Feestelijk diner van Convento wijnbistro

Zoals ik al zei, doen mijn vriend en ik ons best om de Leuvense horeca een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijden. Vanavond probeerden we voor het eerst het afhaalmenu van Convento Wijnbistro uit, een restaurant waar we al meermaals uitstekend gegeten en gedronken hebben.

Heel vooruitziend trouwens van mij om oesters te bestellen, konden we meteen de maaltijd beginnen met een oestertje en een glas champagne om te vieren dat (een gedeelte van) de USA eindelijk bij zinnen is gekomen en Joe Biden tot president heeft verkozen. Al blijf ik het verbazingwekkend vinden dat die *censuur* van een Trump nog zoveel stemmen uit de brand heeft weten te slepen. De USA is werkelijk een diep verdeeld land. Niet dat ik Joe Biden zo’n fantastisch inspirerende presidentskandidaat vond. Hij is nu eenmaal geen Obama. Maar het stemt me hoopvol dat Kamala Harris hierdoor de eerste Indiaas-Amerikaanse, de eerste Afro-Amerikaanse én de eerste vrouwelijke vicepresident van de Verenigde Staten zal worden. Go, Kamala! Breek dat glazen plafond!

De stemming voor het diner was dus opperbest ten huize yab. Na de oesters zetten we de avond op hetzelfde elan verder met volgende gerechten:

Zuurdesemfocaccia, boschampignons, Blue Duroux uit de Auvergne:

Gelakte canette, rode biet, kruidenbulgur, veenbes, jus:

Kaasselectie van Elsen: Cabreou, Carré de l’Est, Brie de Melun, Ossau Iraty, Fontina Alpage:

Rijstpap, saffraan, Durondeaupeer:

Fenomenaal lekker!

Speelbergwandeling

De dag gestart met het wegwerken van het dessert dat mijn vriend gisterenavond met de beste wil van de wereld niet meer op kreeg. Gelukkig waren er twee stukken geitenkaas met frambozenvinaigrette en spekjes, zodat ik ook kon meesmullen van dit tot ontbijt omgetoverd dessert.

Natuurlijk maakten we gebruik van deze prachtige, zonnige zaterdag om nog eens een wandeling in de buurt van Leuven te maken. Toegegeven het wordt steeds moeilijker om nieuwe plekken te ontdekken op fietsafstand van ons appartement, maar we doen ons best. Ditmaal fietsten we naar de Sint-Kwintenkerk in Linden waar de Speelbergwandeling van start ging. Een wandeling van een dikke 11 kilometer doorheen het Lindenbos en het Chartreuzenbos. Een stuk van dit parcours (de Chartreuzenberg) hadden we al eerder gedaan, maar de herfstkleuren in combinatie met de stralende zon gaven deze plek nog nét dat beetje extra. Fijn om dezelfde plek in verschillende jaargetijden te kunnen bewonderen.

Dat we niet de enige waren die van dit uitzonderlijk zachte herfstweer wilden genieten, bleek al snel. Het was bijzonder druk in de Vlaams-Brabantse bossen. Het is duidelijk dat half België aan het wandelen geslagen is. Mja, ‘t is niet dat er momenteel zoveel alternatieven zijn en al die kinderen moeten toch ergens hun energie aan kwijt geraken tijdens deze twee weken durende schoolvakantie, nietwaar? We genoten zo van de wandeling dat we nog een kleine lus extra deden en in totaal op zo’n 15 wandelkilometers uitkwamen.

Eén ding is zeker, deze coronacrisis heeft onze kennis van de streek rond Leuven een stevige boost gegeven.

Friday night’s dinner by Julia en Elias

Zoals jullie weten nemen mijn vriend en ik onze verantwoordelijkheid om de Leuvense horeca zo goed mogelijk te ondersteunen tijdens deze coronacrisis bijzonder serieus. Tijdens de week buigen we ons over de verschillende aangeboden menu’s en kiezen dan twee restaurants uit die we een warm hart toedragen.

Vandaag was Julia en Elias aan de beurt. Na het heerlijke diner tijdens de eerste lockdown, bevestigde dit restaurant opnieuw met een heerlijke menu, die bijzonder eenvoudig in mekaar te boksen was. Passeerden op ons bord:

Huisgemaakte cannelloni van Noordzeevis:

Texel lam, geglaceerde groenten, aardappelgratin en tijmsaus:

Dessert rond structuren van mango en ananas:

Een redelijk copieuze maaltijd, doordat het voorgerecht al meteen een stevige portie was. De onbetwiste hoofdprijs was echter voor het boterzachte lamsvlees. Zó ongelooflijk lekker!

Een ongewenste uitkomst

Vandaag stond met stip genoteerd in mijn agenda: de dag dat ik mijn opvolger-teamverantwoordelijke zou helpen selecteren en met een gerust hart mijn team in goede handen zou achterlaten. Van bij de start van de procedure was het aantal kandidaten echter vrij beperkt en bij het eindgesprek bleef er bijna niemand meer over. Eén van de kandidaten haakte zelfs de dag zelf af. Misschien omwille van de corona-pandemie, maar goed, de echte reden voor het gebrek aan interesse voor toch een razend interessante job zullen we nooit weten.

Nuja, ik wilde niet op voorhand al de moed laten zakken en begon vol enthousiasme aan de gesprekken. Helaas, het mocht niet zijn. Ik heb mij altijd voorgenomen geen kandidaat te selecteren als ik er niet honderd procent overtuigd van was dat deze persoon de juiste match voor de job was. Zelfs niet als je eigenlijk bij wijze van spreken de dag nadien al iemand nodig hebt. En hoewel de kandidaten zeker allemaal sterke punten hadden, was er niemand die als geschikt uit de bus kwam.

Dus ja, nu zit ik een beetje met de handen in het haar, want op 1 januari 2021 zal ik geen opvolger hebben. En tegelijkertijd zal ik me dan voor de volle honderd procent in mijn nieuwe job moeten smijten, wat een combinatie van beide jobs gewoonweg onmogelijk maakt. Allez, toch als ik nog wil slapen (fun fact: ik word erg kregelig als ik te weinig geslapen heb). Het zal er nu op aankomen om zo snel mogelijk een tijdelijke oplossing uit te dokteren en de vacature opnieuw open te stellen, in de hoop dan meer geluk te hebben.

Zucht. Niet echt de uitkomst waarop ik gehoopt had.

PS: Wel goed nieuws op persoonlijk vlak: door de verstrenging van de maatregelen in Genève, heeft mijn vriend zijn laatste vlucht naar Zwitserland voor dit jaar geannuleerd. Wat wil zeggen dat we de resterende weken van 2020 elke dag van elkaars gezelschap kunnen genieten.

De beste beloning na een zware werkdag

Sushi van Kintsugi!

Een onverwacht cadeautje

Vandaag bij de post:

Van Open Monumenten dan nog wel! Nu alleen nog hopen dat het mij lukt deze bon van The Chocolate Line te laten omzetten naar een digitale kortingscode zodat ik online kan bestellen.

Wandelen in Leuven

Zowel mijn vriend als ik hadden maandag 2 november een dagje vrij, want ja, oorspronkelijk zouden we dit weekend in Lontzen doorgebracht hebben in het gezelschap van onze vrienden uit Wijgmaal en de nichtjes van mijn vriend. Helaas… Enfin ja, het weer was nog altijd heel zacht. Geen excuus dus om de hele dag binnen te zitten in ons appartement. Via park Bellevue en de stadsbegraafplaats wandelden we naar de Parkabdij, om het vertrouwde toertje rond de vijvers te doen. Een wandeling die ik ondertussen al bijna met mijn ogen dicht kan doen. En natuurlijk spotten we op deze wandeling talloze paddenstoelen. ‘t Is er het seizoen voor!

‘s Avonds deden we opnieuw beroep op Uber Eats (om de simpele reden dat die met kortingen smijten dat het niet mooi meer is). We probeerden het nieuwe pop-uprestaurant Lucy Chang uit en het eten was zeker lekker, maar het is de eerste keer dat ik japchae (Koreaans glasnoedels op basis van zoete aardappel) eet zónder noedels. Een heel lekker vegetarisch wokgerecht, dat wel, maar dit japchae noemen is gewoonweg false advertising. Spijtig.

Wandelgebied Donderslag

Opgestaan met miezerweer. Jammer, want mijn vriend en ik hoopten op een even zonnige dag als gisteren. We laten het ietwat tegenvallende weer echter niet aan ons hart komen en trekken goedgezind naar het ontbijt. Want serieus, wie wordt er niet vrolijk van een uitgebreid hotelontbijt? En ja, ditmaal ga ik resoluut voor een glaasje roze bubbels. Kwestie van mijn laatste hotelontbijt van 2020 van de nodige flair te voorzien. En daar hoort natuurlijk een lekker pannenkoekje bij als afsluiter.

Na onze spullen bijeen gepakt te hebben, checken we uit bij de charmante dame aan de receptie. Terwijl wij onze schuld vereffenen, horen we de receptioniste aan de andere balie de ene na de andere klant afbellen. Het hotel sluit de deuren vanaf maandag 2 november. Het is duidelijk dat het voor het hotel niet rendabel is open te blijven zonder de inkomsten uit de bar en de twee restaurants op de site. En weer maar eens besef ik hoeveel geluk we hebben dat ons dit laatste weekendje weg gegund is.

We laten onze bagage achter bij het onthaal, schuiven het personeel nog snel een fooi toe en rijden naar wandelgebied Donderslag dat nét geen deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen, maar even mooie natuur in de aanbieding heeft. Tijdens de wandeling komen we langs mooie vennen, oude duinen, stukken heide en statige bomenrijen. Het miezert zo nu en dan tijdens de wandeling, maar echt regenen doet het hoop en al een kwartiertje. Onze regenjassen houden ons zonder problemen droog, alleen onze wandelschoenen zien af door de modderige ondergrond.

Op de parking van het hotel wil ik mijn masker opnieuw opzetten, maar helaas: mijn masker en plastiek zakje om het masker in te bewaren zijn nergens meer te bekennen. En dat terwijl ik honderd procent zeker ben dat ik deze in mijn jaszak heb gestopt voordat we aan de wandeling begonnen. Op een gegeven moment heb ik tijdens de wandeling mijn jas uit getrokken en in de rugzak gestopt. Dus ook de rugzak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. Helaas, niets te vinden. Het masker moet onderweg ergens uit mijn zak gevallen zijn. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat mijn favoriete masker met de Madonna van Fouquet erop voorgoed verloren is. Een domper op deze fijne dag, toch wel.

Na onze bagage in het hotel opgehaald te hebben, stoppen we op de terugweg naar Leuven bij mijn broer en zijn vriendin voor een gesprek aan hun grote schuifraam. We zijn blij om hen nog eens te zien, zelfs al kunnen we elkaar niet dichter dan anderhalve meter naderen. Gelukkig maakt deze extreem zachte herfst dit soort ontmoetingen nog redelijk aangenaam. We delen in de vreugde van hun pas geïnstalleerde badkamer en zijn boos omdat de installateurs van de zonnepanelen de installatie totaal verkloot hebben en vervolgens niet komen opdagen op de afgesproken dag om hun geklungel recht te zetten.

Na een uurtje bijgepraat te hebben, nemen we afscheid en rijden mijn vriend en ik terug naar ons appartementje in Leuven. We bestellen ramen via Uber Eats en kijken nog wat Netflix series. Een gezapig einde van een fijn weekend.

The Last Restaurant Dinner of 2020

Allez, volgens mijn prognose dan toch. Let wel, ik ben superblij dat mijn vriend en ik de mogelijkheid hebben om van deze laatste avond te genieten. Ik besef maar al te goed dat wij ons op dat vlak in een luxepositie bevinden. En het lijkt wel of het personeel voor deze laatste avond dubbel zijn best wil doen om ons in de watten te leggen. Toegegeven, restaurant Corneille is natuurlijk een maatje te klein om zich te kunnen meten met sterrenrestaurant De Kristalijn, maar dat wil niet zeggen dat het eten ons niet smaakt. We hebben allebei een gezonde eetlust overgehouden aan onze wandeling in Connecterra.

Appetizers:

Zalm met rode bietjes:

Hertenfilet:

Fabuleus chocoladedessert:

En ja, daar mochten gerust aangepaste wijntjes bij geschonken worden, want wie weet wanneer we opnieuw op restaurant zullen kunnen gaan? Ik klasseer dit weekend bijgevolg onder ‘laatste decadente uitspattingen van 2020′. Snif.

Op ontdekkingstocht in Connecterra

Na de uitspattingen van gisteren opgestaan met een lichte kater. Niets van een uitgebreid ontbijt niet kan fiksen! En amai, het ontbijtbuffet van hotel Stiemerheide mag er zijn! Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, is zelfbediening niet toegestaan, maar het bijzonder vriendelijke personeel schept met plezier ons eten op ons bord en de vers geperste fruitsap in onze glazen. Chapeau om nog altijd met de glimlach aan het ontbijt te staan, wetende dat maandag de maatregelen alweer verstrengd worden. En of ik het mij laat smaken! Wat gerookte zalm en forel, scrambled eggs, een warm tomaatje en vers gebakken brood. Meer moet dat echt niet zijn. Al laat ik de bubbels wijselijk aan mij voorbij gaan. Morgen misschien!

We nemen de tijd om van het ontbijt te genieten, want we hebben de sauna pas om 11 uur gereserveerd. Terug in onze kamer lezen we nog een beetje en trekken vervolgens onze badjas en slippers aan. Klaar om te zweten! Toch geweldig zo’n privésauna voor ons tweetjes. Al blijft het jammer (maar begrijpelijk) dat het zwembad gesloten is.

Helemaal relax trekken we onze kleren weer aan en vertrekken naar Connecterra, de plek waar meer dan een kwart eeuw geleden de steenkoolmijn van Eisden op volle toeren draaide. De sporen van de mijnactiviteit zijn ook vandaag nog zeer zichtbaar in het landschap: kunstmatige meren en heuvels (de terrils) vormen nu een prachtige omgeving om in te wandelen. En we zijn niet de enige die van deze prachtige herfstdag willen genieten. Het is druk op de terrils en de wandelpaden langs het meer. De herfst toont zich op haar best met kleurrijke bladeren en ontelbare paddenstoelen. Jammer genoeg is het wegens werkzaamheden niet mogelijk om helemaal rond het meer te lopen. Noodgedwongen volgen we dus de alternatieve paarse route van 13 kilometer. Maar dat houdt ons niet tegen om te genieten van al het moois dat de omgevings on te bieden heeft.

Helemaal op het einde van onze wandeling, breekt de avondzon net door de wolken om de twee schachttorens, getuigen van het vorige leven van deze site, in een prachtig avondlicht te omhullen.

Een passend einde van een prachtige wandeling.

Yet Another Blog

Life on my side