Twee belangrijke vergaderingen in de voormiddag, een lunchvergadering over een bijzonder lastig onderwerp met de lekkerste broodjes en quiches ooit, drie vergaderingen in de namiddag en ‘s avonds een aspergedate met mijn vriend op het terras van brasserie Van de Weyer.
Asperges met lamsvlees (ongelooflijk lekker!):
En de dag eindigde met een onverwachte bezoeker! Een junikever!
Omdat we zin hadden in comfort food na een feestje met wellicht iets te veel drank. Alleen jammer dat ongeveer de helft van de menukaart niet beschikbaar was en op de koop toe de blender ook nog eens stuk was, zodat we geen smoothie konden bestellen. Gelukkig werkte de juicer wel nog!
Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!
Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.
Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.
We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!
Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.
Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.
De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.
We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.
Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.
Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.
Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.
De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.
Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!
Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!
We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.
Deze voormiddag naar Antwerpen gespoord voor een vergadering van ocharme anderhalf uur en deze namiddag op mijn appartement in Leuven maar liefst zes opeenvolgende Teams vergaderingen overleefd. Dus vond ik dat ik wel iets lekkers verdiend had om het weekend goed in te zetten. En zo belandden mijn vriend en ik op het terras van Nirvana Kitchen alwaar ik genoot van hun veganistische stavik thali vergezeld van een lekker glaasje schuimwijn. Laat dat weekend maar komen!
papadum:
Voorgerechten:
Cornetto tofu:
Sambar dal, gobi manchurian, kathal taco, pao bhaji met erwten pulao rijst en raita:
Deze avond woonde ik de prijsuitreiking van de Prijs Wivina Demeester 2023 bij. De Prijs Wivina Demeester bekroont opdrachtgevers die een hoogstaand stedenbouwkundig, landschappelijk en architecturaal kwaliteitsbeleid voeren en die met hun voorbeeldig ontwikkelingstraject, doordachte aanpak en zin voor vernieuwing kwaliteit vooropstellen. (en ja, dat heb ik gekopieerd van de website)
De prijsuitreiking vond plaats in het Atelier van de Vlaams Bouwmeester in de mooie Ravensteingalerij in vrij beperkte kring. Dat neemt niet weg dat de laureaten bijzonder bij waren met het prachtige kunstwerk ‘Bouwerkrans’ dat ze in ontvangst mochten nemen van Belgisch kunstenaar Liesbeth Henderickx. Om de kransen te creëren maakte Liesbeth Henderickx gebruik van materialen gevonden op bouwsites. Het eindresultaat is prachtig, maar wel zwaar om aan de muur te hangen. 😉
Ik bleef nog even napraten na de uitreiking, maar dat glas witte wijn liet ik toch maar aan mij voorbij gaan. Nog te veel mails te beantwoorden!
Onze grote baas is momenteel bezig aan zijn afscheidstournee. Eind deze maand legt hij immers zijn functie neer en gaat hij officieel met pensioen. Daarom had hij aansluitend op het periodiek overleg met een partner waarmee we nauw samenwerken, aan alle aanwezigen een lunch aangeboden. Fijn, ik keek er al naar uit! Totdat mijn collega en ik twee dagen geleden doodleuk de boodschap kregen dat hij niet aanwezig kon zijn op de lunch wegens een andere dringende afspraak. Een afscheidslunch zonder het feestvarken, dat vonden wij nu toch echt wel heel raar. Dus werd de lunch geannuleerd (helaas mochten we hiervoor wel 30% annuleringskosten ophoesten) en vervangen door een kleine receptie na de vergadering met champagne (die een collega voor onze baas is gaan kopen) en pralines van Bittersweet (die ik gisterenavond zelf nog snel ben gaan halen). Denk dat onze partner het afscheidscadeau van onze baas als wraak voor het afgelasten van de lunch daarom tot een fleece dekentje heeft teruggebracht. De samenwerking verloopt niet altijd even collegiaal. 😉
En zo kwam het dat ik, ter vervanging van de geplande fancy lunch, deze middag samen met een paar collega’s op het terras van Frank belandde. Zeker zo gezond, maar minder goed voor de portemonnée.
Savoury chickpea pancake, caramelized onion, marinated fennel, balsamic black pearl mushrooms, black garlic & cashew cream, salad, garlic & soy dressing, chickpea crumble:
Vandaag verjaart mijn broertje! Oorspronkelijk was het plan om deze wijnroute te volgen, maar aangezien we Alba en Barbaresco al eerder bezocht hebben, passen we de route wat aan en besluiten we naar Barolo te rijden. Barolo ligt op zo’n drie kwartier rijden van onze B&B. Da’s wel een beetje het nadeel van Piemonte: om ergens te geraken ben je altijd makkelijk een half uur onderweg.
We vinden gelukkig redelijk makkelijk een parkeerplaats op een parking vlakbij het centrum en na een klein klimmetje staan we in de pittoreske straten van Barolo, dat er nog helemaal uitziet zoals ik het mij herinner. We wandelen naar het mooie kasteel van Barolo en beslissen dat elf uur een perfect moment is om te aperitieven op het terras van LHANGAR wine bar. Want hoe vaak kan een mens een barolo drinken in Barolo? We klinken op de verjaardag van mijn broer en genieten van een lekker glas barolo vergezeld van heerlijke charcuterie. La dolce vita!
Na dit heerlijke aperitief rijden we verder naar Borgomale, een bijzonder pittoresk piepklein burchtdorpje. Bedoeling was om even binnen te stappen in de gemeentelijke enoteca waar nog twee crutin (het lokale dialect voor kelderruimte) te zien zijn: eentje die dienst deed als wijnkelder en eentje die werd gebruikt als voedselopslagplaats gevuld met sneeuw. Helaas, het dorpje is uitgestorven en alles is dicht. Dus dit zal voor altijd het dorpje blijven waar ik onder een boom ben gaan plassen omdat er nergens een toilet te vinden was. 😉
Yep, ik heb de Klimop helemaal herontdekt! Echt genoten van deze businesslunch. Nuja, een maaltijd die start met inktvis kan natuurlijk al moeilijk misgaan. En ook mijn hoofdgerecht, eend met sinaasappelsaus, was een schot in de roos. Alleen jammer dat het net iets te frisjes en wisselvallig was om buiten op het terras te zitten.
Yep, ik doe nog steeds dapper verder met mijn 10.000 stappen per dag!
