Author: yab

Namen noemen

Het lukt me tegenwoordig gewoon niet meer in om de namen van de nieuwe mensen die mijn pad kruisen in mijn geheugen te prenten. In de Spaanse les heb ik het al lang opgegeven (meer dan dertig nieuwe namen te onthouden, het is me wat), de nieuwe mensen in de Russische les zijn in mijn hoofd: gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #1, gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #2, knappe lange jongen, praatgrage politie-agent, lieve dame met heel lang zwart haar en heel weird mens. Maar helaas slaat dezelfde amnesie ook toe in mijn werkomgeving. Het gebeurt dat ik mensen tegenkom die ik ken van gezicht, maar totaal niet meer kan plaatsen. En dan blijkt dat ik met die persoon de dag voordien in vergadering gezeten heb. De vergadering kan ik me nog voor de geest halen, maar de naam met de beste wil van de wereld niet meer. Toch wel pijnlijk.

Al denk ik dat het een beetje mijn eigen schuld is. Als iemand zich aan mij voorstelt, lijkt het wel alsof ik die eerste seconden gewoon niet aandachtig kan luisteren en dat zijn net de seconden waarop de naam gezegd werd. Ik weet dat ik me meer zou moeten inspannen om namen te onthouden. Namen zijn belangrijk en iedereen wil toch graag met zijn of haar voornaam aangesproken worden. En mijn eigen naam schijnt iedereen prima te onthouden. Misschien moet ik dit op mijn lijstje met goeie voornemens voor het nieuwe jaar zetten, naast meer Japans en Russisch blokken: meer moeite doen om gezichten met een naam te verbinden.

Sinterklaas

Gisteren speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje. Haar tweede Sinterklaas al en al heeft ze het concept nog niet helemaal door, cadeautjes uitpakken is altijd leuk. De cd met kinderliedjes was alvast een groot succes, want ze begon spontaan te dansen op de muziek. Hopelijk nemen de ouders ons dit geschenk niet al te zeer kwalijk, want ik vermoed dat ze de cd nog ettelijke keren zullen mogen horen. 😉

Doopsel

Zaterdagavond waren we samen met nog een ander koppel te gast bij vrienden. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het doopsel en ik liet me ontvallen dat ik uitgetreden was uit de katholieke kerk. Dat wil zeggen dat in het doopregister naast mijn naam een annotatie gemaakt wordt die aangeeft dat ik niet langer tot de katholiek kerk behoor. Deze mededeling gaf aanleiding tot een beetje een ongemakkelijk stilte, want beide koppels hebben hun kinderen laten dopen. En je kan dan wel zeggen, och het is maar een beetje water over het hoofd van een kind, maar met deze symbolische daad geef je wel te kennen dat je wil dat je kind deel uitmaakt van de katholieke kerk zonder dat het daar zelf heeft voor kunnen kiezen. Natuurlijk is die annotatie naast mijn naam in het doopregister even symbolisch. Ik zie het een beetje als mijn kleine daad van verzet tegen een ondemocratisch instituut dat te lang te veel macht heeft gehad. Toch blijf ik het vreemd vinden dat er met al die schandalen die de laatste tijd naar boven gekomen zijn, nog zoveel mensen hun kinderen laten dopen, zelfs al gaan ze zelf alleen naar de kerk bij huwelijken en begrafenissen (en dan zit ik daar zelf ook, hoor).

Oh well, zolang ze maar gezond zijn, he?

Change of plans

Oorspronkelijk hadden we het idee opgevat om vrijdagavond in Brussel naar The Social Network te gaan. (In Leuven speelt die al lang niet meer.) Maar ik had nog zoveel werk en ik wilde niet aan het weekend beginnen zonder dat ik alles had afgewerkt. Dus werkte ik door tot ik met een gerust gemoed de deur achter mij kon dichttrekken op het werk en nam ik daarna de trein naar huis.

In de plaats van naar de film te gaan, brachten we dan maar een bezoekje aan de Foto Gamma openingsreceptie. We bleven er langer dan gepland, want we liepen er wat fotobloggers tegen het lijf, waaronder Eric O en Koen van Fotogeniek België. Altijd leuk om over fotografie te kunnen babbelen en ik hoop echt dat Koen zichzelf opvolgt in de categorie “fotografie” van de Clickx wedstrijd, al zal het niet makkelijk zijn om tegen Belgium Digital op te boksen.

En oja, de tentoongestelde foto’s waren ook de moeite.

Vijf uur

Zo lang heb ik vandaag vergaderd. Twee uur met the big boss over een heel belangrijk rapport dat mijn team moet opleveren tegen begin volgende week (stressy toestanden, niet te doen, ik heb me al voorgenomen te trakteren als het helemaal klaar is, iedereen begint er echt door te zitten), aansluitend twee uur in lunchmeeting (met vieze sandwiches, yakkes) met één van onze belangrijkste opdrachtgevers over een ander document dat volgende week opgeleverd moet worden (gelukkig door iemand die niet aan het eerste rapport meewerkt), gevolgd door nog een uur vergadering over boekhoudkundige spitstechnologie i.v.m. enkele projecten die ik door het onverwachte vertrek van iemand van een ander team in mijn schoot geworpen kreeg. En dan racen tegen de klok om toch nog een beetje mails te verwerken.

En door de stress wordt (woeps) ik al dagen achtereen om zes uur wakker. Maar het komt allemaal in orde, ik heb er vertrouwen in.

Oost-Vlaamse gastvrijheid

En dan ben ik er nog niet toe gekomen iets te schrijven over onze gezellige zondagavond in Gent! ‘t Is altijd leuk en lekker (of moet ik zeggen, vré wijs?) bij volksvertegenwoordiger Peter en zijn bevallige vriendein Lynn. Er liep daar trouwens een zingende BV rond in huis (sorry Fleur, dat ik Spring niet kende). We dronken wijn van een andere BV en aten breydelspek, vispannetje en mislukte ijscrème (maar, hey, de milkshake smaakte des te lekkerder!). Het werd even wat heet onder mijn voeten toen de politieke discussies kwamen boven drijven, maar gelukkig was daar Emma, de charmante dochter van Joke en Vincent die alle aandacht naar zich toe trok.

Thanks Peter en Lynn voor de fijne avond!

Charmant

Zat ik vanavond op de trein, na alweer een veel te lange werkdag, een beetje op mijn iPhone te prutsen, omdat ik geen zin had om Japans te blokken. Stapte er in Brussel Noord een Indisch ogende kerel op die vlak voor mij kwam zitten. Ik had hem al een paar keer tersluiks naar mij zien kijken, maar hem verder gewoon genegeerd. Ik was moe, had honger en was niet echt geneigd tot een gesprek. Tot we allebei in Leuven afstapten en hij me een businesskaartje in de hand duwde. Hij glimlachte naar me, keek nog een paar keer om en weg was hij. Dit stond er op het kaartje:

Hi, you are pretty and hot. I like you & I like to date you if you like me too. Please email me at *e-mailadres* en *gsm-nummer*.

En eensklaps voelde ik me een pak beter. Mocht ik ooit zin hebben in een exotisch avontuurtje, ik weet wie te bellen. 😉

Een cadeautje met een roos

Tijdens de eindejaarsperiode krijg je meestal een cadeautje van de goede doelen waaraan je een maandelijkse bijdrage levert. Vaak zijn dat nutteloze dingen zoals papieren agenda’s en kalenders (serieus, wie gebruikt dat nog), dus gingen die, goedbedoelde, geschenkjes bij mij rechtstreeks de papiermand of de vuilnisbak in. Zonde, want dat geld kon nuttiger besteed worden. Maar kijk, deze keer heeft het Rode Kruis iets nuttigs cadeau gegeven: persoonlijke adresetiketten met een mooie roos (de Roos van Menslievendheid) naast mijn naam. Die gaan zeker nog van pas komen! Dankjewel, Rode Kruis.

Home sweet home

Eindelijk thuis na twee dagen Luxemburg! Pfft, zo’n lange treinreis is toch vermoeiend. Al probeer ik de tijd in de trein altijd zo goed mogelijk op te vullen met het beantwoorden van mails (enkel binnen de Belgische grenzen, want data-roaming is echt te duur), schrijven van documenten voor ‘t werk en van buiten leren van vervoegingen van Russische werkwoorden. Het was een goedgevulde tweedaagse. Interessante mensen ontmoet die zoveel kennis en ervaring hebben dat je je een onbeduidende dwerg voelt als je met hen in gesprek bent. Maar hey, ik leer telkens weer iets bij en zo groei ik beetje bij beetje.

Alleen jammer dat ik niet de gelegenheid had om een wandeling te maken in het besneeuwde Luxemburg. Met de kerstverlichting in de bomen en de kraampjes van de (mini-)kerstmarkt zag het er heel gezellig uit. Laat die kerstmarkten maar komen!