Author: yab

Photoshop

Het is niet dat ik niets bijleer in de cursus, want dat doe ik wel degelijk, maar het tempo ligt te laag voor mij. Zo laag dat ik het me kan permitteren om te multitasken (mijn aantal ongelezen mails kent op woensdagavond altijd een dipje). Multitasken is iets wat ik tijdens de lessen photoshop in de fotografiecursus nooit heb gedaan. Toegegeven, ik ben niet echt een photoshop-beginner en ik weet de meeste tools wel zitten, al gebruik ik ze zelden of nooit en het is handig dat iemand alles van naadje tot draadje uitlegt. Photoshop is zo’n ongelooflijk uitgebreid programma en ik denk dat ik meer uit mijn foto’s kan halen als ik de finesses daarvan beter onder de knie krijg. Al ben ik niet van plan ál mijn foto’s de full photoshop-treatment te geven. Mijn tijd is nu al zo schaars.

En ondertussen grinnik ik een beetje inwendig als één van mijn medecursisten alweer een tool of een foto of een hulplijn kwijt is. Alle begin is moeilijk. 😉

Saai!

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik op bezoek geweest bij een collega van hem. Een verplicht nummer, want de collega had hem al een keer of vijf uitgenodigd en mijn vriend had die uitnodiging steeds vriendelijk afgewimpeld. Maar de aanhouder wint en zo zaten we gisterenavond met een glaasje champagne (god zij dank!) in de sofa in zijn gloednieuwe, verschrikkelijk lege huiskamer-in-opbouw te luisteren naar de snoeverige verhalen van iemand die dacht dat de zon uit zijn gat scheen. Man, man, man, ik heb op mijn tong moeten bijten. Ik had echt medelijden met zijn vrouw, die die verhalen waarschijnlijk al honderd keer had moeten aanhoren.

Maar kijk, ik kan professioneel zijn, als dat moet. Ik toverde een fake glimlach op mijn gezicht, terwijl ik luisterde naar de boeiende verhalen over de gordijnkasten en de bouwplannen die duidelijk nog ettelijke jaren in beslag zouden nemen. Al een geluk dat het lekkere champagne was.

Den Haag

Het is altijd een hele excursie, op één dag heen en weer naar Den Haag, maar ik haal altijd enorm veel energie uit een bezoek aan onze vrienden daar. Je hebt van die mensen waarmee het geweldig klikt en zij zijn zo’n stel. Ik kijk ook erg naar hen op: een schitterend leven opgebouwd in Nederland, allebei een mooie carrière, twee lieve kinderen en een derde onderweg. En toch, alles kan beter. Hij voelt zich al een tijdje minder goed in zijn job en nu is de knoop doorgehakt: hun huis in Den Haag wordt verhuurd en ze verkassen naar het Frans sprekende deel van Zwitserland. De plannen zijn nog weinig concreet op dit moment, maar ik twijfel er geen moment aan dat ze ze zullen realiseren. Fantastisch vind ik dat en diep van binnen wil ik ook het lef hebben om te zeggen: foert, ik begin helemaal opnieuw vanaf nul in een ander land. Maar het is gemakkelijker om in je luie zetel te blijven zitten en alles bij het oude te laten. Ik ben een wussie.

Dwaallicht

Van mijn lieve tante kreeg ik als nieuwjaarsgeschenkje de stripversie van “Het Dwaallicht” van Willem Elsschot. Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat het enige wat ik ooit van Elsschot gelezen heb, “Kaas” is, maar ter verschoning, dat vond ik dan ook geweldig goed. Al is me vooral bijgebleven dat ik die sukkel van een Laarmans eens goed door mekaar wilde schudden. “Het Dwaallicht” liet me in dat opzicht met een minder gefrustreerd gevoel achter. De verstripping is trouwens zeer mooi gedaan met sfeervolle sepiakleurige tekeningen die perfect bij de sfeer van de novelle passen.

Dus toen vriendin U voorstelde om samen naar Kulturama te gaan en ik zag dat “Dwaallicht” op het programma stond, was de keuze snel gemaakt. En zo zaten we vrijdag samen in het Wagehuys te genieten van de sublieme vertolking van Warre Borgmans. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog een theatervoorstelling bijwoonde, maar deze voorstelling deed me alvast goesting krijgen in meer.

Na de voorstelling dronken we nog iets in de Improvisio en spraken we over de serieuze zaken des levens.

Een mooie afsluiter van een drukke week.

Blauwvintonijn

Ik mag dan wel een grote sushifan zijn, maar dat is geen excuus om deze prachtige vis te laten uitsterven. Want zeg nu zelf? Voel jij je graag schuldig bij elke hap die je eet? De enige manier om het uitsterven van de blauwvintonijn tegen te gaan, is het opleggen van een totaal verbod op internationale handel in blauwvintonijn en tegelijkertijd stoppen met de Europese subsidies voor tonijnvissers. En nu maar hopen dat Japan stopt met haar aggressieve lobbywerk tégen zo’n verbod op internationale handel en dat restaurants overal ter wereld de blauwvintonijn door alternatieve vissoorten vervangen. Ik denk dat de meeste consumenten hier alleen maar begrip voor zullen hebben.

Artefact

Vanavond zijn mijn vriend en ik naar de openingsavond van Artefact geweest. Eerst trakteerde Hans W. Koch ons op de piepende en ruisende doodsstijd van een computer. De geluiden die geproduceerd werden, waren allesbehalve een streling voor het oor en ik was dan ook opgelucht toen redelijk snel een eind kwam aan de marteling van die arme computer en mijn oren even rust gegund werden.

Vervolgens was het de beurt aan Julien Maire, een Fransman die zich van zo’n schabouwelijk Engels bediende dat ik er even aan twijfelde dat het een act was. Hij haalde een camera uit mekaar en voerde tussendoor wat trucjes op met een oud stuk pelicule. Ik was zo afgeleid door zijn Frenglish dat de performance maar half tot me is doorgedrongen. Feit is dat hij de lachers op zijn hand had en er op het einde niet veel meer van de camera overbleef.

Enfin, geen van beide voorstellingen heeft me echt geboeid. Het deed me meer denken aan het geprutst van hobbyisten in hun garage dan aan kunst. Op een gegeven moment voelde ik zelfs mijn oogleden zwaar worden. Al kan dat ook gelegen hebben aan de glazen wijn die ik op de receptie genuttigd had. 😉

La plaza tiene una torre

La plaza tiene una torre,
la torre tiene un balcón,
el balcón tiene una dama,
la dama tiene una flor.
Ha pasado un caballero
-¡quién sabe por qué pasó!-
y se ha llevado la plaza
con su torre y su balcón,
con su balcón y su dama,
su dama y su blanca flor.

Dit is het gedicht van Antonio Machado dat we met een groepje medestudenten van de Spaanse les zullen declameren tijdens gedichtenweek. Er is nog wat werk aan onze act, want het meisje dat de jonkvrouwe uitbeeldde voelde zich niet zo op haar gemak op haar stoel die de toren uitbeeldde. En onze ridder is op het einde helemaal vergeten haar te schaken.

En ligt het nu aan mij of denken jullie ook dat dit gedicht over de ontmaagding van een onschuldige deerne gaat?

Uitgaan in Heverlee

Door een last minute change of plans bevonden we ons zaterdagavond bij een uitstekende Indiër in het al even uitstekende gezelschap van Karel en Eveline. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Na het eten wilden we ter afsluiting nog iets gaan drinken. Helaas bleek het enige hippe café in de buurt, de Via Via stampvol te zitten en veel heeft Heverlee verder niet te bieden. Gelukkig was er nog de toog van het Seinhuis waar men welwillend onze dorst leste.

Heverlee en het centrum van Leuven liggen ocharme op een kwartiertje fietsen van mekaar, maar wat een wereld van verschil op een zaterdagavond.