Vandaag begreep ik opeens perfect waarop de uitdrukking ‘mijn bloed kookt’ slaat, het scheelde namelijk niet veel of er kwam stoom uit mijn oren. Het lijkt gewoon onmogelijk om op deze planeet een syndicus te vinden die een beetje beroepsernst heeft en zijn job gewoon goed uitoefent. Hulpvaardigheid, klantvriendelijkheid, duidelijk onbekende begrippen. Hoog tijd voor ander en beter. Iemand suggesties?
appartement
Party Time!
Het was alweer een daverend succes, onze traditionele zomerparty. Dit jaar vierden we de allerlaatste dag van de zomer die er geen was. Gelukkig maakte het nazomerweer van de voorbije weken dit gemis een beetje goed. Er was veel volk en er was nog veel meer drank. Ondanks het uitdrukkelijke verbod dat ik had opgenomen in de uitnodiging, waren er toch mensen die nog wat extra drank bij hadden (schrik om dorst te moeten lijden, zeker?). Denk dat we genoeg drankvoorraad in huis hebben om nog een jaartje of zo toe te komen. Dus geneer je vooral niet om een drankje aan te nemen als je bij ons op bezoek komt! Wij hebben zo ongeveer alles in huis.
Het was echt een superfantastische avond. Ik mixte veel cocktails, het was warm genoeg om op het balkon te gaan staan en ik kreeg heel veel lekkere chocolaatjes. En het beste van alles: het fijne gezelschap van al onze vrienden.
Volgend jaar opnieuw.
Een Gregoriaanse gast
De voorbije dagen hadden we een Gregoriaanse zanger te gast. Dat kwam zo: de nicht van mijn vriend, zelf een klassieke zangeres, was op zoek naar een gastgezin voor een aantal leden van een klassiek mannenkoor. Aangezien wij toch over een volledig ingericht en zelfs ietwat opgeruimde logeerkamer beschikken, stelde ik onze kamer graag ter beschikking.
De zanger bleek een in de UK wonende Canadees te zijn, laten we hem voor het gemak David noemen. Ik keek eigenlijk best wel uit naar deze logeerpartij, want we denken erover om volgend jaar in Canada op vakantie te gaan en wat tips zijn altijd welkom. We hadden dan ook al plannen gemaakt om David op dinsdagavond mee uit eten te nemen en te trakteren op een typisch Belgische specialiteit (mosselen of zoiets).
Toen hij dinsdagavond bij ons aankwam, bleek hij echter al gegeten te hebben. Bovendien was hij zo uitgeput van het vroege opstaan (hij had om vijf uur ‘s ochtends de Eurostar naar Brussel genomen) en de ganse dag repeteren, dat het bleef bij beleefd handjes schudden, een glaasje water drinken en is hij daarna in bed gekropen. Niet meteen de avond zoals ik me die had voorgesteld, maar wel veel extra tijd om aan mijn foto’s te werken.
Ik heb hem zo rond een uur of één opnieuw horen opstaan en ben er zeker van dat hij nog een tijd gewoon in de living gezeten heeft, want ik zag dat het licht aan was. Enfin ja, de volgende ochtend lag hij nog in bed toen ik naar het werk vertrok en zagen we elkaar pas ‘s avonds terug. Jammer genoeg had ik op woensdagavond een vergadering die ik onmogelijk kon verzetten. Ik vond het erg jammer, want het was fantastisch mooi terrasjesweer en in België moet je daarvan profiteren als je de kans krijgt. Mijn vriend moest nog een paar zaken voor zijn werk afmaken, dus hij kon onze gast ook niet vergezellen naar de stad. Geen erg, ik gaf hem wat tips waar hij lekker kon eten en vertrok naar mijn vergadering.
Toen ik thuis kwam na de vergadering, bleek dat onze gast de woning enkel verlaten had om bij ons om de hoek een Domino’s pizza te halen en deze op te eten op zijn bed in de logeerkamer (!). Laat ons het erop houden dat ik hierdoor lichtelijk verbaasd was. Waarom gaan voor een vieze Amerikaanse pizza als Leuven zoveel lekkers te bieden heeft culinair vlak? En ‘t is niet dat hij de pizza niet in de woonruimte mocht opeten. Wij zijn normaal gezien echt wel goeie gastheren! De rest van de avond heeft hij alleen in zijn kamer doorgebracht.
Nog nooit zo’n makkelijke gast gehad. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik teleurgesteld was door het gebrek aan interactie. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat we een echte kunstenaar over de vloer hebben. Wellicht heeft hij zich laten afschrikken door al die computers of zo… Jammer.
Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni
Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)
Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!
Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉
Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.
De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.
Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.
De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?
Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.
Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!
We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!
Een kuis- en opruimdagje
Hard gewerkt vandaag. Bijna een hele lenteschoonmaak achter de rug. Overbodige voorwerpen weggegeven, een selectie gemaakt van spullen die naar het stort kunnen, kasten heringericht, bangkirai van het balkon behandeld, zonnebloemen verplant, gepoetst tegen de sterren op. Een total makeover is er niets tegen. Het ziet er hier onherkenbaar uit, zo zonder al onze rommel. 
Onweersnacht
Niet leuk: rond een uur of half vier gewekt worden door een onwezenlijk gehuil veroorzaakt door de wind die ergens een spleet in onze terrasdeur gevonden had om een ijzingwekkend geluid te produceren. Een paar tellen later gevolgd door het schrapende geluid van onze terrasmeubelen die door toedoen van de wind aan het schuiven gingen over de bankirai.
Ook niet leuk: om half vier in nachtkledij terrasmeubelen en bloembakken uit de storm redden.
Wel leuk: het fantastische klank- en lichtspel dat moeder natuur voor ons uit de kast haalde. Fenomenaal.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Bij thuiskomst deze avond stond er zowaar een stelling te blinken langs ons balkon. Eindelijk, eindelijk, eindelijk ziet het ernaar uit dat de aansluiting tussen ons gebouw en de iets recentere nieuwbouw naast ons zal afgewerkt worden. Hopelijk doen ze het op een ietwat deftige manier, maar ik zal al blij zijn als de isolatie niet meer zichtbaar is en het geheel waterdicht wordt afgewerkt.
Een duidelijk geval van: de aanhouder wint! Onze advocaat heeft er alleszins brieven genoeg voor geschreven.
Over de wervelvind die door ons appartement raasde
Aka zes hevige jonge kerels tussen één en vijf jaar. De Fatboy zag af onder al dat jeugdig geweld en de knuffels zagen alle hoeken van het appartement. Gelukkig was er een ipad om sommige van de jongens even tot rust te laten komen in onze slaapkamer, zodat de zes volwassenen rond onze tafel elkaar toch een beetje konden verstaan. De pasta van Pastificio Antonio die we professioneel opgewarmd hadden in onze oven en de taarten van Willems vielen alvast in de smaak.
Omdat het jonge grut ‘s maandag allemaal op tijd uit bed moest om naar de crèche of school te gaan, moesten we naar mijn gevoel alweer veel te snel afscheid nemen. We wisselende knuffels uit en spraken af dat dit beslist voor herhaling vatbaar was. Aja, want dat partijtje Mens Erger Je Niet moet nog afgemaakt worden!
En toen
Besloot de slang van de douchekop de onafhankelijkheid te verkiezen boven haar langdurige relatie met de badkamerkraan. Al een geluk dat ik net al het schuim uit mijn haar gespoeld had, of ik had mijn haar onder de keukenkraan kunnen verder wassen.
En dan maak ik mij de bedenking: wonen we nu al echt zó lang in dit appartement dat de dingen nu al stuk beginnen gaan of maken ze badkamerspullen gewoon minder stevig dan vroeger?
Een boeiende, maar vermoeiende week
- Maandag 18 november 18.30u: Te laat op de afspraak met onze advocaat, die van de tegenpartij en onze geliefde bouwfirma, wegens dringende zaken die nog afgehandeld moesten worden op het werk. Onze advocaat had duidelijk de bovenhand in de discussie en kende het dossier door en door. Mijn vriend en ik hebben de hele affaire dan ook jarenlang gedocumenteerd. Onze verzameling aangetekende brieven aan de bouwfirma neemt ondertussen lichtjes indrukwekkende proporties aan. Buiten gelopen met het gevoel dat het eindelijk dan toch allemaal in orde zou kunnen komen.
- Maandag 18 november 19.30: Al lopend naar ons appartement rap wat koeken binnen gepropt die mijn vriend (de lieverd) voor mij gekocht had in het station, omdat ik daar zelf geen tijd voor had. De fiets uit de garage gehaald en als een gek naar de Bruul getrapt.
- Maandag 18 november 19.45: Puffend aangekomen in de les columns schrijven. Een raar sujet ontdekt in de toiletten. Not to worry, de politie van Leuven zit in mijn contactlijst. Gelukkig bleek een telefoontje niet nodig en kraste de dame vanzelf op.
- Dinsdag 19 november 20.30: Squash! Niet in vorm, beetje last van mijn rechterpols. Pols proberen te ontzien = slechte opslagen. Slechte opslagen = afgemaakt worden op de return.
- Woensdag 20 november 17.40: Mij kapot gehaast om de trein te halen, snel iets kleins gegeten op de trein. Hoera voor de Exki, die gezonde voorverpakte slaatjes aanbiedt.
- Woensdag 20 november 19.00: Mooi op tijd op onze afspraak bij onze vrienden en hun drie kinderen. Nog een beetje honger, gelukkig waren er heel veel hapjes. Hmm, humus! Fijn gespeeld met de oudste dochter en de tweeling. Een klein smartphone-drama werd met wat onderhandelen vermeden. Mijn vriend en ik hebben jammer genoeg samen maar twéé smartphones, wat er uiteraard één te weinig is. 😉 De oudste dochter (die al kan schrijven! yikes!) in bed mogen steken en een verhaaltje voorgelezen voor het slapengaan. Daarna al de technieken herkend die ik als kind zelf toepaste om het moment van slapen gaan toch maar zo lang mogelijk te rekken. Cute.
- Woensdag 20 november 21.00: Op het gemak bijgepraat. Toch makkelijker als de kindjes in bed liggen. 😉
- Donderdag 21 november 21.00: Afspraak met een vriend-whiskyliefhebber die we via de Spaanse les leerden kennen. De buurvrouw bleek tijdens ons vorige zomerfeestje nogal goed overeen te komen met onze vriend. Dus ja, we waren al aan het overwegen om haar ook te vragen, toen we een gelijkaardige vraag van onze vriend kregen. Jaja, bloeit daar iets moois? 😉 En je kent ons, wij geven graag de plantjes water. Het werd een gezellige avond, waarbij de whiskyflessen wat van hun inhoud moesten prijs geven in ruil voor een goed gesprek. Uiteraard lagen we te laat in bed.
- Vrijdag 22 november 20.00: Omdat onze vorige date in De Hoorn zo leuk was geweest, gingen we voor een heruitgave met hetzelfde koppel. We waren het aan onszelf verplicht om het eenjarige bestaan van deze fantastische site mee te vieren. Het eten was lekker, de wijn was uitstekend, het gezelschap fantastisch. Het feestje achteraf viel wat tegen. De DJ was zo hip dat hij muziek draaide waar ik nog nooit van gehoord had. En dat terwijl ik toch al de hele avond naar een One Direction song snakte! Zelfs de fles overheerlijke witte wijn bracht ons gezelschap niet aan het shaken.
- Vrijdag 22 november 1.00: (Het kan ook twee uur geweest zijn: de wijn werd tijdens het avondmaal erg gul bijgeschonken.) We namen afscheid van onze vrienden die de dag nadien weer vroeg op moesten en gingen socializen bij de oud-collega’s van mijn vriend die in De Hoorn werken. We besloten de DJ voor zichzelf te laten draaien en met z’n allen iets te gaan drinken in het café. Daar verstonden we elkaar ook beter.
- Vrijdag 22 november 4.00: Eindelijk in bed geraakt. Nog even getwijfeld of ik de dag nadien zou opstaan voor de Spaanse les.
- Zaterdag 23 november 9.00: Lag ik mijn roes uit te slapen in plaats van te werken aan mijn Spaanse woordenschat.
- Zaterdag 23 november 12.00: Kropen we min of meer verfromfraaid uit bed om aan de dag te beginnen.
- Zaterdag 23 november 14.00: Boodschappen doen in het centrum van Leuven. Voorgerechtjes bij de Walvis, hoofdgerecht bij Convento food, dessert bij De kers naast de taart. De uitspattingen van de avond voordien hadden onze kooklust enigszins getemperd.
- Zaterdag 23 november 18.30: In het gezelschap van onze Leuvense vrienden met het chique huis genoten van andermans kookkunsten. Het rustig aan gedaan met de wijn.
- Zondag 24 november 15.45: Op bezoek bij de oma en opa van mijn vriend, die nu echt wel hoogbejaard zijn, met alle fysieke ongemakken van dien. Opa hoort nog amper iets, wat enorm frustrerend moet zijn. En oma wordt steeds krommer en heeft het erg moeilijk met stappen.
- Zondag 24 november 17.00: Totaal vergeten dat de eerste verjaardag van het jongste nichtje van mijn vriend tijdens de bijeenkomst bij zijn ouders gevierd zou worden. Dus ook geen cadeautje bij. Shame on me. Ter mijner verdediging: het verjaardagsfeestje is enkel vermeld geweest in een mail daterend van 1 september en dan nog zijdelings. Ik zal een cadeau gaan kopen en het met de post opsturen. Op het feestje (waarop we dus ook nog eens grandioos te laat waren), werden enkel slagroomtaart en sandwichen geserveerd. Ik lust geen slagroomtaart en sandwichen. Gelukkig waren er thuis nog taartjes over van De kers naast de taart!