Arran tasting in Zammel

Gisteren trok ik samen met mijn broertje naar Zammel, of all places, voor een heuse whisky tasting. Omdat whisky proeven op een lege maag meestal niet zo’n strak plan is, bereidden we ons voor met Indian take-away. De vriendin van mijn broertje was zo vriendelijk om ons naar Zammel te brengen, alwaar we plaats namen aan twee lange tafels in een gezellig ingerichte whiskykelder. De whiskyglazen stonden al klaar op tafel en we startten de tasting met een specialleke dat Lucie Stroesser, Brand Ambassador van Arran Whisky, speciaal voor deze gelegenheid had meegebracht: een whisky recht van het vat die later op het jaar versneden en gebotteld zou worden.

Het bijzondere aan deze tasting was dat al de aanwezigen mochten stemmen voor hun favoriete whisky. De whisky met de meeste stemmen zou vervolgens gebotteld worden speciaal voor de Single Malt Whisky Shop in Zammel. De namen van de aanwezige proevers zouden daarbij een plekje krijgen op de fles of de verpakking van deze whisky. Altijd al mijn naam willen verbinden aan sterke drank. 😉

Voor mij was het de eerste keer dat ik aan een tasting deelnam in zo’n professionele setting onder begeleiding van echte kenners. Wat deze gelegenheid nog extra speciaal maakte was het feit dat dit de laatste tasting in België was onder begeleiding van Brand Ambassador Lucie Stroesser. Deze Franse dame was eerder toevallig bij de Arran distillery terecht gekomen in de tijd dat ze nog een opkomend whiskymerk waren en had zich daar ontpopt als een zeer enthousiaste spreekbuis voor het merk. Nu vond ze echter de tijd rijp om andere oorden op te zoeken en terug te keren naar haar vaderland, Frankrijk. Op zoek naar beter weer én een nieuwe uitdaging, zo liet ze uitschijnen. Ze had nog geen job, maar had er alle vertrouwen in dat dat wel in orde zou komen. Ik onthield me wijselijk van commentaar toen ze dat zei…

Na maar liefst zeven verschillende whisky’s geproefd te hebben en lang en hard nagedacht te hebben over onze voorkeursvolgorde, sloten we de avond af met een lekker stukje taart ter ere van Lucie met daarbij een Arran gold whisky likeurtje. Een fijn einde van een boeiende avond die me alleen maar meer goesting deed krijgen om nog eens terug te keren naar Schotland.

De uitslag van de tasting:

1ste plaats: ARRAN 2006, 12y sherry hogshead
2de plaats was voor ARRAN 1997, 21y sherry hogshead (sample no 1)
3de plaats was voor ARRAN 2006, 12y bourbon barrel (sample no 2)
4de plaats was voor ARRAN 2011, 7y bourbon barrel 50PPM peated (sample no 6)
5de plaats was voor ARRAN 1996, 22y bourbon barrel (sample no 4)
6de plaats was voor ARRAN 2009, 9y sherry hogshead (sample no 3)

Een volgorde waarin mijn broer en ik ons perfect konden vinden, alleen nummer 1 en 2 hadden we van plaats gewisseld. Wel opvallend hoe gelijklopend onze smaak is op het gebied van whisky.

Babybezoek in de Gloria

Het wordt een steeds grotere uitdaging om af te spreken met ons vriendinnenclubje van Leuvense collega’s. Deze keer twee maanden op voorhand een datum geprikt en dan zegt de eerste dame af omdat ze moet studeren en vallen kort daarop twee andere dames ziek. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk een beetje verdacht begin te vinden dat er elke afspraak wel wat zieken te betreuren vallen. Ik denk dat het al meer dan twee jaar geleden is dat we nog eens voltallig geweest zijn.

Enfin ja, soit, we zakten dus met een uitgedund groepje van vier personen af naar Heverlee om onze pas bevallen collega te feliciteren met de geboorte van haar prachtige dochter L. Het was meteen ook de eerste kennismaking met de partner van mijn collega én haar nieuwe woonst. Drie vliegen in één klap! Dochter L was echt een dotje. Geen kik gegeven tijdens gans ons bezoekje. Wat we ook wel een beetje jammer vonden, want zo konden we haar oogjes niet bewonderen.

Na uitgebreid getoost te hebben op dit nieuwe leven namen we afscheid en trokken we met de bus richting Leuven centrum alwaar ik een tafeltje voor zeven (nu dus vier) gereserveerd had in restaurant Gloria. Op aanraden van de serveerster bestelden we alle tapas op het menu en dat bleek effectief genoeg om net nog een gaatje te hebben voor een lekkere crème brûlée met als afzakkertje een grand marnier. De tapas waren lekker, maar minder fabuleus dan de beschrijving deed uitschijnen. Geen erg, met het gezelschap zat het wel snor. Op zich vond ik het zelfs aangenaam dat we maar met z’n vieren waren, nu was er meer tijd om dieper in te gaan op bepaalde onderwerpen. Met achten rond een tafel zijn er immers altijd gesprekken die je niet kan mee volgen.

Voor mij was het vervolgens nog een korte wandeling naar huis. Een fijn begin van de werkweek!

Soms…

Heeft een mens gewoon nood aan comfort food. Ditmaal in de vorm van een Pulled Pork Bao Burger met Xian Spicy Fries. En óf het gesmaakt heeft!

Een mislukte uitstap naar Hasselt

Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.

Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.

We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).

Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.

We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!

Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.

Back in Antwerp: Camping Campina

Vrijdagavond had ik afgesproken met mijn ex-huisbazin. Toen ik naar Borgerhout verhuisde, dacht ik dat we veel meer met elkaar zouden optrekken. Toen we nog collega’s waren (lang geleden in een ander leven), konden we het immers prima met elkaar vinden. Doordat ik zo opgeslorpt geraakte door mijn werk, bleef het echter bij een paar gedeelde momenten.

Hoog tijd om eens fatsoenlijk af te spreken dus. Al woon ik ondertussen alweer een tijdje in Leuven, de heimwee naar een échte stad blijft een beetje sluimeren. Mijn ex-huisbazin stelde voor om iets te eten in Camping Campina op de Dageraadplaats, zowat het gezelligste plein van Antwerpen. Ik reserveerde een tafeltje voor twee, we bestelden allebei een wildsuggestie en de avond vloog voorbij. Het leek wel alsof we een half leven bij te praten hadden. Over onverwachte zwangerschappen tot verbroken relaties, alles passeerde de revue.

De wildragout voldeed niet helemaal aan de verwachtingen (ik vond het nogal vreemd dat de groenten over de ragout gedrapeerd werden), maar we hadden het zo gezellig dat ik zelfs de laatste snelle trein naar Leuven miste, waardoor ik noodgedwongen de stoptrein moest nemen.

Alleen stom dat ik de kapstokken vergat mee te nemen die ik per ongeluk vanuit Borgerhout naar Leuven verhuisde. Geen erg, hebben we een excuus om nog eens af te spreken. 😉

Sushi Lunch

Yep, deze week staat helemaal in het teken van sushi. Gisteren als diner, vandaag als lunch. Toegegeven, ik was eigenlijk liever naar Jour de Fête gegaan, maar aangezien het een lunch was ter gelegenheid van het afscheid van één van de collega’s die mij het meest dierbaar is en hij zin had in sushi, wilde ik niet al te moeilijk doen. Uiteindelijk kan ik wel elke dag van de week sushi eten, indien nodig. 😉 Én mijn collega vertrekt voor een chique post naar Parijs. Een reden te meer om hem te vriend te houden. Ik zie zo’n bezoekje aan Parijs zeker zitten! 😉

We gingen met z’n vieren naar restaurant Kabuki, bekend om wille van de kaiten sushi (het sushi-treintje!). Het restaurant had recent een opfrisbeurt gekregen, al moet ik eerlijk zeggen dat daar niet zoveel van te merken viel. De inrichting was nog helemaal hetzelfde, alleen de treintjes met de sushi reden wat sneller. En het sushi-aanbod was minder gevarieerd van voorheen. Geen overdonderend succes, dus. Maar het gezelschap maakte veel goed (ik val in herhaling).

Het was zo gezellig dat we helemaal de tijd uit het oog verloren en ik me moest haasten om op tijd in mijn vergadering van 14u te zijn.

Babybezoek in Betekom

Deze avond spoorde ik naar Aarschot en fietste met mijn blue-bike naar Betekom. Googlemaps bracht mij langs een bijzonder donker weggetje langs de sporen, zodat ik genoodzaakt was mij tempo ietwat te vertragen om te zorgen dat ik niet per ongeluk een wandelaar (of een hond aan de leiband) omver reed. Dat donkere weggetje bracht mij naar een grote, goed verlichte steenweg, waar ik me dan ietwat onveilig voelde door het voorbij razende verkeer, maar hey, ik geraakte zonder kleerscheuren op mijn bestemming alwaar mijn collega, zijn vrienden en hun zoontje (ondertussen al bijna een half jaar, shame on me) om mij wachtten.

Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk van hun huis was. Zo groot! Zoveel ruimte! Mijn appartementje in Leuven paste er ongeveer drie keer in. Ik maakte kennis met hun schattige zoon die zich de ganse avond als een absolute modelbaby gedroeg. De collega in kwestie werkt ondertussen voor een andere afdeling van ons bedrijf, dus ik heb op de werkvloer niet meer zoveel contact met hem. We hadden dus veel om over bij te praten, terwijl we genoten van sushi met saké. Yummmie!

Voor de terugweg naar het station gaf mijn gastheer me wat tips om een andere route te nemen, die inderdaad een stuk makkelijker en aangenamer was dan de route die ik op de heenweg genomen had. Een superkort treinritje later was ik alweer in Leuven.

Fijne avond.

Spelletjes spelen met mijn petekindje

Deze namiddag trok ik met mijn petekindje, zijn broer en zijn mama naar de International Games Day in de Agora. Het was er gezellig druk, maar we slaagden er toch in een tafeltje te bemachtigen om een spelletje te spelen. Altijd fijn om nieuwe spellen te leren kennen.

We speelden achtereenvolgens Jungle Speed, Coconuts en als afsluiter Camel Up. Het laatste spelletje vond ik het leukste, maar dit was duidelijk nog iets te gecompliceerd voor mijn vijfjarige petekindje. Zijn driejarige broertje had toen al een tijdje afgehaakt. Het viel me wel op hoe geconcentreerd mijn petekindje probeerde mee te spelen, zelfs al snapte hij de spelregels niet zo goed. Ik voorzie menig Risk-avondje in de toekomst!

Ik reed met de mama van mijn petekindje mee naar hun huis in Tielt-Winge, waar we met de Betoverde Doolhof en Vier op een Rij nog een vervolg aan onze spelletjesnamiddag breiden. Van al dat spelletjes spelen krijgt een mens honger… Gelukkig stond er quiche op het menu! De wedstrijd tussen de quiche met roquefort en peren en de quiche met kip, curry, appeltjes en ricotta werd glansrijk gewonnen door de quiche met roquefort en peren. Heerlijk!

After-opleidingsdag

Na mijn uitstapje naar de Hoge Rielen gisteren, was ik vandaag met mijn collega-teamverantwoordelijken terug te vinden in het prachtige Kasteel van Gaasbeek. Deze keer was ik gelukkig niet afhankelijk van het openbaar vervoer: een Leuvense collega was zo vriendelijke mezelf en nog een derde Leuvense collega op te pikken aan de kiss and ride voor het stadskantoor.

Na een best wel lange rit met veel fileleed, wachtte ons dit prachtige schouwspel: de herfst op zijn best.

De rest van de dag brachten we binnen in het kasteel door terwijl onze lesgeefster onze skills als leidinggevende aanscherpte. Zo nu en dan werd er een pauze ingelast en konden we genieten van de sprookjesachtige omgeving. ‘t Is eens iets anders dan de stinkende Brusselse straten. 😉

Na afloop van de opleiding dronken we nog iets in de Graaf van Egmond. Dat hadden we wel verdiend na een dag nadenken over het verschil tussen competentie en intentie. Al spitste ik vooral de oren toen het onderwerp ‘ruimte creëren’ aan bod kwam, want eerlijk gezegd, ik heb nog nooit zoveel afspraken in mijn agenda gehad. Ik kom zelfs amper aan eten toe. Recorddag was maandag toen ik maar liefst zes opeenvolgende afspraken had. Hoog tijd om hier paal en perk aan te stellen.

Na het aperitief trokken we met een uitgedund groepje (we waren met zes) naar restaurant Molensteen alwaar ik genoot van een heerlijk stukje fazant. Mijn eerste wild van het jaar! De dame blanche achteraf was een tegenvaller (veel te weinig en te waterige chocoladesaus), maar het deed deugd om met de collega’s van gedachten te wisselen. Er is nog veel werk aan de winkel om onze organisatie performant te maken, maar ik wil graag samen met mijn collega’s de schouders onder dit project zetten.