Deze klassieker van Márquez lag al een tijdje in mijn boekenkast op mij te wachten. Het lezen erin verliep wat stroef. Zo zaten er zeker meer dan twee maanden tussen de eerste helft en de tweede helft van het boek. Vreemd, want “Honderd jaar eenzaamheid” van dezelfde auteur kon ik gewoon niet wegleggen en las ik in één ruk uit.
Nochtans is het boek, zoals we dat van Márquez gewoon zijn, briljant geschreven. Ik denk dat mijn gevoel voor romantiek met de jaren afgenomen is (en ik was al nooit een echte romanticus). En ik ben veel te nuchter om in de eeuwige liefde te geloven. Hoe vaak ik het mannelijke hoofdpersonage wel niet heb willen toeschreeuwen: move on! Maar kijk, de laatste bladzijden waarin de twee oudjes mekaar uiteindelijk vinden, wisten me toch te betoveren. Wie weet vaart die boot nog altijd rond op een rivier ergens in Latijns-Amerika. Het weze hen gegund.
Wat een sarcasme in die laatste twee zinnen 😀
Ik ben ook redelijk nuchter (alhoewel, soms misschien toch een dromer), maar wat had ik genòten van dit boek! Ik vond het echt prachtig. En zo prachtig beschreven allemaal!
Het is het eerste boek dat ik van Marquez gelezen heb, ik zal dringend 100 jaar eenzaamheid ook eens moeten lezen.
Allez dan weet ik al dat ‘t goed afloopt :))
@lime: Ik vond honderd jaar eenzaamheid beter, maar veel hangt ook af van het moment waarop je een boek leest. Uiteraard is Márquez een briljant schrijver, je wint niet voor niks de nobelprijs voor de literatuur, maar toch kon dit boek me niet betoveren zoals zijn andere boeken.