boek

Het laatste Oudejaar van de mensheid

Niccòlo Ammaniti mag dan wel één van de grote sterren zijn van de hedendaagse Italiaanse literatuur, dit boekje van  hem overtuigde me niet echt. Ok, het is vlot geschreven en uitgelezen voordat je er erg in hebt. Toch vond ik de humor vaak aan de vulgaire kant en de personages karikaturaal. Nuja, het beperkte aantal bladzijden en de grote diversiteit aan personages laat natuurlijk niet toe om aan karakteropbouw te doen. Ik heb het boek zeker niet met tegenzin gelegen, maar een blijvende indruk zal dit lichtgewichtje beslist niet nalaten. Ideaal om te lezen als vlug tussendoortje.

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

Monster-trilogie

Neen, ik heb het niet over de tv-serie waar je blijkbaar ofwel vóór ofwel tégen moet zijn, want door de afwezigheid van een tv ten huize yab, is het mij nog niet gelukt een aflevering mee te pikken. Ik heb het dus over de boeken van Lanoye waarop deze fictiereeks gebaseerd is. Een tijd geleden zat de trilogie voor een spotprijsje bij de Humo. Dus kocht ik de Humo, las ik één artikel en gooide hem vervolgens bij het oud papier. Nooit begrepen wat mensen in dat tijdschrift zien. De trilogie van Lanoye daarentegen, dat is andere koek.

Vooral het eerste deel is één lang, hilarisch opwindend leesavontuur. Vol met uitvergrote karikaturale personages die tegelijkertijd verbazingwekkend dicht bij de realiteit staan. Sommige scènes bezorgden met flashback’s naar mijn jeugd. Ik denk dat ik vroeger echt zulke tantes hád. Enfin, het boek is bijwijlen hilarisch, maar ook tragisch, want de hoofdpersonages zijn gedoemd ten onder te gaan en in hun val leggen ze de rotte plekken van het systeem bloot, in een land waar iedereen zijn best doet om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.

Tegen dat ik bij het derde boek van de trilogie aanbeland was, begon het recept wat afgezaagd te geraken en als “meer van hetzelfde” aan te voelen. En het lot van Katrien, die als onschuldige bijstaander ongewild de neerwaartse spiraal in gang zet, was voor mij te gruwelijk. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek een waar genot was om te lezen. Een gruwelijk geestig genot.

Roald Dahl Day!

Van alle schrijvers uit mijn jeugd, is hij degene wiens boeken mij het meest wisten te betoveren: Roald Dahl, mijn held, de man met de onuitputtelijke fantasie. Geen boek dat ik niet van hem gelezen heb. Een coup de foudre die begon met De Reuzenperzik, een cadeautje van mijn lieve tante, en die overging in een prachtig bloeiende romance die tot op de dag van vandaag bleef voortbestaan. Hij leerde me woorden zoals pince-nez en qui vive. Hij schreef over heksen, reuzen, fazanten en chocoladefabrieken. En de kinderen waren altijd de volwassenen te slim af! Alle verfilmingen ten spijt kan er niets tippen aan de originele boeken. Wees maar zeker dat ons petekindje een boek van hem cadeau krijgt, eens ze er oud genoeg voor is. Want de boeken van Roald Dahl, die zijn tijdloos.

Aan alle andere fans, jong en oud: prettige Roald Dahl Day! Bezoek ook zijn Facebook-pagina.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Liefde in tijden van cholera

Deze klassieker van Márquez lag al een tijdje in mijn boekenkast op mij te wachten. Het lezen erin verliep wat stroef. Zo zaten er zeker meer dan twee maanden tussen de eerste helft en de tweede helft van het boek. Vreemd, want “Honderd jaar eenzaamheid” van dezelfde auteur kon ik gewoon niet wegleggen en las ik in één ruk uit.

Nochtans is het boek, zoals we dat van Márquez gewoon zijn, briljant geschreven. Ik denk dat mijn gevoel voor romantiek met de jaren afgenomen is (en ik was al nooit een echte romanticus). En ik ben veel te nuchter om in de eeuwige liefde te geloven. Hoe vaak ik het mannelijke hoofdpersonage wel niet heb willen toeschreeuwen: move on! Maar kijk, de laatste bladzijden waarin de twee oudjes mekaar uiteindelijk vinden, wisten me toch te betoveren. Wie weet vaart die boot nog altijd rond op een rivier ergens in Latijns-Amerika. Het weze hen gegund.

Vulkaan

Het was lang geleden dat ik er nog eens eentje las, maar kijk, een goeie ouderwetse thriller gaat er altijd in. Het is bovendien leuk om een werk te lezen van iemand van eigen bodem: Leuvenaar Guido Eekhaut. Wat het boek voor mij nét dat tikkeltje extra gaf, is het feit dat de auteur de uitbarsting van de Eyjafjallajokull vorig jaar gebruikt als achtergrond voor zijn seriemoordenaarssaga op Tenerife.

Als ik het boek in een paar trefwoorden zou moeten samenvatten, haal ik mijn inspiratie dankbaar uit het boek zelf: Lord of the Flies met bejaarden gekruid met een snuifje seriemoordenaar.

Het boek is vlot geschreven en het kost weinig moeite om het in één ruk uit te lezen. Tot op het einde blijf je in het ongewisse over de ware identiteit van de moordenaar en tegelijkertijd zit je je voortdurend af te vragen of het hoofdpersonage Jack Proust werkelijk zo onschuldig is als hij laat uitschijnen. Het verleden wordt weerspiegeld in het heden. Knap gedaan.

Het boek laat echter geen té kritische lezing toe. Ik had echt moeite om te geloven dat volwassen mensen met een goede baan en een goede opleiding op een paar dagen tijd zouden verworden tot barbaren, zelfs al waren ze helemaal afgesloten van de buitenwereld en werd eten en drinken langzamerhand schaars. Waar ik bij Lord of the Flies de afschrikwekkende aftakeling van de beschaving heel aannemelijk vond, ging het hier toch allemaal net iets te vlotjes. Of zie jij al een bende zestigers die gewoon zijn met mercedessen te rijden en veel geld te verdienen opeens tronen bouwen in zwembaden?

Maar goed, als dramatische achtergrond van het echte verhaal: het kat-en-muisspel dat zich voltrekt tussen de seriemoordenaar een Jack Proust, kan het natuurlijk wel tellen.

Geen hoogvlieger, gewoon een leuk en vlot geschreven boek. Soms moet dat  niet meer zijn.

Dwaallicht

Van mijn lieve tante kreeg ik als nieuwjaarsgeschenkje de stripversie van “Het Dwaallicht” van Willem Elsschot. Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat het enige wat ik ooit van Elsschot gelezen heb, “Kaas” is, maar ter verschoning, dat vond ik dan ook geweldig goed. Al is me vooral bijgebleven dat ik die sukkel van een Laarmans eens goed door mekaar wilde schudden. “Het Dwaallicht” liet me in dat opzicht met een minder gefrustreerd gevoel achter. De verstripping is trouwens zeer mooi gedaan met sfeervolle sepiakleurige tekeningen die perfect bij de sfeer van de novelle passen.

Dus toen vriendin U voorstelde om samen naar Kulturama te gaan en ik zag dat “Dwaallicht” op het programma stond, was de keuze snel gemaakt. En zo zaten we vrijdag samen in het Wagehuys te genieten van de sublieme vertolking van Warre Borgmans. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog een theatervoorstelling bijwoonde, maar deze voorstelling deed me alvast goesting krijgen in meer.

Na de voorstelling dronken we nog iets in de Improvisio en spraken we over de serieuze zaken des levens.

Een mooie afsluiter van een drukke week.

Si tú me olvidas – Pablo Neruda

Quiro que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

Nederlandse vertaling.