Author: yab

Trashday today

In de gangen op het werk stonden grote containers. Containers die aan een hoog tempo gevuld raakten met door de jaren heen opgespaard papier. En dan beseft een mens een te meer hoe snel de chaos dreigt. Eens al je documenten uitsorteren en weggooien wat verouderd of overbodig geworden is, het is geen overbodige luxe. En het werkt bevrijdend, zo’n trash day. Al die documentatie die je toch nooit meer bekijkt. Weg ermee!

FYI: Ons bedrijf verhuisde vier jaar geleden naar een nieuw gebouw, dat door de steeds groeiende papierberg nu al kampt met een nijpend opslagplaatsgebrek.

Iep!

Via mijn werk kreeg ik een DVD van deze bijzondere kinderfilm in mijn bezit. Het is niet echt mijn gewoonte kinderfilms te kijken, maar de schrijfster Joke Van Leeuwen is meermaals bekroond voor haar werk en ik was wel een beetje benieuwd naar het verhaal. En wat een schattige film was me dat. Zo prachtig mooi, dat je bijna smelt. Met schitterend naïeve dialogen en een einde dat ver af staat van de traditionele Disney-meligheid. En het kleine vogelmeisje blijkt zowaar een écht meisje te zijn en geen computergegenereerde creatuur. Ik heb de film met kinderlijke verwondering gekeken. Een ideetje voor in het achterhoofd te houden als we nog eens op zoek zijn naar een verjaardagscadeautje voor een kind.

Een succes over de hele lijn

Vorige week werd het slotevent gehouden van het project waarvan ik twee jaar lang projectleider was. Een project dat, na een wat moeizame start, een heel succesvol verloop heeft gekend. Ik ben oprecht trots dat ik deel uitmaakte van het team dat zulke mooie resultaten heeft bereikt en dat we op zo’n goede manier hebben samen gewerkt.

Op het slotevent wilden we de resultaten van ons project met een breder publiek delen en de aanwezigen enthousiasmeren om in het vervolgtraject te stappen. En ik denk dat we daar prima in geslaagd zijn. De presentaties waren stuk voor stuk goed doordacht en niet te technisch. De opkomst was meer dan behoorlijk. We waren er bovendien in geslaagd twee VIP’s op het podium te krijgen om het belang van ons project te onderstrepen. Mijn vroegere baas, die ondertussen met pensioen is, had zelfs voor de gelegenheid een gaatje in zijn drukke agenda gevonden (want ja, gepensioneerden hebben het zelfs nog drukker dan werkmensen). En niet onbelangrijk: de catering was uitmuntend. Volledig vegetarisch, maar lekker, niet te doen. En omdat ik één van de sprekers was, kreeg ik een doosje heerlijke chocolaatjes mee naar huis.

Toen ik na de afsluitende receptie op de trein stapte, voelde ik me dan ook, ondanks mijn vermoeidheid, licht en vrolijk en neen, dat was niet enkel te danken aan de schuimwijn. 😉 Ik hoop van harte dat het vervolgtraject even succesvol wordt.

Exit zondag

Een zondag die bestond uit

  • een gratis ontbijt op de Heverleese braderie in ruil voor foto’s,
  • een verjaardagsfeestje met veel taart voor mijn oma die 90 werd. Het mensje had geen flauw idee waarom er taart gegeten werd en wie al die vreemde mensen waren die haar per sé wilden kussen en pakjes geven, maar de taart smaakte haar duidelijk en ze leek op haar manier te genieten van de aandacht.
  • en een etentje bij de ouders van mijn vriend om de gaatjes tussen de taart op te vullen.

Een zaterdagavond met vrienden

Door een kleine speling van het lot, zaten we gisterenavond met een dubbele boeking. Enkele maanden geleden hadden we bevriend koppel C en D en hun zoontje O uitgenodigd om bij ons te komen eten. Omdat het voor hen moeilijk was om zo ver op voorhand al toe te zeggen en ze toen nog hoopten rond deze periode midden in de verhuis naar hun nieuwe woonst te zitten, bleef de uitnodiging open staan. Wat later merkte ik het gat in mijn agenda op (en iedereen weet dat gaten in mijn agenda zo snel mogelijk gevuld moeten worden) en nodigde ik vrienden K en T en hun zonen N en U uit om bij ons te komen eten. Ik verkeerde immers in de overtuiging dat C en D niet zouden komen.

Uiteraard waren C en D onze uitnodiging niet vergeten en was de verhuis ondertussen met een paar maanden uitgesteld. Vrijdagavond kregen we dan een telefoontje met de vraag of ze nog welkom waren. Klein beetje vervelend, omdat de beide koppels elkaar helemaal niet kenden. Nu, we besloten ons daar niks van aan te trekken en betrouwend op de sociale ingesteldheid van onze vrienden, waren we ervan overtuigd dat het wel los zou lopen.

En het werd een heel succesvolle avond. We aten verse kersen van de markt, teriyaki, hapjes uit de oven, scampi met sherry, verse pasta met tomaat, champignon en basilicum en als dessert aardbeien gemarineerd in balsamico-azijn met mascarpone. Het was de eerste keer dat ik het vegetarische hoofdgerecht maakte en ik denk dat er nog wat aan gesleuteld moet worden. Het was wat flets van smaak. Gelukkig waren de andere gerechten wel erg lekker.

Jongeman N, tweeënhalf, toonde zich een prima gast. Hij at mooi mee van alle hapjes en heeft in zijn eentje zowat de helft van de kersen opgegeten. Toch leuk als een kind zoveel lust. De twee jongsten in het gezelschap hielden het op een flesje melk. Verder gedroegen ze zich alledrie voortreffelijk, al moesten we voor jongeman N wel even beroep doen op youtube om wat Nijntje-afleveringen op te snorren. Op het einde van de avond zorgde Nieuwjaarskindje O voor een vrolijke noot door zijn vader met een kakbroek op te zadelen. Blijkbaar absorberen niet alle pampers even goed. Gelukkig hadden we toen gedaan met eten. 😉

Buikgriep

Vandaag op bezoek geweest bij vrienden die recentelijk hun kinderaantal verdubbeld hebben. Zoals dat hoort, telden we vol bewondering teentjes en vingertjes en braken we ons het hoofd over op wie de kleine het meeste leek. Alleen de papa zat er een beetje belabberd bij door een gemeen buikgriepje dat het huis binnengebracht was door zijn oudste dochter. Wijselijk hebben mijn vriend en ik het lichamelijk contact met onze vriend tot een absoluut minimum beperkt. Als er iets is wat ik nu absoluut niet kan gebruiken, is het wel een gemene griep. En buikgriep is de allergemeenste.

The A-Team

Gisterenavond liet ik me ondanks het prachtige terrasjesweer overhalen om naar The A-Team te gaan kijken. Wel, in het kort, dat was een vergissing. The A-team moet wel de meest flauwe piefpoefpaffilm aller tijden zijn. Vanaf de eerste minuut wordt er van de kijker zoveel suspension of disbelief gevraagd dat het belachelijk wordt. Enig pluspuntje in de film is Liam Neeson die zelfs in een slechte film toch nog een goeie acteur blijft. Bradley Cooper vond ik een belabberde ‘Face’, hij had evengoed Murdock kunnen spelen, zo’n waanzinnige lachje dat hij produceerde en hij had nul komma nul chemistry met z’n love interest Jessica Biel (die er verschrikkelijk plastic uitzag). Beste scène was toch wel de tank die uit het vliegtuig valt, ik kreeg mijn mond even niet meer dicht wegens zoveel minachting voor de wetten van de zwaartekracht. Enfin, een ideale film voor pubers met teveel testosteron. I pity the fool who watches this movie.

PS: Er zat een hele bende bloggers samen met ons in de film. Benieuwd wat Antoon, Sara die werk zoekt, Manuel en Bunker ervan vonden.