Eindelijk een einde komen aan de lijdensweg van Ariel Sharon? Niet dat ik ooit een fan geweest ben van ‘s mans politiek, maar acht jaar in coma liggen, dat wens je je ergste vijand niet toe.
Dus wellicht is dit de allerlaatste keer dat ik de vraag “Hoe zou het nog met Ariel Sharon zijn?” stel. Laat ons het hopen…
De voorlaatste dag van het jaar brachten mijn vriend en ik door in de Efteling, samen met zijn oudste petekindje (vier jaar al!) en onze vrienden uit Limburg met hun drie kinderen. Het werd een boeiende, maar vermoeiende dag. Man, zo’n vierjarige heeft energie voor tien en als je even een seconde niet oplet, zit ze voordat je er erg in hebt op een draaimolen zonder dat je daar toestemming voor gegeven hebt.
Het magische gevoel dat ik me als kind van de Efteling herinnerde, vond ik echter niet terug. Zelfs de mooie kerstverlichting ‘s avonds had niet het gewenste effect. Wellicht omdat we de ganse dag druk bezig waren met drie kinderen in het oog te houden. Pluimgewichtje bleef gelukkig mooi in zijn buggy liggen. Het merendeel van de dag brachten we door in het sprookjesbos. Ik zag alle oude bekenden van weleer terug: Roodkapje, Doornroosje, Vrouw Holle, Ezeltje Strekje, de zeven geitjes en natuurlijk ook de Grote Boze Wolf. De Efteling had hier en daar een wintertoets aangebracht (de ijsspegel aan de neus van Langnek was hilarisch), maar de betovering die ik verwacht had te voelen, bleef uit. Wellicht ben ik nu officieel te oud om nog in sprookjes te geloven. 
Gelukkig zag ik in de ogen van de kinderen die ons vergezelden dat de magie van de Efteling nog steeds bestaat. Hun enthousiasme maakte mijn dag goed. Het was een plezier om te zien hoe het sociale petekindje van mijn vriend erin slaagde ook de verlegen 9-jarige aan het lachen te brengen. En dat het klikte met de 5-jarige stoere bink, dat sprak voor zich.
De dag eindigde met pannenkoeken die de kinderen zelf konden versieren en een ritje in de vliegende Pagode. Het prachtige nachtelijke uitzicht over de Efteling, was een perfecte afsluiter.
We leverden het totaal uitgeputte petekindje zonder een schrammetje terug af bij de ouders en kropen na een laatste nachtelijke rit vroeg in bed.
PS: Grootste teleurstelling was toch wel dat er slechtst één Holle Bolle Gijs “Dankjewel” zei na het ontvangen van een heerlijke afvalgift. Al de andere Holle Bolle Gijzen waren Fake!
PS2: Wat ik totaal niet begreep, was dat er geen enkele toiletruimte was uitgerust met een wastafel en handdoekautomaat op kinderhoogte. Niet echt kindvriendelijk voor zo’n kinderparadijs.
Zaterdag vond het traditionele kerstfeest plaats bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst in vijf jaar zaten de drie kinderen, hun partners en nakomelingen weer samen aan de kerstdis. Het voelde soms wat geforceerd aan, maar hey, het is een grote stap voorwaarts en de mama van mijn vriend was, uiteraard, dolgelukkig. Ik werd voor de verandering weer aan het tekenen gezet, al moet ik nog wat oefenen op de anatomisch correcte uitvoering van een kikker. Het aantal decibels dat het kleine grut produceerde was recht evenredig met het aantal cadeaus dat ze ontvingen. Iedereen haalde dan ook opgelucht adem toen het slaaptijd was. 😉 Ik was, net als vorig jaar, erg blij met mijn HappyPack, want eerlijk, ik heb al alles wat ik kan verlangen en er zijn genoeg mensen op deze aardbol die nooit cadeaus krijgen.
Zondag waren we te gast bij vrienden die in de buurt van Leuven woonden en konden we onze gastheer en gastvrouw feliciteren met een tweede dochter op komst. We waren in totaal met drie koppels en twee kinderen en ik hoef jullie zeker niet te vertellen wie het meeste lawaai produceerde? 😉 We kregen overheerlijke zelfgemaakte cannelloni voorgeschoteld en praatten over de dingen des levens. Het doet me altijd veel plezier om te zien hoe mijn vrienden stuk voor stuk erin geslaagd zijn op een succesvolle manier hun leven uit te bouwen. En door te spelen met hun kroost kan ik me ook weer heel even jong voelen. De argeloze drang van een kind om de wereld te verkennen, het blijft me ontroeren.
Drie hele dagen zonder ook maar iets gepland te hebben, ik kan me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe lang dat geleden moet zijn. Ok, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we deze ochtend/middag de stad ingegaan zijn voor wat boodschappen, bestellingen voor oud- en nieuwjaar en een paar cadeaus (gelukkig moeten er enkel voor het kerstfeest van mijn vriend zijn ouders cadeaus gekocht worden en daar wordt een systeem van lotjes trekken gehanteerd om de consumptiedrang in te perken).
We waren zelfs te lui om op kerstavond ons ondertussen traditionele uitstapje naar de cinema te doen. We hielden het op afhaalsushi en een paar afleveringen van series op de pc. We hebben het ondertussen al helemaal opgegeven om mee te zijn met de hippe series (Homeland, Breaking Bad, Game of Thrones, we kennen ze alleen maar van naam en zelfs bij de afleveringen van onze geliefde seriekiller Dexter zijn we ergens in de derde reeks gestrand).
En ik moet zeggen: het deed deugd. Even wat tijd om bij te slapen en op adem te komen van de voorbije drukke weken. Mijn fotoachterstand is nog lang niet weggewerkt, maar ik heb er toch flink aan geknabbeld. Ook zalig om nog eens uitgebreid tijd te kunnen maken voor mekaar. Drie hele dagen! Over een vrolijk kerstfeest gesproken!
En nu zijn we helemaal klaar om morgen vol overtuiging aan het actieve deel van onze kerstvakantie te beginnen!
Fantastisch dat er mensen zijn die zich dagelijks inzetten om de wereld een betere plek te maken.
Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.
Beneden op de scène staat een jongeman. Hij heeft een beeldje in zijn hand en dankt het publiek voor zijn tweede prijs van de avond. Het applaus stijgt op uit de tot de nok gevulde zaal. De interviewer vraagt hem naar zijn volgende project. Een jong talent spreekt, wat onzeker, de aandacht niet gewoon. De geldprijs zal hem een sleutel aanreiken om een potentieel schitterende toekomst te ontsluiten.
Hoewel ik meeklap met de massa, zie ik iemand anders op de scène staan: de kleinzoon van mijn favoriete leerkracht Frans in het middelbaar. Vele jaren scheiden me ondertussen van zijn lessen, maar kijk, de moderne technologie hernieuwde de banden met het verleden en zo weet ik dat die blinkende jongeman daar beneden de kleinzoon van mijn oud-leerkracht is.
Op de jonge winnaar neerkijkend, ben ik me opeens scherp bewust van gemaakte keuzes, ingeslagen paden, voorgoed verloren mogelijkheden. Ik moet een kloof van steeds meer jaren overbruggen om mij het meisje voor de geest te halen dat ijverig haar hand op stak in de Franse les, dat altijd het juiste antwoord wist en voor wie de wereld wijd open lag. Dromen over grootsheid bloeiden in het hoofd van een jong meisje. Want je kan alles worden wat je wil, als je er maar hard genoeg voor werkt.
De voorbije jaren brokkelde dit ongebreideld geloof in de toekomst gestaag af. Gemaakte keuzes hebben deuren geopend, maar veel meer andere gesloten. Hoe ouder ik word, hoe scherper het besef groeit dat mijn voorraad keuzes eindig is en steeds kleiner wordt. Naar de buitenwereld toe blijf ik volhouden dat alles mogelijk is, maar diep van binnen heeft de twijfel het pleit reeds gewonnen. Ik geloof niet meer dat ik alles kan worden wat ik wil.
Mijn favoriete leerkracht Frans zal straks ongetwijfeld zijn trots over de prestaties van zijn kleinzoon met de ganse wereld delen. En de jongeman, ja, zijn enthousiaste blik getuigt van een rotsvast geloof in de oneindigheid van zijn keuzemogelijkheden. En daarom benijd ik hem.
Stiekem moet ik toegeven dat ik de laatste dagen heb zitten aftellen naar deze 24ste december. December was een buitengewoon hectische maand en natuurlijk liep er op de valreep nog van alles mis. Zo ontdekten we gisteren nog een fout in ons financieel systeem. Human error, het gebeurt, gelukkig konden we het nog rechtzetten.
Vandaag zal het een beetje uitbollen zijn, de mailbox wat opruimen, wat dossiers klasseren, de out of office boodschap instellen en de laatste collega’s die nog op post zijn een prettig jaareinde wensen.
Benieuwd wat 2014 in petto zal hebben!
Beloofd! Volgend jaar hoop ik weer wat meer tijd te hebben voor iets uitgebreidere posts.
Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.
Een mooie zomerdag. Een blakende blauwe zon aan de hemel. Ik heb de hele voormiddag buiten gespeeld in het ploeterbadje. Mijn blote voeten zijn modderig. Ik snak naar wat verfrissing en loop naar binnen.
“Stop!” beveelt mijn moeder. “Ik ben net aan het poetsen. Veeg je voeten af aan deze handdoek.” Ik zucht: de dagelijkse poetsbeurt staat tussen mij en een glas gekoelde limonade. Gehoorzaam veeg ik mijn voeten schoon, erop lettend dat er geen korrel zand blijft zitten tussen mijn tenen.
Ik trek mijn huisslippers aan en blijf in de deuropening staan wachten.
“De vloer is nog nat. Blijf daar even staan tot ik klaar ben.” Zorgvuldig poetst mijn moeder de laatste hoek van de kamer. Ze wringt de dweil uit tot de laatste druppel water in de emmer is terecht gekomen, vouwt hem dubbel en hangt hem over de rand van de emmer. Ze neemt de trekker, verzamelt het overtollige water zonder ook maar één plekje over het hoofd te zien en neemt het water op met de alweer bijna droge dweil.
“Nog twee minuutjes wachten tot alles droog is, dan kan je naar de ijskast.”
