En dan denk je opeens

Op de ochtendlijke trein richting Brussel: “Shit, heb ik de deur naar het dakterras wel dichtgedaan deze morgen?” “Shit, shit, ik kan me niet meer herinneren dat ik die deur heb dichtgedaan.” “Shit, shit, shit, net nu mijn verhuurders op reis naar Spanje zijn vertrokken.” “Shit, shit, shit, wat als iemand met slechte bedoelingen merkt dat die deur op het tweede verdiep open staat en langs achter het huis binnen sluipt om alles leeg te roven. “Shit, shit, shit, shit, en dat moet net gebeuren op die ene dag dat ik een hotel geboekt heb om in Brussel te blijven slapen.” “Shit, shit, shit, shit, shit, ik kan geen rechtsomkeert maken, want non-stop vergadering tot 16u.”

Me gans de dag op mijn ongemak gevoeld natuurlijk, met beelden van lege, overhoop gehaalde huiskamers die door mijn hoofd flitsten. Voor mijn eigen gemoedsrust dan maar de trein terug naar Berchem genomen, aldaar in een taxi gesprongen die natuurlijk hopeloos kwam vast te zitten in het verkeer, om vervolgens vast te stellen dat de deur naar het terras uiteraard mooi op slot was.

Mezelf vervloekend met dezelfde taxi terug naar Berchem om aldaar nog net op de eerste de beste trein naar Brussel te springen.

Een mens moet iets over hebben voor zijn gemoedsrust.

MAS en Roest

Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.

De inhuldiging van mijn terras

Zaterdag had ik, buiten een uitstapje naar de Delhaize, niet al te veel gepland. Het was de voorbije dagen al meer dan druk genoeg geweest en mijn koelkast was akelig leeg. Aan de andere kant leek het me wel een leuk idee om mijn pas afgewerkte dakterras op een feestelijke manier in te wijden. Ik stelde dus voor aan mijn huisbazen en hun schattige dochter om in de late namiddag te komen aperitieven.

Nu moeten jullie je niet al te veel voorstellen van dit dakterras: een paar kunstgrastegels, wat paletten omgetoverd tot bloemenbakken met siergrassen en een piepklein tafeltje met twee stoelen. Maar het is wel fijn om in het zonnetje te kunnen lunchen.

Rond 17u lieten mijn gasten weten dat ze thuis waren en wel zin in een drankje hadden. Ik had wat witte wijn en schuimwijn gekocht (normaalgezien heb ik geen alcohol in huis) en olijven, druifjes en cashew noten om te knabbelen. De druiven vielen in de smaak bij de anderhalf jaar oude dochter van mijn huisbazen. Het ene na het andere druifje werd met een grote glimlach verslonden.

We babbelden wat over onze komende reisplannen (zij naar Spanje voor een trouw, in naar Montreux met mijn vriend). Heel gezellig. Toen de fles witte wijn op was, namen we afscheid. Terras succesvol ingewijd!

IMG_7790[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In deSingel! Toegeven, niet de eerste keer dat ik deze Antwerpse kunstsite bezoek en voorzeker minder exotisch dan het Lijsternest. De architectuur van de site is niet helemaal mijn ding, maar het is opvallend hoe het enthousiasme van de heer die mij rondleidde me over de streep trok en ik opeens met geheel andere ogen keek naar wat voorheen voor mij een lelijke betonconstructie was.

A Onederful Birthday!

Oorspronkelijk had ik gepland om het voorbije weekend naar Genève te vliegen, maar omdat mijn vriend al andere verplichtingen had, leek het mij verloren geld om een half weekend in mijn eentje in Genève rond te hangen. Dus sloegen mijn vriend en ik een weekend over en zo kon ik toch naar het eerste verjaardagsfeestje van mijn (voorlopig) enige achternichtje gaan. Vlak bij de deur dan nog wel, want mijn neef en zijn vriendin wonen ook in Borgerhout.

Mijn vader, mijn broer en zijn vriendin waren ook van de partij. Het ideale moment om mijn familieleden een kleine rondleiding te geven in de drie kamers (en een gang) die mijn studio rijk is. Om parkeerproblemen in de buurt van mijn neef zijn huis te vermijden, besloten we vanaf mijn studio te voet te gaan. Een wandeling van zo’n twintig minuutjes.

Het feestvarken vierde haar eerste verjaardag in de Garage, een supergezellig ingerichte ruimte met een goed gevulde self-service bar. Ik ging meteen voor een glaasje cava om in de feeststemming te komen. Er was best wel veel volk komen opdagen en de jarige pakte het ene cadeautje na het andere uit (of beter, de buurmeisjes pakten alles voor haar uit, het voordeel van het jongste kindje in de buurt te zijn). Ik denk dat mijn achternichtje na dit feestje haar eigen speelgoedwinkel kan beginnen. 😉

Het was trouwens eindelijk warm genoeg om buiten te kunnen zitten en omdat de Garage in een doodlopende straat ligt, werden we niet gestoord door voorbijrazende auto’s. Het ganse feestje was erg gemoedelijk: met heerlijke tartes de Françoise (fan van de cheesecake en de citroenmerengue), zelf te beleggen broodjes, fijne gesprekken en tot slot nóg fijn nieuws: mijn andere neef wordt deze zomer ook papa! Jawadde, ik had nooit gedacht dat die avontuurlijke neven van mij zich zouden settelen, maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Zo rond zeven uur namen we afscheid van de feestvierders en wandelden we terug naar mijn studio.

Supergezellige zondag.

Een zaterdag zonder verplichtingen

Beetje een go with the flow zaterdag achter de rug. Geen afspraken, dus ik kon op mijn gemak de was doen en om boodschappen gaan. Net toen ik mijn laatste sok in de wasmachine geladen had, kwam mijn huisbazin thuis van een wandeling met haar dochter. Door de lange werkdagen die ik tegenwoordig klop, zien we elkaar niet zo veel en meestal ben ik in het weekend op stap. Dus ze maakte van de gelegenheid gebruik om me uit te nodigen voor een babbel in de tuin. Het deed deugd om in het zonnetje wat te kunnen kletsen en tegelijkertijd kleine P (anderhalf jaar oud) wat beter te leren kennen. Ze haalde meteen haar beste dance moves boven. Wat een superleuke peuter!

Omdat het zo’n mooie dag was, besloot ik eindelijk eens werk te maken van één van mijn todo’s sinds ik in Antwerpen ben komen wonen: noedels gaan eten in de Chinese wijk. Ik wandelde langs de Turnhoutsebaan richting centrum naar Ting Kee Mie. Ik had geluk: er kwam net een tafeltje vrij. Ik bestelde een noedelsoepje met eend en inktvis en moest even mijn lach inhouden toen de ober mij de verschillende noedelsoorten voorstelde: dunne gele noedels, dikke gele noedels, dunne witte noedels en dikke witte noedels. Ik ging voor de udon noedels, omdat je die nu eenmaal niet op zoveel plekken kan krijgen. Heerlijk én spotgoedkoop (10,50 euro, daar kan een mens niet voor sukkelen).

Omdat het zo’n prachtig weer was, besloot ik nog even wat te gaan wandelen op de Meir en te gaan kijken naar de vorderingen van de indrukwekkende infrastructuurwerken in het hart van Antwerpen. Onderweg kocht ik me een ijsje van Australian Ice Cream. Nu probeer ik meestal kleine zelfstandigen te ondersteunen, maar er was niet direct een artisanele ijszaak in de buurt en ik moet toegeven dat het ijs van Australian Ice Cream me altijd wel smaakt. Vooral hun malaga-ijs vind ik erg lekker.

Na mijn wandeling fietste ik op mijn velo terug naar de Delhaize vlakbij mijn woonst. Na de nodige voorraden ingeslagen te hebben, sprong ik nog snel binnen bij de Dreamland om cadeautjes te kopen voor het verjaardagsfeestje van mijn achternichtje op zondag. Eén jaar oud al, de tijd vliegt!

Luxueuze avond in Lux

Na onze eerste succesvolle afspraak in Cuichine, besloten mijn oud-collega en ikzelf onze culinaire ontdekkingsreis verder te zetten in restaurant Lux, met uitzicht op het MAS. Ik weet niet welke connecties mijn Anwerpse oud-collega daarvoor heeft moeten inzetten, maar we zaten aan de tafel met het beste uitzicht van heel de zaak. Heel stijlvol ingericht restaurant trouwens, met respect voor de eigenheid van het pand en hier en daar een moderne toets. Helemaal mijn ding.

Ook mijn ding: het eten. We opteerden voor de vier gangen voor 55 euro en ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik niet met honger van tafel gegaan ben. Ik was bijzonder aangenaam verrast door wat we voor de prijs op ons bord kregen. De titel gastronomisch die restaurant Lux zichzelf toebedeeld is meer dan verdiend. Elke gang was een streling voor de zintuigen. Heerlijk!

Appetizers:

TARTAAR & GEMARINEERD AUBRAC RUNDVLEES | ROYAL OESTER DAVID HERVE | WINTERPOSTELEIN:

ROODBAARS | VENKEL | KOOLRABI | ROMANESCO | KOKKELSJUS:

KALFVLEES “LIMOUSIN” | BLOEMKOOL | WORTEL | MORILLES | KALFSJUS:

MASCARPONE | CHOCOLADE | BANAAN:

Zoetigheden voor bij de thee:

(sorry voor de all caps, ik was te lui om alles over te typen)

Omdat we na vier gangen en wat hapjes nog niet uitgepraat waren, verkasten we een paar huizen verder naar het gezellige café-restaurant Roest voor nog een afzakkertje (of twee).

En dankzij Velo Antwerpen was ik op een kwartiertje terug in Borgerhout!

Het woonvraagstuk

De knoop is doorgehakt. Mijn vriend zal ingaan op de hem aangeboden contractverlenging en bijgevolg nog minstens tot eind dit jaar in Genève blijven wonen. Dat maakt dat ik zo stilletjesaan zelf moet beginnen nadenken waar ik vanaf oktober zal gaan wonen. Mijn huurcontract voor de studio in Borgerhout loopt eind september af, terwijl het huurcontract met de huurders van ons appartement in Leuven half september afloopt.

De meest voor de hand liggende optie is dat ik terug naar ons appartement in Leuven verhuis. De studio in Borgerhout heeft immers wel wat nadelen en hoewel ik heel goed opschiet met mijn gastgezin, blijft het een feit dat ik altijd rekening met hen moet houden. Vrienden uitnodigen of feestjes geven zit er niet in, de was doen wanneer ik daar zin in heb ook niet.

Maar ik ben niet honderd procent zeker dat ik naar Leuven wil terugkeren. Hoewel ik me altijd heel goed in Leuven gevoeld heb, merkte ik dat ik wat uitgekeken ben geraakt op dit provinciestadje. Doordat ik nu in Antwerpen woon, heb ik de gelegenheid om een gans nieuwe stad te verkennen en dat bevalt me wel. Dus misschien is dit een opportuniteit om de terugkeer naar Leuven nog wat uit te stellen en mij in een nieuwe Belgische stad te vestigen?

Enfin ja, ik heb gelukkig nog wat tijd om eruit te geraken.

Op de thee bij Permeke

Ik stond vorige zaterdag net op het punt om naar de supermarkt te vertrekken om inkopen te doen (mijn toiletpapier was bijna op!), toen ik een berichtje van mijn neef kreeg met de vraag of ik zin had om samen iets te gaan drinken. Het was een prachtig zonnige dag, tot nu toe een zeldzaamheid in 2018, dus ik hapte toe.

Die boodschappen konden nog wel even wachten en had ik meteen een gelegenheid om mijn gloednieuwe velo-kaart uit te testen. Jaja, ik heb er eindelijk werk van gemaakt! De velofietsen zien er niet al te hip uit, maar zijn stevig en rijden verrassend goed.

En zo genoot ik zaterdagnamiddag van een kopje thee op het allereerste terrasje van het jaar samen met mijn neef en zijn cutie van een dochter (die naar het schijnt op mij lijkt, maar dat zie ik toch niet).

A rain check birthday dinner

Ter compensatie van het gemiste verjaardagsetentje, boekte ik twee zitplaatsen aan de eettoog van restaurant Jinza. Dat had mijn vriend wel verdiend na de teleurstelling van zijn afgelaste vlucht (hij wacht trouwens nog steeds op de terugbetaling van zijn tickets).

Vrijdagavond na het werk liep ik doorheen mijn favoriete Antwerpse straat naar de Dageraadplaats waar ik afgesproken had met mijn vriend. We waren een beetje te vroeg voor onze reservatie, dus toonde ik mijn vriend mijn favoriete huizen langs de statige Cogels-Osylei, alvorens ons naar de Draakplaats te begeven, een bijzonder, rond plein in twee gesneden door een spoorwegbrug en een collectie tramsporen.

Onze plek aan de toog was een schot in de roos, want we schepten er veel plezier in de chefkok aan het werk te zien in de smetteloze keuken. Omdat je niet elke dag een gemist verjaardagsdinertje in te halen hebt, bestelden we het extra signature gerecht: de pichanh van wagyu rund. Geen minuut spijt gehad, want zelden zo’n heerlijk vlees gegeten. De rest van de gerechten mochten er ook zijn, maar het rundsvlees kaapt moeiteloos de hoofdprijs weg.

Ik laat jullie meegenieten:

appetizer:

tonijn – tartaar – groene asperges – tofu – dashi – linzen:

zeewolf – tom gha kai – wolkoor – fregola – edamame:

sorbet:

picanha van wagyu rund – oosterse bereiding op de BBQ:

passievrucht – mousse – sesam – ijs van sanchopeper:

zoetighede:

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen