter wel een bord stond. Na wat verkeerd rijden, vinden we uiteindelijk de juiste inrit en kunnen we de ferry oprijden. Van de brandgeur merken we bij het uitstappen op het autodek niets meer en we besluiten het erop te wagen met de roadtrip te starten zonder eerst langs een garage te gaan.

We dalen een dek naar beneden en laten onze handbagage achter in het minikajuitje met twee stapelbedden waar we de nacht zullen doorbrengen. Het vooruitzicht lijkt op dat moment niet meteen aanlokkelijk. In de kajuiten naast ons logeren een aantal vrolijke jongelingen die ons vertellen dat ze naar een voetbalmatch gaan. Wij zien de bui al hangen, maar kunnen alleen maar het beste hopen.

We laten ietwat verstikkende atmosfeer van onze kajuit achter ons en klimmen naar het daglicht. De boot baadt in de prachtige avondzon en veel van de reizigers zitten op het zonnige dek te genieten, vergezeld van een aantal bakken (ter plekke gekochte) Heineken. Ietwat bezorgd stellen we vast dat de overgrote meerderheid van deze Heinekenliefhebbers jonge, mannelijke Duitsers en Nederlanders zijn. De mannen zijn duidelijk van plan er een fijn feestje van te maken en zijn al, nog voordat de boot van de kade losgemaakt is, hun alcoholniveau op peil aan het brengen. We kopen zelf een drankje aan de bar en besluiten iets rustigere oorden op te zoeken. Ik drink mijn eerste cider van de vakantie en besluit nogmaals dat die commerciële cider eigenlijk niet te drinken is. En toch trap ik altijd weer in dezelfde val!

Om 17.30u gooit onze ferry de trossen los en verdwijnt IJmuiden langzaamaan uit het zicht. De zon blijft het beste van zichzelf geven en we blijven buiten genieten van de frisse zeebries (en een voorbij glijdend windmolenpark) tot het écht te koud wordt.

Om 18.30u is het tijd om ons naar restaurant Seven Seas te begeven alwaar we een tafeltje gereserveerd hebben om van het uitgebreide buffet te genieten. Van onze vorige ferrytrip van Zeebrugge naar Hull herinner ik me dat het buffet uitstekend was en jawel, ook ditmaal worden we niet teleurgesteld. Ondanks het feit dat het verschrikkelijk druk is in het restaurant (ik vermoed dat de ferry volledig volgeboekt is), wordt het buffet bliksemsnel aangevuld en is het aanbod aan verschillende gerechten bijzonder indrukwekkend. Ik weet niet waar eerst te beginnen. Na wat twijfelen (de schrik om zeeziek te worden zit er bij mij goed in), besluiten mijn vriend en ik toch voor het wijnarragement te gaan. De zee is erg kalm en een aperitief gevolgd door één glaasje wit en één glaasje rood dat moet nog wel lukken. Mijn vriend heeft trouwens magische acupunctuur armbandjes voor mij gekocht, dus ik zit safe! 😉

Ik eet wellicht iets te veel van het overdadige buffet, want ik heb amper nog plek voor een minidessertje. Op vlak van eten verslaat de ferry moeiteloos het vliegtuig. Na de maaltijd lopen we wat rond op de boot. We inspecteren uitgebreid de shop en raken aan de praat met de wildlife observator aan boord die ons vertelt dat de kans groot is dat we ‘s ochtends walvissen of dolfijnen kunnen spotten. We nemen ons voor om haar de volgende ochtend zeker een bezoekje te brengen op het observatiedek.

We eindigen onze avond in de discobar waar de verhouding mannen vrouwen ongeveer 80/20 is. We zien veel gespierde en getatoeëerde mannen die het op een overtuigende manier op een zuipen zetten. Na één bescheiden alcoholvrij drankje houden we het voor bekeken en besluiten we aan de nacht te beginnen. In de hoop al lang in dromenland te zijn wanneer de eerste zatte Duitsers en Nederlanders terugkeren van hun feestje. We poetsen om de beurt onze tanden in het minibadkamertje, klappen de twee bovenste stapelbedden naar beneden en hopen op een goed nachtrust.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair